Όλη η επικαιρότητα... σχολιασμένη!

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

του φαρμακοποιού Αργύρη Αργυρόπουλου, μέλους του Φ.Σ. Θεσσαλονίκης

Κι όμως, πέρασε αισίως ένας χρόνος από τη μέρα που ξεκίνησε αυτή η αδυσώπητη και λυσσαλέα προσπάθεια εξόντωσής μας. Είμαστε ακόμα ζωντανοί, με απώλειες, άλλοι μικρές και άλλοι μεγαλύτερες, όμως πατούμε προς το παρόν ακόμα στα πόδια μας. Μας χτυπούν από παντού και με κάθε δυνατό τρόπο.
Οι απειλές έχουν χάσει κάθε έννοια αξιοπρέπειας και τώρα εκσφενδονίζονται απροκάλυπτα... «αλυσίδες φαρμακείων, σου λέει, ...κάτσε φρόνιμα, φαρμακοποιέ». Στα γνωστά πλαίσια των προηγούμενων διαπραγματεύσεων, όπου σε κάθε προγραμματισμένη κουβέντα για ένα θέμα το υπουργείο ανασήκωνε και άλλα δύο καινούρια, απειλούμαστε με δημιουργία αλυσίδων φαρμακείων, ώστε να μην αντιδράσουμε για τη μείωση ποσοστού κέρδους που προσπαθούν να επιβάλουν.
Είναι ξεκάθαρο πως οι συνομιλητές μας δεν είναι καθόλου φερέγγυοι, εμείς όμως πρέπει να δράσουμε με πρόγραμμα και απόλυτη ψυχραιμία. Να δώσουμε άμεσα τέλος σε όποια έχθρα υπάρχει ανάμεσά μας και να συνεργαστούμε χωρίς όρους. Το ελληνικό φαρμακείο έχει ανάγκη από τις δυνάμεις όλων μας. Συνεργασία, συντονισμός δράσεων και ομοψυχία, αλλιώς καήκαμε!

2012: Εκκίνηση σε αποχρώσεις... μαύρου

του φαρμακοποιού Ανδρέα Γαλανόπουλου, προέδρου της Ο.Σ.Φ.Ε.

Νέα Χρονιά, χωρίς ούτε ένα σημαδάκι, έστω στο βάθος του ορίζοντα, μιας κάποιας λύσης.
Η παταγώδης αποτυχία του πολιτικού συστήματος, ευρωπαϊκού και ελληνικού, στη διάγνωση και θεραπεία των προβλημάτων της χώρας μας αλλά και της Ε.Ε., οδηγούν και τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του συστήματος σε συνεχείς αυτο-διαψευδόμενες προφητείες.
Οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας είναι δομικές και χρόνιες. Χωρίς ίχνη έστω ορθολογισμού του Διαφωτισμού και αστικής συγκρότησης στην κοινωνία. Η δημοσιονομική κρίση στη χώρα μας, μέσα από την αποτυχία των πολιτικών του Μνημονίου, μεταφέρεται ως βάρος —όλο και περισσότερο— οικονομικά και κοινωνικά στις πλάτες της πραγματικής οικονομίας, που φυσιολογικά αρχίζει να παρουσιάζει σημάδια κατάρρευσης.
Ο κλάδος του φαρμακείου και της φαρμακευτικής αγοράς αποτελεί δαπάνη, για ένα καταρρέον σύστημα στοιχειώδους κράτους πρόνοιας.
Οι προοπτικές μεσο-μακροπρόθεσμα δεν είναι καλές. Ή θα αλλάξουμε τα πρωτάγματά μας και τις συνήθειές μας μέσα από νέες συλλογικότητες και ισχυρά στοιχεία αλληλεγγύης ή διαφορετικά η κρίση θα αφήσει πολλά θύματα στο πέρασμά της.

Θα πληρωνόμαστε από τον ΕΟΠΥΥ;

του φαρμακοποιού Γιάννη Δαγρέ, μέλους του ΔΣ του Φ.Σ. Αττικής

Αν το θέμα αυτό δεν ήταν ζωής και θανάτου, θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο καθημερινών καλαμπουριών μεταξύ μας.
Όποιος ρίξει μια ματιά στον προϋπολογισμό του 2012, βλέπει ότι η χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων που αποτελούν τον ΕΟΠΥΥ θα είναι μειωμένη σε σχέση με το 2011: κατά 42% στο ΙΚΑ, κατά 23% στον ΟΓΑ (μέχρι 31.12.2011 δεν ήταν τμήμα του ΕΟΠΥΥ) και κατά 11% στον ΟΑΕΕ.
Η οικονομική κατάσταση του ΕΟΠΥΥ, επίσης, δύσκολα εμπνέει εμπιστοσύνη, καθώς η εισφοροδιαφυγή και η ανεργία (απώλεια εισφορών) αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο την ήδη βεβαρυμένη (και «κουρεμένη» προσεχώς) οικονομική υγεία τους.
Την ίδια ώρα, η ύπαρξη κριτηρίων προτεραιότητας στις πληρωμές του δημοσίου χρήματος μας κατατάσσει, σαν προμηθευτές, στην 3η θέση προτεραιοτήτων για τις παλαιότερες οφειλές και στην 4η για τις τρέχουσες. Πολύ χαμηλά δηλαδή για να κοιμάται κανείς ήσυχος τα βράδια.
Θα πληρωνόμαστε λοιπόν κανονικά ή όχι;

