Εγώ, η Κατερίνα Μαλακατέ

 Γεννήθηκα το 1978 και έζησα και ζω στην Αθήνα. Ο πατέρας µου ήταν γιατρός και η µητέρα µου φαρµακοποιός κι έµοιαζε σχεδόν αναπόφευκτο να ακολουθήσω τα χνάρια τους. Το 1996 πέρασα στη Φαρµακευτική του Πανεπιστηµίου Αθηνών, πήρα πτυχίο το 2001 και µεταπτυχιακό στη Χηµεία Φυσικών Προϊόντων το 2003. Από το 2004 εργάζοµαι ως φαρµακοποιός. Το 2009 παντρεύτηκα τον Βασίλη που είναι µαθηµατικός κι έχουµε δύο παιδιά, τον Δηµήτρη και τον Σέργιο.

Αυτή η ιστορία ακούγεται εντελώς οµαλή, µοιάζει µε πολλές άλλες, µια ζωή τακτοποιηµένη, ήρεµη. Μόνο που δεν υπήρξα ποτέ ήρεµο παιδί. Ήµουν πολύ µοναχική, λίγο αλλόκοτη, εξαιρετικά διαβαστερή. Η αγαπηµένη µου κοπάνα στο σχολείο ήταν στους διαδρόµους της βιβλιοθήκης, χανόµουν εκεί και κανείς δεν µπορούσε να µε βρει. Διάβαζα µανιωδώς ό,τι έπεφτε στα χέρια µου, άλλοτε µε µεθοδικότητα, κάποιες φορές εντελώς χαοτικά. Ένα ήταν σταθερό, διάβαζα κι έγραφα. Έγραψα το πρώτο µου ποίηµα όταν ήµουν εννιά, το πρώτο µου διήγηµα στα δεκαπέντε, το πρώτο µου µυθιστόρηµα στα είκοσι τρία.

Υπήρξα µάλλον ζωηρή φοιτήτρια και είµαι σίγουρη πως κανείς δεν υποψιαζόταν πως ενδιαφερόµουν και για άλλα πράγµατα εκτός από την Οργανική και τη Φαρµακογνωσία. Το ίδιο κι όταν ξεκίνησα να δουλεύω στο φαρµακείο. Όµως το σαράκι υπήρχε πάντα, δούλευε υπόγεια, µε έστελνε σε µαθήµατα δηµιουργικής γραφής, έτρωγε ηχηρά χαστούκια από τις αρνήσεις των εκδοτικών οίκων, παραµόνευε κάθε βράδυ στο προσκεφάλι µου µε τη µορφή διαφορετικού µυθιστορήµατος.

Το 2009, κι ενώ ήµουν έγκυος στο πρώτο µου παιδί, αποφάσισα να ανοίξω ένα λογοτεχνικό blog. 'Aρχισα να γράφω εκεί για τα βιβλία που διάβαζα, ένιωθα µε κάποιον τρόπο πως βρήκα παρέα στην ως τότε µοναχική µου έξη. Για πολλά χρόνια το Διαβάζοντας (www.diavazontas.blogspot.gr) υπήρξε η βασική µου διέξοδος. Ό,τι άλλο έγραφα, κείµενα µεγάλα και µικρά έµεναν στο συρτάρι µου ή δηµοσιεύονταν σε µια συλλογή διηγηµάτων, σε ένα περιοδικό, κι έπειτα τα ξεχνούσα ακόµα κι εγώ.

Ώσπου το 2012 πέθανε ξαφνικά ο πατέρας µου που υπεραγαπούσα.

Και τότε κάτι έσκασε µέσα µου, ήµουν τριαντατεσσάρων ετών, παντρεµένη, µε παιδί και σταθερή δουλειά· µια δουλειά που αγαπούσα και ακόµα αγαπώ. Έβγαλα από το συρτάρι το τελευταίο µου µυθιστόρηµα, έµεινα ξανά έγκυος κι αποφασίσαµε µαζί µε έναν άλλον blogger, τον Librofilo book's aficionado, να ανοίξουµε το Booktalks. Ο γιος µου, ο Σέργιος, γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου, το βιβλιοπωλείο άνοιξε στις 5 Δεκεµβρίου, το «Κανείς δεν θέλει να πεθάνει» κυκλοφόρησε στις 15 Δεκεµβρίου του 2013. Η έκρηξη είχε συντελεστεί, η ζωή µου είχε αλλάξει. Μερικές φορές δεν γίνεται αλλιώς.

Το Booktalks υπάρχει ήδη πέντε χρόνια. Είναι ένα όµορφο και ζεστό βιβλιοπωλείο-καφέ στο Π. Φάληρο (Αρτέµιδος 47, τηλ. 210 9802520), όπου πραγµατοποιούνται πολύ συχνά παρουσιάσεις βιβλίων, έχουµε Λέσχη Ανάγνωσης, γίνονται συζητήσεις και ζυµώσεις, µπορείς να πιεις τον καφέ σου ή να ενηµερωθείς για τα τελευταία βιβλία και να τα αγοράσεις. Είναι το όνειρο κάθε βιβλιόφιλου, κάθε ανθρώπου που ζει και ανασαίνει για τη λογοτεχνία. Όλα εκεί τα διαλέξαµε προσωπικά, από τη µάρκα του καφέ έως την ταµπέλα. Και το βιβλιοπωλείο είναι όπως το ονειρευτήκαµε, µε έµφαση στις νέες ποιοτικές κυκλοφορίες, επιλογές από τις παλαιότερες· είναι δικό µας.

