Το δικό μας καθήκον

Εμείς δεν είμαστε συνδικαλιστές.

Να πρέπει να αποκρούουμε τα πρόχειρα και αποσπασματικά, χωρίς σχέδιο και στρατηγική, κυβερνητικά μέτρα που —σε αντίθεση με όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ— στοχεύουν μονόπλευρα στο φάρμακο (και το φαρμακείο), αντί να εστιάζονται στην παροχή υπηρεσιών υγείας, αυτήν που αντιστοιχεί στο 80% της συνολικής κοινωνικής δαπάνης.

Να προσπαθούμε να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να διασωθεί από τον καταιγισμό των μνημονιακών μέτρων: τις αρνητικές λίστες φαρμάκων, τη μείωση των περιθωρίων κέρδους των φαρμακείων και των συνεταιρισμών μας, τον κατακρημνισμό της κοινωνικής φαρμακευτικής δαπάνης.

Δεν είμαστε συνδικαλιστές για να αποτρέπουμε συνεχόμενες απειλές, να αντιπαλεύουμε την πολύμηνη, παράνομη καθυστέρηση της πληρωμής μας από τα ασφαλιστικά ταμεία και την παράλογη γραφειοκρατία τους, που αυξάνουν δραματικά την επισφάλεια των φαρμακείων μας σε έναν περίγυρο τρομακτικά αβέβαιο, έναν περίγυρο που χαρακτηρίζεται από την κάθετη πτώση της αγοραστικής δύναμης, την ύφεση και την ανεργία.

Το πρώτο καθήκον για εμάς, το «Φαρμακευτικό Κόσμο», είναι να συμπαρασταθούμε και να στηρίξουμε —χωρίς λιβανίσματα και οσφυοκαμψίες— τη συνδικαλιστική μας εκπροσώπηση σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, αλλά και να κριτικάρουμε με συναγωνιστική διάθεση τις θετικές ή αρνητικές πλευρές του πολυμέτωπου αγώνα της. Είμαστε μαζί τους για το καλό του κλάδου, όπως πάντα, καλόγλωσσοι ή κακόγλωσσοι, ανάλογα με τα καλά ή τα κακά τους, τα θετικά ή τα αρνητικά της δράσης τους. Πάντα όμως από την πλευρά του φαρμακοποιού. Ποτέ, όπως κάποιοι άλλοι, σαν «υπηρέτες δύο αφεντάδων», στην παράφραση της θεατρικής εκδοχής του Γκολντόνι.

Το δεύτερο καθήκον μας είναι να παράγουμε τεκμηριωμένες απόψεις και σοβαρά επιχειρήματα, στηρίζοντας τη διαπραγματευτική θέση των εκπροσώπων μας, για την όσο το δυνατόν ταχύτερη και πιο ανώδυνη απεμπλοκή μας από το φαύλο κύκλο της αύξησης των (φορολογικών) εσόδων και της περιστολής των (κοινωνικών) δαπανών, μέσα στον οποίο έχει εισαγάγει η Τρόικα, το Δ.Ν.Τ. και η κυβέρνηση τον κλάδο μας, όπως άλλωστε και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Και το τρίτο καθήκον μας είναι —μέσα στον κουρνιαχτό των ημερών— να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε ψύχραιμα, να μελετήσουμε μεθοδικά και να εμβαθύνουμε στις καταστάσεις που διαμορφώνονται, ανιχνεύοντας την έξοδο από τη στενωπό της μεγάλης κρίσης που απειλεί βάναυσα τη βιωσιμότητα των φαρμακείων μας.

Και τα τρία αυτά καθήκοντα προσπαθούμε σε κάθε τεύχος να εκπληρώνουμε. Πεποίθηση όλων μας: σε ένα τοπίο που στερείται ενός στοιχειώδους δικτύου πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, η ενίσχυση της θέσης μας μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την παροχή υπηρεσιών φαρμακευτικής φροντίδας που οφείλουμε στους ασθενείς μας.

Δουλεύουμε και σε αυτό το τεύχος πάνω σε αυτή την προοπτική του μέλλοντός μας. Και τη μοιραζόμαστε —στην πρώτη του συνέντευξη σαν πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου— με το Θεόδωρο Αμπατζόγλου: «Νέες μεγάλες συνεργατικές μονάδες ιδιοκτησίας των φαρμακοποιών, τα φαρμακεία των υπηρεσιών, πρέπει να αντικαταστήσουν το παλιό θνησιγενές μοντέλο του μικρού φαρμακείου», μας είπε.

Ακόμα και σήμερα, στις συνθήκες της χαώδους οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης που περνάει η χώρα, η ελπίδα είναι εδώ! Το αύριο είναι εδώ!