Το "αλλοδαπό" φαρμακείο: Ναμπίλ Τζαμιάν

Είναι ο τόπος καταγωγής κριτήριο για να διαλέξουμε να σας παρουσιάσουμε το φαρμακείο ενός συναδέλφου; Είναι όταν ένας φαρμακοποιός, αν και δεν κατάγεται από την Ελλάδα, έχει γίνει κομμάτι του τόπου διατηρώντας παράλληλα και την ιστορία που κουβαλάει από την πρώτη του πατρίδα.

Ο λόγος για τον Ναμπίλ Τζαμιάν, φαρμακοποιό από την Ιορδανία, με φαρμακείο στην οδό Διαδόχου Κωνσταντίνου 11 στα Σπάτα.

Ο Ναμπίλ Τζαμιάν γεννήθηκε στην πόλη Μέδεβα, νότια του Αμάν, στο πέρασμα της διαδρομής προς τους Αγίους Τόπους. Γεμάτη εικόνες από την ιστορία και την Αγία Γραφή σε κάθε της σημείο, η Μέδεβα είναι η πόλη των ψηφιδωτών.

Ήρθε για σπουδές στην Ελλάδα και έμεινε. Παντρεύτηκε δύο φορές, απέκτησε τέσσερα παιδιά, ρίζωσε και δεν αισθάνθηκε ποτέ ξένος. Ίσως γιατί ήρθε σε μια εποχή που ο κόσμος ήταν πιο ανοιχτός και αισιόδοξος για το μέλλον, ίσως γιατί η ελληνο-ιορδανική φιλία ήταν πάντα ακμαία, ίσως –και το πιθανότερο– όμως γιατί ο ίδιος είναι ένας άνθρωπος προσηνής και χαμογελαστός με πραγματική κοινωνική ευαισθησία και διάθεση για προσφορά και ανθρωπιστική δράση.

Τον βρίσκουμε έτσι σήμερα τομεάρχη στην περιοχή των Σπάτων, πρόεδρο της ιορδανικής παροικίας, πρωτεργάτη στη διάθεση σε ιδρύματα και φτωχές χώρες του εξωτερικού φαρμάκων από φαρμακευτικές εταιρείες με τις οποίες συνεργάζεται, αλλά και μέλος της συντονιστικής επιτροπής αποστολής ιατροφαρμακευτικής βοήθειας στην πληγείσα πρόσφατα από την ισραηλινή εισβολή Γάζα.

Για όλες αυτές τις δράσεις, αλλά και για την προσωπική του ιστορία, μας μιλάει ο Ναμπίλ Τζαμιάν στη συνέντευξη που ακολουθεί.

Πώς αποφάσισες να φύγεις από την πατρίδα σου και να έρθεις για σπουδές στην Ελλάδα;

Γεννήθηκα το 1953 στη Μέδεβα, μια πόλη της Ιορδανίας, γνωστή από το Μέγα Αλέξανδρο, και μεγάλωσα σε μια εύπορη ορθόδοξη χριστιανική οικογένεια. Με εισήγηση του Πατριάρχη Ιερουσαλήμ Διόδωρου πήρα υποτροφία για να σπουδάσω στην Ελλάδα. Στην Ιορδανία δεν είχαμε πολλά πανεπιστήμια αλλά όλοι σπουδάζαμε. Την Ελλάδα τη διάλεξα αφενός γιατί είμαι χριστιανός ορθόδοξος αφετέρου γιατί είχα έναν ξάδελφο στρατιωτικό γιατρό που έμενε ήδη εδώ, και ο οποίος σήμερα είναι πρόεδρος του συλλόγου των Ιορδανών που έχουν πάρει πτυχίο από ελληνικό πανεπιστήμιο.