Από το 2014 έχουµε και τη ραδιοφωνική εκποµπή «Διαβάζοντας» στο διαδικτυακό Amagi Radio (www.amagi.gr), όπου για ένα δίωρο κάθε Κυριακή, 6-8µ.µ., συζητάµε µε ανθρώπους του βιβλίου, συγγραφείς, εκδότες, µεταφραστές, επιµελητές, αναγνώστες. Την εκποµπή συντροφεύει το οµώνυµο, πολύ ενεργό, βιβλιοφιλικό group στο Facebook που αριθµεί πάνω από 20.000 µέλη.

Τον Οκτώβριο του 2016 κυκλοφόρησε το δεύτερό µου βιβλίο, το δυστοπικό µυθιστόρηµα «Το Σχέδιο». Κι ήταν η κυκλοφορία του που σφράγισε το δικό µου µέλλον. Αγαπώ το φαρµακείο, αλλά η πραγµατική µου κλίση βρίσκει διέξοδο στο βιβλιοπωλείο.

«Το Σχέδιο» είναι ένα κλασικό µυθιστόρηµα «τι θα συνέβαινε αν». Τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα το 2011 έβγαινε από την Ευρώπη και προσπαθούσε να πορευτεί µόνη. Αν και το φόντο του είναι πολιτικό, αυτό που πραγµατικά µε απασχολεί είναι οι άνθρωποι. Το βιβλίο προέκυψε από την ανάγκη να µιλήσω για αυτό που ζούµε, πώς δηλαδή η πολιτική κρίση επηρεάζει άµεσα την προσωπική µας ζωή, πώς τα ατοµικά µας όνειρα πέφτουν πάνω στον τοίχο των πολιτικών συγκυριών. Οι ήρωες στο «Σχέδιο» προσπαθούν να επιβιώσουν, όταν όλα καταρρέουν. Δεν διαφέρουν από εµάς, δεν είναι ιδιαίτεροι ή ξεχωριστοί, καταφεύγουν όµως σε πράξεις που µπορεί να σοκάρουν. Συνεχίζουν να µπορούν να διαλέξουν, το ζήτηµα είναι ποιες επιλογές έχουν.

Απολαµβάνω να γράφω κι ακόµα περισσότερο να διαβάζω βιβλία. Συνήθως η χρονιά µου κλείνει µε τριψήφιο νούµερο. Μου αρέσει να αναµιγνύω κλασικά µε νεότερα, να παρακολουθώ τη λογοτεχνική παραγωγή, να ανακαλύπτω εκείνο το ένα βιβλίο που µπορεί να µου φτιάξει τη µέρα. Η µυθοπλασία είναι για όλους τους ανθρώπους τρόπος ψυχαγωγίας και χαλάρωσης – είτε επιλέγουν µια ταινία, µια σειρά, ένα τραγούδι, µια παράσταση, ένα βιβλίο. Εγώ χαλαρώνω µε τη λογοτεχνία, αφήνοµαι. Είναι ταυτόχρονα η δουλειά µου κι η παρηγοριά µου, το στήριγµά µου στα δύσκολα κι αυτό που µε ορίζει ως άνθρωπο.

Αν και οι περισσότεροι συγγραφείς ξεκινούν να γράφουν από την αγάπη για τη γλώσσα –κι η αλήθεια είναι πως µε απασχολεί πολύ κι εµένα κάθε λέξη κι ο ρυθµός– η δική µου ανάγκη είναι να πω µια ιστορία µε τον καλύτερο τρόπο. Αν δεν υπάρχει ιστορία, τότε δεν έχω τι να πω και η γλώσσα ως εργαλείο µού είναι άχρηστη.

Τα βιβλία τα γράφουν οι συγγραφείς τους, αλλά στην πραγµατικότητα υπερβαίνουν αυτόν που τα γράφει, αυτονοµούνται, αποκτούν διαφορετική υπόσταση για τον καθένα. Και τελικά δεν ανήκουν σε κανέναν, ούτε στον συγγραφέα τους. Τα σπουδαία βιβλία µένουν στο συλλογικό ασυνείδητο κι επηρεάζουν τις ζωές όλων. Είναι η µεγάλη τους δύναµη κι αυτό που τα κάνει τροµακτικά κι αποµακρύνει τους αναγνώστες. Μόλις όµως ξεπεράσουµε το φόβο, χιλιάδες κόσµοι, κάποιοι κοµψοί και ντροπαλοί, κι άλλοι άγριοι και φωνακλάδες, θα ανοιχτούν εντός µας.

ΠΗΓΗ: ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, τεύχος 171