Αρθρογραφία για τις εξελίξεις στο φαρμακευτικό επάγγελμα (4 νέα άρθρα)

Εν μέσω κρίσιμων εξελίξεων για το φαρμακευτικό επάγγελμα, θα παραθέτουμε στην ενότητα αυτή (από το πιο πρόσφατο, στο παλαιότερο), προς ενημέρωσή σας και σε ΔΙΑΡΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, κάθε άρθρο-σχόλιο στον Τύπο στο οποίο γίνεται αναφορά (θετική ή –πιο συχνά, όπως είναι αναμενόμενο από συγκεκριμένη μερίδα του Τύπου…– αρνητική) στους φαρμακοποιούς και στις εξελίξεις γύρω από το «άνοιγμα» του επαγγέλματος.

 

• «Οι υπερασπιστές του "Λαού"», η ’ποψη της εφημερίδας Ημερησία (31/1/2011)

"Αύριο κατέρχονται σε απεργία οι γιατροί του ΙΚΑ, συνεχίζουν να κρατούν κλειστά τα φαρμακεία οι φαρμακοποιοί, απεργιών συνέχεια και στα Μέσα Μεταφοράς. Στην ανακοίνωση που εξέδωσαν 14 διαφορετικές συνδικαλιστικές ενώσεις γιατρών την περασμένη Πέμπτη, διαμαρτύρονται γιατί «συνεχίζεται ο ολισθηρός δρόμος της υποβάθμισης της υγείας του Λαού» (το κεφαλαίο «Λ» είναι της επιλογής των ιατρικών ενώσεων). Οι φαρμακοποιοί, επίσης, αγανακτούν για τις συνέπειες που θα έχει ο νόμος που τους αφορά «στην υγεία του λαού», και οι συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων βεβαίως ενδιαφέρονται για τις επιπτώσεις στις «μετακινήσεις του λαού».

 

Πλην, όμως, ο «Λαός» δεν είδε ούτε μια φορά έναν Ιατρικό Σύλλογο να εγκαλεί κάποιο μέλος του -πολύ περισσότερο να λαμβάνει μέτρα εναντίον του- για αδικαιολόγητες καταθέσεις δεκάδων εκατομμυρίων που έχουν βρεθεί στο λογαριασμό του.

 

Ούτε απάντηση έχει βεβαίως ο «Λαός» στο ερώτημα της κληρονομικότητας των αδειών για άνοιγμα φαρμακείων που καθιστά έως αδύνατη την άσκηση επαγγέλματος από κάποιο «παιδί του λαού», που δεν έχει πατέρα με φαρμακείο. Ούτε, επίσης, γνωρίζει ο επιβάτης γιατί ο ΟΑΣΑ θα πρέπει να επιβαρύνει με ανεπίτρεπτα μεγάλα ελλείμματα την «τσέπη του λαού», ούτε γιατί θα πρέπει από την «τσέπη του λαού» να συντηρούνται οι σιδηροτροχιές της διαφθοράς και της ρεμούλας στον ΟΣΕ. Και ας μη σπεύσουν να καταγγείλουν τις ανεπαρκείς και διεφθαρμένες διοικήσεις τις οποίες «ανακάλυψαν» μόνο όταν αποφάσισε η κυβέρνηση να εξυγιάνει αυτούς τους οργανισμούς.

 

Στη συνείδηση του μέσου Ελληνα, αυτές οι απεργίες αποτελούν εκβιαστικές κινήσεις για διατήρηση κεκτημένων προνομίων που αποτελούν έναν από τους λόγους της ελληνικής κακοδαιμονίας.

 

Γι' αυτό εξάλλου και δεν βρίσκουν υποστήριξη. Είναι απεργίες «για την τιμή των συντεχνιών», που επιδεινώνουν απλώς τις ήδη κακές υπηρεσίες που προσφέρουν στους φορολογουμένους. Είτε στο χώρο της Υγείας, είτε στα Μέσα Μεταφοράς. Και, βεβαίως, δεν έχουν καμία τύχη. Διότι η τύχη των πολλών, περισσότερο από ποτέ, είναι δεμένη με την τύχη του τόπου. Την οποία πρέπει να διασφαλίσει με θυσίες σύμπας ο «Λαός»".

 

• «Πέντε συνδικαλιστές… "φαρμάκι”», της Δήμητρας Ευθυμιάδου (Ελευθεροτυπία, 30/1/2011)
  
  
• «Φάρμακα και φαρμακοποιοί», του Στέφανου Μάνου (Καθημερινή, 30/1/2011)

"Η αρθρογραφία μου στην «Καθημερινή» για τον τρόπο διαμόρφωσης της τιμής των φαρμάκων προκάλεσε τον εκνευρισμό πολλών φαρμακοποιών. Εστειλαν επιστολές στην «Καθημερινή» (οι δύο τελευταίες δημοσιεύτηκαν το Σάββατο) και απευθείας στη Δράση. Προσπάθησα να απαντήσω στις περισσότερες ακόμη και σε εκείνες που διακρίνονταν για την ασυναρτησία τους ή περιείχαν ψευδή στοιχεία.

 

Μερικοί φαρμακοποιοί έγραψαν ότι δεν δικαιούμαι να γράφω για τα φάρμακα επειδή δεν είμαι φαρμακοποιός, άλλοι επειδή είμαι άσχετος. Κατανοώ τον εκνευρισμό των φαρμακοποιών. Η εφαρμογή όσων προτείνω θα περιορίσει τα εισοδήματά τους σε σημείο που μερικά φαρμακεία θα πάψουν να είναι βιώσιμες επιχειρήσεις. Δυστυχώς δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να πληρώνουμε ως κοινωνία για τη διατήρηση υπεράριθμων υπηρεσιών (φαρμακεία) ή υπεράριθμου προσωπικού (υπάλληλοι Δημοσίου και ΔΕΚΟ). Αν δεν κατανοήσουμε αυτή την αλήθεια, θα χρεοκοπήσουμε.

 

Ενώ λοιπόν κατανοώ τον εκνευρισμό των φαρμακοποιών, δεν κατανοώ την εκκωφαντική σιωπή των Ταμείων που πληρώνουν τα ακριβά φάρμακα και του υπουργείου Οικονομικών που πληρώνει τα ελλείμματα των Ταμείων που δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν για τα φάρμακα. Γιατί τόση αδιαφορία για τις τιμές των φαρμάκων; Επειδή σε τελική ανάλυση τα πληρώνουν οι φορολογούμενοι;

 

Θα επαναλάβω την επιχειρηματολογία μου, εμπλουτισμένη με πρόσθετα στοιχεία. Το 1973 ιδρύθηκε στην Αυστρία το Αυστριακό Ινστιτούτο Υγείας (Österreichisches Bundesinstitut fü­r Gesundheitswesen - ÖBIG) υπό την αιγίδα του οποίου λειτουργεί το Δίκτυο PPRI (Pharmaceutical Pricing and Reimbursement Information). Στο Δίκτυο PPRI μετέχουν όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. με τα αρμόδια υπουργεία και συναφείς οργανισμούς. Το PPRI συγκεντρώνει στοιχεία από όλες τις χώρες έτσι ώστε να διευκολύνονται οι αρχές της καθεμιάς στη διαμόρφωση της πολιτικής τους. Θα συνιστούσα στους φαρμακοποιούς να μελετήσουν τι πράγματι ισχύει σε κάθε χώρα, προκειμένου να βελτιώσουν την επιχειρηματολογία τους. Το ίδιο θα πρότεινα να κάνουν οι διοικήσεις των Ταμείων και τα αρμόδια υπουργεία Υγείας και Οικονομικών.

 

Το αποτέλεσμα της ελληνικής μεθόδου διαμόρφωσης της λιανικής τιμής των φαρμάκων φαίνεται στον πίνακα της ανά κάτοικο δαπάνης για φάρμακα που παρουσίασε το ÖBIG το 2009 (πίνακας 1).

 

Η Ελλάδα αναφέρεται πρώτη με 564 ευρώ ανά κάτοικο και ακολουθείται από τη Γαλλία με 490 ευρώ. Παρακάτω βρίσκεται η Γερμανία με 450 ευρώ και μετά η Αυστρία με 416 ευρώ. Η Σουηδία, που χρησιμοποίησα ως παράδειγμα στην αρθρογραφία μου, είναι χαμηλότερα με 372 ευρώ και η Δανία ακόμα χαμηλότερα με 250 ευρώ. Ο μέσος όρος για τις 27 χώρες της Ε.Ε. είναι 328 ευρώ. Σε σύγκριση με τον μέσο όρο της Ε.Ε., στην Ελλάδα, η φαρμακευτική δαπάνη ανά κάτοικο είναι κατά 72% υψηλότερη!

 

Πώς εξηγείται η τεράστια αυτή διαφορά; Πάντως όχι από τις χονδρικές τιμές των φαρμάκων, μια και αυτές ορίζονται από το κράτος στο ύψος των φθηνότερων χονδρικών στην Ε.Ε. Η μόνη εξήγηση είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ χονδρικής και λιανικής τιμής (το περιθώριο του φαρμακοποιού δηλαδή) και η υπερσυνταγογράφηση που υποθάλπεται από τα μεγάλα περιθώρια για τα ακριβά φάρμακα.

 

Αρκετοί από τους εκνευρισμένους φαρμακοποιούς αμφισβήτησαν τους αριθμούς και τα ποσοστά που παρέθεσα στην αρθρογραφία μου. Αντλησα τα στοιχεία από το επίσημο Δελτίο Τιμών για τα φάρμακα που ισχύει από 1/1/2011. Το Δελτίο Τιμών ορίζει τις τιμές για 12.584 φάρμακα. Παρακάτω παραθέτω ένα δείγμα (πίνακας 2).

 

Το περιθώριο του φαρμακοποιού για το Luveris είναι 42,42 ευρώ, ενώ για το Lapozan 191,59 ευρώ. Στη Σουηδία, όπως έγραψα, το ποσοστιαίο περιθώριο του φαρμακοποιού μικραίνει, καθώς η τιμή του φαρμάκου μεγαλώνει, αλλά δεν επιτρέπεται να ξεπεράσει μια οροφή 15,50 ευρώ. Δηλαδή από μια τιμή και πάνω το ανώτατο επιτρεπόμενο περιθώριο είναι 15,50 ευρώ. Σύμφωνα με το ελληνικό επίσημο Δελτίο Τιμών υπάρχουν 1.856 φάρμακα με περιθώριο μεγαλύτερο από 15,50 ευρώ. Οι τιμές όλων αυτών των φαρμάκων θα μειώνονταν αν εφαρμοζόταν το σουηδικό σύστημα διαμόρφωσης της λιανικής τιμής των φαρμάκων τόσο όσο χρειάζεται για να παραμείνει περιθώριο 15,50 ευρώ.

 

Πολλοί φαρμακοποιοί θεώρησαν ότι λέγοντας «η Σουηδία είναι διαφορετική» είχαν ένα ισχυρό επιχείρημα. Τόσο ισχυρό ώστε να παραβλέψουν όλα τα άλλα επιχειρήματα. Στη Γερμανία για ένα φάρμακο όπως το Lapozan, το περιθώριο του φαρμακοποιού ορίζεται σε 3% επί της χονδρικής τιμής συν 8,10 ευρώ. Η λιανική τιμή του Lapozan στη Γερμανία θα διαμορφωνόταν σε 609,12 ευρώ αντί των 787,05 ευρώ στην Ελλάδα. Στην Αυστρία, για το ίδιο φάρμακο, το περιθώριο του φαρμακοποιού ορίζεται σε 3,9% της χονδρικής τιμής, και το Lapozan θα πουλιόταν 605,74 ευρώ αντί των 787,05 ευρώ στην Ελλάδα. Στην ιστοσελίδα του ÖBIG υπάρχουν στοιχεία για το πώς διαμορφώνονται οι τιμές σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

 

Σε ένα έχουν απόλυτα δίκιο οι φαρμακοποιοί: κανένα σύστημα δεν μπορεί να σταθεί αν τα Ταμεία δεν εξοφλούν τις υποχρεώσεις τους προς τα φαρμακεία μέσα σε προθεσμία που σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεπερνά το δεκαπενθήμερο.

 

Η φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα είναι εξωφρενικά υψηλή εξαιτίας του τρόπου διαμόρφωσης των λιανικών τιμών και των κινήτρων υπερσυνταγογράφησης που τα μεγάλα περιθώρια διαμορφώνουν. Προτεραιότητα πρέπει να είναι για την κυβέρνηση η άμεση αλλαγή του τρόπου διαμόρφωσης των λιανικών τιμών. Από την αλλαγή αυτή θα εξοικονομηθεί ποσό τουλάχιστον ενός δισεκατομμυρίου ευρώ ετησίως. Είναι γεγονός ότι κατά το ποσό αυτό θα μειωθούν τα εισοδήματα των φαρμακοποιών. Για τον λόγο αυτό, χωρίς να ματαιωθεί η εξυγίανση του συστήματος, είναι παράλληλα ανάγκη να αναζητηθεί η μέθοδος που θα απαλύνει τις επιπτώσεις.

