Περί «ανοιχτού επαγγέλματος» και κρυφής κυβερνητικής «ατζέντας»…

Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την έλευση του δεύτερου κλιμακίου ελεγκτών της τρόικας στη χώρα μας προκειμένου να ελέγξει το κατά πόσο τηρούνται πιστά οι αυστηροί όροι του μνημονίου οικονομικής βοήθειας – δηλαδή το κατά πόσο «είμαστε καλά παιδιά» και εφαρμόζουμε πιστά τις δοθείσες «εντολές», για να το θέσουμε με όρους παλαιομοδίτικου σχολείου – φούντωσε ξανά η φιλολογία περί ανάγκης «ανοίγματος» ορισμένων «κλειστών» επαγγελμάτων. Και φυσικά, από τη φιλολογία αυτή δε θα μπορούσε να λείπει, για μια ακόμη φορά, ο κλάδος των φαρμακοποιών.

Με ένα μπαράζ σχετικών δημοσιευμάτων αλλά και αναφορών στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, προβεβλημένοι και καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι που έχουν αναλάβει εργολαβικά το καθήκον της πλύσης εγκεφάλου και της χειραγώγησης της κοινής γνώμης για την επιβολή των δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων – με το οικονομικό και ασφαλιστικό «αζημίωτο» φυσικά – προσπαθούν μέρα νύχτα να μας πείσουν ότι τάχα το επάγγελμα του φαρμακοποιού είναι «κλειστό» και οφείλει να «ανοίξει» το συντομότερο δυνατό, σύμφωνα και με τις επιταγές του μνημονίου οικονομικής βοήθειας που έχει υπογράψει η χώρα μας με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ.

Μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό αντικρουόμενων δημοσιευμάτων και τηλεοπτικών «κραυγών» η αλήθεια διαστρεβλώνεται, ενώ χρησιμοποιείται το μνημόνιο ως πρόσχημα για την επιβολή ενός ασφυκτικού καθεστώτος που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον οικονομικό μαρασμό του κλάδου. Ωστόσο, αυτό που αποσιωπάται εντέχνως είναι όλη η ουσία του ζητήματος: πολύ απλά, το επάγγελμα του φαρμακοποιού δεν είναι κλειστό. Και σίγουρα δε μπορεί να εκληφθεί ως χαρακτηριστικό «κλειστού επαγγέλματος» το ότι υπάρχει απλά μια προσπάθεια ορθολογικού προγραμματισμού αναφορικά με τον αριθμό και τη γεωγραφική κατανομή των νέων φαρμακείων, έτσι ώστε να αποφεύγονται τα φαινόμενα υπερσυγκέντρωσης σε λίγες μόνο αστικές περιοχές, αλλά και να καθίσταται δυνατή η αποτελεσματικότερη κάλυψη των απομακρυσμένων περιοχών της χώρας. Πολύ απλά δηλαδή, ο ίδιος ο κλάδος προσπαθεί να αυτορυθμιστεί έτσι ώστε να μπορούν να προσφέρουν οι φαρμακοποιοί τις υπηρεσίες τους το ίδιο καλά σε όλους τους πολίτες και κατοίκους της χώρας, χαρακτηριστικό της οποίας παραμένει η μικρότερη σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες αναλογία κατοίκων ανά φαρμακείο. Εξάλλου, κάποιοι επιμένουν να ξεχνούν ότι ο κλάδος μας έχει ήδη δικαιωθεί και δικαστικά ως προς το ζήτημα της γεωγραφικής κατανομής των φαρμακείων. Συγκεκριμένα το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων απεδέχθη με την απόφαση της 1ης Ιουνίου 2010 τους δημογραφικούς και γεωγραφικούς προορισμούς ως κριτήριο ίδρυσης φαρμακείων, προκειμένου να διασφαλίζονται το δημόσιο συμφέρον και η καλή ποιότητα των φαρμακευτικών προϊόντων. Με την ίδια μάλιστα απόφαση, υπογραμμίζεται ότι τα πληθυσμιακά και γεωγραφικά κριτήρια δεν αντίκεινται στην ελευθερία εγκατάστασης των φαρμακείων, ενώ η ύπαρξή τους διασφαλίζει την παροχή επαρκών φαρμακευτικών υπηρεσιών.

