Συμβουλή και χωροθέτηση

Από τις αρχές της δεκαετίας του µ70 η φαρμακευτική βιβλιογραφία βρίθει από διαπιστώσεις για την αλλαγή του ρόλου του φαρμακοποιού: το εργαστήριο του φαρμακείου περιορίστηκε δραστικά λόγω της μαζικής κάλυψης των περισσότερων αναγκών παρασκευής από τη βιομηχανία του φαρμάκου.

Από την άλλη μεριά, η έλευση νέων θεραπευτικών κατηγοριών, οι δυσκολίες στη συμμόρφωση των ασθενών, που έφτασε ως τη συνειδητή αποστασιοποίησή τους από την «εξουσία της λευκής μπλούζας» και την έκφραση της ανάγκης αυτοθεραπείας, η ανάπτυξη των εναλλακτικών θεραπειών και τα προβλήματα που προέκυπταν από το συνδυασμό διαφορετικών θεραπευτικών προσεγγίσεων (π.χ. φάρμακο και δίαιτα, φάρμακο και γυμναστική, φάρμακο και χειρουργική επέμβαση κλπ.), ώθησε στη ραγδαία μεταβολή του ρόλου του φαρμακοποιού από την κατεύθυνση του παρασκευαστή του φαρμάκου προς την κατεύθυνση του συμβούλου του ασθενή.

Η ταχεία αυτή μεταβολή του ρόλου του φαρμακοποιού δυστυχώς δεν οδήγησε στην κατάλληλη αναδιαμόρφωση του χώρου του φαρμακείου. Έτσι ξαφνικά ο πάγκος του φαρμακείου μετατράπηκε σε όργανο παρεμπόδισης της σωστής εξάσκησης του επαγγέλματος. Και τούτο διότι ο πάγκος υποχρεώνει χωροταξικά τον ασθενή να μιλάει δυνατότερα για να τον ακούσει ο φαρμακοποιός (ο οποίος βρίσκεται πίσω από τον πάγκο) και ταυτόχρονα τον αναγκάζει να αναφέρει το πρόβλημά του παρουσία άλλων ασθενών που σχηματίζουν τη «σειρά» του πάγκου. Έτσι ο ασθενής δεν θα πει τα πάντα στο φαρμακοποιό του, κι αυτός με τη σειρά του δεν θα δώσει την κατάλληλη συμβουλή στον ασθενή του.

Ο σχεδιασμός ενός κατάλληλου χώρου μέσα στο φαρμακείο, όπου θα μπορούσε να γίνει εξατομικευμένη επικοινωνία, θα είχε τα εξής πλεονεκτήματα:

• Θα πιστοποιούσε την παροχή συμβουλών σαν αναπόσπαστο κομμάτι του φαρμακευτικού επαγγέλματος.
• Θα διευκόλυνε την εξυπηρέτηση μερικών κατηγοριών ασθενών με ιδιαιτερότητες (π.χ. βαρήκοοι, τυφλοί, ασθενείς με Alzheimer, άτομα που ζητούν τεστ εγκυμοσύνης, βοήθεια στην αντισύλληψη, στη διακοπή καπνίσματος, στην εκπαίδευση στη λήψη φαρμάκων κλπ.).
• Θα αύξανε την παροχή πληροφοριών από τον ασθενή προς το φαρμακοποιό και από εκεί στο γιατρό, γεγονός ζητούμενο στη φαρμακοεπαγρύπνιση.
• Θα ενίσχυε τις διαπροσωπικές σχέσεις του φαρμακοποιού με τον ασθενή-πελάτη του, ενώ παράλληλα θα του προσέδιδε αυξημένο κύρος στη σχέση αυτή.

Οι σύγχρονοι σχεδιαστές του χώρου του φαρμακείου θα έπρεπε να δίνουν έμφαση στη δυνατότητα εξατομικευμένης προσέγγισης φαρμακοποιού και ασθενή μέσω της δημιουργίας ιδιαίτερου χώρου μέσα στα λίγα τετραγωνικά του φαρμακείου. Αυτό είναι το σωστό. Είναι όμως και εφικτό; Εδώ παραδίδω τη σκυτάλη στους ειδικούς.