 

Υστερόγραφο: Διάβασα ότι ο υπουργός κ. Λοβέρδος δήλωσε ότι απελευθερώνει το επάγγελμα του φαρμακοποιού διασφαλίζοντας τη βιωσιμότητα των φαρμακείων. Είναι φανερό ότι οι προτεραιότητες του κ. Λοβέρδου διαφέρουν από τις δικές μου. Η δική μου προτεραιότητα είναι να περιοριστεί η κρατική δαπάνη για φάρμακα και κατ' ακολουθίαν η επιβάρυνση των φορολογουμένων. Αναγνωρίζω ότι έτσι θα θιγεί η βιωσιμότητα ορισμένων φαρμακείων. Η στάση του κ. Λοβέρδου είναι σε αντιστοιχία με τη στάση άλλων υπουργών που δεν ακουμπούσαν τα ευγενή ασφαλιστικά Ταμεία με τη θεωρία ότι είναι βιώσιμα. Είναι βιώσιμα επειδή η πολιτεία θέσπισε φόρους υπέρ τρίτων που τα καθιστούν βιώσιμα επιβαρύνοντας όμως το σύνολο των φορολογουμένων. Το Ταμείο Νομικών είναι βιώσιμο επειδή στις συναλλαγές επιβαρύνονται οι πολίτες για χάρη του Ταμείου, το Ταμείο της ΔΕΗ είναι βιώσιμο επειδή επιχορηγείται από τους φορολογούμενους με 700 εκατ. ευρώ ετησίως, κ.ο.κ. Τα φαρμακεία είναι βιώσιμα επειδή επιβαρύνονται υπερμέτρως οι τιμές των φαρμάκων. Ολες αυτές οι επιβαρύνσεις αυξάνουν το κόστος των αγαθών και μειώνουν την ανταγωνιστικότητα. Αντί μιας ανούσιας εξεταστικής για το οικονομικό παρελθόν προτείνω στον κ. Παπανδρέου να συστήσει εξεταστική επιτροπή για τους φόρους και τις επιβαρύνσεις υπέρ τρίτων (όπου τρίτοι είναι οι διάφοροι προνομιούχοι της ελληνικής κοινωνίας). Η ανάδειξη της νοσηρής πραγματικότητας θα διευκολύνει την κυβέρνηση να λάβει μέτρα που θα τη φέρουν, για πρώτη φορά, μπροστά από το Μνημόνιο".

 

• «Φαρμακεία», του Λευτέρη Παπαδόπουλου (Τα Νέα, 29/1/2011)

"Τα χρόνια της πρώτης νεότητάς µου τα πέρασα – πρωί βράδυ µαζί – µε έναν σπουδαίο Έλληνα, που δυστυχώς δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Τον Γιώργο Κουπαρούσο. Στην παρέα µας ήταν ο Γ. Βότσης, ο Κ. Παπαϊωάννου, ο Λ. ∆άνος, ο Κ. Σοφούλης, ο Σ. Ζαχαριάδης, ο ∆. Κακουλίδης, ο ∆. Μπουλούκος, ο Α. ∆άνος, ο Π. Τζαβέλλας και ενίοτε ο Α. ∆ασκαλόπουλος. Κάποτε και ο Ξαρχάκος.

 

Ο Κουπαρούσος, από τους πρώτους που ξεσηκώθηκαν κατά της δικτατορίας (συνελήφθη και φυλακίστηκε), είχε ένα οικογενειακό φαρµακείο στην Πλατεία Κάνιγγος.

 

Με τον πατέρα του και τους δύο αδερφούς του είχαν και µια φαρµακαποθήκη. Ο φίλος µας, βαθιά µορφωµένος άνθρωπος, Αριστερός και «παιδί τζιµάνι», ήταν ο µόνος «κονοµηµένος». Εµείς οι άλλοι ήµασταν ρέστοι. Αυτός κάπνιζε ’σσο και άνοιγε συνεχώς το πακέτο του για να κεράσει τους πάντες.

 

Ο Κουπαρούσος ήταν εύπορος, ίσως και πλούσιος. Έµενε σ' ένα µεγάλο διαµέρισµα, στην Αχαρνών, σχεδόν απέναντι από τον ’γιο Παντελεήµονα, οδηγούσε µια υπέροχη σακαράκα, ιδιοκτησίας του, είχε φίλους φαρµακοποιούς που είχαν µπόλικο παραδάκι, και πήγαινε σε ένα ιδιωτικό σχολείο, ως γυµνασιόπαιδο, µε συµµαθήτριες µερικές «κουκλίτσες» της εποχής.

 

Από τότε, έχω την αίσθηση πως οι φαρµακοποιοί, γενικώς, πάνε µια χαρά οικονοµικώς. Και δεν ξεχνώ, βεβαίως, ότι ο Μπακάκος και ο Μαρινόπουλος φαρµακοποιοί ήταν. Και οι Γιαννακόπουλοι, που ξοδεύουν δισεκατοµµύρια για τον Παναθηναϊκό, είναι φαρµακέµποροι. Φαίνεται ότι όσοι ανακατεύονται µε τα φάρµακα βγάζουν πολλά. Είναι µεγάλο το ποσοστό του κέρδους τους. Εχουµε να κάνουµε µε έναν επιστηµονικό κλάδο - επάγγελµα, που δουλεύει σκληρά µεν, αλλά ο κόπος του δεν πάει χαµένος.

 

Φαρµακοποιό φτωχό, ακόµη και σε συνοικιακά φαρµακεία, δεν έχω συναντήσει ποτέ στηζωή µου. Ενώ έχω συναντήσει µπατίρηδες γιατρούς, µηχανικούς, καθηγητές πανεπιστηµίου, γεωπόνους, αρχιτέκτονες, αρχιµουσικούς κ.λπ. Στη γειτονιά µου, υπάρχουν τρία φαρµακεία. Εχουν δουλειά και τα τρία. Μακάρι, νά ‘χουν οι άνθρωποι. Γιατί είναι και καλόβολοι, εξυπηρετικοί, εργατικοί. Αλλά όχι και να γκρινιάζουν, να απεργούν και µερικές φορές να απειλούν, τώρα που η κυβέρνηση αποφάσισε ν' ανοίξει τα κλειστά επαγγέλµατα... Αυτές τις µέρες των απεργιών τα φαρµακεία µένουν κλειστά όλη την εβδοµάδα, εκτός ∆ευτέρας και Τρίτης! Και είδα εκατοντάδες ηλικιωµένους στην ουρά, στον Πειραιά, να αγωνιούν για την εξασφάλιση κάποιου φαρµάκου. Ρωτάω τους φαρµακοποιούς: είναι σωστό αυτό; Είναι σωστό, κατά την άποψή τους, ένας νέος που πήρε πτυχίο από τη Φαρµακευτική, αλλά δεν έχει γονείς φαρµακοποιούς, να ασκεί µε µύριες δυσκολίες το επάγγελµά του; Είναι σωστό, το φάρµακο να έχει κέρδος γύρω στο35%; Για τα καλλυντικά κ.λπ., δεν µιλάω…"

 

• «Φαρμακείον "το ’ριστον"», του Κωνσταντίνου Ζούλα (Καθημερινή, 27/1/2011)

"Πέριξ του γηροκομείου των Αμπελοκήπων υπάρχουν πολλά φαρμακεία. ’λλα μοιάζουν παρατημένα και βρώμικα και άλλα είναι καθαρά και προσεγμένα. Ως κάτοικος της περιοχής, μου είχε κάνει εντύπωση ότι ένα εξ αυτών -ίσως το πιο μικρό σε τετραγωνικά και σχεδόν κρυμμένο σε ένα δρομάκι- είχε, εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα, διαρκώς πολύ κόσμο που υπομονετικά περίμενε να εξυπηρετηθεί.

 

Υστερα από λίγο καιρό δεν δυσκολεύτηκα να καταλάβω τους λόγους της επιτυχίας του. Τόσο ο ιδιοκτήτης όσο και οι δύο γυναίκες υπάλληλοι ήταν πάντα χαμογελαστοί, ευγενικοί και υποδειγματικά εξυπηρετικοί με τους πελάτες τους. Όχι μόνον γνώριζαν τους περισσότερους με τα μικρά τους ονόματα, αλλά αγόγγυστα δέχονταν να τους παράσχουν υπηρεσίες για τις οποίες ουδόλως πληρώνονταν. Όπως για παράδειγμα να παίρνουν την πίεση στους ηλικιωμένους κρατώντας αρχείο με τις μετρήσεις τους (!), να τους καθησυχάζουν όταν τους έβλεπαν ανήσυχους ή και να τους προτρέπουν να συμβουλευθούν έναν γιατρό, επιχειρώντας να κάμψουν τις επιφυλάξεις τους.

 

Δεν θα ξεχάσω μια φορά που είχα παραγγείλει ένα εμβόλιο για τη μικρή μου κόρη και δεν είχε εγκαίρως φτάσει στο φαρμακείο. Ο ιδιοκτήτης όχι μόνον μου ζήτησε συγγνώμη για κάτι που δεν έφταιγε, αλλά λίγο πριν από τα μεσάνυκτα μου το έφερε ο ίδιος στο σπίτι μου, ξέροντας ότι την επομένη ήταν προγραμματισμένη η επίσκεψη του παιδιάτρου.

 

Μέσα στην κρίση είδα ξαφνικά το φαρμακείο κλειστό και μεταφορείς να αποσύρουν τα σκευάσματά του. Την αρχική μου έκπληξη διαδέχθηκε μια ακόμη μεγαλύτερη. Ο ιδιοκτήτης μετακόμιζε στον διπλανό κεντρικό δρόμο σε έναν πολύ μεγαλύτερο χώρο. «Το αποτολμάτε σε τέτοια εποχή» τον ρώτησα. «Με έπεισε η σύζυγος και ελπίζουμε με ακόμη περισσότερη δουλειά να τα καταφέρουμε» μου είπε.

 

Όχι μόνον τα κατάφερε, αλλά σας διαβεβαιώ ότι το νέο φαρμακείο θα μπορούσε κάλλιστα να διαφημίζεται ως πρότυπο στο εξωτερικό. Μεταξύ άλλων διαθέτει καναπέδες και για είναι ξεκούραστη η αναμονή, οθόνες πλάσμα με ιατρικές συμβουλές, αίθουσα spa για τις γυναίκες που δοκιμάζουν επί τόπου τα προϊόντα καλλωπισμού τους, μέχρι και μικρό παιδότοπο για να απασχολούνται τα παιδιά όσο οι γονείς τους εξυπηρετούνται.

 

Σας περιγράφω το τόλμημα ενός εξαιρετικού επαγγελματία, γιατί είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο συγκεκριμένος φαρμακοποιός όχι μόνον δεν φοβάται το άνοιγμα του επαγγέλματός του, αλλά πιθανώς το επιθυμεί, για να εργάζεται χωρίς τις δεσμεύσεις της συντεχνίας του.

 

Εν ολίγοις, έχω την πεποίθηση ότι όσοι συνάδελφοί του αντιδρούν είναι εκείνοι που συντηρούν τα χιλιάδες ξεχασμένα και σε άθλια κατάσταση φαρμακεία της χώρας. Εκείνοι που έχουν καλομάθει στο φιξαρισμένο 23% κέρδος τους και μοιάζουν σαν να μας κάνουν χάρη όταν μας «εξυπηρετούν» στις διημερεύσεις και διανυκτερεύσεις τους. Δηλαδή μόνον όταν ο δικός μας φαρμακοποιός είναι κλειστός..."

 

• «Οι φαρμακοποιοί και τα όρια», της Ντόρας Νταϊλιάνα (Ελευθεροτυπία, 26/1/2011)

"Το πάθημα της διελκυστίνδας που αναπτύχθηκε στην περίφημη απαγόρευση του τσιγάρου, με δική του ευθύνη, φαίνεται πως αποτέλεσε μάθημα για τον υπουργό Υγείας Α. Λοβέρδο.

 

Και χθες, φρόντισε έγκαιρα να προφυλαχτεί. Και να μην αφήσει την παραμικρή αμφιβολία για την πρόθεσή του να ανοίγουν φαρμακεία μόνο πτυχιούχοι φαρμακοποιοί και να απαγορευτεί η στέγασή τους σε σουπερμάρκετ.

 

Αν και κινδύνεψε να πέσει στη «λούμπα» καθώς, ενοχλημένος από την εμφανώς προβοκατόρικη ερώτηση του βουλευτή της Ν.Δ. Μ. Σαλμά, απέφυγε, σε πρώτη φάση, να απαντήσει. Η ενόχλησή του ήταν δικαιολογημένη δεδομένου ότι αφ' ενός είχε προστεθεί στο κείμενο του νομοσχεδίου η συγκεκριμένη διευκρίνιση, αφ' ετέρου είχε εκθέσει κατ' επανάληψη τη θέση του στη διάρκεια της ομιλίας του.

