ΜΜΕ: Μετά τους φαρμακοποιούς, τα βάζουν με τους γιατρούς

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι ίδιοι (και οι ίδιοι…) δημοσιογράφοι που μέχρι πρότινος καταφερόντουσαν με ψευδή επιχειρήματα και υποτιμητικό/συκοφαντικό τρόπο εναντίον των φαρμακοποιών, πλέον, εν μέσω των αντιδράσεων των γιατρών στο νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας, έχουν αρχίσει να τα βάζουν –με τον ίδιο ισοπεδωτικό τρόπο- και με αυτούς…

Διαβάζουμε σήμερα στο Βήμα (3/2/2011):

«Από τον κ. Πατούλη στο... Κάιρο», του Αντώνη Καρακούση

(δείτε ΕΔΩ τι έχει γράψει ο κ. Καρακούσης για τους φαρμακοποιούς, το τελευταίο διάστημα)

"Οι φαρμακοποιοί δεν λένε να ησυχάσουν. Κλαίνε και οδύρονται για όσα χάνουν. Τόσα και τόσα χρόνια διαμεσολάβησης στη λεηλασία των Ταμείων δεν έχυσαν ούτε ένα δάκρυ. Απήλαυσαν οι περισσότεροι - όχι όλοι, είναι αλήθεια- υπερέσοδα και επιμένουν στα ίδια, παρ΄ ότι γνωρίζουν ότι η χώρα δεν δύναται να υποστηρίξει τα προνόμια και τα αγαθά της προηγούμενης περιόδου.

Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τους γιατρούς του ΙΚΑ. Αντιδρούν στον νόμο που επιχειρεί να δημιουργήσει ενιαίο μηχανισμό Πρωτοβάθμιας Υγείας και να επιβάλει υποτυπώδες καθεστώς ελέγχου των δαπανών, συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν αίσθηση των συνθηκών της χώρας. Οι τηλεθεατές έβλεπαν χθες το πρωί τον δήμαρχο Αμαρουσίου και αντιπρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών κ. Γ. Πατούλη να ωρύεται και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Και διερωτώνται ευλόγως πώς ο κ. δήμαρχος θα χειρισθεί τα ελλείμματα του δήμου του. Κανένα μέτρο, ουδεμία αναγνώριση του προβλήματος της χώρας, καμία αντίληψη ευθύνης, παρά μόνο τυφλός συντεχνιασμός.

Όσοι έχουν αίσθηση των πραγμάτων γνωρίζουν ότι οι γιατροί του ΙΚΑ στην πλειονότητά τους συμμετείχαν συστηματικά και οργανωμένα στο πάρτι της υπερσυνταγογράφησης, ότι επί πολλά έτη ήταν συνδεδεμένοι με τις φαρμακευτικές εταιρείες και ότι συνδιαμόρφωσαν ένα πεδίο υπερκατανάλωσης φαρμάκων και υπερδαπανών για τα Ταμεία και το κράτος. Είναι κοινό μυστικό επίσης ότι οι περισσότεροι των γιατρών του ΙΚΑ διατηρούσαν ιδιωτικά ιατρεία και η σχέση τους με το ίδρυμα δεν εμπόδιζε αντίστοιχες συμβάσεις και με άλλα ασφαλιστικά ταμεία.

Δεν το λένε, αλλά ουσιαστικά παλεύουν για το δικαίωμα σε πολλαπλές συμβάσεις με διαφορετικά Ταμεία και για ανεξέλεγκτη συνταγογράφηση, προϊόν της αμαρτωλής σχέσης με τις φαρμακευτικές εταιρείες.

Ωστόσο, όπως και αν έχει, η πραγματικότητα παραμένει πεζή.

