Μικρή η μάχη, μεγάλα τα κέρδη

Μικρή η μάχη, μεγάλα τα κέρδη

Είναι ένα δύσκολο φθινόπωρο, γεμάτο αντιθέσεις, αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα, σκέψεις αντιφατικές, ποικιλότροπες εντάσεις και συγκρούσεις.

Ξεκίνησε με μια συνδικαλιστική νίκη.

Στις αρχές του Σεπτέμβρη οι φαρμακοποιοί-μέλη των Φαρμακευτικών Συλλόγων Αττικής και Πειραιά ανέστειλαν την επί πιστώσει χορήγηση φαρμάκων στους ασφαλισμένους του ΟΠΑΔ (Δημοσίου), του ΟΑΕΕ και του Ταμείου Δικηγόρων Αθηνών. Το αίτημά τους ήταν να σταματήσουν οι καθυστερήσεις στις πληρωμές και η αλόγιστη περικοπή συνταγών και να εκδοθεί το Προεδρικό Διάταγμα (Π.Δ.) που θα καθορίζει με σαφήνεια τις υποχρεώσεις των ασφαλιστικών ταμείων, των γιατρών και των φαρμακοποιών κατά τη συνταγογράφηση. Η κινητοποίηση αυτή είχε σύντομη διάρκεια αλλά θετική έκβαση, κυρίως γιατί το Π.Δ. τελικά υπογράφτηκε και οι πληρωμές των ταμείων προς τα φαρμακεία απέκτησαν μια ικανοποιητική ροή, χωρίς βέβαια το συγκεκριμένο πρόβλημα να βρει την οριστική του λύση.

Δυστυχώς, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Αμέσως μετά ήρθε ο αιφνιδιασμός της τροπολογίας της παραγράφου 6 του άρθρου 35 του φορολογικού νομοσχεδίου που επιβάλλει την υποχρέωση για έκπτωση 3% από τους φαρμακοποιούς προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Ακολούθησε η κυβερνητική ομιλία στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης με την αναφορά στο άνοιγμα των λεγόμενων «κλειστών» επαγγελμάτων, που παραπέμπει άμεσα στο ιδιοκτησιακό καθεστώς του φαρμακείου.

Ωστόσο, όπως έλεγε και ο γνωστός Αμερικανός ηθοποιός Humphrey Bogart, «τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα, ώστε να μην μπορούν να χειροτερέψουν».

Έτσι, στα τέλη του πρώτου μήνα του φθινοπώρου γύρω από τον κλάδο έχει ήδη εγκατασταθεί ένα ιδιαίτερα απειλητικό περιβάλλον που προκαλεί σύγχυση και ανησυχία, ένα περιβάλλον που εμφανίζει στοιχεία κρίσης. Μείωση ποσοστού κέρδους, κατάργηση σταθερής λιανικής τιμής του φαρμάκου, άνοιγμα του επαγγέλματος, λίστες φαρμάκων, φορολογική επίθεση.

«Διάλεγε μάχες αρκετά μεγάλες για να έχουν σημασία και αρκετά μικρές για να μπορείς να τις κερδίσεις», είπε κάποτε ο επίσης Αμερικανός συγγραφέας Jonathan Kozol. Και αν φαίνεται πως ο κλάδος δεν έχει την πολυτέλεια αυτής της επιλογής υπό την αυξανόμενη κυβερνητική πίεση, ωστόσο η εμπειρία της «μικρής» μάχης των αρχών του Σεπτέμβρη μπορεί να σταθεί οδηγός χρήσιμος για να υπεραμυνθεί των επαγγελματικών του συμφερόντων.

Τι έδειξε η συγκεκριμένη κινητοποίηση;

Καταρχάς, αιτήματα με συγκεκριμένη, ρεαλιστική στόχευση. Αιτήματα που είχαν τεθεί στους αρμόδιους φορείς και είχαν κοινοποιηθεί.

Έπειτα, μεθόδευση με σοβαρή προετοιμασία, πίστη και σταθερότητα. Υπήρξε έγκαιρη εξαγγελία (από τα μέσα Ιουλίου), συσπείρωση και εγρήγορση των φαρμακοποιών (με συνεχή επικοινωνία και ενθαρρυντικά μηνύματα), ευρεία και κυρίως πειστική δημοσιοποίηση των θέσεων του κλάδου στην κοινωνία, ευέλικτη τακτική και συνεχής διάλογος των πρωτεργατών της με τα κέντρα αποφάσεων.

Τι απέφυγε η συγκεκριμένη κινητοποίηση;

Τον πλατειασμό και την ασάφεια των αιτημάτων, την προχειρότητα, τον αιφνιδιασμό της κοινωνίας, τον απομονωτισμό, την αδράνεια, την αστάθεια, την υπαναχώρηση, την ευπιστία στην πρώτη πρόχειρη κυβερνητική εξαγγελία, τις διαλυτικές τάσεις.

Τι απέδειξε, τελικά, η συγκεκριμένη κινητοποίηση;

Ότι μια αγωνιστική συνδικαλιστική διεκδίκηση των φαρμακοποιών μπορεί να έχει θετική έκβαση, όταν εξασφαλίσει την ανεξαρτησία από κάθε πολιτική δέσμευση και κηδεμονία, την ευρεία λαϊκή συναίνεση και υπεράσπιση των θέσεών της από την κοινωνία, τη μαζική συμμετοχή και κυρίως την ενότητα του κλάδου.

Και, ίσως, αυτό το τελευταίο, το ubi concordia, ibi victoria (όπου ενότητα, εκεί νίκη) στάθηκε και το πιο καθοριστικό στοιχείο μιας συνδικαλιστικής νίκης που πιστώνεται στους φαρμακοποιούς της Αττικής και του Πειραιά, τα διοικητικά τους συμβούλια και ιδιαίτερα στους προέδρους τους.

Ο Καναδός συγγραφέας Bryan Tracy σωστά έχει πει ότι «κρίση είναι μια αλλαγή που προσπαθεί να συμβεί». Από αυτή την κρίση το ζητούμενο είναι ο κλάδος να βγει, αν όχι με κέρδη, τουλάχιστον με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Η νικηφόρα κινητοποίηση των φαρμακοποιών του λεκανοπεδίου δείχνει σε όλους μας τον τρόπο.