 

Ωστόσο, έπραξε σωστά που, αξιοποιώντας τη σχετική ερώτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, έσπευσε να ξεκαθαρίσει το θέμα, μιλώντας μάλιστα για δικές του «κόκκινες γραμμές».

 

Είναι προφανές ότι το ενδεχόμενο ανοίγματος φαρμακείων από μη πτυχιούχους του κλάδου, τους επιχειρηματίες, που δικαίως ενοχλεί τους φαρμακοποιούς, αποτελεί ταυτόχρονα το φύλλο συκής τους, με το οποίο επιχειρούν να κρύψουν τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους απεργούν, ταλαιπωρώντας τους πολίτες.

 

Λόγοι, όπως το ωράριο και τα ποσοστά κέρδους, που γνωρίζουν ότι δεν βρίσκουν απήχηση στους ασφαλισμένους.

Και γιατί άραγε οι φαρμακοποιοί να βρουν συμπαραστάτες τους πολίτες στο αίτημά τους να παραμένουν κλειστά τα φαρμακεία Τετάρτη και Σάββατο, όταν όλα τα καταστήματα είναι ανοιχτά;

 

Και γιατί να πληρώνουν οι πολίτες τα υψηλά ποσοστά κέρδους των φαρμακοποιών;

 

Είναι καιρός, να εγκαταλείψουν οι φαρμακοποιοί τα προσχήματα, να εκθέσουν ευθέως τα επιχειρήματα και τα αιτήματά τους και, κυρίως, να μη χρησιμοποιούν ως όπλο τα προβλήματα και την αδιαπραγμάτευτη ανάγκη των πολιτών να προμηθεύονται ανεμπόδιστα τα φάρμακά τους.

 

Εν ολίγοις, να μην κρατούν τους ασθενείς ομήρους".

 

• «Φαρμακοποιοί ή φορτηγατζήδες;», του Αντώνη Καρακούση (Το Βήμα, 25/1/2011)

"Οι τηλεοπτικοί «ήρωες» των τελευταίων ημερών είναι οι φαρμακοποιοί.

 

Ωρύονται όλη τη μέρα στα τηλεοπτικά δίκτυα, φωνάζουν ότι πλήττονται, υποστηρίζουν ότι με το άνοιγμα του επαγγέλματος θα χαθούν τα μικρά φαρμακεία, αλλά το χειρότερο είναι ότι τα κλείνουν επιδεικτικά οι ίδιοι, αφήνοντας καταχείμωνο, σε εποχή έξαρσης των ιώσεων και της γρίπης, τον κόσμο εκτεθειμένο να τουρτουρίζει σε ατέλειωτες ουρές, για το απλούστερο αντιβιοτικό ή αναλγητικό.

 

Και δεν φθάνει αυτό, απαιτούν από τους ασφαλισμένους να πληρώνουν το ακριβές αντίτιμο των φαρμάκων και να εισπράττουν εκείνοι από τα Ταμεία τους την προσφερόμενη κάλυψη. Και βεβαίως επιμένουν στις κινητοποιήσεις τους, τις κλιμακώνουν ερχόμενοι σε πλήρη αντίθεση με την κοινωνία.

 

Η στάση τους είναι απολύτως συντεχνιακή, το βιλαέτι τους θέλουν να κρατήσουν, δεν νοιάζονται για τίποτε άλλο και βεβαίως δεν αναγνωρίζουν το απλούστερο, ότι τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαν συστηματικά και οργανωμένα στη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων.

 

Αποδεδειγμένα πια η μεγάλη μάζα των φαρμακοποιών είχε ρόλο στην προκλητική υπερκατανάλωση φαρμάκων, συνεργάστηκε αρμονικά με τους υπερσυνταγογράφους γιατρούς, απήλαυσε προμήθειες και άλλες παροχές από τις πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες και τους εγχώριους αντιπροσώπους και βεβαίως αισχροκερδούσε με ένα αγαθό κοινωνικό που συνδέεται με την υγεία του ελληνικού λαού.

 

Θα περίμενε κανείς από έναν κλάδο κατά κοινή ομολογία πλούσιο, που επί δεκαετίες απήλαυσε εισοδήματα, να κατανοήσει τις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας, να σεβασθεί τις θυσίες όλων των άλλων και ιδιαιτέρως των ασθενέστερων τάξεων και έστω να κατεβάσει τον πήχη των διεκδικήσεων.

 

Είναι μορφωμένοι άνθρωποι οι φαρμακοποιοί, έχουν τη γνώση, είναι σε θέση να αξιολογήσουν την κατάσταση και τη θέση της χώρας, οι ίδιοι λογικά θα έπρεπε να συνδράμουν τον ελληνικό λαό, αντί να του επιτίθενται με συντεχνιακό πάθος.

 

Ισως δεν το αντιλαμβάνονται, αλλά προκαλούν αλγεινή εντύπωση οι εκπρόσωποί τους.

 

Εκείνος ο ηγέτης του κλάδου στον Πειραιά, που υιοθέτησε την πιο σκληρή γραμμή και χτυπιέται υπερασπιζόμενος τα «δίκαια» του σιναφιού, που υποτίθεται απειλείται από την απελευθέρωση του κλειστού και προστατευμένου κατά γενική ομολογία επαγγέλματος, είχε πριν από λίγα χρόνια διατελέσει υποδιοικητής του ΙΚΑ, χωρίς να έχει περάσει ποτέ από το μυαλό του ότι μπορεί να υπάρχει ασυμβίβαστο ανάμεσα στην ιδιότητα του φαρμακοποιού και του υποδιοικητή του μεγαλύτερου ασφαλιστικού οργανισμού της χώρας. Οφείλουν οι φαρμακοποιοί πιο ώριμη στάση από τους εκπροσώπους τους. Ο συντεχνιασμός δεν ταιριάζει σε επιστήμονες που παρέχουν κοινωνικές υπηρεσίες. Ισως να ταιριάζει στους μεταφορείς, αλλά υποθέτουμε ότι θα εξοργισθούν αν κανείς τους πει φορτηγατζήδες".

 

• «Το µαγαζάκι του τρόµου», της Ρούλας Γεωργακοπούλου (Τα Νέα, 24/1/2011)

"O πατέρας µου, µύρο το κύµα που τον τύλιξε, δεν ήθελε να γίνω ναυτικός. Απεναντίας ήθελε µετ' επιτάσεως να γίνω φαρµακοποιός. Κι αφού του ‘κανα τη χάρη να παιδευτώ επί δεκαπενθήµερο µε τη Φυσική του Περιστεράκη, τελικά το πουλάκι πέταξε και να πού φτάσαµε σήµερα. Να ξεφτιλίζοµαι ως επαγγελµατίας και ως άνθρωπος για έναν ουροσυλλέκτη εν µέσω απεργιακού κύµατος.

 

Και σε ποιον δεν τηλεφώνησα και σε ποιον δεν κλάφτηκα για ένα αποστειρωµένο πλαστικό φιαλίδιο συν µια καρτέλα αντιβιοτικά ευρέος φάσµατος. Και να πεις πως δεν σέβοµαι και δεν τιµώ το φωτεινό σταυρουδάκι της κάθε γωνίας; Καθηµερινά και απαρεγκλίτως. Μα θα χρειαστώ, ώρα µεσάνυχτα, κανένα αναλγητικό αναβράζον από εκείνα που δεν πουλάνε τα περίπτερα, µα θα µου ‘χει ρουφήξει η ηλεκτρική σκούπα το θερµόµετρο, µα θα καίγοµαι για κανένα πακετάκι ντεµακιγιάζ και για ανατοµικούς πάτους µε διπλό διαφορικό και αντικραδασµικό σασί.

 

Πώς να σας το πω για να το καταλάβετε; Εµείς τα έχουµε χτίσει αυτά τα µαγαζιά κι ας λειτουργούν όποτε ευκολύνονται. Προσωπικά το είχα συνηθίσει να ψοφολογάω σύµφωνα µε το ωράριό τους και να ξεµένω από µπατονέτες ανάλογα µε τα ρεπό τους. Αλλά αυτό το πρόσφατο, να ρίχνουν «πόρτα» σε διαβητικούς, καρδιοπαθείς και ασθµατικούς µού φαίνεται πολύ βαρύ. Πιο βαρύ από τις βαρύγδουπες δηλώσεις των εκπροσώπων τους στην τηλεόραση, βαρύτερο και από την έλλειψη ουροσυλλέκτη που λέγαµε παραπάνω".

 

•  «Κρυφό σχέδιο για τα φαρμακεία;», του Μιχάλη Πιτσιλίδη (Τύπος της Κυριακής, 23/1/2011)

"’λλος ένας ανατριχιαστικός νόμος χιλιάδων λέξεων και δεκάδων σελίδων, γεμάτος από ιδρύσεις νέων φορέων, διορισμούς διοικητικών συμβουλίων, προσλήψεις και μετατάξεις υπαλλήλων, έρχεται να προστεθεί στο πρόσωπο του γραφειοκρατικού τέρατος που λέγεται Ελληνικό Δημόσιο.

 

Αυτή τη φορά τον υπογράφει ο πολυπράγμων κ. Ανδρέας Λοβέρδος. Ο σφαγιασμός των ασθενέστερων στο ασφαλιστικό (θηριώδεις συντάξεις καταβάλλονται ανελλιπώς στις ΔΕΚΟ...), όπως και τα μέτρα στην Υγεία ασφαλώς υποσκάπτουν πλέον το πολιτικό του μέλλον, αλλά αυτό είναι δικό του πρόβλημα…

 

Στο παρόν σημείωμα θα επικεντρωθούμε στο ζήτημα των φαρμακοποιών και στη δήθεν απελευθέρωση του επαγγέλματος, που δήθεν επιβάλλει η αιμοσταγής τρόικα. Μόνο που η Υγεία και τα φαρμακεία έχουν οριστικά εξαιρεθεί από τις «κεντρικές ρυθμίσεις» απελευθέρωσης, με βάση τη σχετική ντιρεκτίβα της Ε.Ε.

 

Εξαιτίας της χρόνιας κυβερνητικής αβελτηρίας, το άνοιγμα ενός φαρμακείου στην Ελλάδα κατάντησε... σαφάρι ευκαιρίας, αποδίδοντας, ωστόσο, το μεγαλύτερο αναλογικά αριθμό φαρμακείων μεταξύ όλων των χωρών της Ευρώπης. Οι ανόητοι ισχυρίζονται ότι ο μεγάλος αριθμός των φαρμακείων αποδεικνύει ότι κερδίζουν πολλά, γι' αυτό και συντηρούνται τόσα πολλά. Η αλήθεια είναι ότι από το 1990 μέχρι το 2010 ο αριθμός των φαρμακείων διπλασιάστηκε, ενώ ο τζίρος των φαρμάκων πενταπλασιάστηκε. Αυτό έδωσε την παρατηρούμενη τα τελευταία χρόνια άνθηση του επαγγέλματος. Βλέπουμε σήμερα και στην Ελλάδα φαρμακεία-διαμάντια αισθητικής και ποιότητας υπηρεσιών. Τυχαίο είναι;

 

Παρ' όλα αυτά, για πολλούς λόγους έπρεπε να επανεξεταστούν οι τιμές των φαρμάκων, όπως επίσης και τα κέρδη των εμπλεκομένων (εταιρείες, χονδρέμποροι, φαρμακεία). Όλα αυτά έγιναν. Οι τιμές και τα ποσοστά κέρδους μειώθηκαν, έμμεσα και άμεσα. Από φέτος, ως αποτέλεσμα των μέτρων, κάθε φαρμακοποιός ενισχύει με 30.000 ευρώ ετησίως την εθνική προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Υπάρχει άλλος κλάδος, λιανικής πώλησης ή ελευθέρων επαγγελματιών, που να συνεισέφερε έστω ένα ευρώ;

 

Πληθυσμιακοί και χωροταξικοί περιορισμοί στην ίδρυση φαρμακείων υπάρχουν σε πολλές χώρες: Αυστρία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβενία. Πριν καταργηθούν στην Ελλάδα, δεν έπρεπε να υπάρξει μια ικανή μεταβατική περίοδος ώστε οι υπάρχοντες φαρμακοποιοί να σταθμίσουν τα νέα δεδομένα και να μετακινηθούν αν χρειάζεται; Χωρίς χωροταξικούς, πληθυσμιακούς αλλά και περιορισμούς στο ωράριο, λειτουργούν τα φαρμακεία αποκλειστικά σε χώρες όπου δραστηριοποιούνται μεγάλες αλυσίδες φαρμακείων.

 

Τυχαίο είναι, λοιπόν, ότι ο κ. Λοβέρδος απελευθερώνει το ωράριο λειτουργίας, την ίδια στιγμή που μειώνει τα κέρδη; Όχι.