Η χώρα δεν δύναται να λειτουργήσει όπως λειτουργούσε πριν από την κρίση. Δεν έχει τους πόρους, δεν έχει τις δυνάμεις, δεν μπορεί πλέον να ξοδεύει αφειδώς, ούτε να συντηρεί ανορθολογικά καθεστώτα και σπάταλα ατελέσφορα συστήματα παροχής υπηρεσιών. Κακά τα ψέματα, η χώρα συνολικά και το κράτος ειδικότερα οφείλουν να ξεπεράσουν τους προηγούμενους ράθυμους και αλόγιστους ρυθμούς και να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι ασθενέστεροι γενικώς ήδη έχουν υποστεί εισοδηματικές μειώσεις και έχουν αποδεχθεί περικοπές σε πλήθος παροχών. Οφείλουν και οι άλλες τάξεις, οι πιο προνομιούχες, όσες τα προηγούμενα χρόνια είχαν ευκαιρίες αποθησαύρισης, να αποδεχθούν συμμετοχή στο κόστος της προσαρμογής και της σταθερότητας που χρειάζεται η χώρα.

Η διεκδίκηση των γιατρών, των φαρμακοποιών και άλλων προνομιούχων ομάδων του πληθυσμού αυτή την ώρα δεν στέκει, δεν μπορεί να στηριχθεί, ούτε να βρει υπερασπιστές. Αντιθέτως, δημιουργεί περιβάλλον αποσταθεροποίησης και διάλυσης. Αν η χώρα δεν βρει τρόπο να σταθεροποιηθεί, θα διολισθήσει σε καταστάσεις σαν κι αυτές που μας φθάνουν από τη Βόρεια Αφρική.

Ας το γνωρίζουν αυτό όσοι τούτο τον καιρό χωρίς μέτρο και χωρίς αίσθηση των πραγμάτων ασκούνται επί μιας σχεδόν μισογκρεμισμένης χώρας”.

Κείμενα σαν το παραπάνω αναμένεται να ακολουθήσουν αρκετά…

Τα πράγματα στη «θέση» τους, για το ρόλο μερίδας δημοσιογράφων στην απαξίωση συνολικά ολόκληρων επαγγελματικών κλάδων και στη χειραγώγηση των τηλεθεατών-αναγνωστών-ακροατών κατά των ομάδων αυτών, προς όφελος της εκάστοτε κυβέρνησης και προς υπεράσπιση των μέτρων της, βάζουν κάπως, με άρθρα τους στην Καθημερινή (3/2/2011) και στη Βραδυνή (2/2/2011) ο Παντελής Μπουκάλας και η Κατέ Καζάντη, αντίστοιχα:

«Επιστήμονες άνθρωποι…», του Παντελή Μπουκάλα

"«Μα είναι δυνατόν; Επιστήμονες άνθρωποι να συγκρούονται με τα ΜΑΤ;». Ο εκφωνητής του μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων εξανίσταται. Βλέπει τους γιατρούς, συγκεντρωμένους μπροστά στο υπουργείο Υγείας, να ανταλλάσσουν αβρότητες με τις αστυνομικές δυνάμεις (μερικά εκατέρωθεν σπρωξίματα) και «κάτι του κάνει η εικόνα». Διαμαρτύρεται λοιπόν. Καυτηριάζει και καταγγέλλει.

Κάποιο σαβουάρ βιβρ θα έχει υπόψη του, κάποια «διαδηλωσιακή ορθότητα», η οποία απαγορεύει σε όσους τυγχάνουν «επιστήμονες άνθρωποι» να φέρονται όπως φέρονται όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, οι «μη επιστήμονες», όταν οι ένστολοι τους κλείνουν τον δρόμο, τους ρίχνουν μερικές ψιλές, τους ψεκάζουν κτλ. Και ποιος ξέρει, ίσως κάποια στιγμή επιληφθεί του θέματος ένα από τα περιοδικά μόδας που κυκλοφορούν. Οπότε και θα δούμε κάνα πολυσέλιδο αφιέρωμα στην «γκαρνταρόμπα της διαδήλωσης», στα «ιν και άουτ» των χειρονομιών (ιν το σήμα της νίκης, άουτ ο πενταδάκτυλος), στα «πρέπει -δεν πρέπει» των συνθημάτων, ώστε να ξέρει ο καθείς πώς θα πορεύεται.

