Σάκης Κουρούμαλος

Η μοτοσυκλέτα αποτελεί τη «δεύτερη φύση» του Σάκη Κουρούμαλου, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Αν και πρωτοοδήγησε μηχανή σε σχετικά μεγάλη ηλικία, σήμερα χρησιμοποιεί μοτοσυκλέτα τόσο για τις καθημερινές του μετακινήσεις στην πόλη του Βόλου, όσο και στα πολλών εκατοντάδων χιλιομέτρων ταξίδια του σε Ελλάδα και Ευρώπη, που αποτελούν εδώ και 30 χρόνια τον τρόπο απόδρασής του από την καθημερινότητα. Παράλληλα, η αγάπη του για τους δύο τροχούς έχει βρει έκφραση και μέσα από τη συμμετοχή στη Μοτοσυκλετική Λέσχη Βόλου (ΜΟΤΟΛΕΒ), την αρθρογραφία σε περιοδικά ειδικού τύπου, αλλά και τη συμμετοχή στην παραγωγή σχετικών εκπομπών στο δημοτικό ραδιόφωνο του Βόλου.

Πες μας πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τις μηχανές.

Πρώτη φορά ανέβηκα στη μοτοσυκλέτα στην ηλικία των 28 χρονών, πολύ αργά. Μόλις άνοιξα το φαρμακείο, τον Ιούνιο του 1983, με τα λεφτά των εγκαινίων πήγα την άλλη μέρα και πήρα το πρώτο μου μηχανάκι, ένα μοτοποδήλατο Piaggio 50 κυβικών, με πετάλια, το οποίο ήταν και το πρώτο μηχανάκι που καβάλησα, έξω από το μαγαζί που το αγόρασα. Για να έρθω στο φαρμακείο ερχόμουν με σούζες, ούτε ήξερα το γκάζι, ούτε τίποτα. Μ? αυτό λοιπόν το μηχανάκι —για όσους ξέρουν έχει σημασία— μέσα σε ένα χρόνο έκανα 25.000 χιλιόμετρα. Στο τέλος το ?καψα. Στη Λάρισα μ? άφησε, κόλλησε. Τελοσπάντων, το έφτιαξα, το ξανάφτιαξα, οπότε είδα ότι έχω ανάγκη για κάτι περισσότερο. Ήθελα τότε να πάρω ένα νέο 150-200 κυβικών, αλλά μέσα από μια σειρά συμπτώσεων κατέληξα τελικά με ένα 650άρι, 500 κυβικά πάνω...

Ήταν τότε που ξεκίνησες τα μεγάλα ταξίδια;

Όταν έφτασε ο Ιούλιος του ?84, πήρα τους σάκους που πήγαινα εκδρομές παλιά, πήρα τη σύντροφό μου και φτάσαμε μέχρι την Αυστρία και μετά γυρίσαμε από Ιταλία. Αυτό ήταν το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι και η πρώτη μου μεγάλη εμπειρία με μηχανή. Από εκεί δέθηκα, την αγάπησα τη μοτοσυκλέτα και γενικά τον τουρισμό με μοτοσυκλέτα. Από τότε είναι σχεδόν τριάντα χρόνια που δεν κατέβηκα καθόλου από τη μοτοσυκλέτα. Τώρα έχω δύο, μία Ηonda XR125 για το φαρμακείο, για να πηγαινοέρχομαι σπίτι μου, και μία μεγάλη, μια BMW K1100, με την οποία κάνω τα ταξίδια.
Πέρα από την Ελλάδα, που την έχω γυρίσει ολόκληρη, έχω φτάσει ακόμη μέχρι τη Χώρα των Βάσκων, έχω πάει Ιρλανδία, Σκωτία, σε όλη τη κεντρική Ευρώπη και στη Σκανδιναβία πολλές φορές, έχω φτάσει μέχρι την Αρκτική θάλασσα, πάνω από το Μουρμάνσκ, στο βορειοανατολικότερο άκρο της Ευρώπης. Τις εμπειρίες από 5-6 από τα ταξίδια μου τις έχω δημοσιεύσει σε περιοδικά ειδικού τύπου, στο MOTO, στο ΜΟΤΟRRAD. Εκεί τα δημοσίευα γιατί ήταν ειδικά τα περιοδικά, αναφερόμουν σε ανθρώπους που ξέρουν και είναι και το «ψώνιο» τους αυτό. Το τελευταίο μου ταξίδι ήταν πρόπερσι, που είχα πάει στο Μπέργκεν, στη Νορβηγία. Η Νορβηγία είναι εκπληκτική για μένα. Έχει τους παγετώνες, έχει τα φιόρδ, είναι συγκλονιστική.
Αυτά τα ταξίδια, ειδικά στη Σκανδιναβία, τρεις φορές τα έχω κάνει μόνος μου με τη μοτοσυκλέτα, χωρίς καν συνοδό. Η μία απ? αυτές τις τρεις φορές ήταν στην Ισλανδία. Εκεί είναι η άλλη διάσταση του κόσμου. Η Ισλανδία είναι για να πας να κάνεις meditation, να κάνεις ενδοσκόπηση. Είναι ένας άλλος κόσμος πάνω στη γη. Δηλαδή βλέπεις τη δημιουργία της γης ζωντανά, όχι από ντοκιμαντέρ. Βλέπεις να αναβλύζουν τα καυτά νερά, η καυτή λάσπη, τα μέρη στα οποία δημιουργούνται μύκητες, ενεργά ηφαίστεια μέσα σε παγετώνες. Εκεί πήγα μόνος μου με τη μηχανή και έμεινα μία βδομάδα.

