Σοκολατάκι με αρσενικό...

Σοκολατάκι με αρσενικό...

Το προβάλλαμε δημόσια σε κάθε ευκαιρία, σε όλους τους τόνους. Το να πάρουν τα φαρμακεία τη διακίνηση των υψηλού κόστους νοσοκομειακών φαρμάκων υπήρξε ένα από τα «διαρκή» αιτήματα του κλάδου. Όμως, πέρα από τις διακηρύξεις και τα συνθήματα, πότε ακριβώς και πώς διεκδικήσαμε στα αλήθεια αυτό που χρόνια προσδοκούσαμε; Η απάντηση είναι ποτέ και με κανέναν τρόπο. Γιατί; Διότι η συνδικαλιστική διεκδίκηση έχει μια «νομοτελειακή» αυστηρή ακολουθία: μελετώ το αίτημα, διαμορφώνω την αρχική πρόταση και θέση μου, το εντάσσω στο στρατηγικό μου πλάνο, επιλέγω το χρόνο, τον τόπο και τη συγκυρία να το φέρω στην επιφάνεια, συμμαχώ, συναλλάσσομαι, διαπραγματεύομαι, αγωνίζομαι. Όταν δεν δρας με αυτόν τον τρόπο, τότε είναι μοιραίο να φερθείς όπως ο μονομάχος των ρωμαϊκών χρόνων που κάνει το σχέδιό του μέσα στην αρένα, δηλαδή την τελευταία στιγμή. «Gladiator in arena consilium capit», κατά τη ρήση του Σενέκα. Και το περισσότερο που προλαβαίνεις να κάνεις είναι να αποκρούσεις, να αρνηθείς αυτό που κάποια στιγμή θα σου προσφερθεί «μεταμφιεσμένο» σαν αίτημά σου.

Δεν το λέω εγώ, τα γεγονότα μιλούν: Με το άρθρο 9 του ν. 3457/06, η κυβέρνηση επιτρέπει «…σε εξωτερικούς ασθενείς που είναι ασφαλισμένοι να προμηθεύονται χωρίς συμμετοχή και από τα ιδιωτικά φαρμακεία –πέρα από τα φαρμακεία των κρατικών νοσοκομείων– ιδιοσκευάσματα υψηλού κόστους, τα οποία έχουν άδεια κυκλοφορίας μόνο για νοσοκομειακή χρήση. Στην περίπτωση που τα ανωτέρω ιδιοσκευάσματα χορηγούνται από ιδιωτικά φαρμακεία, τα φαρμακεία αυτά τα προμηθεύονται και τα διαθέτουν στην ίδια τιμή (χονδρική τιμή + 5%) και με τους ίδιους όρους με τα φαρμακεία των κρατικών νοσοκομείων. Με κοινή απόφαση των υπουργών Υγείας και Απασχόλησης καθορίζονται και αναθεωρούνται τα ιδιοσκευάσματα αυτά, οι παθήσεις, η διαδικασία χορήγησής τους και κάθε άλλη λεπτομέρεια σχετική με την υλοποίηση των διατάξεων του παρόντος άρθρου».

Τι ωραίο δώρο για τον ασθενή, το φαρμακοποιό, την Εθνική Οικονομία… Γιατί κατά τον υπουργό Υγείας «…δίνουμε τέλος έτσι στην αλόγιστη χορήγηση νοσοκομειακών φαρμάκων στη λιανική τιμή από τα φαρμακεία, ενώ συγχρόνως διευκολύνουμε τους πολίτες, ειδικότερα αυτούς που ζουν σε απόμακρες περιοχές της πατρίδας μας, να μπορούν να προμηθεύονται τα φάρμακα αυτά από τα φαρμακεία, αντί να είναι υποχρεωμένοι να καταφεύγουν στα νοσοκομεία. ’λλα 72 εκ. € εξοικονομούνται».