Επιστήμονες άνθρωποι οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι μηχανικοί, οι αρχιτέκτονες, οι δικηγόροι. Όλοι τους, για να μην απιστούν στην τηλεοπτική εικόνα που ορίζει αυθεντικά την ευπρέπεια των συγκεντρώσεων και την αισθητικοπολιτική ορθότητα των διαδηλώσεων, οφείλουν να φωνάζουν από μέσα τους, να μη σηκώνουν καν τα χέρια τους για να προστατευτούν από το βιαίως κατερχόμενο κλομπ, να στέλνουν τα συνθήματα και τα αιτήματα τους με SMS ή email στο κινητό του υπουργού ή στο σάιτ του υπουργείου και να περιμένουν υπομονετικά.

Οφείλουν επίσης να δέχονται αδιαμαρτύρητα τις φραστικές επιθέσεις που υφίστανται οι ίδιοι και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι τους από τους άτυπους υπουργούς, οι οποίοι, από τον θώκο της τηλεοπτικής τους εκπομπής, καλύπτουν προθύμως όσα κενά αφήνει η κυβερνητική προπαγάνδα.

Κάθε μέρα το βλέπουμε αυτό το αυστηρά υψωμένο δάχτυλο να επιτιμά τους «επιστήμονες ανθρώπους» και, πολύ πιο επιθετικά, τους «αγροίκους», φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες, οδηγούς λεωφορείων κ.ο.κ. Τόσο στα κρατικά κανάλια, που επιμένουν στον κομματοπαράδοτο ρόλο των κυβερνητικών φερέφωνων, όσο και στα ιδιωτικά, όπου οι επιφανείς, υπουργικότεροι των υπουργών, αναλαμβάνουν να εκλαϊκεύσουν τις εντολές του Μνημονίου, να τις παραστήσουν σαν λύση μοναδική και αναπόφευκτη και να αποβάλουν από την παράταξη του «οικονομικού πατριωτισμού», τη μόνη υγιή υποτίθεται, όποιον έχει τις ενστάσεις του και επιχειρεί να τις καταθέσει δημοσίως.

Κάποια σύγχυση ωε προς τη δουλειά της δημοσιογραφίας και τα όρια της είναι προφανής εδώ, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που απασχολεί τους επιφανείς. Αυτοί είναι προορισμένοι να επιβάλουν στους άλλους τη δεοντολογία, όπως την ετοιμάζει η κοπτορραπτική τους, κι όχι για να την ακολουθούν οι ίδιοι”.

«Γιατροί και δημοσιογράφοι», της Κατέ Καζάντη

"Μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων σε μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι και ο δημοσιογράφος-παρουσιαστής, ενεός, ψελλίζει: «Επιστήμονες άνθρωποι...». Αιτία τα επεισόδια που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης των νοσοκομειακών γιατρών, οι οποίοι και απεργούσαν, έξω από το υπουργείο Υγείας. Προς τι, όμως, η κατάπληξη;

Διότι τούτοι οι άνθρωποι, αυτοί που από τα χέρια τους κρέμεται η ζωή μας, συγκρούονται με τα ΜΑΤ κατά την ώρα που διεκδικούν -δικαίως ή αδίκως, αδιάφορο- αυτό που θεωρούν δικαίωμα τους, να δουν δηλαδή τον καθ' ύλη αρμόδιο υπουργό και να συνομιλήσουν. Και πώς είναι, αλήθεια, δυνατόν, οι «επιστήμονες» να φέρονται ωσάν τον τελευταίο χειρώνακτα εργάτη; Πώς είναι δυνατόν να μην κατανοούν, οι απολίτιστοι, πως η αντίδραση είναι από εκείνα που δεν συγχωρεί ο τηλεοπτικός πολιτισμός μας; Και ότι είναι θέαμα οι ξυλοδαρμοί, οι φωτιές, τα δακρυγόνα, και μάλιστα υπέρτατο, μόνο αν είναι να διασυρθεί ο διαμαρτυρόμενος;