Το 1973, όταν γράφτηκα εγώ στο πανεπιστήμιο, μπήκαν στην Ιατρική Σχολή της Θεσσαλονίκης γύρω στα εκατό παιδιά από το εξωτερικό. Τώρα ούτε πέντε ξένους δεν βάζουν. Τότε ήταν διαφορετικά. Η Ελλάδα ήθελε να γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο. Αυτό το εκμεταλλευτήκαμε και οι Ιορδανοί, αλλά και από τα άλλα κράτη. Και οι γονείς μας όμως ένιωθαν μεγαλύτερη σιγουριά να μας στείλουν εδώ για σπουδές. Σκέφτονταν: «Η Ελλάδα είναι μια χώρα φιλόξενη, μας αγαπάνε, δεν έχει προβλήματα, δεν έχει φασαρία όπως τα άλλα κράτη. Είναι ένα κράτος όχι μόνο φιλόξενο αλλά και ασφαλές, ένα κράτος που βοηθάει κιόλας». Θυμάμαι τότε ότι, όταν πηγαίναμε σε ένα εστιατόριο και ακούγανε να μιλάμε αραβικά, λέγανε: «Φέρε το κρασί να κεράσουμε τους φίλους μας». Ποτέ μα ποτέ, σας ορκίζομαι, δεν αισθάνθηκα μέχρι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ξένος. Και αξίζει να αναφέρω ότι πολλοί σημαντικοί Ιορδανοί έχουν σπουδάσει στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός της χώρας έχει σπουδάσει στην Ελλάδα, όπως και πολλοί στρατιωτικοί γιατροί. Αν πάτε στο στρατιωτικό νοσοκομείο στο Αμάν, όλοι οι γιατροί διευθυντές των κλινικών μιλάνε ελληνικά.

Όταν ήρθα στην Ελλάδα, πήγα ένα χρόνο στη Θεσσαλονίκη για να μάθω τη γλώσσα. Και συνέβη το εξής αστείο: αφού είχα μείνει ένα μήνα ήδη εκεί, πάω στον ξάδελφό μου και αρχίζω να του μιλάω, για να του δείξω τι έμαθα. «Τι είναι αυτά που λες;», «ελληνικά» του λέω. Αλλά ήταν τούρκικα. Με φιλοξενούσε μια κυρία, η οποία ήταν Τουρκάλα, και αντί να μάθω ελληνικά είχα μάθει τούρκικα!

Η γυναίκα μου φταίει. Δεν με άφησε! Εγώ ήμουνα έτοιμος να γυρίσω. Είχα γνωρίσει όμως την πρώτη μου γυναίκα και αποφασίσαμε να παντρευτούμε, με αποτέλεσμα σχεδόν οκτώ μήνες οι δικοί μου να μη μου μιλάνε, γιατί περίμεναν, βλέπετε, να γυρίσω. Ώσπου κάποια στιγμή πάει ο ξάδελφός μου στην Ιορδανία και λέει στον πατέρα μου: «Καλά, στο Ναμπίλ μη στέλνεις λεφτά, αλλά ο Μιχαλάκης ο μικρός δεν είναι κρίμα να μην έχει γάλα;» Με το που το άκουσαν αυτό, την άλλη μέρα ήρθαν στην Ελλάδα να μας δουν.

Η γυναίκα μου ήταν διαιτολόγος στο νοσοκομείο Παίδων. Αρρώστησε και πέθανε το1986… Αργότερα γνωρίστηκα με τη δεύτερη γυναίκα μου, η οποία είναι μικροβιολόγος στην Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, κάναμε άλλα δυο παιδιά μαζί, είχα ήδη άλλα δύο και είμαστε καλά τώρα όλοι μαζί.

Τελείωσα τις σπουδές μου το 1978 στη Φαρμακευτική Αθηνών και το φαρμακείο το άνοιξα το 1980 στη Νίκαια, αφού πήρα την ελληνική υπηκοότητα πρώτα. Δυσκολεύτηκα λίγο να την πάρω αλλά, αφού την πήρα, έδωσα εξετάσεις για άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και άνοιξα κανονικά φαρμακείο.

