Π.Ε.Φ.: Η συνταγογράφηση με δραστική απαξιώνει τα γενόσημα

Η πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη δραστική ουσία φέρνει ξανά στην επιφάνεια την ανεξήγητη εμμονή της Πολιτείας σε ένα αντιαναπτυξιακό μέτρο που θέτει σε κίνδυνο την προστασία της Δημόσιας Υγείας, χωρίς κανένα όφελος για τη δημόσια ασφάλιση και τον ασθενή, δηλώνουν εκπρόσωποι της Πανελλήνιας Ένωσης Φαρμακοβιομηχανίας (Π.Ε.Φ.).

Η εμπειρία από την εφαρμογή αυτού του μέτρου ανέδειξε σημαντικές αρνητικές παρενέργειες τόσο στη φαρμακευτική περίθαλψη όσο και στη φαρμακευτική δαπάνη.

Από την αρχή της εφαρμογής του, το μέτρο της δραστικής συναντά την καθολική αντίδραση, όχι μόνο των επαγγελματιών υγείας αλλά και του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί αποδείχτηκε ότι, παρά τα όσα προέβλεπαν οι εμπνευστές του, το μέτρο της συνταγογράφησης με δραστική ταλαιπωρεί τους ασθενείς, είτε οδηγώντας τους σε συχνές αλλαγές φαρμάκων και κίνδυνο απορρύθμισης της θεραπείας τους –κάτι ιδιαίτερα επικίνδυνο για τους χρόνιους ασθενείς– είτε υποχρεώνοντάς τους να βάζουν βαθύτερα το χέρι στις τσέπες για να εξασφαλίζουν τη σιγουριά των «πρωτοτύπων».

Με το μέτρο αυτό, η θεραπεία των ασθενών αποτελεί πλέον θέμα του φθηνότερου φαρμάκου, το οποίο επιλέγεται με κριτήρια έξω από το πεδίο που διαμορφώνουν, αφενός η ευθύνη του γιατρού και αφετέρου η συναίνεση του ασθενή. Έτσι καταργείται στην πράξη η επιστημονική γραμμή ευθύνης, σύμφωνα με την οποία «ο γιατρός με την εμπειρία του επιλέγει και προτείνει επώνυμα φάρμακα δοκιμασμένης θεραπείας και ο φαρμακοποιός υποστηρίζει υπεύθυνα και συμπληρωματικά αυτήν την επιλογή».

Από την άλλη πλευρά το μέτρο της συνταγογράφησης με τη δραστική, καταργώντας τη γραμμή ευθύνης της θεραπείας από τον γιατρό στον ασθενή, δεν πέτυχε κανένα αποτέλεσμα σε όρους εξοικονομήσεων και περιορισμού της φαρμακευτικής δαπάνης. Αντίθετα, η απαξίωση των γενοσήμων, μέσω της κατάργησης της ταυτότητάς τους, δημιουργεί αμφιβολίες και υπονομεύει την εμπιστοσύνη στα γενόσημα, μετατοπίζοντας τη συνταγογράφηση για τις ίδιες ενδείξεις σε «νέα» ακριβότερα εισαγόμενα φάρμακα, τα οποία επειδή προστατεύονται με πατέντα δεν έχουν γενόσημα.

Απορεί κανείς πώς είναι δυνατό η Πολιτεία από τη μια να ζητά την αύξηση της χρήσης των γενοσήμων και την ίδια στιγμή να κάνει ότι είναι δυνατό, είτε ηθελημένα είτε όχι, ώστε να απαξιώσει τα γενόσημα στη συνείδηση του γιατρού και του ασθενή.

Γιατί λοιπόν η εμμονή στο μέτρο της δραστικής, ένα μέτρο που αποτελεί τη μόνιμη επωδό των εκπροσώπων των ξένων δανειστών που επιδιώκουν την επιβολή ενός νέου status quo στο πολύπαθο χώρο της υγείας;

Ποιος ωφελείται από την εμμονή σε ένα καταστροφικό μέτρο που πλήττει στην πράξη την ελληνική φαρμακοβιομηχανία –η οποία επισήμως αναγνωρίζεται ως πυλώνας ανάπτυξης και απασχόλησης– στερώντας την ταυτότητα από τα προϊόντα της, εκτός από τους μεγαλοεισαγωγείς που δεν επιστρέφουν ένα ευρώ από τα κέρδη τους στη χώρα;