Σου αρέσει να πηγαίνεις μόνος σου;

Κοίταξε να δεις, δεν είναι επιλογή. Σε τέτοια ταξίδια είναι δύσκολο να βρεις συνοδό. Είναι ταξίδια αντοχής, υπήρξαν φορές που ταξίδευα και 24 ώρες συνέχεια. Κατέβαινα, έπινα έναν καφέ, έτρωγα κάτι και ξαναέφευγα. Και το μεγαλύτερο που έχω κάνει είναι 32 ώρες. Έφυγα στις 7 το πρωί από το Νάρβικ, στη βόρεια Νορβηγία, και ήμουν στις 2 η ώρα το μεσημέρι της άλλης μέρας στη Νυρεμβέργη. Σταματάω σ? ένα πάρκινγκ, κάθομαι, βγάζω ένα γκαζάκι να ζεστάνω λίγο νερό να φτιάξω καφέ, αλλά μόλις ζεστάθηκε το νερό τα παρατάω και πέφτω για ύπνο έτσι όπως ήμουν, με το κράνος, και μετά από μισή ώρα έπιασε κι έβρεχε.

Αυτό δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη σωματική κατάσταση;

Εξάσκηση απαιτεί. Επίσης πρέπει να σε βοηθάει το σώμα σου από πλευράς φυσικής, όχι να είσαι γυμνασμένος. Υπάρχουν δηλαδή πολλοί με τους οποίους έχω ταξιδέψει με μηχανή που τους πονάει η μέση τους και δεν μπορούν να βγάλουν μια ώρα.
Να πω και κάτι που είναι σημαντικό, ότι ταξιδεύω με μηχανή τουρισμού. Έχει πολύ μεγάλη διαφορά η μηχανή τουρισμού από τις sport touring ή τις endurο. Στη μηχανή τουρισμού ταξιδεύεις όρθιος, δεν πέφτεις μπροστά, δεν σκύβεις, τα χέρια σου δεν κουράζονται. Είναι για να κάνεις χιλιόμετρα αυτή η μηχανή.

Πόσο διαρκούν αυτά τα ταξίδια;

Διαρκούν το λιγότερο 10-15 μέρες, μέχρι 32 μέρες που έκανα στην Ιρλανδία. Όταν γύρισα από εκεί… είχα ξεχάσει τα πάντα, δεν θυμόμουν ούτε τους πελάτες πώς τους λέγανε! Συνήθως όμως είναι γύρω στις 15 μέρες.

