Το να κάνεις τη διαπίστωση ότι στις σημερινές συνθήκες κρίσης το φαρμακευτικό σώμα έχει ανάγκη ενός οράματος, μιας εικόνας του τοπίου «πέρα από την ομίχλη» που θα πρέπει να προσεγγίσει, αποτελεί ένα πρώτο βήμα. Το βήμα αυτό μένει μετέωρο, εάν δεν ακολουθηθεί από ένα δεύτερο που απαντά στο ερώτημα «ποιο είναι αυτό το όραμα;».
Το όραμα αυτό υπάρχει, είναι καθολικά αναγνωρισμένο από όλους τους διεθνείς οργανισμούς, όπως τη Διεθνή Φαρμακευτική Ομοσπονδία, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Yγείας, την Ένωση Ευρωπαϊκών Φαρμακευτικών Σχολών και το Συμβούλιο της Ευρώπης, και ονομάζεται φαρμακευτική φροντίδα.
Εάν λοιπόν μέχρι το μεσοπόλεμο η θέση μας ήταν στο εργαστήριο του φαρμακείου, εγγυώμενοι την ποιοτική παρασκευή φαρμάκων και εάν μέχρι εχθές ήταν πίσω από τον πάγκο εξασφαλίζοντας τη διάθεση του σωστού φαρμάκου, σήμερα και αύριο θα πρέπει εμείς οι φαρμακοποιοί να οραματιστούμε και να διεκδικήσουμε να είναι η θέση μας δίπλα στον ασθενή, προσφέροντάς του φαρμακευτική φροντίδα.
Στη φαρμακευτική φροντίδα ο φαρμακοποιός, σε συνεργασία πάντα με τον ασθενή αλλά και τους άλλους λειτουργούς της υγείας, συμβάλλει στην ανίχνευση, επίλυση και πρόληψη των φαρμακοθεραπευτικών προβλημάτων. Αυτό γίνεται μονάχα μέσα από μια συστηματική και επαναλαμβανόμενη διαδικασία, στην οποία ο φαρμακοποιός συναντάται με τον ασθενή και κατά τη διάρκεια της συνάντησης αυτής γίνεται εκτίμηση των φαρμακοθεραπευτικών αναγκών του, διαμόρφωση του θεραπευτικού πλάνου και αξιολόγηση των αποτελεσμάτων.
Η φαρμακευτική φροντίδα πρέπει να γίνει και όραμα δικό μας, όραμα των Ελλήνων φαρμακοποιών…
- γιατί θα δώσουμε λύση στο συνεχώς αυξανόμενο κοινωνικό πρόβλημα της νοσηρότητας και θνησιμότητας που προκαλεί η κακή χρήση των φαρμάκων
- γιατί θα καταξιωθούμε κοινωνικά (θα αναγνωριστεί η σπουδαιότητα του ρόλου μας), οικονομικά (η ανταμοιβή μας θα είναι υψηλή, καθώς το όφελος του συστήματος θα είναι πολλαπλάσιο) και τέλος επιστημονικά και επαγγελματικά (καθώς θα αναγνωριστούμε ως ισότιμα μέλη της ομάδας λειτουργών της υγείας που μετέχουν στη φροντίδα του ασθενή).