Πού πηγαίνετε;

Μέρες αλλόκοτες ζούμε οι φαρμακοποιοί. Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Η θέση της κυβέρνησης είναι ότι δεν τίθεται θέμα ιδιοκτησιακού καθεστώτος του φαρμακείου. Αρκεί αυτό; Και βέβαια όχι! Ακόμα και εάν σήμερα κατοχυρωθεί η ιδιοκτησία με αναμφισβήτητο νομικά τρόπο, στην περίπτωση που το συνολικό πλαίσιο δραστηριότητας του φαρμακείου οδηγήσει στην αποδυνάμωση των φαρμακείων, τότε η άλωσή τους είναι απλά θέμα χρόνου. Σε ένα περιβάλλον με διευρυμένο ωράριο, με υπέρμετρη μείωση του ποσοστού κέρδους, με αβέβαιες πληρωμές των ασφαλιστικών ταμείων, λίγα θα είναι τα φαρμακεία που θα μπορέσουν να επιβιώσουν. Όσοι αντιληφθούν γρήγορα τις αλλαγές, θα έχουν μία πιθανότητα να επιβιώσουν μέσα σε σχήματα πολυσυστεγασμένων φαρμακείων που θα προκύψουν με συνενώσεις. Όσο για τους υπόλοιπους, θα είναι οι ίδιοι που θα ζητήσουν την άρση του ιδιοκτησιακού περιορισμού για να μπορέσουν να εξαγοραστούν από αυτούς στους οποίους θα χρωστούν, σβήνοντας ένα μέρος από τα χρέη τους και εξασφαλίζοντας ίσως και μια θέση υπαλλήλου στο ίδιο τους το φαρμακείο! Τα σχήματα αλυσίδων που θα προκύψουν από αυτή τη διαδικασία θα εντείνουν τον ανταγωνισμό ώστε να πετύχουν μονοπωλιακές καταστάσεις.

Έχει σκεφτεί ο κάθε παράγοντας που εισηγείται αλλαγές, εάν οι προτάσεις του οδηγούν σε ένα βιώσιμο σύστημα διανομής φαρμάκου στον πληθυσμό; Τι θα συμβεί εάν οι αλλαγές αποτύχουν; Τι θα συμβεί εάν για παράδειγμα οι δαπάνες αυξηθούν; Εάν μείνουν περιοχές χωρίς φαρμακείο;

Το χειρότερο όλων είναι ότι πολλές φορές αντλούνται παραδείγματα φαρμακευτικής περίθαλψης χωρών με συστήματα πρωτοβάθμιας υγείας τελείως διαφορετικά από τη δική μας.

Αποτελεί καθαρό παραλογισμό να προβάλλονται παραδείγματα χωρών όπως η Σουηδία ή η Αγγλία, με σταθερές και λειτουργικές δομές πρωτοβάθμιας υγείας, και να περιμένουμε ότι αυτά τα συστήματα θα μπορέσουν να λειτουργήσουν σε συνδυασμό με το διαλυμένο ελληνικό ΕΣΥ.

Αποτελεί καθαρό παραλογισμό να επιτίθεσαι σε μια από τις ελάχιστες δομές σου που βρίσκονται σε ικανοποιητικό επίπεδο και επιπλέον καλύπτουν και άλλα κενά του συστήματος, όπως την αδυναμία έγκαιρου προγραμματισμού ιατρικής εξέτασης και συνταγογράφησης.

Το χειρότερο όμως είναι ότι, την ώρα που η ελληνική κοινωνία συζητάει άσκοπα, οι ευκαιρίες χάνονται. Όταν εμείς προσπαθούμε να ανακαλύψουμε από την αρχή τον τροχό και διαφωνούμε για θέματα που στην Ευρώπη τα θεωρούν λυμένα, την ίδια στιγμή εκεί ο χρόνος αξιοποιείται. Το φαρμακείο του μέλλοντος χτίζεται. Δομές παροχής υπηρεσιών όπως η φαρμακευτική φροντίδα, η φαρμακοεπαγρύπνηση, η συμμόρφωση και ο έλεγχος της αποτελεσματικότητας της αγωγής, ενσωματώνονται αρμονικά με την παραδοσιακή διανομή των φαρμάκων στον πληθυσμό, χωρίς να αποτελούν πρόσχημα για την υφαρπαγή της από τα φαρμακεία.

Το ίδιο θα έπρεπε να γίνεται και εδώ. Είμαστε όμως απασχολημένοι. Έχουμε να «απελευθερώσουμε» τα πάντα. Και δεν μας περισσεύει χρόνος.