Σάντρα Μποτωνάκη

Δεν συναντάμε κάθε μέρα ένα φαρμακοποιό του πάγκου που είναι ταυτόχρονα και επαγγελματίας τραγουδιστής. Αλλά η Χανιώτισσα Σάντρα Μποτωνάκη δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Παράλληλα με τις σπουδές της στη φαρμακευτική, σπούδασε υποκριτική, αλλά και καταπιάστηκε επαγγελματικά με το τραγούδι, δραστηριότητα που συνέχισε, παράλληλα με το φαρμακείο της και τις υπόλοιπες επιχειρηματικές και άλλες δραστηριότητές της, και στα επόμενα χρόνια. Σήμερα, έχοντας πλέον τη δική της οικογένεια, αναφέρεται με ενθουσιασμό στην ψυχική ικανοποίηση που έχει πάρει από το τραγούδι και ελπίζει
να της ξαναδοθεί σύντομα η ευκαιρία να «ανέβει στο πάλκο».

Πότε ξεκίνησε το ενδιαφέρον σου για το τραγούδι;

Το ενδιαφέρον μου δεν ήταν μόνο για το τραγούδι. Εγώ ασχολιόμουν από παιδί και με το θέατρο και με το τραγούδι, στην αρχή σε σχολικές παραστάσεις, σε χορωδίες και αργότερα σε θεατρικές ομάδες, επειδή και ο πατέρας μου ανήκε σε κάποια θεατρική ομάδα εδώ στα Χανιά, και έτσι μεγάλωσα μέσα στο θέατρο.
Στη συνέχεια, παράλληλα με τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, έδωσα εξετάσεις και στο Υπουργείο Πολιτισμού και πήρα πτυχίο υποκριτικής το 2000, την ίδια χρονιά που τέλειωσα και τη φαρμακευτική, από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης της Μαίρης Βογιατζή-Τράγκα. Βέβαια, ανήκω και στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Συμμετείχα σε κάποιες παραστάσεις της σχολής, έκανα και σεμινάρια φωνητικής και τελικά με κέρδισε το τραγούδι, με το οποίο άρχισα να ασχολούμαι επαγγελματικά.

Η επαγγελματική ενασχόληση ξεκίνησε στην Αθήνα;

Ναι, στην Αθήνα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου δούλεψα για ένα χρόνο περίπου το χειμώνα στη μπουάτ «Σφαίρα». Το καλοκαίρι αναγκαστικά ήμουν στα Χανιά, που δούλευα σε κάποιο ταβερνάκι. Στη συνέχεια δούλεψα εδώ στα Χανιά, όχι τόσο νύχτα, όσο νωρίς, σε ταβερνάκια και σε οικογενειακά εστιατόρια. Δούλεψα σε ένα μαγαζί στο Μάλεμε, στις Καλύβες, μετά κάτω στο παλιό λιμάνι, αλλά τα πιο πολλά χρόνια ήμουν εδώ κοντά, στο Δαράτσο, σε ένα μαγαζί πολύ μεγάλο, το "Ζυγό”. Οκτώ χρόνια γινόταν αυτό, παράλληλα με το φαρμακείο.
Πριν από δυο-τρία χρόνια αναγκαστικά σταμάτησα, όταν γέννησα την κόρη μου. Στο φαρμακείο είμαι μόνο εγώ και με βοηθάει η μητέρα μου, δεν υπήρχε λοιπόν άλλος χρόνος ελεύθερος.

Το ρεπερτόριό σου ποιο είναι;

Έντεχνο, λαϊκό και ελαφρολαϊκό. Όσο μεγαλώνω, να πούμε την αλήθεια, πάω πιο πολύ στο λαϊκό, γιατί βαραίνει και η φωνή. Στην αρχή στην μπουάτ που δούλευα στην Αθήνα τραγούδούσα ροκ και έντεχνο και ελαφρύ πολύ. Τότε δεν το γνώριζα καθόλου το λαϊκό. Στην πορεία μου βγήκε και μου αρέσει ακόμη περισσότερο. Μου αρέσει η Ρίτα Σακελλαρίου, η Μαίρη Λίντα, η Τζένη Βάνου, και βέβαια η αγαπημένη μου είναι η Χαρούλα Αλεξίου.

