«Η αυτοκριτική»

Ρέθυμνο, 9/2/2012

Επ' ευκαιρία άρθρου του συναδέλφου Τσαπέκου, που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, του οποίου το περιεχόμενο ακουμπά στο μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί αυτόν τον καιρό την ελληνική κοινωνία συνολικά και όχι μόνο το φαρμακείο –αυτό, της συνολικής διολίσθησής της στην τραγική κατάσταση της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης– θα ήθελα να σημειώσω τα παρακάτω.

Είναι γεγονός πως, ο για μεγάλο χρονικό διάστημα εθισμός της ελληνικής -και όχι μόνο- κοινωνίας, στην κατανάλωση πόρων που δεν παρήγε η ίδια, αλλά κυρίως αντλούσε από δανεισμό, ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα οδηγούσε σε αδιέξοδο. Στην κατάσταση της κρίσης, ο δανειστής αισθανόμενος ανασφάλεια λόγω της συσσώρευσης μεγάλου όγκου χρεωστικών πόρων για πιθανή αδυναμία επιστροφής αυτών, συν βεβαίως και των συνημμένων τόκων, νομιμοποιείται να διεκδικήσει τα νόμιμα.

Το εάν αυτά τα κατ' αυτόν νόμιμα... κάποιος τα χαρακτηρίζει σαν αποτέλεσμα τοκογλυφικής λογικής, αποτελεί δευτερεύον κατά τη γνώμη μου. ’λλωστε, στις τοκογλυφικού χαρακτήρα συναλλαγές –δεν πρέπει να το ξεχνάμε – κάποιοι εκπρόσωποί μας συμμετείχαν και αφρόνως προσυπέγραφαν.

Οι ηγέτες μας λοιπόν, για τους γνωστούς λόγους, έσυραν όλους μας σε αυτό το πηγάδι και έφεραν την κοινωνία σε επίπεδο παραληρήματος...

Την πρώτη ευθύνη, επομένως, φέρουν οι ίδιοι και ακολουθούμε όλοι εμείς που ενώ βλέπαμε... δεν μιλούσαμε.

Σε αυτήν την νιρβανώδη κατάσταση βρέθηκε και ο κλάδος μας.

Όποτε έμπαινε θέμα εξορθολογισμού, έβαζε πλάτη ο Μεγάλος και οι συν αυτόν.

Βολευόμαστε με τον μεγάλο όγκο των συνταγογραφούμενων φαρμάκων (γιατί να διαμαρτυρηθούμε άλλωστε, γιατί ποιος τυφλός είδε το φως του και δεν ευχαριστήθηκε!!) και την αύξηση των τζίρων. Βλέπαμε το πάρτι των γιατρών με τις φαρμακευτικές εταιρείες, αλλά γιατί να μιλήσουμε;

Παρατηρούσαμε την ασφαλιστική συνείδηση των ασθενών, εις όσον αφορά την σπατάλη σε φάρμακα, που πολλές φορές δεν χρησιμοποιούσαν αλλά ανέχοντο να συνταγογραφούνται στο δικό τους βιβλιάριο, να είναι στο ναδίρ και αλληθωρίζαμε.

Στη σκέψη του... ότι και να πεις... το μόνο που θα εισπράξεις είναι την χλεύη και την αποστροφή με τα λόγια:... ωχ καημένε, εσύ θα σώσεις τον κόσμο!!! ή ότι:... αφού όλοι τα παίρνουν, γιατί να είμαι και εγώ απέξω; και οι φαρμακοποιοί έμειναν απ' έξω από κάθε τι δημιουργικό, πρωτοπόρο και αποτελεσματικό, κάθε τι που προσπερνά την απλή μεταπρατική πρακτική. Έτσι απαξιώσαμε τους εαυτούς μας, φτάνοντας ακόμη στο σημείο να μεταφέρουμε φάρμακα στα σπίτια και να λειτουργούμε σαν φιλιππινέζες των γιατρών.

Συρθήκαμε στη διαχείριση της γραφειοκρατίας του ασφαλιστικού συστήματος και αφήσαμε πίσω την επιστημοσύνη μας και την πραγματική βοήθεια προς τον πελάτη, ο οποίος μας βλέπει σαν προέκταση του ασφαλιστικού συστήματος σε τέτοιο βαθμό που θεωρεί αδιανόητο να αποσυνδέσει την υποχρέωση του ασφαλιστικού ταμείου για την απρόσκοπτη χορήγηση φαρμάκων προς αυτόν με την άρνηση του φαρμακοποιού να πιστώνει εις το διηνεκές.

Προσωπικά, δεν χρεώνω την ηγεσία του κλάδου με όλα τα κακά μας έχουν συμβεί, μια ηγεσία που για όσο καιρό διεκπεραίωνε τα όποια μας διασφάλιζαν από το γέμισμα του συρταριού ήταν επιθυμητή, αλλά χρεώνω όλους εμάς που δεν δουλέψαμε με επιμονή για την αναβάθμιση του κλάδου και την αναγνώρισή του σαν έναν από τους κεντρικούς στυλοβάτες του υγειονομικού συστήματος. Δώσαμε έτσι το δικαίωμα στον κάθε Λοβέρδο να μας σκυλεύσει, να μας συκοφαντήσει και να μας καταστήσει συνενόχους σε ένα άνευ προηγουμένου βρώμικο παζάρι στο οποίο ουσιαστικά άλλοι είναι οι κύριοι παίκτες και εμείς, αλλά κυρίως οι ασθενείς, τα θύματα.

Θεωρώ λοιπόν σαν απαραίτητη τη δράση για βελτιστοποίηση της σχέσης ανάμεσα στους συναδέλφους (συσπείρωση...), την άμεση απεμπλοκή μας από την βάσανο των κουπονιών και της υπαλληλικής σχέσης με τα ασφαλιστικά ταμεία (κατάργηση της πίστωσης) και επικροτώ τις όποιες δράσεις που κατατείνουν στη μεταξύ μας συνεργασία και στην ανάδειξη του πραγματικού μας ρόλου στην κοινωνία που ταλαιπωρείται και υποφέρει.

Καλούμαστε λοιπόν, σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον, να δράσουμε και να ξεπεράσουμε τους αναξιόπιστους και λαϊκιστές Λοβέρδους, βγαίνοντας μπροστά με ολοκληρωμένες προτάσεις που αναδεικνύουν τις εξειδικευμένες γνώσεις μας και διασφαλίζουν τις όποιες επιχειρηματικές μας ετερότητες.

Σχετικά θέματα:

6/2/2012 - «Μήπως θα πρέπει να μιλήσουμε και για τα δικά μας λάθη και παραλείψεις;»