Παράλληλα, αυτό που επίσης διαστρεβλώνεται από αυτό το μπαράζ αντικρουόμενων δημοσιευμάτων είναι οι προβλέψεις του μνημονίου οικονομικής βοήθειας σε σχέση με τον κλάδο των φαρμακοποιών. Το μόνο που ζητάει το μνημόνιο πέρα από την κατάργηση της σταθερής λιανικής τιμής (δηλαδή την κατάργηση του ορίου τιμών προς τα κάτω), είναι να μην υπάρχουν περιορισμοί ως προς τον αριθμό των νέων φαρμακείων που δημιουργούνται. Σε ό,τι αφορά βεβαίως στο ζήτημα της σταθερής λιανικής τιμής, είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι η κατάργησή της θα ανοίξει απλά το δρόμο στις μεγάλες εμπορικές αλυσίδες που έτσι κι αλλιώς καραδοκούν να εισέλθουν στο χώρο της λιανικής πώλησης των φαρμάκων, γεγονός που αν συμβεί θα οδηγήσει σε πραγματική «εκτόξευση» των φαρμακευτικών δαπανών, μετατρέποντας παράλληλα τους φαρμακοποιούς σε απλούς μεταπωλητές, χωρίς κανένα επιστημονικό κύρος και χωρίς τη δυνατότητα να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες πρωτοβάθμιας περίθαλψης που προσφέρουν σήμερα στην ελληνική κοινωνία, με δική τους πρωτοβουλία ασφαλώς, αλλά και με δική τους οικονομική επιβάρυνση.

Εξάλλου, έχουν ήδη δημοσιευτεί, σε Ελλάδα και εξωτερικό, συγκεκριμένες και έγκυρες μελέτες που αποδεικνύουν, με επιστημονικά δεδομένα και επιχειρήματα, ότι όπου καταργήθηκε η σταθερή λιανική τιμή και αφέθηκαν ανεξέλεγκτες οι τιμές των φαρμάκων, δημιουργήθηκε πραγματικό χάος στην αγορά του φαρμάκου, ενώ η φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε κατακόρυφα. Κάτι τέτοιο θα ήταν πραγματικά καταστροφικό τόσο για τον κλάδο των φαρμακοποιών όσο και για τη χώρα γενικότερα, ειδικά στην παρούσα συγκυρία κατά την οποία η μείωση της υπέρογκης φαρμακευτικής δαπάνης αποτελεί ένα από τα μεγάλα «στοιχήματα» της κοινωνίας μας, όπως όλοι καλά γνωρίζουμε. Μάλιστα μια τέτοια κίνηση θα ερχόταν και σε πλήρη αντίθεση με την τάση που επικρατεί σε ευρωπαϊκό αλλά και διεθνές επίπεδο αναφορικά με το ζήτημα των φαρμακευτικών τιμών. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και στη «Μέκκα του καπιταλισμού», τις Η.Π.Α., ο Barack Obama κατόρθωσε να εκλεγεί έχοντας στην προεκλογική του ατζέντα μια σαφέστατη πρόταση για αποτελεσματικό έλεγχο στις τιμές των φαρμάκων και στις πληρωμές από τα ασφαλιστικά ταμεία, πρόταση που κατόρθωσε μάλιστα να «περάσει» και από την αμερικανική γερουσία, ενσωματώνοντάς την έτσι στο σύνταγμα της χώρας του.

Την ίδια στιγμή, στη δική μας χώρα ανακυκλώνονται «τρομολαγνικά» σενάρια περί απελευθέρωσης των τιμών αλλά και περί μείωσης του ποσοστού των φαρμακοποιών επί των πωλήσεων. Προφανώς, όπως έχουμε ξαναπεί, η κυβέρνηση έψαχνε εναγωνίως να βρει έναν «αποδιοπομπαίο τράγο» για να του φορτώσει όλα τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργήσει οι λαθεμένοι πολιτικοί χειρισμοί διαχρονικά και τον βρήκε στο πρόσωπο των φαρμακοποιών, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πως στο μόνο πράγμα που πρωταγωνιστούν οι φαρμακοποιοί είναι στην κοινωνική προσφορά, ακόμη και σε βάρος της δικής τους τσέπης.