Σκέφτεσαι να ξαναγυρίσεις στο τραγούδι;

Αισθάνομαι ότι είμαι έτοιμη να γυρίσω, γιατί ξεκίνησε το παιδί στο προνήπιο, οπότε τώρα είναι λιγότερη η πίεση χρόνου. Πρέπει βέβαια να βρω κάτι που να μου αρέσει. Δεν μπορώ, ας πούμε, να δουλέψω στη νύχτα, πρώτον γιατί είναι το θέμα του ύπνου και δεύτερον γιατί είναι άλλο το είδος της μουσικής και της διασκέδασης. Πρέπει να βρω το κατάλληλο μαγαζί και σίγουρα τους κατάλληλους συνεργάτες, αλλά το πιο σημαντικό είναι να δουλεύω μία ή δύο μέρες, δηλαδή ένα Σάββατο ή μια Παρασκευή-Σάββατο, δεν μπορώ να δουλέψω τριήμερο. Είναι κάτι που το περιμένω πολύ, γιατί το τραγούδι με γεμίζει και με κάνει να ξεφεύγω. Όπως λέω, είναι η ψυχοθεραπεία μου.

Σε βοηθάει να ξεφεύγεις από πράγματα που σε βαραίνουν;

Πραγματικά το βλέπω σαν ένα φάρμακο αυτό το πράγμα. Επειδή είμαι πολύ ευαίσθητη, ο χώρος του φαρμακείου μου δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα. Μπορεί να είμαι δέκα χρόνια στο φαρμακείο, αλλά ακόμα έχω μεγάλη ευαισθησία στις ασθένειες. Μπορεί να τύχει να ακούσω κάτι δυσάρεστο και να μην μπορώ να κοιμηθώ για μέρες. Επειδή εδώ το Βαμβακόπουλο είναι μικρή γειτονιά, ουσιαστικά είμαστε όλοι μια οικογένεια και δεν ακούμε μόνο ιατρικά θέματα, αλλά μπορεί να σου ζητήσουν και συμβουλές και για θέματα προσωπικής φύσης. Γιατρό δεν έχουμε στην περιοχή, οπότε αναγκάζομαι πολλές φορές να πάρω και αυτό το ρόλο, συμβουλευτικά βέβαια. Αυτό το πράγμα με φορτώνει.
Το τραγούδι είναι η πιο ωραία διέξοδος από όλα αυτά. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους σε άλλη φάση, αντί δηλαδή να τους βλέπεις πάντα πονεμένους, όπως όταν έρχονται στο φαρμακείο, να τους βλέπεις στη φάση τη χαρούμενη, στο κέντρο, στο τραγούδι. Μου αρέσει γενικά να βλέπω τον κόσμο χαρούμενο. Αυτό με βοηθάει.

Πέρα απ? το να εκφράζεσαι μέσα από το τραγούδι, σου αρέσει λοιπόν και η επαφή με τον κόσμο;

Ναι, αυτό είναι από τα πιο βασικά. Όπως λένε και για το θέατρο, υπάρχει απόλυτη αλληλεπίδραση με τον κόσμο εκείνη την ώρα, όταν είσαι στην πίστα ή στο σανίδι ή στο πάλκο. Υπάρχει απόλυτη επαφή. Δεν μπορώ να την εξηγήσω ακριβώς. Αυτήν την ενέργεια την εισπράττεις και τη δίνεις, σαν να κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι και μιλάτε εκείνη την ώρα.