 

Η απόφαση αυτή αποτελεί το πρώτο βήμα ενός κρυφού σχεδίου για τη μελλοντική αλλαγή: τις εταιρείες φαρμακείων που δεν θα ανήκουν σε φαρμακοποιούς, αλλά σε πολυεθνικές αλυσίδες ή σε μεγάλα εγχώρια συμφέροντα. Ο αυριανός εξουθενωμένος φαρμακοποιός θα δει την πώληση του φαρμακείου του σε μια αλυσίδα ως λύτρωση από τα δεσμά στα οποία καταδικάζεται σήμερα από έναν απερίσκεπτο και φιλόδοξο υπουργό. Θα μπορούσε να κριθεί αθώος του εγκλήματος ο κ. Λοβέρδος, αν θεσμοθετούσε τώρα τις εταιρείες φαρμακείων, με συγκεκριμένες προδιαγραφές: μόνο φαρμακοποιοί μέτοχοι, ονομαστικές μετοχές, μέγιστο ποσοστό συμμετοχής καθενός κ.ο.κ.

 

Οι άκριτα και ανόητα δήθεν «φιλελεύθεροι» θεωρούν ότι η απελευθέρωση θα προκαλέσει ανταγωνισμό και μειώσεις τιμών υπέρ του καταναλωτή και της οικονομίας. Πώς θα γίνει όμως αυτό, αφού οι τιμές είναι -όπως έπρεπε να είναι- οι ίδιες σε όλα τα φαρμακεία της χώρας; Πού ξανακούστηκε ανταγωνισμός με σταθερές τιμές, οριζόμενες μάλιστα από το... κράτος;"

 

• «Τα φαρμακεία και ο κ. Λοβέρδος», του Στέφανου Μάνου (Καθημερινή, 23/1/2011)

"Πριν από μερικούς μήνες είχα γράψει στην «Καθημερινή» για τον τρόπο με τον οποίο το κράτος ορίζει τις λιανικές τιμές των φαρμάκων. Στην τιμή που αγοράζει το φάρμακο ο φαρμακοποιός προσθέτει 35%, ανεξαρτήτως τιμής. Απέναντι στο σύστημα αυτό περιέγραψα τον τρόπο -πάλι από το κράτος- διαμόρφωσης των τιμών στη Σουηδία. Για ένα φάρμακο με λιανική τιμή 1.000 ευρώ ο Ελληνας φαρμακοποιός έχει περιθώριο 350 ευρώ, ενώ ο Σουηδός 15,5 ευρώ. Πρότεινα να υιοθετήσουμε το σουηδικό σύστημα και έτσι να εξοικονομήσουν τα Ταμεία ποσό μεγαλύτερο από ένα δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως.

 

Ο τρόπος διαμόρφωσης των τιμών στην Ελλάδα είναι ισχυρό κίνητρο για την πώληση ακριβών φαρμάκων και ισχυρό κίνητρο υπερσυνταγογράφησης ακριβών φαρμάκων. Τα ακριβά φάρμακα, ιδίως αυτά, επιβαρύνουν τα χρεοκοπημένα Ταμεία. Εξ αιτίας του κινήτρου που μόλις περιέγραψα η φαρμακευτική δαπάνη ανά κάτοικο στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερη από την αντίστοιχη στην υπόλοιπη Ευρώπη. Τα εγγυημένα υψηλά κέρδη των φαρμακοποιών καθιστούν το φαρμακείο ελκυστική επιχείρηση. Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι έχουμε ανά κάτοικο πολύ περισσότερα φαρμακεία απ' ό, τι αλλού στην Ευρώπη, ούτε είναι παράξενο ότι υπάρχει τόση πίεση να ανοίξουν νέα φαρμακεία.

 

Ο υπουργός κ. Λοβέρδος ανακοίνωσε σειρά μέτρων για τους φαρμακοποιούς, αλλά τίποτε για τον τρόπο διαμόρφωσης των τιμών. Ασχολήθηκε με διάφορα περιφερειακά ζητήματα αλλά δεν άγγιξε το σημαντικότερο. Τα εγγυημένα υψηλά κέρδη.

 

Αλλά και στα περιφερειακά ζητήματα, οι ρυθμίσεις του κ. Λοβέρδου είναι μεσοβέζικες. Ανοίγει, λέει, το επάγγελμα του φαρμακοποιού, αλλά δεν επιτρέπει σε έναν επιχειρηματία να ανοίξει φαρμακείο και να προσλάβει έναν φαρμακοποιό. Διατηρεί δηλαδή το μεσαιωνικό καθεστώς της επαγγελματικής συντεχνίας. Ενα φαρμακείο πρέπει ντε και καλά να ανήκει σε φαρμακοποιό με πτυχίο. Δεν επιτρέπει σε ένα φαρμακείο να λειτουργεί με τον φαρμακοποιό του μέσα σε ένα πολυκατάστημα για να προστατέψει τους φαρμακοποιούς που έχουν λιγότερο ελκυστική τοποθεσία. Δεν επιτρέπει να ανοίξει φαρμακείο αν ήδη υπάρχουν περισσότερα από ένα ανά χίλιους κατοίκους. Δεν επιτρέπει τη δημιουργία αλυσίδας φαρμακείων.

 

Επιτρέπει στα φαρμακεία να ανοίγουν τη Δευτέρα και την Τετάρτη το απόγευμα και το Σάββατο. Το αυτονόητο δηλαδή.

 

Διατηρεί το καθεστώς αδειοδότησης (για να έχουν δουλειά στο υπουργείο) που θα χορηγεί τις άδειες αφού ληφθούν υπόψη τα πληθυσμιακά όρια και με την προϋπόθεση ότι τηρούνται οι ελάχιστες αποστάσεις. Και ακόμη αφού εξακριβωθεί ότι ο ενδιαφερόμενος να ανοίξει φαρμακείο είναι Ελληνας ή υπήκοος κράτους-μέλους της Ε.Ε. που έχει πτυχίο φαρμακοποιού και άδεια άσκησης επαγγέλματος και ο οποίος δεν έχει καταδικαστεί για ρητά προβλεπόμενα αδικήματα. Αναπνέω με ανακούφιση! Αποκλείστηκαν οι Αμερικανοί και οι Ινδοί φαρμακοποιοί! Και οι Κινέζοι!

 

Γι' αυτές τις επιδερμικές και ανούσιες αλλαγές οι κ. φαρμακοποιοί έκλεισαν τα φαρμακεία και ταλαιπώρησαν τους χιλιάδες ανθρώπους που τα χρειάζονται, ιδίως όταν είναι αδύναμοι. Μπράβο τους! Κατάφεραν βέβαια να πείσουν τον κ. Λοβέρδο να μην αποτολμήσει οποιαδήποτε ουσιώδη αλλαγή. Για πολλοστή φορά χρειάζεται να γράψω ότι η μόνη ελπίδα για να γίνει κάτι σωστό είναι να στυλώσει τα πόδια η τρόικα.

 

Διάβασα ότι ο κ. Λοβέρδος μετέθεσε την ηλεκτρονική συνταγογράφηση για το 2012. Η καθολική εφαρμογή της συνταγογράφησης θα επιτρέπει στις ελεγκτικές αρχές να γνωρίζουν πόσα και ποια φάρμακα λαμβάνει ένας ασθενής, ποιος γιατρός τα έγραψε και ποιο φαρμακείο τα χορήγησε. Το σύστημα θα μπορεί επίσης να διαπιστώνει τις συνταγογραφικές προτιμήσεις των γιατρών και να συσχετίζει γιατρούς με φαρμακεία. Με άλλα λόγια, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση θα βάλει τάξη σε ένα χαοτικό περιβάλλον. Θα μάθουμε τι κοστίζει στα Ταμεία κάθε γιατρός και κάθε ασθενής. Μπορώ να φανταστώ ότι ούτε οι γιατροί ούτε οι φαρμακοποιοί θα είναι ευχαριστημένοι με αυτήν την προοπτική. Αλλά ο υπουργός και τα Ταμεία θα έπρεπε να είναι ενθουσιασμένοι. Τότε γιατί καθυστερεί το υπουργείο;

 

Προτιμά ίσως να μην υποστεί τις πιέσεις των ολίγων ντόπιων εργολάβων που μπορούν να αναλάβουν το έργο (που είναι πολύ μεγάλο ακόμη και με διεθνή δεδομένα) και το αφήνει για το μέλλον; Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε η κυβέρνηση να επιλέξει ένα διεθνή σύμβουλο για το έργο που θα βοηθήσει τον κ. Λοβέρδο να διαμορφώσει την προδιαγραφή του έργου, στη συνέχεια θα τον βοηθήσει να επιλέξει τον ανάδοχο και τέλος θα παρακολουθήσει τη δουλειά του αναδόχου μέχρις ότου θεωρηθεί ότι η ηλεκτρονική συνταγογράφηση λειτουργεί με επιτυχία σε όλη την Ελλάδα. Αν καταφέρει να ολοκληρώσει την ηλεκτρονική συνταγογράφηση, ο κ. Λοβέρδος θα έχει προσφέρει ανεκτίμητη υπηρεσία στο σύστημα υγείας. Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, επειδή προϋποθέτει τη διασύνδεση όλων των γιατρών σε μια βάση δεδομένων, θα είναι και το θεμέλιο για τη μελλοντική δημιουργία βάσης δεδομένων για τα ιστορικά των ασθενών και πολλές άλλες εφαρμογές υγείας. Πολλές ζωές θα σωθούν..."

 

• «Η Ελλάδα δεν διανυκτερεύει», της Έλενας Ακρίτα (Τα Νέα, 22/1/2011)

"Το καλύτερο και πιο σύντοµο ανέκδοτο: – Ενας συνταξιούχος πήρε το λεωφορείο και πήγε στο φαρµακείο!

 

Αν το ακούσει αλλοδαπός, δεν θα καταλάβει τίποτα. Ο Ελληνας όµως θα διπλωθεί απ' τα γέλια! Διότι λεωφορεία δεν υπάρχουν, φαρµακεία δεν υπάρχουν και όπου να ‘ναι και συνταξιούχοι δεν θα υπάρχουν!

 

Και για να το πούµε ωµά, «τα φαρµακεία απεργούν κι όποιος πέθανε, πέθανε!». Ανήκει, βλέπεις, κι αυτό στα κλειστά επαγγέλµατα. Και ξαναδιπλώνεται στα γέλια ο Ελληνας: Γιατί, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγµατα – εκτός από τους πιτσαδόρους και τους κούριερ – όλα τα επαγγέλµατα είναι κλειδωµένα κι αµπαρωµένα.

 

Τρέχει ο νέος µε ένα βιογραφικό «2.300, να τ' αφήσω;».

 

Με διπλώµατα, πτυχία, διδακτορικά. Χτυπάει πόρτες, αλλά κανένα επάγγελµα δεν του ανοίγει την πόρτα. Ολα τού φωνάζουν «δώσαµε, δώσαµε» από το θυροτηλέφωνο!

 

Εµείς άντε και δώσαµε. Ποιος τα πήρε είναι το ζήτηµα! Ποιος τα τσέπωσε, ποιος τα ‘στειλε έξω, ποιος είναι η χαρά της offshore. Τώρα που κουκουλώνονται Siemens και Βατοπέδια, θα µείνουµε µε τον Μαντέλη µπρελόκ! Ολοι οι υπόλοιποι φάκελοι κλείνουν στη ζούλα. Αθόρυβα, για να µη µας ξυπνήσουν.

 

ΣΣΣΣ, Σιγά, η Ελλάδα κοιµάται!

 

Με την απεργία των φαρµακείων έπαθα µεγάλο πανικό. Αδειασα όλο το ντουλάπι κι έψαχνα απεγνωσµένα τι µας λείπει. Προσπαθούσα να προβλέψω τι µπορεί να πάθουµε ως οικογένεια και να µην έχουµε το κατάλληλο φάρµακο. Μεγάλο ξεκαθάρισµα έκανα στο ντουλάπι. Πέταξα όλα τα ληγµένα.

 

(Κάτι που δυστυχώς δεν κάνουν οι 300 της Βουλής, που ληγµένα πίνουν και δεν µας δίνουν!) Ολα τα τσεκάρισα, η τρελή! Παυσίπονα,αντιβιώσεις, αντιισταµινικά, αντιφλεγµονώδη, αντιαλλεργικά, χάπια για την υπέρταση, σταγόνες για την υπόταση, κολλύρια, ρινικά σπρέι, αλοιφές, ενέσιµα.

 

Διότι, αν τα υπόλοιπα φαρµακεία απεργούν, το δικό µου διανυκτερεύει! Και µη διανοηθεί άνθρωπος να µε κατηγορήσει για απεργοσπάστρια!

 

Ναι είμαι αυτή που, όταν ο γιος µου ήταν µικρός και πηγαίναµε εκδροµούλες µε άλλες οικογένειες, κουβαλούσα µαζί µου έναν σκασµό φάρµακα. Ναι, είµαι αυτή που ξελάσπωνα τους φίλους όταν το δικό τους παιδάκι πάθαινε κόψιµο στα µαύρα µεσάνυχτα. Κι όταν ξυπνούσανε Κυριακή ξηµέρωµα στη µέση του πουθενά µε τρελό πόνο στον κυνόδοντα, η δική µου αντιβίωση καθάριζε για πάρτη τους!