Ο Ambrose Bierce, Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας του «The Devil», είχε δώσει κάποτε τον εξής ορισμό για την πολιτική: «Είναι ένας αγώνας συμφερόντων» είπε, «μεταμφιεσμένος σε διαγωνισμό αρχών». Οι συνδικαλιστές φαρμακοποιοί καταγγέλλουν ότι ο συγκεκριμένος νόμος ωφελεί τη φαρμακοβιομηχανία καθώς μετατοπίζει τη διακίνηση αυτών των φαρμάκων, και φυσικά την είσπραξη του κόστους τους από τα παγωμένα για χρόνια χρέη των νοσοκομείων, στο ζεστό χρήμα των φαρμακείων. Ωφελεί βέβαια και τους κλινικάρχες καθώς θα προμηθεύονται τα φάρμακα με τη νοσοκομειακή τιμή (13% κάτω από τη χονδρική τιμή) και θα τα χρεώνουν στη χονδρική τιμή + 5% στην κοινωνική ασφάλιση, δηλαδή με συνολικό κέρδος 18%, διευκολύνοντάς τους παράλληλα με το κέρδος του 13% μεταξύ νοσοκομειακής και χονδρικής τιμής να εξελιχθούν σε εξαγωγείς αυτών των φαρμάκων!

Όσο για το «κέρασμα» στο φαρμακείο δεν είναι παρά ένα δηλητηριασμένο σοκολατάκι, με αρσενικό μέσα στην πραλίνα! Γιατί:

• Τα φαρμακεία δεν μπορούν να προμηθεύονται τα φάρμακα αυτά απευθείας από τις εταιρείες στη νοσοκομειακή τιμή αφενός γιατί δεν υπάρχει οργανωμένο δίκτυο διανομής από αυτές για τα 11.500 φαρμακεία όλης της χώρας και αφετέρου γιατί δεν υπάρχουν σήμερα οι ειδικές συνθήκες φύλαξης και αποστολής των φαρμάκων αυτών. Έτσι, τα φαρμακεία θα προμηθεύονται και αυτά τα φάρμακα από τις φαρμακαποθήκες στη χονδρική τιμή και θα κερδίζουν από τη διάθεσή τους μόνο 5%. Δηλαδή θα τα πωλούν –υποχρεωτικά και με το νόμο– με ζημιά (6-9%), αν συνυπολογίσει κανείς τον ισχύοντα για τα φαρμακεία φορολογικό συντελεστή (11-15%)!

• Με δεδομένη την καθυστέρηση πληρωμών από τα ασφαλιστικά ταμεία, το φαρμακείο όχι μόνο θα πουλάει με ζημιά αλλά είναι άγνωστο και πότε θα εισπράττει το υψηλό κόστος αυτών των φαρμάκων.

• Η λίστα των φαρμάκων υψηλού κόστους μπορεί να διαφοροποιείται όσον αφορά τον αριθμό τους αλλά και τον προσδιορισμό του «ακριβού». Ήδη σε ένα δεύτερο κατάλογο που κυκλοφόρησε στις 31-12-2008 συμπεριλήφθηκαν και φάρμακα που δίνονταν μόνο από τα φαρμακεία (Enbrel, Humira, Avastin, Hepsera κ.ά). Από την άλλη, σήμερα «ακριβό» φάρμακο θεωρείται αυτό με λιανική τιμή άνω των 1.000 €, αύριο ίσως, αυτό με τιμή λίγο ή πολύ χαμηλότερη, μεθαύριο ίσως όλα άνω των 10 €!

• Η νέα αγορανομική διάταξη για την εφαρμογή του νόμου εισάγει δύο λιανικές τιμές για τα φάρμακα αυτά, μία για τη λιανική πώληση και μία για τα ασφαλιστικά ταμεία, ανοίγοντας το τεράστιο θέμα της κατάργησης της σταθερής λιανικής τιμής των φαρμάκων (και της καθιέρωσης κλιμακωτού ποσοστού κέρδους).

Για όλα αυτά οι συνδικαλιστικοί μας εκπρόσωποι δηλώνουν ότι θα προσφύγουν στο Στ.Ε. ζητώντας ασφαλιστικά μέτρα για να σταματήσει η εφαρμογή του νόμου, πετώντας από τα χέρια τους την καυτή πατάτα που τους φιλοδώρησε η κυβέρνηση. Όμως αν το όνειρο –της διακίνησης των νοσοκομειακών φαρμάκων από το φαρμακείο– έγινε εφιάλτης, έχουν το δικό τους σοβαρό μερίδιο ευθύνης. Επίσης, όφειλαν να γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την κοινωνική πολιτική σαν μπίζνες. Τι είναι μπίζνες; Ας το πούμε πολύ απλά: τα λεφτά των άλλων (Αλέξανδρος Δουμάς). Στην προκειμένη περίπτωση, τα δικά μας.