Αυτό που επίσης γνωρίζουν, αλλά προτιμούν να ξεχνούν, όσοι ανακυκλώνουν σενάρια που διαβάλλουν τους φαρμακοποιούς αποσιωπώντας τη μεγάλη συνεισφορά τους στην πρωτοβάθμια περίθαλψη, είναι το ότι οι φαρμακοποιοί επί της ουσίας εξακολουθούν να δανείζουν, με προσωπικό κόστος εννοείται, χρήματα στο κράτος (ειδικά σε ό,τι αφορά στον ΟΠΑΔ, τα ετήσια χρέη του οποίου ανά φαρμακείο υπολογίζεται ότι ίσως και να ξεπερνούν τα 50.000 ευρώ), καθώς είναι υποχρεωμένοι να χορηγούν φάρμακα επί πιστώσει στους ασφαλισμένους και να κάνουν υπομονή παραμένοντας απλήρωτοι για πολλούς μήνες. Μάλιστα συχνά φτάνουν στο σημείο να δανείζονται από τις τράπεζες προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, υποχρεώσεις που δημιούργησαν οι εκπρόσωποι της «οργανωμένης» Πολιτείας με την αδιαφορία τους. Ωστόσο, παρά τα τεράστια αυτά προβλήματα, οι φαρμακοποιοί εξακολουθούν να προσφέρουν ποιοτικές φαρμακευτικές και συμβουλευτικές υπηρεσίες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, παρόλο που το μόνο που εισπράττουν ως «ανταμοιβή» είναι η κατασυκοφάντηση, καθώς κάποιοι αποφάσισαν, επικαλούμενοι τους όρους του μνημονίου, πως οι φαρμακοποιοί αποτελούν μια δήθεν «κλειστή επαγγελματική συντεχνία», το «άνοιγμα» της οποίας θα λύσει αυτομάτως όλα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας…

Και η στάση της επίσημης ελληνικής κυβέρνησης απέναντι σε όλα αυτά; Μα φυσικά, τηρεί… σιγήν ιχθύος! Την ίδια στιγμή που τα κυβερνητικά στελέχη ανακυκλώνουν με ευκολία, συνεπικουρούμενοι από μια ομάδα συντεταγμένων δημοσιογράφων, σενάρια περί της ανάγκης «ανοίγματος» της κλειστής επαγγελματικής ομάδας που υποτίθεται ότι συνιστούν οι φαρμακοποιοί, η επίσημη κυβέρνηση της χώρας κρατά ερμητικά κλειστά τα «χαρτιά» της, αναφορικά με το τι προτίθεται να πράξει τελικά για τους φαρμακοποιούς και τον ευρύτερο χώρο του φαρμάκου. Όπως προκύπτει από όλες τις επαφές του «Φαρμακευτικού Κόσμου» με κορυφαία συνδικαλιστικά στελέχη όλων των «αποχρώσεων», η κυβέρνηση κρύβει καλά τις προθέσεις της, αποφεύγοντας να ενημερώσει εξειδικευμένα και επί της ουσίας, όπως οφείλει άλλωστε, τι ακριβώς προτίθεται να πράξει και ποια από τα ανακυκλούμενα σενάρια ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Όσο καλοπροαίρετος και να θέλει να είναι κανείς, αυτή η τουλάχιστον περίεργη «σιωπή» των εκπροσώπων της κυβέρνησης που δεν αφήνουν καμιά σχετική πληροφορία να ξεφύγει από τα «σφραγισμένα» τους χείλη, μόνο σε σκέψεις για ύπαρξη κάποιας «κρυφής ατζέντας» μπορεί να τον οδηγήσει…

Όπως και να 'χει ωστόσο και παρά την όποια μυστικοπάθεια της κυβέρνησης, το μόνο που μπορούμε να σκεφτούμε είναι ότι… «καιρός γαρ εγγύς». Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει και τα πραγματικά σχέδια της κυβέρνησης, είτε το θέλει είτε όχι, θα βγουν στο φως. Ο κλάδος των φαρμακοποιών θα είναι για μια ακόμη φορά έτοιμος να τα αντιμετωπίσει, με την αγωνιστικότητα και το θάρρος που αντιμετωπίζει κάθε προσπάθεια καταπάτησης των δικαιωμάτων του και διαστρέβλωσης του ρόλου του. Και είναι πραγματικά «εξασκημένος» σε αυτό, μια και οι ανάλογες προσπάθειες ήταν δυστυχώς αρκετές το τελευταίο διάστημα.

Σίγουρα οι φαρμακοποιοί δε θα διστάσουν ακόμη και να καταφύγουν στα δικαστήρια της Ε.Ε. αν χρειαστεί, προκειμένου να προστατέψουν την ίδια τους την επιβίωση. Και πάνω απ' όλα, δεν πρόκειται να ανεχτούν καμία ακόμη συκοφάντηση. Σίγουρα, δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να παρακολουθούν άπρακτοι κάποιους να τους ζητάνε επιτακτικά να «ανοίξουν» τον ήδη ανοικτό κλάδο τους, τη στιγμή που εκείνη κρατούν τη δική τους «ατζέντα προθέσεων» ερμητικά κλειστή…