 

Τα φαρµακεία κλειστά, τα χειρόφρενα τραβηγµένα στα λεωφορεία, οι ταξιτζήδες άρχισαν πάλι «για Τρεις Γέφυρες, σας πειράζει να κάνουµε µια παρακαµψούλα στα νησιά Γκαλάπαγκος;», οι δικηγόροι κάνουν στάσεις εργασίας, οι µηχανικοί καταλαµβάνουν την Πολεοδοµία Αιγάλεω, η Εφορία στην κοσµάρα της στέλνει, τα spreads ανεβοκατεβαίνουν σε ένα roller coaster του τρόµου (καλά που έχω φάρµακα ΚΑΙ για τους ιλίγγους), τα ψωµιά µας µετρηµένα – ναι, γιατί ΚΑΙ τις µπουκιές µας µετράνε αυτοί – ήρθαµε και γίνανε η χαρά της ζεϊµπεκιάς:

 

Το τελευταίο βράδυ µου, απόψε το περνάω!

 

Τα φαρμακεία απεργούν! Τα επαγγέλµατα κλείνουν! Μια χώρα που υπολειτουργούσε τόσα χρόνια τώρα πια κατεβάζει ρολά: «Επιστρέφω αµέσως, ρίψατε σηµείωµα!». Μη µασάτε, δεν επιστρέφει αµέσως, για ξεκάρφωµα το γράφει. Πάει αυτή τώρα, έφυγε. Πάει αυτή τώρα, την έκανε µε ελαφρά. Πήγε µετανάστρια σε άλλες ηπείρους να κάνει την τύχη της! Δεν έχει ξαναγίνει αυτό: παντού στον πλανήτη γη φεύγουν µετανάστες από τη χώρα τους κι εδώ φεύγει η ίδια η χώρα… Ζούµε µεγάλες στιγµές! Λίγο να παραφράσουµε τον Χρόνη Μίσσιο «Καλά, εσύ πέθανες νωρίς» και στις συνεστιάσεις των συλλόγων θα γλεντάνε µε γυροβολιές απ' τον χορό του Ζαλόγγου!

 

Τουλάχιστον, η κυρία Κλέλια Χατζηιωάννου πήρε πίσω την προίκα των 110.000.000 ευρώ από τον πρώην σύζυγό της.

 

Μεγάλη παρηγοριά γι' αυτόν τον πολύπαθο λαό! Κατά τα άλλα:

 

- Ενας συνταξιούχος πήρε το λεωφορείο και πήγε στο φαρµακείο!

 

Μπράβο βρε! Γελάσαµε πάλι σήµερα!"

 

• «Η αγωνία του επαγγελµατία πριν από το άνοιγµα», ρεπορτάζ από τα Νέα (22/1/2011)

"Οι γονείς της δεν είναι φαρµακοποιοί, άρα η δουλειά δεν ήταν «στρωµένη». Σπούδασε Φαρµακολογία, γιατί ήθελε – όπως λέει – να είναι «κύριος» του εαυτού της λειτουργώντας τη δική της επιχείρηση, αλλά και επειδή δεν ήθελε να ακολουθήσει ένα «απρόσωπο» επάγγελµα. Ως φαρµακοποιός, θα είχε τη δυνατότητα να αναπτύξει ιδιαίτερη σχέση µε τους πελάτες.

 

Η Μάγδα Χριστοφίλου, που διατηρεί εδώ και περίπου τρία χρόνια φαρµακείο στη Νέα Κηφισιά, αποφοίτησε από τη Φαρµακευτική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστηµίου το 2005. Αρχισε άµεσα τις µεταπτυχιακές της σπουδές – γνώριζε πως για να λάβει άδεια ιδρύσεως φαρµακείου θα περνούσε καιρός.

 

Σε διάστηµα δύο ετών, άνοιξε την επιχείρησή της. «Αυτό και µόνο αποδεικνύει πως ο κλάδος δεν είναι "κλειστός”», λέει στα «ΝΕΑ».

 

Και προσθέτει πως µεγαλύτερο πρόβληµα είναι το κόστος για την αγορά ενός φαρµακείου. Η ίδια άρχισε την επαγγελµατική της σταδιοδροµία δαπανώντας 120.000 ευρώ για να ιδρύσει το φαρµακείο της και να γεµίσει τα ράφια του.

 

Η τιµή όµως, εκτοξεύεται όταν ένας νέος φαρµακοποιός αγοράζει ένα έτοιµο φαρµακείο. Η τιµή αρχίζει από τα 150.000 ευρώ και φτάνει τα 500.000 ευρώ – ανάλογα µε την περιοχή, την πελατεία και το στοκ.

 

«Οι περισσότεροι καλούµαστε τα πρώτα χρόνια να αποπληρώσουµε τα δάνεια για την αγορά της επιχείρησής µας. Αυτό σε συνδυασµό µε τα συσσωρευµένα χρέη των ασφαλιστικών ταµείων προς τους φαρµακοποιούς, συνεπάγεται µεγάλο οικονοµικό βάρος», τονίζει η κ. Χριστοφίλου. Η απελευθέρωση του ωραρίου είναι επίσης ένα σηµείο που προβληµατίζει τη νέα φαρµακοποιό, όπως και τους συναδέλφους της, αφού η πρόσληψη βοηθών σηµαίνει έξτρα κόστος. Οι µεικτές µηνιαίες απολαβές ενός πτυχιούχου υπαλλήλου φτάνουν περίπου τα 1.500 ευρώ και του βοηθού τα 800 - 1.000 ευρώ.

 

Συνεπώς, η λειτουργία των φαρµακείων το απόγευµα της ∆ευτέρας και της Τετάρτης αλλά και το Σάββατο σε συνδυασµό µε τις διανυκτερεύσεις, οδηγεί τους νέους φαρµακοποιούς σε υποχρεωτική εργασία που υπερβαίνει ακόµη και 60 ώρες εβδοµαδιαίως. «Επιθυµία και χρέος του φαρµακοποιού και ιδιαιτέρως εµάς των νέων, είναι να αναπτύσσουµε µια προσωπική σχέση µε το κοινό, σχέση συνέχειας, συνέπειας και εµπιστοσύνης» συµπληρώνει, καταλήγοντας πως αυτό δεν µπορεί να συµβεί λόγω του εξοντωτικού ωραρίου. Και προσθέτει πως η διασφάλιση της υγείας των πολιτών είναι αυτό που διαχωρίζει τα φαρµακεία από τα εµπορικά καταστήµατα.

 

Συνεπώς την ανησυχεί και η άρση κάθε ιδιοκτησιακού περιορισµού αφού, όπως λέει, ο νόµος δεν διασφαλίζει πως τα «φαρµακεία ανήκουν στους φαρµακοποιούς». Αντίθετα, ανοίγει τον δρόµο σε επιχειρηµατίες να εισχωρήσουν στον κλάδο.

 

∆εν συµφωνεί όµως ούτε και µε τη «χαλάρωση» των πληθυσµιακών κριτηρίων, σε µία κορεσµένη από φαρµακεία Αττική. Και όπως εξηγεί, η σταδιοδροµία των πτυχιούχων φαρµακοποιών δεν εξαντλείται στην ίδρυση φαρµακείου – µπορούν να απορροφηθούν στη φαρµακοβιοµηχανία, στα νοσοκοµεία αλλά και στα ασφαλιστικά ταµεία εκτελώντας χρέη ελεγκτή.

 

• «Στα σύννεφα», του Μάκη Βοϊτσίδη (Αγγελιοφόρος, 21/1/2011)

"Εάν οι φαρμακοποιοί θεωρούν το ωράριο τόσο σοβαρό ζήτημα κλείνοντας διαμαρτυρόμενοι τα φαρμακεία τους, δικαίωμά τους να το θεωρούν. Είναι εξίσου δικαίωμα των δικηγορικών συλλόγων να αρχίσουν μιαν ακόμη αποχή, επειδή πρέπει να συνεχιστεί το μπακλαβαδωτό σύστημα και οι δικηγόροι της Θεσσαλονίκης να μην μπορούν να δικάσουν μακρύτερα από τη Χαλάστρα και την Ασπροβάλτα. Αλλά ο κόσμος δυσκολεύεται να το καταλάβει. Και εάν δεν μπορούν οι φαρμακοποιοί και οι δικηγόροι, επαγγελματίες που βρίσκονται μέσα στην πραγματική ζωή, να συνειδητοποιήσουν με τι διαθέσεις τους παρακολουθεί η κοινωνία, μάλλον έχουν χάσει τα αντανακλαστικά τους. Ή το συνειδητοποιούν μεν, αλλά ελπίζουν ότι κάποια στιγμή, κάτι θα συμφωνηθεί στα μουλωχτά και θα συνεχίσουν να ζουν στο σύννεφο των παλιών, καλών εποχών, την ώρα που όλα γύρω τους αλλάζουν. Τι από τα δύο είναι χειρότερο, μικρή σημασία έχει.

 

Κατά βάθος, τα πράγματα είναι απλά. Με τους πτυχιούχους φαρμακοποιούς να συσσωρεύονται, δεν μπορείς να αξιώνεις το επάγγελμα να παραμείνει μισόκλειστο αλλά ο πατέρας να μπορεί, κατ' εξαίρεση, να μεταβιβάζει την άδεια στο γιο. Είναι αντιφατικό να επικαλείσαι την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε το ΔΙΚΑΤΣΑ να εξισώνει υποχρεωτικά το πτυχίο της Φαρμακευτικής Αθηνών, όπου οι υποψήφιοι εισάγονται με δεκαεννιά χιλιάδες μόρια, με το πτυχίο της Φαρμακευτικής ενός ρουμανικού πανεπιστημίου, όπου γράφεσαι με απολυτήριο δώδεκα, αλλά την ίδια ώρα να απορρίπτεις την ευρωπαϊκή νομοθεσία για το ωράριο.

 

Ο πολύς κόσμος αδυνατεί εξίσου να καταλάβει γιατί οι τιμές των φαρμάκων δεν πρέπει να είναι ελεύθερες και γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία δεν πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να τις βελτιώνουν με διαπραγματεύσεις -τώρα που το πέπλο σηκώθηκε και ο τελευταίος «δε βαριέσαι» κατάλαβε ότι τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων δεν πέφτουν από τον ουρανό: ή τα πληρώνει ο ίδιος, με τις εισφορές του, ή τα πληρώνει ο δημόσιος προϋπολογισμός.

 

Κάπως έτσι και με τους δικηγόρους, έστω κι αν εδώ δεν υπάρχει το φαινόμενο του numerus clausus ή των ποσοστώσεων. Ο κόσμος αδυνατεί να καταλάβει γιατί ο δικηγόρος που ξέρει και εμπιστεύεται στη Θεσσαλονίκη -και ας μην ξεχνάμε, η δικηγορία είναι κυρίως σχέση εμπιστοσύνης- δεν επιτρέπεται να χειριστεί μια κληρονομικη υπόθεση στην Πιερία, άρα ή πρέπει να απευθυνθεί σε κάποιον άγνωστό του δικηγόρο της Κατερίνης ή, αν επιμένει στο δικό του, να πληρώσει δύο φορές την ελάχιστη αμοιβή. Ας μην τα ρίχνουμε όλα στον κοινωνικό αυτοματισμό. Υπάρχει και η λογική".

 

• «Περίπτερα», του Δημήτρη Δανίκα (Το Βήμα, 21/1/2011)

 

• «Ούτε συντεχνίες, ούτε προνομιούχοι», από τον Αδέσμευτο Τύπο (20/1/2011)

"Τι είναι, λοιπόν, τα λεγόμενα «κλειστά επαγγέλματα», το άνοιγμα των οποίων θα διευκολύνει την ανάπτυξη και θα αυξήσει το ΑΕΠ -όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση- παρασύροντας και την Αξιωματική Αντιπολίτευση;

 

Μήπως είναι συντεχνίες; Όχι, βέβαια! Διότι, όποιος θέλει μπαίνει σ' αυτά και όποιος επιθυμεί αποχωρεί. Τα προσόντα, άλλωστε, για την άσκησή του τα ορίζει ο νόμος.

 

Μήπως είναι ομάδες προνομιούχων, οι οποίες υπερασπίζονται τα προνόμια τους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου; Φυσικά, όχι. Οι περισσότεροι (δικηγόροι, μηχανικοί, φαρμακοποιοί κ.λπ.) τουφεκάνε το ευρώ και δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το νοίκι του γραφείου τους!

 

Μήπως, τέλος, πρόκειται για οργανωμένα μικροσυμφέροντα που αντιστρατεύονται το γενικότερο συμφέρον; Και πάλι, όχι! Υπάρχουν δικηγόροι «βιομήχανοι» και δικηγόροι πένητες! Υπάρχουν φαρμακοποιοί χρηματιστές και φαρμακοποιοί προλετάριοι...

