Τo φαρμακείο του 2011 - 2012

4,8 δις ευρώ σε φάρμακα ασφαλιστικών ταμείων για 11.900 φαρμακεία το 2010. 3,4 δις ευρώ για πιθανότατα 12.500 φαρμακεία το 2011. Πτώση τζίρου δηλαδή της τάξης του 32% μέσα σε μία μόνο χρονιά, αθροισμένη στην πτώση τζίρου μεταξύ 2009-2010, που ήταν περίπου άλλη τόση. Οποιαδήποτε μικροαπόκλιση στα νούμερα ή στη φυσιογνωμία του κάθε φαρμακείου δεν μπορεί να ισορροπήσει συνολικά τα παραπάνω.

Ταυτόχρονα, το ποσοστό κέρδους μας μειώνεται και αυτό αισθητά από τα Φάρμακα Υψηλού Κόστους (ΦΥΚ), πρόσθετα στον ήδη μειωμένο τζίρο. Και παρόλο που το ποσοστό μας μειώθηκε, οι τιμές των ΦΥΚ δεν μειώθηκαν. ’λλες μειώθηκαν πολύ λίγο, άλλες παρέμειναν ίδιες και άλλες αυξήθηκαν. Το μέτρο δηλαδή απέτυχε, όπως είχαμε προβλέψει. Αν ειλικρινά ήθελε η κυβέρνηση φθηνότερα «ακριβά φάρμακα», ερεύνησε μήπως τις εργοστασιακές τιμές τους για να ψάξει αν εκεί κρύβεται η αναίτια ακρίβειά τους (που μάλλον εκεί κρύβεται);

Ακόμα όμως και αν αποκατασταθεί αυτή η αδικία, η μείωση του τζίρου των φαρμακείων, που αναφέρθηκε στην αρχή, πώς αντιμετωπίζεται; Ένας τρόπος είναι να εξορθολογιστεί η συνολική θεώρηση περί κοινωνίας και οικονομίας και να πάψει το φάρμακο να θεωρείται δαπάνη, ενώ π.χ. η πανάκριβη διάσωση της μνημειώδους ανηθικότητας των τραπεζών να θεωρείται «επένδυση».

Αυτό μάλλον δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους οι φαρμακοποιοί. Τι απομένει λοιπόν για να δημιουργήσουμε, μαζί με το αυτονόητο καθήκον μας να περιφρουρήσουμε τα δίκαια και κεκτημένα μας; Ευτυχώς πολλά:

1) Η εφαρμογή της συνταγογράφησης με δραστική ουσία, ειδικά τώρα που προβλέπεται και μνημονιακά.
2) Η δια βίου εκπαίδευση των φαρμακοποιών μέσω δομών του ΠΦΣ και των συλλόγων, ειδικά τώρα που το αρμόδιο ινστιτούτο υπάρχει.
3) Οι νέες υπηρεσίες από τα φαρμακεία που διευρύνουν τα ωφελήματα για τον πολίτη (όχι η ύποπτα προβαλλόμενη αποζημίωσή τους σε κενό αέρος, η εφαρμογή τους και αποζημίωση μέσω του ποσοστού κέρδους).
4) Η αναθεώρηση της νομοθεσίας περί εργαστηρίων, γαληνικών σκευασμάτων και παρασκευής από το μηδέν, για να εκσυγχρονιστεί και να ξαναδώσει στους φαρμακοποιούς τη χαμένη τους αίγλη.
5) Η ενδυνάμωση των σχέσεων ΣΥΦΑ-Συλλόγων που θα λειτουργήσει σαν ομπρέλλα προστασίας και όχημα προσφοράς υπεραξιών στα φαρμακεία (οι απλές συνενώσεις είναι πολύ ολισθηρό έδαφος, δεν ταιριάζουν παντού και δεν μπορούν να φτάσουν τις ωφέλειες για τα φαρμακεία από το παραπάνω).
6) Η αύξηση του ποσοστού κέρδους μας με νομοθετική πράξη, ώστε να συνεχίσουν τα φαρμακεία να είναι βιώσιμα και να προσφέρουν τις υγειονομικές και οικονομικές υπεραξίες τους στο Σύστημα Υγείας σε κάθε άκρη της χώρας.

Μοιραστήκαμε μερικές μόνο από τις πολλές ιδέες που κατ΄ εμέ αποτελούν πρωταρχικές και κύριες αποστολές και ευθύνες των συλλογικών οργάνων μας στη σύγχρονη εποχή.

Έχουμε λοιπόν πολλή δουλειά. Δημιουργική αυτή τη φορά.