Έμεινα εκεί για 17 χρόνια. Ο κόσμος με υποδέχτηκε τρομερά καλά. Ήταν κυρίως Μικρασιάτες, άνθρωποι που μένανε σε εργατικές κατοικίες, φτωχοί και τα φάρμακα ακριβά. Παρ’ όλα αυτά μού έλεγαν: «Τι να πάμε να γράψουμε; Θέλουμε να τα πληρώσουμε», κι εγώ φυσικά δεν ήθελα. Διαφορετικοί άνθρωποι, σωστοί, είχαν μεγάλη ψυχή, πάρα πολύ φιλόξενοι!

Παλιότερα όταν μεγάλωνε ένα παιδί και γινόταν δεκαοχτώ χρονών, έπρεπε να εργάζεται για να έχει δική του άδεια παραμονής. Και φυσικά οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν: «Εμείς δεν ξέρουμε άλλη χώρα, μόνο την Ελλάδα ξέρουμε, μιλάμε ελληνικά σαν τους Έλληνες. Και τι; Δεν έχουμε δικαίωμα να μένουμε εδώ;» Ευτυχώς άλλαξε ο νόμος τώρα. Όποιο παιδί γεννιέται στην Ελλάδα αυτομάτως έχει δικαίωμα παραμονής στη χώρα.

Εγώ μένω με την οικογένειά μου στην Αγία Παρασκευή. Όταν ήμουν στη Νίκαια, ξεκινούσα ξημερώματα για να είμαι στην ώρα μου στο φαρμακείο. Αποτέλεσμα: τράκαρα δύο φορές, και τη μία φορά πολύ άσχημα. Έτσι αποφάσισα και άνοιξα φαρμακείο στην Αγία Παρασκευή, λόγω των Ολυμπιακών έργων όμως ήταν πρακτικά αδύνατο να παρκάρω το αυτοκίνητό μου στην περιοχή και αυτό με κούρασε πολύ. Έτσι άλλαξα και πάλι φαρμακείο και ήρθα σε αυτό εδώ στα Σπάτα. Τα Σπάτα έχουν γίνει ένα κομμάτι της ζωής μου. Γι’ αυτό και πρόσφατα μετακόμισα εδώ.

Δεν αισθάνθηκα ποτέ, μα ποτέ, ότι είμαι ξένος. Ξέρω όμως και πώς να συμπεριφέρομαι. Με τους τρόπους μου όλοι με αγαπάνε. Αυτή τη στιγμή είμαι τομεάρχης στην περιοχή. Στην αρχή δεν ήθελα, αλλά οι συνάδελφοι επέμεναν. Έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας. Λείπει ένα φάρμακο σ’ εμένα, πάω και μου το δίνουν, τους λείπει πάω και τους το δίνω. Έχω με όλους τους φαρμακοποιούς πολύ καλή σχέση και αγάπη.

Οι ’ραβες κυρίως απευθύνονται σ’ εμένα όχι τόσο ως πελάτες γιατί το φαρμακείο μου είναι μακριά όσο για να πάρουν διάφορες πληροφορίες.

Έχω έρθει σε συνεννόηση με τις εταιρείες, αρχικά με τη Roche και τώρα τελευταία με την Bayer, οι οποίες έχουν προσφέρει φαρμακευτική βοήθεια σε διάφορα ιδρύματα ή χώρες που τα έχουν ανάγκη, όπως, π.χ., στη Γεωργία, την Ιορδανία ή την Παλαιστίνη. Και το μόνο που παίρνουν ως αντάλλαγμα οι εταιρείες είναι έγγραφες ευχαριστίες.

Δυστυχώς ξεκίνησα αλλά δε με άφησαν να φτάσω ως τη Γάζα. Παρότι πήγα με ελληνικό διαβατήριο, έφτασα μόνο μέχρι την Αίγυπτο. Στην ουσία εμένα με ήθελαν εκεί για να εγγυηθώ ως μάρτυρας -γιατί έχουν εμπιστοσύνη στους Ιορδανούς- ότι τα χρήματα της αποστολής επενδύθηκαν σε τρόφιμα και φάρμακα.