 

Τότε, τι είναι τα «κλειστά επαγγέλματα»;

 

Είναι στοιχειώδης μέριμνα κοινωνικής συνοχής, μέσα σε μια άκρως ανταγωνιστική και ταξική κοινωνία, προκειμένου να υπάρχει ένα ελάχιστο κοινωνικής προοπτικής για όλους τους επιστήμονες που αγωνίζονται να σταθούν στα πόδια τους, μέσα σε μια αγορά χυδαία και απάνθρωπη.

 

Κι αυτή τη συνοχή και αλληλεγγύη επιδιώκει να γκρεμίσει η κυβέρνηση (και οι πάτρωνες της)".

 

• «Η πρόοδος είναι προς τα δεξιά», του Στέφανου Κασιμάτη (Καθημερινή, 20/1/2011)

"Ο Ηλίας Μόσιαλος -που, ει μη τι άλλο, ως καθηγητής της Οικονομίας της Υγείας ξέρει για τι μιλάει- επεσήμανε πρόσφατα σε μια συνέντευξή του ότι οι φαρμακοποιοί (ή, σωστότερα, οι ιδιοκτήτες των φαρμακείων) αρνούνται να δεχθούν μείωση του κέρδους τους κατά 4 - 5% και γι' αυτό απεργούν, ενώ την ίδια στιγμή οι δημόσιοι υπάλληλοι υπέστησαν μείωση των μισθών τους κατά 17%.

 

Εξίσου ενδιαφέρον είναι να παραβάλει κανείς τη γλυκερή αοριστολογία των επιχειρημάτων τους (ιδίως στα ραδιοφωνικά σποτ, με τα οποία προσπαθούν να εξηγήσουν στο κοινό τους λόγους της απεργίας τους) με τη μέθοδο που επιλέγουν για να αγωνιστούν, δηλαδή τη σύλληψη ομήρων από τους αμάχους. Κατά τούτο, λοιπόν, δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους ιδιοκτήτες των βυτιοφόρων ή τους υπαλλήλους στις αστικές συγκοινωνίες. Και είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό, διότι σε μια κατακερματισμένη κοινωνία, όπου η χρεοκοπία ουσιαστικά καταργεί το «κοινωνικό συμβόλαιο» στο οποίο είχαμε συνηθίσει και βολευτεί, όπου κατά παράδοση οι ισχυροί ιδιοποιούνται τον νόμο, κάθε ομάδα συμφερόντων αγωνίζεται να περισώσει τα δικά της κεκτημένα. Οι όποιες διαφορές μεταξύ λ. χ. φορτηγατζήδων και φαρμακοποιών παύουν να έχουν οποιαδήποτε σημασία.

 

Το αξιοσημείωτο είναι ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η επιδίωξη των στενών συμφερόντων κάθε συντεχνίας σερβίρεται πάντα περιτυλιγμένη με φρασεολογία «δημοκρατική» και αριστερή. Ποτέ κανείς δεν διεκδικεί για την πάρτη του! Όλοι διεκδικούν για λογαριασμό του λαού, των αδύναμων, του γενικού συμφέροντος. Και αυτό είναι φυσικό, αφού ο κοινωνικός εκδημοκρατισμός στη μεταπολίτευση και, ιδίως, στη δεκαετία του Ανδρέα Παπανδρέου έγινε με όρους καφενείου και αμφιθεάτρου, ως εξίσωση των πάντων προς τα κάτω.

 

Έτσι, φθάσαμε σήμερα στο σημείο η συντήρηση των κεκτημένων να θεωρείται «προοδευτική» θέση, ανεξαρτήτως του αντικειμενικού κόστους για το σύνολο της κοινωνίας, ο δε σεβασμός στον νόμο να επαφίεται στο προσωπικό συμφέρον του πολίτη. Κοιτάξτε τις ειδήσεις και δείτε αυτή την παράλογη αντίληψη της πραγματικότητας να την υπερασπίζονται οι εκφραστές της με έναν δογματισμό βαθιά ριζωμένο στα συμφέροντα. Όχι στα μεγάλα συμφέροντα -τον «μπαμπούλα» με τον οποίο τρομάζει η Αριστερά τους ανίδεους- αλλά τα πολλά και μικρά, συνασπισμένα συμφέροντα, αυτά που εκλέγουν κυβερνήσεις.

 

Φυσικό το ένα, φυσικό το άλλο, αισίως σήμερα είμαστε στο αφύσικο σημείο να έχουμε αντιστρέψει το νόημα των όρων της πολιτικής ζωής. Προ ημερών, μου έστειλε φίλος, μόνιμος κάτοικος Λονδίνου, μια καρτ ποστάλ για το νέο έτος, με την πιο γραφική εικόνα της Ελλάδας, που απεκόμισε από το πρόσφατο προσκύνημά του στα πάτρια. Είναι μια φωτογραφία του μπλόκου μεταξύ Κερατέας και Λαυρίου. Το γεγονός ότι για το μπλόκο έχουν χρησιμοποιηθεί δημοτικά οχήματα είναι μια αθώα λεπτομέρεια, μπροστά στα συνθήματα που γράφει το αναρτημένο πανό: «Όχι ΧΥΤΑ στο Οβριόκαστρο. Όχι στο κράτος των εργολάβων. Όχι στο κράτος της παρανομίας». Από κάτω, ο φίλος έχει αντιγράψει τον ορισμό του οργουελιανού Newspeak από το «1984»: «Η δύναμη να έχει κανείς δύο αντιφατικές πεποιθήσεις συγχρόνως και να αποδέχεται αμφότερες... Να ψεύδεται σκοπίμως, ενώ γνησίως πιστεύει τα ψέματά του, να ξεχνά κάθε δεδομένο που δεν εξυπηρετεί... να αρνείται την ύπαρξη αντικειμενικής πραγματικότητας και την ίδια ώρα να υπολογίζει την πραγματικότητα που αρνείται...».

 

Ατυχώς, η πολιτική συζήτηση γίνεται σήμερα με τους όρους του μεταπολιτευτικού Newspeak, όπου η έννοια της προοδευτικής επιλογής ταυτίζεται με το τζάμπα, την ανυπακοή και την εξέγερση. Οι πολλοί, μες στην αφέλειά τους, το έχουν πιστέψει· τα δε κόμματα της Αριστεράς το υπερασπίζονται υστερικά, επειδή ελπίζουν ότι, αν επικρατήσει πλήρως το δόγμα ότι η πρόοδος είναι μόνο προς τα αριστερά, θα μπορέσουν ευκολότερα να κάνουν την Ελλάδα Βενεζουέλα ή, στη χειρότερη εκδοχή τους, Βόρεια Κορέα.

 

Στην κατάσταση που βρισκόμαστε όμως, αν θέλουμε να ορθοποδήσουμε, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι σήμερα η προοδευτική επιλογή έχει χαρακτηριστικά αυτού που η αριστερή ιδεολογία της μεταπολίτευσης αφόρισε ως «δεξιό». Νοικοκύρεμα, επαγγελματισμός, υπευθυνότητα, εργατικότητα και σεβασμός στον νόμο: αυτά έχουμε ανάγκη, αν ο στόχος μας είναι η κοινή πρόοδος, όχι τους γραφικούς λεονταρισμούς που κηρύττουν τα τοτέμ της μεταπολίτευσης.

Η ειρωνεία για το ΠΑΣΟΚ είναι ότι το κόμμα αυτό, που συνέβαλε αποφασιστικά στην εμπέδωση του μεταπολιτευτικού Newspeak, είναι σήμερα υποχρεωμένο να επαναπροσδιορίσει το περιεχόμενο της έννοιας του προοδευτικού με όρους δεξιούς· και η τραγωδία για την κεντροδεξιά είναι ότι εδώ και χρόνια, πασχίζοντας απεγνωσμένα να μοιάσει με το ΠΑΣΟΚ, κατάφερε να έχει χάσει την ιδεολογική ταυτότητά της..."

 

• «Οι προνομιούχοι», του Αντώνη Καρακούση (Το Βήμα, 20/1/2011)

"Οι γενικεύσεις είναι αλήθεια προβληματικές, ωστόσο σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αναπόφευκτες. Όταν μάλιστα υπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία και μακροχρόνια παρατήρηση, τότε αναγκαστικά οδηγείται κανείς σ' αυτές.

 

Ο συμπαθής κλάδος των φαρμακοποιών, για παράδειγμα, είναι προφανές ότι επί δεκαετίες έχει απολαύσει υπερεισοδήματα, έχει εκμεταλλευθεί τις διοικητικές και οργανωτικές αδυναμίες των ασφαλιστικών ταμείων, όπως και την προνομιακή σχέση με τους υπερσυνταγογράφους γιατρούς και τις συνδεόμενες πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες προσέφεραν αμοιβές σε χρήμα και υπηρεσίες.

 

Οι γιατροί επίσης, άλλη συμπαθής στον γενικό πληθυσμό ομάδα, εμφανώς έχουν απολαύσει υψηλά και αφορολόγητα εισοδήματα επί πολλές δεκαετίες. Ο πλούτος μερίδας γιατρών, κυρίως μεγαλογιατρών, είναι παροιμιώδης. Στις τράπεζες, ειδικά αυτή την περίοδο της κρίσης, έχουν να λένε ότι μόνο οι γιατροί έχουν λεφτά. Και οι δικηγόροι επίσης, όχι όλοι είναι αλήθεια, αλλά οι φτιαγμένοι το φυσάνε το χρήμα και οι φόροι που πληρώνουν δεν είναι σπουδαίοι όπως προκύπτει από την κατ' έτος επεξεργασία των δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος. Και οι συμβολαιογράφοι δεν πρέπει να είναι παραπονεμένοι, ούτε οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες που απήλαυσαν υπερκέρδη και εισοδήματα απίστευτα τα προηγούμενα χρόνια από την οργιώδη οικιστική ανάπτυξη σε ολόκληρη τη χώρα. Στις μικρές τοπικές κοινωνίες, αλλά και στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων, όλοι γνωρίζουν ότι το χρήμα συγκέντρωσαν και κατέχουν φαρμακοποιοί, γιατροί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί και αρχιτέκτονες. Είναι οι προνομιούχες ομάδες των τελευταίων δύο- τριών δεκαετιών.

 

Τα παραπάνω είναι αδιάψευστα και αποτέλεσμα του καταρρεύσαντος οικονομικού μοντέλου οργάνωσης και λειτουργίας τη χώρας. Αυτή την κατάρρευση μέχρι τώρα πλήρωσαν και πληρώνουν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι μικρέμποροι, οι μικροβιοτέχνες και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και είναι προφανές, επειδή η κρίση είναι συστημική και το μοντέλο θέλει αλλαγή, ότι όλοι οι υπόλοιποι δεν γίνεται να τη βγάλουν καθαρή.

 

Τα πράγματα δεν μπορούν να μείνουν όπως είναι, δεν είναι διατηρήσιμη η προηγούμενη κατάσταση, οι περικοπές των μισθωτών δεν επαρκούν, χρειάζεται και οι άλλες ομάδες να συμβάλουν, αποδεχόμενες χαμηλότερες αμοιβές, λιγότερα προνόμια και ακόμη πιο καθαρές σχέσεις με το κράτος και τους πολίτες, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς δεν αντέχουν, δεν μπορούν να καλύψουν τις απαιτήσεις των προνομιούχων ομάδων και τάξεων. Με άλλα λόγια η αλλαγή είναι νομοτελειακή. Τα κλειστά προνομιακά καθεστώτα δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Γι' αυτό και επιβάλλεται να πέσουν. Όσο ταχύτερα συνειδητοποιηθεί αυτή η ανάγκη, τόσο ταχύτερη και ομαλότερη θα είναι η έξοδος από την κρίση".

 

• «Αλήθειες και ψέματα για τα κλειστά επαγγέλματα», του Ν. Φίλη (Αυγή, 19/1/2011)

"Η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται προβληματικές καταστάσεις στον χώρο των ρυθμισμένων επαγγελμάτων για να προωθήσει συνταγές πλήρους απορρύθμισης. Αυθαίρετα ονομάζει "κλειστά” επαγγέλματα που κάθε χρόνο πληθαίνουν με αλματώδεις ρυθμούς.

 

Κάθε χρόνο προστίθενται 3.500 νέοι μηχανικοί και ο συνολικός αριθμός τους προσεγγίζει τις 170.000. Κάθε χρόνο προστίθενται 2.000 νέοι δικηγόροι και ο συνολικός αριθμός τους ξεπερνά τις 40.000. Αντίστοιχα είναι και τα νούμερα στα φαρμακεία, που η αναλογία τους προς τους κατοίκους είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Τα φαρμακεία στη χώρα μας λειτουργούν ουσιαστικά σαν συνοικιακά ιατρεία.

