Παναγιώτης Αμπεριάδης

«

Για να γνωριστούµε, πες µας λίγα λόγια για τον εαυτό σου.

Γεννήθηκα στη Χρυσούπολη Καβάλας το 1974 και τελείωσα το Δηµοτικό Σχολείο, το Γυµνάσιο και το Λύκειο στην πόλη αυτή. Μπήκα το 1993 στη Φαρµακευτική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης και αποφοίτησα από αυτήν το 1998. Μετά την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, επέστρεψα στον τόπο της καταγωγής µου, και από τον Μάιο του 2000 έως σήµερα διατηρώ φαρµακείο στη Χρυσούπολη, τα τέσσερα πρώτα χρόνια µόνος και τα τέσσερα επόµενα ως µέλος εταιρείας τριών φαρµακείων. Είµαι παντρεµένος από το 2003 και πατέρας ενός αγοριού ηλικίας 6 µηνών.

Η αλήθεια είναι πως η εισαγωγή στη Φαρµακευτική ήταν τυχαία, γιατί πρώτη προτίµηση ήταν η Ιατρική, όπως και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις συναδέλφων. Μετά το πρώτο έτος στη Σχολή όµως, ένιωσα µία µεγάλη έλξη για το περιεχόµενο ορισµένων τοµέων της, µε κυριότερο την Οργανική και τη Φαρµακευτική Χηµεία. Η αγάπη για τη Σχολή σε συνδυασµό µε τη σύνδεση µε κάποια άτοµα, τα οποία σήµερα είναι η σύζυγός µου και οι στενοί µου φίλοι, τοποθετούν τη Σχολή και όλο το διάστηµα της πενταετίας στη Θεσσαλονίκη πολύ ψηλά στην καρδιά µου και το καθιστούν καθοριστικό για τη µέχρι τώρα εξέλιξη της ζωής µου.

Ο τίτλος του blog δεν έχει καµία σχέση µε το αρχικό κίνητρό µου για να δηµιουργήσω το δικό µου ιστολόγιο. Το αρχικό κίνητρο ήταν η επιθυµία να εξωτερικεύσω τις απόψεις µου για την κοινωνία, την πολιτική, την υγεία, τα προβλήµατα του τόπου µου και γενικότερα της περιφέρειας, στην οποία κατοικούν παραπάνω από τους µισούς Έλληνες, την οικολογία, τη λογοτεχνία και ό,τι άλλο µε απασχολεί καθηµερινά.
Ο τίτλος προέκυψε από µία ανάλυση του Σίγκµουντ Φρόιντ για τη sapientia vivendi, δηλαδή τη σοφία ή τη γνώση του ζην, η οποία µου έγινε και κεντρικός άξονας της ζωής. Σύµφωνα µε αυτήν, η sapientia vivendi είναι να ζεις µέσα στην αυθεντική εγκαρτέρηση της γνώσης ότι δεν υπάρχει λύτρωση ούτε για σένα ούτε για την κοινωνία. Η µόνη λύτρωσή σου είναι οι καθηµερινές στιγµές που συνθέτουν κοµµάτι κοµµάτι την άπειρη πραγµατικότητα.

Η κεντρική ιδέα που διέπει όλο το περιεχόµενο του blog είναι ότι, για να αλλάξουµε τον κόσµο και την άθλια Ελλάδα που καθηµερινά διαπιστώνουµε γύρω µας, πρέπει πρώτα να αλλάξουµε τον ίδιο µας τον εαυτό και γι? αυτό πρέπει να προσπαθήσουµε πολύ σκληρά. Ο εαυτός µας είναι αυτός που δεν αλλάζει εύκολα και όχι η κοινωνία.

Τα θέµατα αντλούνται από την καθηµερινή πραγµατικότητα, από το κοινωνικό γίγνεσθαι, από την ιστορία, από τη λογοτεχνία, από ό,τι µε προβληµατίζει συνολικότερα.

Είναι πολύ εύκολο να δηµιουργήσεις και να διατηρείς το blog σου σήµερα, αρκεί να έχεις µικρή επαφή µε τον κόσµο των υπολογιστών και του διαδικτύου και φυσικά να έχεις ελεύθερο χρόνο να αφιερώνεις σ? αυτό. Η αλήθεια είναι πως εµείς που ζούµε στην επαρχία έχουµε λυµένα κάποια θεµελιώδη ζητήµατα χρόνου, τα οποία στις µεγάλες πόλεις φαντάζουν εφιάλτες.

