Ζωντανοί στο μακελειό

Στέκομαι στο κλείσιμο του σχολίου με τίτλο «Έγινε ήδη μακελειό» του Θεσσαλονικιού συναδέλφου Αργύρη Αργυρόπουλου, στο τεύχος του περιοδικού που κρατάτε στα χέρια σας. «Με νύχια και με δόντια κρατιόμαστε, φαρμακεία κλείνουν, ο κλάδος βάλλεται με το χειρότερο τρόπο. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η πιο δυνατή αμυντική μας γραμμή είναι ο πάγκος μας, η υπευθυνότητα της δουλειάς μας και ο πιο ισχυρός μας σύμμαχος ο ίδιος ο ασθενής». Είναι η πιο λιτή και συνάμα πιο περιεκτική και ουσιώδης αποτύπωση της κατάστασης και —κυρίως— του τρόπου που μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε, από ό,τι έχω ακούσει ή δει μέχρι σήμερα.

Αν σωστά ερμηνεύω, τα πράγματα έτσι έχουν: Ο πάγκος του φαρμακείου σημαίνει πρώτα απ’ όλα την επικοινωνία με τον ασθενή.

Σε αυτήν την επικοινωνία πρέπει να τον ενημερώσουμε για το τι πρόκειται να του συμβεί (και να μας συμβεί) και στη συνέχεια να τον πείσουμε ότι βρισκόμαστε από την ίδια πλευρά του λόφου. Εύκολο έργο, με δεδομένη τη μνημονιακή λαίλαπα και τα επιχειρήματα που παραθέτει ο εξαιρετικός συνάδελφος και πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Κιλκίς, Δημήτρης Αγαθόπουλος, σε άρθρο του στις 28.02.2012.

Μια απλή στοιχειοθέτησή τους επιχειρούμε:

• Πρώτον, η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης στα 2,88 δις ευρώ σημαίνει απλά ότι ο κάθε ασφαλισμένος θα δικαιούται 23€ δαπάνη το μήνα ή 276€ το χρόνο. Από αυτό το ποσό και πέρα η δαπάνη θα βαρύνει τον πολίτη.
• Δεύτερον, εδώ και ένα χρόνο περίπου ισχύει η αρνητική λίστα φαρμάκων για τα φάρμακα που δεν δικαιολογούνται από τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία φυσικά θα τα πληρώσει ο ασφαλισμένος.
• Τρίτον, από τη θετική λίστα απουσιάζουν φάρμακα μεγάλης σημασίας για κατηγορίες ασφαλισμένων, κυρίως παλιότερα, όπως Nootrop, Referan, Memodrin και πολλά άλλα. Κι αυτά βέβαια θα τα πληρώσει ο ασφαλισμένος.
• Τέταρτον, η πολυδιαφημιζόμενη συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας συνοδεύεται με την υποχρέωση από την πλευρά του φαρμακοποιού να επιλέγει το φάρμακο με τη χαμηλότερη τιμή, αφήνοντας όμως το περιθώριο στον ασθενή να επιλέξει κάποιο ακριβότερο. Μετακυλύει δηλαδή την αυξημένη δαπάνη του πρωτοτύπου φαρμάκου στον ασφαλισμένο.
• Πέμπτον, η υποχρεωτική επιλογή για το φθηνότερο φάρμακο θα κατακλύσει την ελληνική αγορά με αμφιβόλου ποιότητας γενόσημα φάρμακα, γεγονός που θα υποβαθμίσει δραματικά τη φαρμακευτική κάλυψη του πληθυσμού.
• Έκτον, εφόσον η αποζημίωση του φαρμακοποιού για τη χορήγηση των ακριβών φαρμάκων (άνω των 200€) περιορίζεται στα 30€ και επιπλέον επιβάλλεται rebate, μοιραία οι φαρμακοποιοί, οι οποίοι θα αναγκάζονται να τα χορηγούν κάτω του κόστους, θα πάψουν να τα διαθέτουν.

Έπειτα, για να επανέλθουμε στην ανάλυσή μας, υπευθυνότητα στη δουλειά μας σημαίνει τρία πράγματα:

• Πρώτον, ότι βελτιώνουμε το επίπεδο των υπηρεσιών μας απέναντι στον ασθενή, αναπτύσσοντας τον επιστημονικό συμβουλευτικό μας ρόλο, κυρίως στα θέματα της ασφάλειας και της καλής χρήσης του φαρμάκου.
• Δεύτερον, ότι προσφέρουμε τα προϊόντα μας με κριτήριο την καλύτερη σχέση ποιότητας-τιμής.
• Τρίτον, στα πλαίσια των διεκδικήσεών μας δεν μεταφέρουμε —κατά το δυνατόν— πάνω του την πίεση που μας ασκείται από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς.

Αυτός είναι ο τρόπος, αν σωστά ανέλυσα τη φράση του συναδέλφου, να μείνουμε ζωντανοί. «Στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα»; Όχι. Γιατί φοβάμαι τους στίχους του κουπλέ από το τραγούδι της Γαλάνη: «Με κρατάς σε κρατώ/και μετά γκρεμός/και μετά το τέρμα/και κανείς κανενός». Αλλά ζωντανοί χωρίς χιούμορ, ακόμα και μέσα στο μακελειό, τι αξία έχει, δεν νομίζετε;