 

Σίγουρα χρειάζονται τροποποιήσεις ή και ανατροπές αναχρονιστικών επιβιώσεων, που παραπέμπουν σε άλλα ιστορικά συμφραζόμενα και κοινωνικές πραγματικότητες, όπως είναι η γεωγραφική κατάτμηση για την άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος, καθώς και οι κατώτατες αμοιβές συμβολαιογράφων, οι οποίοι είναι δημόσιοι λειτουργοί και όχι ελεύθεροι επαγγελματίες και το μέλλον τους συνδυάζεται με την εξέλιξη του Κτηματολογίου. Αλλά και ο υπερεμπορισμός των φαρμακείων αντανακλά, σε κάποιο βαθμό, την καταχρηστική κατανάλωση φαρμάκων.

 

Η πραγματικότητα σήμερα είναι ότι μεγάλα τμήματα των νέων επιστημόνων αδυνατούν να ανταποκριθούν στην πίεση του ελεύθερου επαγγέλματος και υπαλληλοποιούνται, συχνά με τους χειρότερους όρους (χωρίς ασφάλιση και με συμβολική αμοιβή). Κανένα από αυτά τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζουν οι νέες ρυθμίσεις. Αντιθέτως, τα επιδεινώνουν, καθώς προωθείται η συγκέντρωση σε λίγα χέρια δραστηριοτήτων που είναι διεσπαρμένες σήμερα, ο άκρατος και αθέμιτος ανταγωνισμός, η εκτεταμένη υπαλληλοποίηση χιλιάδων ελεύθερων επαγγελματιών.

 

Μέσα σε ένα ακόμη πιο απορρυθμισμένο πλαίσιο, η ποιότητα υπηρεσιών, ιδιαίτερα στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών, θα υποβαθμιστεί ακόμη περισσότερο. Δεν είναι τυχαίο ότι το "άνοιγμα” των κλειστών επαγγελμάτων επιχειρείται με την εξίσωση προς τα κάτω των απαιτούμενων προσόντων για την άσκηση ενός επαγγέλματος.

 

Η κυβέρνηση, αφού πέτυχε να διασπάσει τους μισθωτούς σε δημόσιους και ιδιωτικούς και να περάσει με τη μέθοδο του "σαλαμιού” τα μέτρα, τώρα προσδοκά ότι το ίδιο θα συμβεί και με τους ελεύθερους επαγγελματίες. Ξεχνά ότι κάθε κλάδος που αισθάνεται ηττημένος και ταπεινωμένος προστίθεται στον επόμενο που εξουθενώνεται και οι αντιδράσεις τελικά θα αποδειχθούν απρόβλεπτες..."

 

• «Όχι στο φάρμακο - εμπόρευμα», η άποψη της εφημερίδας Ριζοσπάστης (19/1/2011)

"Δεν παρουσιάζονται τυχαία από την αστική τάξη και τα κόμματά της όλες οι κατακτήσεις, οι διεκδικήσεις, οι σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων σαν πολυτέλεια, σαν απαιτήσεις που δεν πατούν στην πραγματικότητα. Ακόμη και το 2011, το να υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θεωρείται από την πλουτοκρατία και το καπιταλιστικό κράτος κάτι δεδομένο και φυσιολογικό. Κι ας υπάρχουν σήμερα όλες οι προϋποθέσεις - από άποψη επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης - να έχουν πρόσβαση σε ασφαλή και ποιοτικά φάρμακα όλοι όσοι έχουν ανάγκη.

 

Ωστόσο, το φάρμακο σήμερα είναι εμπόρευμα. Είναι μέσο κερδοφορίας των φαρμακοβιομηχάνων, οι οποίοι το παράγουν, το εισάγουν, το διαθέτουν στην αγορά, έχουν στα χέρια τους την έρευνα. Γι' αυτό και καμία πολιτική δύναμη που δεν αμφισβητεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία δε θα μιλήσει ποτέ για δωρεάν πρόσβαση όλων στα φάρμακα και τη θεραπεία, παρά θα κάνει λόγο για «κερδοσκόπους», «ανάλγητες πολυεθνικές», «απουσία ελέγχου της αγοράς» κ.λπ.

 

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει ούτε για μια στιγμή να θεωρήσουν δεδομένη την αγοραπωλησία τέτοιων ειδών πρώτης ανάγκης. Τα φάρμακα και η Υγεία είναι ζήτημα ζωής και θανάτου και ο πήχης του λαϊκού κινήματος δεν γίνεται να πέσει κάτω από την αποκλειστικά δωρεάν και ποιοτικά αναβαθμισμένη παροχή τους. Αυτό υπαγορεύει όχι κάποια «ανθρωπιστική ηθική» που λέει ότι δεν «είναι ηθικά σωστό» να χάνονται ανθρώπινες ζωές, τη στιγμή που οι αποθήκες των φαρμακευτικών εταιρειών είναι γεμάτες φάρμακα. Υπαγορεύεται από το γεγονός ότι σήμερα η καπιταλιστική ιδιοκτησία στην παραγωγή, στη διακίνηση, στην εισαγωγή και την έρευνα φαρμάκων βάζει ανυπέρβλητα εμπόδια στον εργαζόμενο λαό και τις οικογένειές τους να προμηθευτούν τα απαραίτητα για τη θεραπεία τους.

 

Η αποφασιστικότητα του υπουργείου Υγείας να περάσει το νομοσχέδιο για το άνοιγμα του επαγγέλματος των φαρμακοποιών φανερώνει την αποφασιστικότητα της πλουτοκρατίας για μεγαλύτερα κέρδη, ωθώντας στη συγκεντροποίηση και στο χώρο του φαρμάκου.

 

Με αντίστοιχη αποφασιστικότητα πρέπει να προχωρήσει και η πάλη των εργαζομένων, από κοινού με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και των υγειονομικών και φαρμακοποιών, για έναν Κρατικό Φορέα παραγωγής, εισαγωγής, έρευνας και διακίνησης φαρμάκων, όπου όλοι, εργαζόμενοι και φαρμακοποιοί, να έχουν πλήρη και σταθερή εργασία με καλούς μισθούς και πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα και όλοι όσοι έχουν ανάγκη να έχουν δωρεάν φάρμακο.

 

Πώς γίνεται να ανέχεται ο εργαζόμενος να πηγαίνει στο φαρμακείο για το εμβόλιο του παιδιού του, ο συνταξιούχος για τα απαραίτητα φάρμακα και δε φτάνει που θα τα πληρώσει αδρά, να υπάρχει και έλλειψη στα φάρμακα, επειδή οι φαρμακοβιομήχανοι προτιμούν να τα εξάγουν σε χώρες που έχουν μεγαλύτερο κέρδος; Τι γίνεται όταν ένας άνεργος πρέπει να παίρνει καθημερινά κάποιο φάρμακο και να το πληρώνει πανάκριβα, αλλιώς θα κινδυνεύσει η ζωή του; Τι γίνεται με τον φτωχό αγρότη, τον αυτοαπασχολούμενο που είναι πνιγμένοι στα χρέη και «κάνουν το σταυρό τους» να έχουν την υγεία τους γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα αντιβιοτικό;

 

Το λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να δείξει καμία ανοχή σε πολιτικές που επιβάλλουν τη βαρβαρότητα για τα καπιταλιστικά κέρδη. Αλλά να τις ανατρέψει παλεύοντας για λαϊκή εξουσία και οικονομία, όπου η έρευνα, η παραγωγή, η διανομή φαρμάκων θα είναι κοινωνικοποιημένες".

 

• «Ανοιχτά φαρμακεία», της Λώρης Κέζα (Το Βήμα, 18/1/2011)

"Oι φαρμακοποιοί λένε πως δεν πωλούν τις άδειες των επιχειρήσεών τους. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Οι άδειες είναι κρατικές, τις εξέδιδαν οι νομαρχίες. Και όμως στις εφημερίδες δημοσιεύονται αγγελίες για την πώληση φαρμακείων. Κάποιοι αναφέρονται στο μαγαζί, στα ντουβάρια, στον εξοπλισμό, στον «αέρα», κάποιοι το γράφουν επί λέξει «πωλείται άδεια φαρμακείου».

 

Κάποιες φορές μάλιστα αναγράφουν ένα αστρονομικό ποσό, γύρω στις 300.000 ευρώ.

 

Και επειδή πάντοτε η νομοθεσία προσπερνιέται, υπήρχε μια κλασική μέθοδος. Ο πωλητής και ο αγοραστής έφτιαχναν μια ομόρρυθμη και έτσι, απλά και ανώδυνα, γινόταν η παράνομη μεταβίβαση. Ο νέος φαρμακοποιός ήταν ευχαριστημένος αφού έβρισκε στρωμένη πελατεία. Δεν συνέβαινε το ίδιο για τον πτυχιούχο που στερούνταν τα κονδύλια. Εκείνος έπρεπε να γίνει υπάλληλος στον συνάδελφο που βρήκε τις 300.000 ή να αναζητήσει δουλειά σε εταιρεία - συνήθως πλασιέ.

 

Το συνδικάτο των φαρμακοποιών τα είχε τακτοποιήσει όλα ώστε να μην παρεισφρέει κανένας άσχετος στον κλάδο. Οποιος δεν κληρονομούσε από τον γονιό, όποιος δεν διέθετε τα κεφάλαια, μπορούσε να αναζητήσει την τύχη του σε κάποια ορεινή κοινότητα των 300 γερόντων, να ανοίξει εκεί το φαρμακείο και να το κλείσει γρήγορα φεσωμένος.

 

Αυτό λοιπόν έρχεται να διορθώσει το νομοσχέδιο που κατατίθεται αύριο στη Βουλή. Αυτό και διάφορα άλλα προνόμια που παραπέμπουν σε μεσαιωνική συντεχνία. Η αντίδραση των επαγγελματιών αναμενόμενη, με απεργίες και απειλές. Ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου κ. Θόδωρος Αμπατζόγλου θα ζητήσει το δίκιο του στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.

 

Θεωρεί ότι παραβιάζεται οδηγία που εξαιρεί τα φαρμακεία από την απελευθέρωση επαγγελμάτων. Λεονταρισμοί. Δεν θα ανοίγει όποιος έμπορος θέλει φαρμακείο, θα υπάρχουν και πάλι περιορισμοί. Πλην όμως οι περιορισμοί θα λειτουργούν προς όφελος των καταναλωτών, όχι μιας κάστας που λειτουργεί ανεξέλεγκτα.

 

Μια τροποποίηση που αφορά τον κλάδο: αλλάζει το πληθυσμιακό κριτήριο για λειτουργία νέου φαρμακείου. Από 1.500 κάτοικοι ανά φαρμακείο που ισχύει σήμερα σε 1.000 κατοίκους ανά φαρμακείο.

 

Το μέτρο αφορά κυρίως την περιφέρεια και τις «άγονες» περιοχές. Μια τροποποίηση που αφορά τους καταναλωτές: απελευθερώνεται πλήρως το ωράριο των φαρμακείων τη Δευτέρα, την Τετάρτη και το Σάββατο. Δεν φτάνει που κρατούσαν κλειστό το επάγγελμα, κρατούσαν κλειστά και τα καταστήματα. Η αγορά φαρμάκων δεν είναι ανάλογη με την αγορά παπουτσιών: συνδέεται με την ανάγκη και ήταν, αν μη τι άλλο, προκλητικό για την κοινωνία να κρατούν τα φαρμακεία ορισμένοι προνομιούχοι χωρίς να εξυπηρετούν. Εν τω μεταξύ υπήρχε και η φάρσα με τις εφημερίες και τις διανυκτερεύσεις και τα εορτινά ωράρια. Οποιος έψαξε για φαρμακείο τον Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα έχει ευχηθεί να πωλούνταν τα φάρμακα από τους περιπτεράδες.

 

Τέλος, μια τροποποίηση που αφορά το κράτος: επιβάλλεται κλιμακωτή έκπτωση των φαρμακοποιών προς τα Ταμεία ανάλογα με τον τζίρο τους.

 

Μόλις ψηφιστεί το νομοσχέδιο και τελειώσει η περίοδος της διαμαρτυρίας (όπως έγινε και με τους ιδιοκτήτες φορτηγών δημόσιας χρήσης) θα μπορούσε η κυβέρνηση να μπει στην ουσία της σχέσης της με το φαρμακείο.

 

Γιατί επιτρέπεται το τεράστιο ποσοστό κέρδους σε όλα τα φάρμακα; Από την αποθήκη ως το φαρμακείο η τιμή αυξάνεται κατά 35%, ανεξαρτήτως του αν το φάρμακο είναι ακριβό ή φτηνό. Σε ένα κατατοπιστικό άρθρο του ο πρόεδρος της Δράσης κ. Στέφανος Μάνος συνέκρινε τιμές Ελλάδας και τιμές Σουηδίας, λαμβάνοντας υπ΄ όψιν και τη φορολόγηση. Αντιγράφουμε: «Ο σουηδός φαρμακοποιός κάθε φορά που διαθέτει Somatuline κερδίζει 15,53 ευρώ, ενώ ο έλληνας συνάδελφός του κερδίζει 435,24 ευρώ». Το υψηλό κόστος της δημόσιας υγείας οφείλεται εν πολλοίς στο ότι οι φαρμακοποιοί κάνουν χρυσές δουλειές".