Όταν ταξιδεύεις, πού μένεις τα βράδια;

Τώρα πια, σε ξενοδοχεία. Τα πρώτα χρόνια έμενα σε κάμπινγκ, για καθαρά οικονομικούς λόγους. Είναι πολύ ευχάριστο το κάμπινγκ, όμορφο, είναι πολύ οργανωμένα εκεί, το θέμα όμως είναι ότι βρέχει συνέχεια. Φτάνεις βράδυ, και το πρωί, πώς να μαζέψεις τη σκηνή μούσκεμα, πού θα τα στεγνώσεις τα παπούτσια σου που είναι μούσκεμα; Στις βόρειες χώρες έχεις τέτοια προβλήματα.
Από την άλλη, μία φορά είχα πάει με τη μηχανή στη Νίκαια, στην Κυανή Ακτή, και είχε 40 βαθμούς θερμοκρασία. Και σκέψου να φοράς γάντια, κράνος, δερμάτινο παντελόνι και να έχει 40 βαθμούς θερμοκρασία. Γι? αυτό πηγαίνω προς τα πάνω και τώρα πια μένω σε ξενοδοχεία, τα οποία έχουν φτηνύνει πολύ εκεί.

Και στη συνέχεια, τι κάνεις όταν φτάσεις στον προορισμό σου;

Συνήθως η άφιξη είναι απόγευμα ή βράδυ. Θέλω σε μία μέρα να κάνω πολλά χιλιόμετρα και να κάτσω περισσότερες μέρες εκεί που θα πάω. Εκεί όμως την αράζω. Αφήνω τη μηχανή, την κλειδώνω στο πάρκινγκ, ειδικά στα μέρη που μπορείς να κυκλοφορήσεις με συγκοινωνία.
Την πρώτη βραδιά θα πάω να εξερευνήσω τα μπαρ. Την άλλη μέρα, ανάλογα τι προσφέρει το περιβάλλον. Αν είναι πόλη, θα πάω να δω και κάποια μουσεία ή και κάποια έκθεση, ό,τι έχει. Στις παλιές εποχές ξεκινούσα από τον Ιανουάριο να σχεδιάζω το ταξίδι. Το 50% του ταξιδιού είναι ο προγραμματισμός, όχι ο προγραμματισμός για να πετύχει, αλλά το όνειρο που κάνεις για να πας. Τώρα με το ίντερνετ είναι λιγάκι πιο πεζά τα πράγματα, γιατί τα βλέπεις πολύ γρήγορα. Έχει συμπτυχθεί ο χρόνος.

Όταν όμως έχεις πάει τόσες διαδρομές κι έχεις δει τόσα πράγματα, τι σου προσφέρει ένα καινούργιο ταξίδι σε μια περίπου ίδια διαδρομή;

Απλώς και μόνο το ταξίδι. Είναι η εμπειρία του ταξιδιού. Αν ξαναδώ π.χ. το Μπέργκεν, θα πάω από μια άλλη διαδρομή ή θα πάω να δω κάποια άλλα μέρη που δεν είχα δει πριν. Και βέβαια κάθε φορά θα σου τύχει κάτι ξεχωριστό. Θυμάμαι στη Φινλανδία που είχαμε κλείσει ένα ξύλινο σπιτάκι μέσα σ? ένα δάσος σε μια λίμνη. Εκεί έρχονταν στο παράθυρο σκίουροι ελάφια, ζαρκάδια, τάρανδοι —είχαν συνηθίσει να τα ταΐζουν προφανώς— και μαγειρεύαμε μακαρόνια και τους δίναμε. Ή στην Ιρλανδία είχαμε γνωρίσει τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που μέναμε, ο οποίος μας αγάπησε τόσο πολύ που μας έβγαζε κάθε μέρα έξω και πλήρωνε κρυφά, χωρίς να περιμένει να έρθει ο λογαριασμός, μας σύστηνε σαν ξαδέρφια του από την Ελλάδα! Οι Ιρλανδοί είναι άλλη φυλή, είναι σαν τους Έλληνες, ανοιχτόκαρδοι, πίνουν, γλεντάνε…
Μια άλλη φορά στη Νίκαια ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου ήταν ένας Ιταλός μαφιόζος, από την Καλαβρία, που μας συμπάθησε κι αυτός πολύ —δεν ξέρω γιατί. Μας είπε ένα βράδυ να μας βγάλει αυτός και μας πήγε σ? ένα μεγάλο κλαμπ, χιλιόμετρα, με πάρα πολλές πίστες μέσα, με διαφορετικά θέματα σε κάθε πίστα, πάνω στη θάλασσα. Την άλλη μέρα σηκώθηκε απ? τις 8.00 —στις 5.00 είχαμε γυρίσει πίσω— μας έκανε τα πρωινά, το βράδυ μας έκανε τραπέζι στο ξενοδοχείο, μας έφερνε κρασιά, μας έφερνε το ένα, μας έφερνε το άλλο, και δεν μας άφηνε να φύγουμε. Μας πήγε στο σπίτι του που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο, το οποίο, ήταν όπως βλέπεις στα έργα με τους μαφιόζους. Όταν γυρίσαμε εδώ είδαμε στην εφημερίδα ένα άρθρο που έλεγε ακριβώς τι κάνει η μαφία της Καλαβρίας στη Νίκαια, λες και τον είχε φωτογραφία.