Τα blog πραγµατικά αποτελούν ένα είδος ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών µοναδικό στην εποχή µας. Είναι ένα από τα πολύ καλά στοιχεία που πρόσφερε το διαδίκτυο στη µετάδοση της πληροφορίας και γενικότερα της γνώσης. Αυτό που χαρακτηρίζει τα ιστολόγια, είναι η απόλυτη ελευθερία της έκφρασης στην οποία κανείς δεν µπορεί να βάλει φραγµό. Έτσι, καθένας που επιθυµεί να εξωτερικεύσει τις απόψεις του µπορεί να το κάνει µέσα από ένα blog, δυνατότητα που πριν δεν είχε σε καµία περίπτωση, διότι είτε δεν έβρισκε το κατάλληλο µέσο είτε, όταν το έβρισκε, οι διάφοροι εκδότες των απόψεών του έθεταν περιορισµούς και όρους και η γνώµη του δεν έφτανε ολοκληρωµένη και αυτούσια στο κοινό για το οποίο προοριζόταν. Ας µη γελιόµαστε τα πλείστα µέσα ενηµέρωσης, ηλεκτρονικά ή έντυπα, τοπικής ή πανελλήνιας εµβέλειας, υπόκεινται στο λειτουργικό σύστηµα του σαθρού πολιτικού οικοδοµήµατος. Έτσι, τα ιστολόγια ήρθαν να βελτιώσουν την κατάσταση αυτή και να δώσουν βήµα στους µη έχοντες έως τη στιγµή εκείνη.

Οπωσδήποτε, όταν δηµοσιεύεις µια άποψη και την εκθέτεις στα µάτια των πολλών, σε ενδιαφέρει ο αριθµός των ανθρώπων που παρακολουθούν τις απόψεις σου, εν προκειµένω τις απόψεις που εκφράζεις µέσα από το ιστολόγιό σου. Προσωπικά µε ενδιαφέρει κυρίως να διαβάζουν τις δηµοσιεύσεις µου άνθρωποι µε άποψη, που είτε συµφωνούν είτε διαφωνούν -προτιµώ το δεύτερο- να σχολιάζουν τα άρθρα ώστε να προκύπτει παραγωγικός διάλογος και προβληµατισµός και να εξάγονται χρήσιµα συµπεράσµατα. Έτσι αποκτά και αξία η ύπαρξη του ιστολογίου.

Η αλήθεια είναι ότι, επειδή το blog δηµιουργήθηκε πολύ πρόσφατα (αρχές του Σεπτέµβρη), δεν έχω προλάβει να αναπτύξω σχέσεις µε άλλους bloggers. Ωστόσο δεν χάνω την ευκαιρία να σχολιάζω άρθρα άλλων blog και να µιλάω για τις δηµοσιεύσεις µας µε φίλους bloggers που έχουµε συνδέσει τα ιστολόγιά µας µε links, είτε ηλεκτρονικά είτε δια ζώσης. Πάντως η επικοινωνία που αναπτύσσεται µέσω των blog είναι πολύ σηµαντική και µπορεί να αποτελέσει το νέο τρόπο δηµιουργίας πολιτικών και κοινωνικών ρευµάτων. Αυτό αποδείχτηκε από τη συγκέντρωση χιλιάδων ανθρώπων στο Σύνταγµα για το καµένο δάσος της Πάρνηθας, από την αποστολή των σηµαντικότερων Ελλήνων bloggers στις Βρυξέλλες στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, καθώς και από τη σηµασία που δίνουν οι πολιτικοί κυρίως σε προεκλογικές περιόδους στους bloggers.

Τα προβλήµατα στην Ελλάδα σήµερα είναι πολλά και βαθιά ριζωµένα. Τα σηµαντικότερα είναι η ανεργία των νέων, οι χαµηλές αµοιβές, η όλο και αυξανόµενη φτώχεια, η όλο και µεγαλύτερη αύξηση των διαστηµάτων µεταξύ των γραµµών της ταξικής κοινωνίας. Το σπουδαιότερο όµως πρόβληµα της ελληνικής κοινωνίας σήµερα είναι η νοοτροπία του Έλληνα, που εκφράζεται στην καθηµερινή του πρακτική είτε στον ιδιωτικό είτε στο δηµόσιο βίο του και, για να αλλάξει, χρειάζεται προσωπική προσπάθεια, αλλά και παιδεία άριστα οργανωµένη. Μια προσπάθεια πολύ µεγάλη και χρονοβόρα η οποία προϋποθέτει και τη θέληση του Έλληνα για αλλαγή.
Η συγκεκριµένη οργάνωση του διεφθαρµένου πολιτικού συστήµατος δεν σου αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας, γιατί χρόνια τώρα παρατηρείται το φαινόµενο η νεολαία, στην οποία κατά καιρούς εναποτίθενται οι ελπίδες της κοινωνίας, όταν εισέρχεται στην κοινωνική λειτουργία, να γίνεται γρανάζι του τροχού και να φθείρεται πολύ εύκολα. Ας εναποθέσουµε κι εµείς, τετριµµένα, τις ελπίδες µας στη σηµερινή νεολαία.