Αλήθεια, τι προσόντα πρέπει να έχει κάποιος για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στο τραγούδι, στα μαγαζιά, πέρα από τη φωνή;

Όλα είναι σχετικά, ανάλογα με το είδος του μαγαζιού. Αλλιώς δηλαδή είναι οι ανάγκες σε ένα ταβερνάκι ή σε ένα εστιατόριο με ζωντανή μουσική και τελείως διαφορετικά όταν μιλάμε για νυκτερινό μαγαζί τύπου μπουζούκια, λουλουδάδικο που λέμε. Εκεί χρειάζεται να έχεις όλο το «πακέτο», να έχεις δηλαδή και εξωτερική εμφάνιση και λίγα κιλά, γιατί αν έχεις ένα όμορφο πρόσωπο αλλά έχεις λίγα κιλά παραπάνω, δεν μπορείς να δουλέψεις εκεί. Σ? αυτά τα μαγαζιά πίνεις πολύ, εκεί ουσιαστικά κάνεις το χαβαλέ σου, πετάς τα λουλούδια σου, δεν έχει τόση σημασία η φωνή, ενώ σε ένα ταβερνάκι που θα πας με τη γυναίκα σου και το παιδί σου να ξεκουραστείς και να φας, δεν μπορείς να έχεις κάποιον να σου φωνάζει στα αφτιά. Εκεί δεν σε νοιάζει τόσο η εμφάνιση, όσο να ακούς κάτι όμορφο να σε χαλαρώνει. Εγώ βέβαια τα πρώτα χρόνια της πορείας μου, που δεν είχα θέμα περιττών κιλών, είχα δουλέψει σε όλα τα είδη, αλλά δεν μου άρεσε η νύχτα.

Τα χρόνια που δούλευες στο τραγούδι, πως προετοιμάζατε το πρόγραμμά σας;

Το σωστό είναι κάθε φορά που ξεκινάς σε ένα μαγαζί να υπάρχουν κάποιες μέρες προβών για να μπορείς να κάνεις μια καλή δουλειά. Όταν μαθαίνεις το μουσικό σου και να σε μαθαίνει και αυτός, ξέρει τα πατήματά σου, τις αναπνοές σου, μπορείτε να βγάλετε πολύ πιο εύκολα τα τραγούδια. Ο κόσμος δεν είναι χαζός, καταλαβαίνει τι ακούει και βλέπει, αν αυτό που έχεις κάνει είναι προχειροδουλειά ή αν έχεις δουλέψει επάνω σ? αυτό, και το βλέπεις ότι ανταποκρίνεται και στο ανταποδίδει. Όταν δουλεύαμε αρκετά χρόνια με μια ομάδα μαζί, θυμάμαι ότι έρχονταν πελάτες ειδικά για εμάς. Φεύγοντας εμείς από το μαγαζί, άλλαξαν και αυτοί και έρχονταν μετά στο άλλο που πηγαίναμε. Δεν είναι τυχαίο αυτό.

Οι άνθρωποι των μαγαζιών πώς σε αντιμετώπιζαν;

Οι περισσότεροι με αντιμετώπιζαν σαν να ήμουν η μικρή τους κόρη. Με προστάτευαν απόλυτα, δεν υπήρχε περίπτωση να μου πει κανείς κουβέντα. Δεν ξέρω βέβαια αν γι? αυτό ευθύνεται το ότι ήταν ο χαρακτήρας μου έτσι γλυκός ή το ότι ήμουνα φαρμακοποιός και το ότι έκανα αυτή τη δουλειά από αγάπη, όχι από ανάγκη. Έκαναν και «διαφήμιση», έλεγαν ας πούμε στους πελάτες «η κοπέλα που τραγουδάει είναι η τάδε φαρμακοποιός». Και βέβαια κι εγώ αντίστοιχα κέρδιζα, γιατί, ειδικά τον πρώτο χρόνο που άνοιξα το φαρμακείο, οι πιο πολλοί πελάτες μου ήταν αυτοί που με ξέρανε από το μαγαζί, μέχρι να με εμπιστευτεί πια ο κόσμος της περιοχής.