Είχες ατυχήματα με τη μηχανή σ? αυτά τα ταξίδια;

Όχι, δεν είχα ατυχήματα. Ήμουν τυχερός, γιατί το ατύχημα δεν είναι μόνο θέμα του αν προσέχεις ή δεν προσέχεις. Αν προσέχεις αποφεύγεις κάποιες κακοτοπιές, όμως είναι και θέμα τύχης. Δεν είχα ούτε ζημιές, εκτός από την περίοδο της πρώτης μου μηχανής, που κουβαλούσα όλα τα ανταλλακτικά μαζί μου. Είχα μάθει και έλυνα τα καπάκια του κινητήρα μέσα στο πάρκινγκ, ρύθμιζα βαλβίδες εξαγωγής, ξανάκλεινα και έφευγα. Όταν, ας πούμε, πήγα και είχα μαζί μου φλάντζες κεφαλής και βαλβίδες εξαγωγής, στο συνεργείο της Δανίας τρελαθήκανε. Αυτά τα είχα μάθει πάνω στην πορεία, ήξερα πού «πονάει» η μηχανή.
Από ?κει και πέρα βέβαια, οι δυσκολίες είναι στην οδήγηση, όταν π.χ. βρέχει και έχει λάσπη και πρέπει να φτάσεις ορισμένη ώρα να πάρεις κάποιο πλοίο. Δεν χρειάζεται να πηγαίνεις με 200 όταν βρέχει, να σκοτωθείς, αλλά είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό σου αν με τα 80 και τα 90 που σου επιτρέπει η ασφάλεια, θα φτάσεις στην ώρα σου.

Εσύ γενικά τι οδήγηση κάνεις; Κάνεις συντηρητική οδήγηση;

Στις εθνικές οδούς τρέχω σχεδόν όσο παίρνει η μηχανή. Όταν όμως είμαι σε επαρχιακό δρόμο, πηγαίνω πολύ λογικά. Αφενός απολαμβάνω το δρόμο, αφετέρου δεν ξέρω ποιος θα βγει μπροστά μου, από πού και πότε. Ενώ στην εθνική οδό υπάρχουν κανόνες πιο ξεκάθαροι. Και ειδικά έξω, όποιος τρέχει με 120 πάει δεξιά, όποιος τρέχει 150-180 πηγαίνει στη μέση και όποιος τρέχει από εκεί και πάνω πηγαίνει αριστερά.

Τώρα τι ταξίδια σχεδιάζεις για το μέλλον;

Αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες ραγδαία με τα φαρμακεία -γιατί ήσυχους δεν πρόκειται να μας αφήσουν- αν δηλαδή έχω να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου τους επόμενους δυο-τρεις μήνες, θα βγω έξω και θα κάνω μάλλον ένα τουρ στην Αυστρία ή μπορεί να πάω στην Πράγα. Κάτι τέτοιο σκέφτομαι, πολύ συγκρατημένο οικονομικά. Αλλά το ταξίδι είναι πάντα ταξίδι…