 

• «Φαρµακοποιέ, είσαι εκεί;», της Βούλας Κεχαγιά (Τα Νέα, 18/1/2011)

"Διαβάζω σε ολοσέλιδη καταχώρηση του κυριακάτικου Τύπου µήνυµα του Φαρµακευτικού Συλλόγου Πειραιά προς τους ασφαλισµένους µε αφορµή το άνοιγµα του επαγγέλµατος του φαρµακοποιού. «Φίλε ασφαλισµένε», ξεκινά η «καµπάνια» των φαρµακοποιών και ακολουθεί ένα κατεβατό επιχειρηµάτων για τα βάρβαρα µέτρα εναντίον του κλάδου που µειώνουν το κέρδος και οδηγούν σε εξόντωση τα µικρά φαρµακεία.

 

Ενα πρώτο σχόλιο: όσοι µπαίνουν σε ένα φαρµακείο δεν αγοράζουν αναγκαστικά συνταγογραφηµένα φάρµακα, το κέρδος των οποίων θα εισπράξει ο φαρµακοποιός κάποια στιγµή από τα ασφαλιστικά ταµεία. Τα φαρµακεία, όπως λειτουργούν σήµερα – ακόµη και στις γειτονιές – προσφέρουν πολλών ειδών υπηρεσίες. Για παράδειγµα, αν κάποιος αγοράζει ασπιρίνες ή καραµέλες για τον λαιµό ή αντιπυρετικό για το παιδί του υποθέτω ότι δεν έχει σπεύσει προηγουµένως στον ασφαλιστικό φορέα του για να βάλει σφραγίδα σε κάποια συνταγή. Οµοίως, τα φαρµακεία πωλούν προϊόντα αισθητικής, ανατοµικά προϊόντα, καλλυντικά, σκευάσµατα διατροφής και εκατοντάδες άλλα πράγµατα η αγορά των οποίων δεν σχετίζεται µε κανένα Ταµείο. Αρα εισπράττουν άµεσα.

 

Στην ίδια καταχώρηση οι φαρµακοποιοί υπενθυµίζουν στους πολίτες: «Ξέρεις ότι ο φαρµακοποιός σου είναι πάντα εκεί, για να εκτονώσει την αγωνία σου». Το τελευταίο µε την αγωνία το προσπερνώ άνευ σχολίων. Ποιος φαρµακοποιός όµως είναι «πάντα εκεί;» Υπάρχει, ειδικά στην Αθήνα, πολίτης που δεν του συνέβη να ψάχνει απεγνωσµένα κάποιο Σάββατο (ούτε καν βράδυ) ανοιχτό φαρµακείο και να µη βρίσκει δείγµα, παρά µόνο σε ακτίνα πολλών χιλιοµέτρων από το σπίτι του; Εποµένως η συζήτηση περί ωραρίων που «θα επικυρώσουν τη θανατική καταδίκη των φαρµακείων» µάλλον ως φαιδρή ακούγεται.

 

Αλλωστε οι φαρµακοποιοί πρέπει να αντιληφθούν το εξής: σε µία ελεύθερη αγορά που όλοι οι καταστηµατάρχες αναγκάζονται να κάνουν µεγάλες εκπτώσεις, κρυφές προσφορές, που παρακαλούν πλέον να ανοίξουν τις Κυριακές για να επιβιώσουν και να είναι ανταγωνιστικοί, το να διαµαρτύρεσαι ενώ εσύ δεν υποχρεούσαι ούτε εκπτώσεις να κάνεις, ούτε καν αντιµετωπίζεις «κρίση» στη ζήτηση (άρρωστοι πάντα υπάρχουν) γιατί το γειτονικό φαρµακείο άνοιξε ∆ευτέρα απόγευµα είναι πράξη τουλάχιστον εκτός εποχής... Οπως επίσης εκτός εποχής και τελείως αναχρονιστική είναι η αντίληψη της... προίκας µε τη χορήγηση της άδειας λειτουργίας του φαρµακείου στα παιδιά".

 

 

• «Καθαρές θέσεις», η γνώμη της εφημερίδας Ημερησία (18/1/2011)

"Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το περιβόητο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων θα συναντήσει ισχυρές αντιδράσεις από όλους εκείνους που βλέπουν να αλλάζουν όσα γνώριζαν και είχαν συνηθίσει στον επαγγελματικό τους βίο. Είναι περισσότερο από προφανές ότι θίγονται συμφέροντα, και αυτό λογικά δημιουργεί αβεβαιότητες σε επαγγελματικές ομάδες που είχαν στρωμένες δουλειές.

 

 

• «Να ξεχάσουμε τα "καθ' ημάς"», του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου (Έθνος, 18/1/2011)

"Τι ακριβώς ισχύει για τα φαρμακεία στα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Eνωσης δεν το ξέρω. Βλέπετε, κανένας δεν έχει φροντίσει να μας ενημερώσει σχετικά. Ούτε η κυβέρνηση που επιχειρεί το άνοιγμα του επαγγέλματος, ώστε να εναρμονιστούμε, όπως λέει, με τα ισχύοντα στην Ευρωζώνη, αλλά ούτε και οι φαρμακοποιοί που διατείνονται ότι αδικούνται και διακηρύσσουν πως θα καταφύγουν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.

 

Δυστυχώς δεν το έχουμε κάνει ούτε κι εμείς, στα μέσα ενημέρωσης. Και είναι μια παράλειψη αυτονόητα απαράδεκτη, αφού μόνο έτσι θα ήταν σε θέση ο μέσος πολίτης να κρίνει αν είναι ή όχι βάσιμα τα όσα διατείνεται η μία ή η άλλη πλευρά. Ισως, έστω και καθυστερημένα, κάτι θα μπορούσε να γίνει, αν και μόνο θεωρητικό χαρακτήρα θα είχε η όποια διευκρίνιση από δω και πέρα.

 

Επειδή, λοιπόν, δεν γνωρίζω αν και τι ισχύει στη Γαλλία, ή τη Γερμανία, ή την Ιταλία, ή το Βέλγιο, ή σε όποια άλλη χώρα της Ευρωζώνης για το ωράριο, τις άδειες ή τις άλλες επιμέρους διαφορές, πιστεύω ότι εκείνο που, πολύ απλά, θα έπρεπε να κάνει το υπουργείο θα ήταν να προωθήσει τα όσα ακριβώς ισχύουν για το επάγγελμα στην υπόλοιπη Ευρώπη.

 

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

 

Υποθέτω, μάλιστα, πως ίσως και να μην είναι αργά να το κάνει. Μια και η διαπραγμάτευση δεν φαίνεται να αποδίδει και έχουμε οδηγηθεί σε ρήξη, γιατί να μην προχωρήσει η κυβέρνηση σε σίγουρες και δοκιμασμένες συνταγές. Αλλωστε είναι κάτι που γενικά θα έπρεπε να το είχε κάνει. Για όλα τα ελεύθερα επαγγέλματα θα έπρεπε να είχε λειτουργήσει με βάση τα ευρωπαϊκά πρότυπα, αφήνοντας κατά μέρος τις συνηθισμένες προσαρμογές «στα καθ' ημάς», που το μόνο που κάνουν είναι να παραχωρούν ή να διατηρούν προνόμια.

 

Αλλωστε, κάποτε θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως από τη στιγμή που επιλέξαμε να συμπορευτούμε με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το πρώτο που οφείλαμε να κάνουμε ήταν να ξεχάσουμε συνήθειες και κόλπα στα οποία από καταβολής ελληνικού έθνους επιδιδόμαστε.

 

Μέχρι τώρα δεν το κάναμε, και το πληρώνουμε. Και πολύ ακριβά μάλιστα. Μυαλό, όμως, θα βάλουμε ή όχι;"

 

 

• «Υπερτιμημένοι φόβοι και οφέλη», του Παναγιώτη Παναγιώτου (Έθνος, 17/1/2011)

"Το θέμα των λεγόμενων «κλειστών επαγγελμάτων» δεν είναι το ίδιο για όλες τις περιπτώσεις. Ποικίλλει κατά επάγγελμα. Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις πρόκειται, κατά κυριολεξία, για «προστατευόμενα» επαγγέλματα μέσα από ένα πλέγμα προστατευτικών διατάξεων. Τα περισσότερα εξ αυτών είναι αναχρονιστικά και πρέπει να καταργηθούν.

(...)

Οσο για τους φαρμακοποιούς, που σχετικά με τα άλλα «κλειστά επαγγέλματα» έχουν τον μεγαλύτερο προστατευτισμό, πρέπει αντί να υπερασπίζονται θέσεις συντεχνιακές και ξεπερασμένες εκ των πραγμάτων, να ρίξουν το βάρος τους στην εξυγίανση του χώρου των φαρμάκων και των ταμείων, ώστε να υπάρχουν κανονικές ροές χρημάτων, χωρίς απάτες και διαφθορά".

 

 

• Από το editorial της εφημερίδας Παρόν (16/1/2011), του Μάκη Κουρή

"Αν πρέπει να ανοίγουν υποχρεωτικά τα φαρμακεία το απόγευμα της Δευτέρας, της Τετάρτης και το Σάββατο, τότε γιατί να μη μένουν ανοιχτά και τ' άλλα καταστήματα; Ο κόσμος θα εξυπηρετείται, εκείνοι που δουλεύουν το πρωί και δεν προλαβαίνουν θα μπορούν να ψωνίσουν τα πράγματα που χρειάζονται.

 

Μας κάνει πάντως εντύπωση ότι δεν είδαμε τα συνδικάτα, τη ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ να αντιδρούν στο άνοιγμα των φαρμακείων τα τρία απογεύματα με απόφαση της κυβέρνησης. Στα φαρμακεία εργαζόμενοι δεν δουλεύουν; Δεν θα υποχρεωθούν να εργάζονται παραπάνω ώρες; Ποια η διαφορά με τα άλλα καταστήματα στα οποία κάνουν περικύκλωση συνδικαλιστές για να μη δουλέψουν;"

 

 

• «Τα Φαρμακεία», του Παντελή Καψή (Το Βήμα, 15/1/2011)

"H συζήτηση για την απελευθέρωση των φαρμακείων έχει κάτι από το θέατρο του παραλόγου. Η ίδια η διαπραγμάτευση κατ' αρχήν άφησε εκτεθειμένη την κυβέρνηση καθώς εμφανίστηκε να συζητά κάποιες συμβιβαστικές λύσεις, για να υπαναχωρήσει στη συνέχεια όμως, δίνοντας την εντύπωση ότι πήρε άλλες εντολές από την τρόικα. Είτε έγινε έτσι, είτε απλώς ο κ. Λοβέρδος άλλαξε γνώμη, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό: έλλειμμα σοβαρότητας.

 

Και ως προς την ουσία των προτάσεων ωστόσο υπάρχουν πολλά ερωτηματικά. Μιλάμε, για παράδειγμα, για το δικαίωμα να ανοίγουν καινούργια φαρμακεία για κάθε 1.000 κατοίκους -από τους 1.500 που ισχύει σήμερα- όταν το πρόβλημά μας δεν είναι ότι έχουμε λίγα φαρμακεία αλλά το αντίθετο: έχουμε πάρα πολλά. Γι' αυτό και λειτουργούν αντιπαραγωγικά, ρέπουν προς την κατάχρηση του συστήματος -πού αλλού μπορεί να προμηθευτεί κανείς αντιβιοτικά χωρίς συνταγή γιατρού;- και επιβιώνουν τεχνητά, δηλαδή με μεγάλα περιθώρια κέρδους και με την αυστηρή ρύθμιση του ωραρίου και των εφημεριών. Τώρα τι ελπίζει άραγε ότι θα γίνει το υπουργείο Υγείας με τα όσα προτείνει; Θα ικανοποιήσει ίσως κάποιους νέους φαρμακοποιούς να ανοίξουν το δικό τους φαρμακείο αλλά θα επιδεινώσει το πρόβλημα.

 

Αν θέλουμε να βελτιωθεί το σύστημα διανομής, τότε τα μέτρα θα έπρεπε να κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση, στην ενίσχυση δηλαδή της συγκέντρωσης με φαρμακεία-επιχειρήσεις. Να δούμε με ποια μορφή -αν δηλαδή μιλάμε απλώς για συνεταιρισμούς φαρμακοποιών ή και για αλυσίδες. Το μόνο που θα είναι πράγματι θετικό είναι η απελευθέρωση του ωραρίου. Θα μπορούμε να βρίσκουμε πιο εύκολα ανοικτό φαρμακείο ενώ θα πριμοδοτηθούν και οι κοινοπραξίες μεταξύ των φαρμακοποιών. Αρκεί όμως;”