Η εικόνα είναι τραγική. Ο ισραηλινός στρατός πυροβολούσε τους πάντες χωρίς διακρίσεις. Χιλιάδες άνθρωποι ζουν στο δρόμο ανάμεσα στα ερείπια. Είναι κρίμα. Σκοτωθήκανε γύρω στα 1.400 άτομα. Τα περισσότερα ήταν παιδιά και γυναίκες, τους οποίους τους χτυπούσανε χωρίς λόγο. Λέμε ότι ο Χίτλερ έκανε στους Εβραίους τόσο κακό! Δεν θα έπρεπε να είναι πιο ευαίσθητοι, πιο σωστοί, πιο καλοί, γιατί το έχουν δοκιμάσει αυτό; Το Ισραήλ δεν θέλει να αυτόνομο παλαιστινιακό κράτος. Θέλει ένα κομμάτι να ανήκει στην Ιορδανία και ένα άλλο στην Αίγυπτο. Εμείς όμως θέλουμε ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.

Όχι. Δυστυχώς. Υπάρχει πολύ υλικό, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμα μέσα στη Γάζα. Είναι στην Αίγυπτο στο Ελ Αρίς και το στέλνουν εκεί σταγόνα-σταγόνα. Όλα τα κράτη του κόσμου στέλνουν, αλλά η Ελλάδα είναι από τις πρώτες. Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που στέλνει βοήθεια πάντα σε όλες τις χώρες. Για τους ’ραβες η Ελλάδα είναι πολύ σημαντική, τη θεωρούν πολύ φιλόξενη και αγαπάνε πολύ τους Έλληνες, σαν να είναι η Ελλάδα αραβικό κράτος. Την αισθάνονται σαν να είναι δική τους. Ο Αραφάτ πάντα έλεγε ότι είναι φιλικό κράτος.

Η ιορδανική κοινότητα αριθμεί γύρω στα πεντακόσια άτομα περίπου. Όλοι είναι νόμιμοι. Δεν υπάρχει Ιορδανός χωρίς χαρτιά. Κάναμε την παροικία αυτή γιατί έχουμε μεγαλώσει και τα παιδιά μας δεν ξέρουνε αραβικά και μεταξύ τους δεν έχουν επικοινωνία. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε γιορτές, να έχουμε γνωριμία μεταξύ μας, τα παιδιά μας να γνωριστούν μεταξύ τους. Να μάθουμε στα παιδιά μας, αλλά και στους Έλληνες να μιλάνε αραβικά, να μάθουν την αραβική ιστορία και την ιστορία της Ιορδανίας, να κάνουμε σεμινάρια για τα ελληνικά και για τα ξένα αρχαία, με σκοπό να συσφίξουν οι δύο λαοί τις σχέσεις και την κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ τους.

Η κοινή μας ιστορία με την Ελλάδα ξεκινάει από πολύ παλιά. Έχουμε ομοιότητες στις παραδόσεις, στις συνήθειες, έχουμε κοινά βιώματα. Αν επισκεφθείτε την Ιορδανία, θα το νιώσετε. Έχω προτείνει και στους συναδέλφους να κάνουμε όλοι μαζί ένα ταξίδι στην Ιορδανία, μπορώ να το αναλάβω, να βρω τουριστικό γραφείο και να φτιάξω και το πρόγραμμα. Ευκαιρία είναι για όσους συναδέλφους θέλουν να επισκεφθούν την Ιορδανία το 5ο Διεθνές Ελληνο-Ιορδανικό Συνέδριο που θα γίνει στις 5-9 Οκτωβρίου στο Αμάν και θα συμμετέχουν Ιορδανοί γιατροί οι οποίοι έχουν αποφοιτήσει από την Ελλάδα. Η πεποίθησή μου είναι ότι οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών θα συνεχίσουν και θα δυναμώνουν ολοένα και περισσότερο με το χρόνο.