Εάν βεβαίως πρόκειται για τους λιμενεργάτες, φερ' ειπείν, το πράγμα είναι ίσως φυσικό, αλλά οι γιατροί; Που, επιπλέον, εξανάγκασαν τους καημένους άνδρες των ΜΑΤ, οι οποίοι και εργάζονται πρωτίστως για την ευταξία, να τους χτυπήσουν βάναυσα; Και εάν αύριο το αυτό πράξουν και οι δάσκαλοι, εκείνοι που μαθαίνουν στα παιδιά μας γράμματα; Κανένας, πια, σ' αυτήν τη χώρα δεν σκέφτεται την ηρεμία της ψυχής του δύσμοιρου του δημοσιογράφου.

Αν «ο πρώτος κοινωνικός νόμος είναι αυτός που εγγυάται σε όλα τα μέρη της κοινωνίας τα μέσα να υπάρχουν» και «όλοι οι άλλοι νόμοι είναι υποταγμένοι σε αυτόν», κατά τη ρήση του Ροβεσπιέρου, η κατακρήμνιση του κοινωνικού κράτους αντίκειται στη βασική αρχή της αστικής δημοκρατίας. Και τα πάσης προελεύσεως νομοσχέδια, όσα απεργάζονται τη διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, καταπατούν αυτόν τον «πρώτο κοινωνικό νόμο», αφού έτσι επιτρέπεται κάποια στρώματα της κοινωνίας να ζουν περισσότερο από κάποια άλλα.

Γιατί, εν προκειμένω, αντιδρούν οι γιατροί; Διότι θεωρούν πως την ολοήμερη λειτουργία των νοσοκομείων δεν την αντέχει το σύστημα και πως δημιουργούνται γιατροί αλλά και ασθενείς δύο ταχυτήτων. Δεν εγγυάται, δηλαδή, το νομοσχέδιο σε όλα τα μέρη της κοινωνίας το δικαίωμα να υπάρχουν ισότιμα. Αντιρρήσεις σε τούτη την οπτική βεβαίως υπάρχουν, και ίσως δικαίως.

Το μείζον ζήτημα εδώ είναι πως το κυρίαρχο μέσο ενημέρωσης, η τηλεόραση, διαμορφώνει έναν κόσμο με πρωτοφανή ελλείμματα δημοκρατίας. Διότι χθες, ας πούμε, όχι δεν ακούστηκε κουβέντα για όσα υποστηρίζουν οι γιατροί, αλλά υπονομεύτηκαν ξεδιάντροπα, αφού, «επιστήμονες άνθρωποι», απεργούν, διαδηλώνουν, διεκδικούν, συγκρούονται, ματώνουν. Στη δημοκρατία της τηλοψίας, κάθε κοινωνική διαμαρτυρία γίνεται μόνο για να προκαλέσει «ταλαιπωρία» σε κάποιο αδιευκρίνιστο κοινό, το οποίο συναποτελείται από κοινωνικές ομάδες των οποίων οι διαμαρτυρίες θα ταλαιπωρήσουν την επαύριον ένα άλλο κοινό κ.ο.κ.

Με όρους Μπουρντιέ, τα MME, άρα οι δημοσιογράφοι, μετέχουν, με δική τους ευθύνη, στη διακίνηση ασυνείδητων ιδεών. Αν δημοσιογράφος είναι αυτός που μεταφέρει τον πολίτη μέσα στο «συμβάν», η επιλογή του «συμβάντος», η έκταση που του δίνεται, ο τρόπος της μεταφοράς, συνιστούν ιδεολογικά φορτισμένη και, προφανώς, πολιτική πράξη.

Η χειραγώγηση των μαζών περνάει μέσα από μια επιλεκτική ενημέρωση, η οποία κινείται στα όρια της αναλήθειας.

Ευτυχώς, ο λαός υποκύπτει όλο και λιγότερο στην κατά Αντόρνο «ψεύτικη γλώσσα του εκφωνητή που εντυπώνεται στο μυαλό και εμποδίζει τους ανθρώπους να μιλήσουν ο ένας στον άλλον»”.