Πραγματικά, πώς αντιμετώπιζαν οι πελάτες σου στο φαρμακείο, αλλά και οι συνάδελφοι αυτή την παράλληλη πορεία σου στο τραγούδι;

Δεν είχα πρόβλημα τόσο με τους συναδέλφους. Τουλάχιστον μπροστά μου δεν έχουν πει τίποτα. Οι πελάτες στο φαρμακείο αρχικά ήταν λίγο επιφυλακτικοί. Θυμάμαι στην αρχή μια χαρακτηριστική ατάκα που είχε ακουστεί: «παιδιά, η τραγουδίστρια του "Ζυγού” άνοιξε φαρμακείο»! Στην αρχή υπήρχε λίγος προβληματισμός και δεν το πίστευαν, αλλά το συνήθισαν και τους άρεσε. Ακόμα και τώρα με ρωτάνε πότε θα ξαναρχίσω.
Ίσως για την αποδοχή να ευθύνεται και το ρεπερτόριό μου και το ύφος των μαγαζιών που δούλευα, που ήταν καθαρά οικογενειακά μαγαζιά. Επίσης μπορεί να έχει σχέση το γεγονός ότι αν είσαι καλός σε κάτι το αποδέχονται περισσότερο, ενώ αν είσαι μέτριος θα σε πουν ψώνιο. Εγώ ήμουν καλή πιστεύω. Αν ήμουν μέτρια, ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα.

Και τώρα ποιοι είναι οι στόχοι και οι φιλοδοξίες σου σε ό,τι αφορά το τραγούδι;

Όταν ήμουν νεότερη η αλήθεια είναι ότι ήμουν πολύ φιλόδοξη. Νόμιζα ότι μπορούσα ξεκινώντας από τα Χανιά κάποια στιγμή να επιστρέψω στην Αθήνα και ίσως και να άφηνα και το φαρμακείο, που λέει ο λόγος, και να ασχολιόμουν με το τραγούδι. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι, γιατί —κακά τα ψέματα— αλλιώς είναι να έχεις μια σταθερή δουλειά, μια δική σου δουλειά. Ο χώρος της τέχνης είναι πιο πολύ για να το κάνεις από αγάπη και από χόμπι, δεν μπορείς να ζήσεις μ? αυτό. Μια σεζόν έχεις δουλειά, μια σεζόν δεν έχεις, και ειδικά όταν έχεις και παιδί δεν μπορείς να το ρισκάρεις. Το μυαλό προσγειώνεται σιγά-σιγά μεγαλώνοντας, οπότε δεν έχω πια ιδιαίτερες φιλοδοξίες στο θέμα του τραγουδιού. Θέλω βέβαια να ξαναγυρίσω, γιατί αυτό το πράγμα ήταν πραγματικά ανάγκη ψυχής και μου λείπει. Αλλά μέχρι εκεί.
Το διάστημα που δεν είμαι μέσα στο χώρο αυτό, τα δυο-τρία τελευταία χρόνια, προσπαθώ να καλύψω αλλιώς τις ανάγκες μου, γιατί δεν μπορώ να είμαι μόνο στο φαρμακείο.

Τι κάνεις δηλαδή;

Έχω ανοίξει παράλληλα και μια άλλη επιχείρηση, με καλλυντικά, με είδη δώρων. Κάτι δηλαδή που να μην έχει πάλι σχέση με ασθένειες, σε μια τουριστική περιοχή στα Χανιά, στον Πλατανιά, για να ξεφεύγω. Μου αρέσει γενικά να κάνω πολλά πράγματα. Αν κάνω ένα, δεν είμαι καλά. Τα καλοκαίρια συνήθως όποτε έβρισκα ευκαιρία έκανα σεμινάρια, μάθαινα ξένες γλώσσες, υπολογιστές, πρώτες βοήθειες... ’μα ασχολούμαι με πολλά, τότε νιώθω πιο δημιουργική και πιο νέα και πιο δραστήρια. Ίσως αυτή είναι η ανάγκη μου, να κάνω συνέχεια καινούργια πράγματα, γιατί νιώθω ότι δεν θέλω να πέσω σε ένα τέλμα, να βαλτώσω. Νομίζω ότι είμαι πολύπλευρος χαρακτήρας. Σαν να έχω τρία αδέρφια μέσα μου, οπότε θέλω να κάνω τριπλάσια πράγματα.