Το σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα του Ισπανού ζωγράφου Φρ. Γκόγια

Φως σε αυτά τα νοσήματα ρίχνει μια ειδική επιστημονική ομάδα, κατά τη διάρκεια του αμερικανικού κλινικοπαθολογικού συνεδρίου (US SOM), που αφιερώνεται φέτος στις ασθένειες διάσημων ανθρώπων της ιστορίας.

Όπως αναφέρουν οι επιστήμονες ο Ισπανός ζωγράφος Φρανσίσκο Γκόγια, διάσημος για τους «σκοτεινούς» πίνακες του, είναι πολύ πιθανό ότι έπασχε από ένα σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα, το Σύνδρομο Susac, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα. Μια δεύτερη μικρότερη πιθανότητα είναι να έπασχε από σύφιλη.

Το 1793, ο 46χρονος τότε Γκόγια, ο οποίος για πολλούς θεωρείται ο «πατέρας» της σύγχρονης τέχνης, αρρώστησε σοβαρά από κάποια μυστηριώδη πάθηση, που τον καθήλωσε στο κρεβάτι για σχεδόν δύο χρόνια και του προκάλεσε περιστασιακή παράλυση, συνεχείς πονοκεφάλους και παραισθήσεις ενώ μετά βίας μπορούσε να περπατήσει.

Όταν τελικά τα συμπτώματά του υποχώρησαν, η ακοή του και από τα δύο αυτιά είχε χαθεί για την υπόλοιπη ζωή του και ο ίδιος ζωγράφιζε πια όλο και πιο «σκοτεινά» θέματα με φαντάσματα, μάγισσες και εφιάλτες (κάτι που εν μέρει αποτελούσε μια σάτιρα για τις προκαταλήψεις της εποχής του).

Όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, η Ρόνα Χερτζάνο, ειδική σε θέμα ακοής, της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ των ΗΠΑ, έκανε τη σχετική ανακοίνωση στο ετήσιο ιστορικό κλινικοπαθολογικό συνέδριο (US SOM), που αφιερώνεται στις ασθένειες διάσημων ανθρώπων της ιστορίας, σύμφωνα με το "New Scientist".

Μετά από προσεκτική εξέταση όλων όσων είναι γνωστά για τα συμπτώματα και την εξέλιξη της ασθένειας του Ισπανού ζωγράφου, η εκτίμηση είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα ο Γκόγια έπασχε από Σύνδρομο Susac. Η νόσος αυτή, που διαρκεί ένα έως τρία χρόνια, οφείλεται στο ότι το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς επιτίθεται στα μικρά αιμοφόρα αγγεία του, προκαλώντας εγκεφαλική φλεγμονή και δυσλειτουργία, απώλεια όρασης, ακοής και ισορροπίας.

Ενώ τα περισσότερα συμπτώματα συνήθως εξαφανίζονται έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα, η απώλεια ακοής μπορεί να είναι μόνιμη. Η σύφιλή θα μπορούσε να έχει τις ίδιες συνέπειες για την ακοή, αλλά τα υπόλοιπα συμπτώματά της δεν ταιριάζουν εξίσου καλά στην περίπτωση του Γκόγια.

Τον 19ο αιώνα δεν υπήρχε θεραπεία για καμία από τις δύο παραπάνω ασθένειες. Όπως είπε η Χερτζάνο, στην εποχή μας, ακόμη κι αν δεν είχε αποτραπεί η απώλεια της ακοής με τα κατάλληλα φάρμακα για το ανοσοποιητικό σύστημα, ο Γκόγια θα είχε δεχθεί κοχλιακά εμφυτεύματα στα αυτιά του, πράγμα που θα του επέτρεπε να ξανακούει.