…άκου Μιχάλη μου το χάλι μου

του φαρμακοποιού Γιώργου Κουτέπα, αντιπροσώπου του Φ.Σ. Αττικής στον Π.Φ.Σ.

Βλέποντας να καταρρέουν τα επιχειρηματικά σχήματα της εποχής της ευφορίας που έκαναν εντυπωσιακές κινήσεις με σκοπό να κυριαρχήσουν σε όλη τη φαρμακευτική αγορά, βλέποντας να «σκάνε» ο ένας μετά τον άλλο οι θεωρούμενοι ως το μέλλον του φαρμακείου στην Ελλάδα (σε αντίθεση με το τελειωμένο παρελθόν που αντιπροσώπευε το ανεξάρτητο φαρμακείο), αναρωτιέται κανείς πού θα ήταν αυτή τη στιγμή η φαρμακευτική αγορά αν το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων δεν είχε βάλει ταφόπλακα στις μέχρι τότε κινήσεις για την οικειοποίηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του φαρμακείου από μη φαρμακοποιούς. Το αποτέλεσμα θα ήταν να παρασύρουν μαζί τους και τα φαρμακεία που θα ήταν υπό τον έλεγχό τους. Και, καθώς αυτά δεν είναι τράπεζες για να διασωθούν, οι ασφαλισμένοι ή θα στρέφονταν στα εναπομείναντα ανεξάρτητα φαρμακεία για να εξυπηρετηθούν ή, αν αυτά εν τω μεταξύ είχαν μειωθεί σε αριθμό, λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού που προβλεπόταν στα business plan της ελεύθερης αγοράς, δεν θα είχαν άλλη επιλογή από το να τραγουδήσουν: «...άκου Μιχάλη μου το χάλι μου»!

Με ευστοχία 30%

του φαρμακοποιού Κώστα Μανωλόπουλου, μέλους του ΔΣ του Φ.Σ. Αττικής

Αν σουτάρεις 10 τρίποντα και βάλεις τα 3, πρέπει να είσαι ευχαριστημένος. Αν βάλεις 3/10 βολές, καλό θα ήταν να ανησυχείς. Aλλά αν παραγγέλνεις 10 φάρμακα για να σου βάλουν τα 3 και όχι στις ποσότητες που θέλεις, μάλλον πρέπει να πέσεις στα πατώματα. Όσο οι εταιρείες πιέζουν τις αποθήκες για μετρητά και οι τιμές πέφτουν κάθε τρίμηνο, οι εξαγωγές χτυπάνε κόκκινο και χρειάζεσαι αίτηση για να βρεις το φάρμακο που θέλεις. Το πρόβλημα των ελλείψεων φυσικά δεν είναι νέο —το ζεις από την πρώτη μέρα που θα ανοίξεις το φαρμακείο σου μέχρι να πάρεις σύνταξη— αλλά τέτοιο χάλι δεν το έχουμε ξαναζήσει. Σε λίγο θα οργανώνουμε εκδρομές στην Ιταλία και στην Ισπανία για shopping (αλλά δεν θα είναι για ρούχα)...

«Οι νέες εποχές θα εκφραστούν μέσα από νέα τραγούδια»

του φαρμακοποιού Μανόλη Μαυρολέοντα, αντιπροσώπου του Φ.Σ. Πειραιά στον Π.Φ.Σ.

…έγραψε κάπου, κάποτε, η αλησμόνητη και προφητική Ρόζα Λούξεμπουργκ. Μετά από τη Γ.Σ. του Π.Φ.Σ. στις 10 Δεκεμβρίου που, παρά κάποιες προσπάθειες, δεν κατόρθωσε και πάλι να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, βγήκε μια ανακοίνωση που, αν μη τι άλλο, επιχειρεί να αντιμετωπίσει ένα «τσουνάμι» με τρόπους που δεν αντιμετωπίζεις ούτε… κύμα για σέρφινγκ! Δεν μπορεί, δηλαδή, στην εισαγωγή της ανακοίνωσης να διαπιστώνεται «κρίσιμη κατάσταση», «παράνομες και πολύμηνες καθυστερήσεις πληρωμών», «πιστωτική ασφυξία», «οριακή οικονομική κατάσταση του φαρμακείου», «υποβάθμιση της περίθαλψης», «απαξίωση του φαρμακοποιού», «κυβερνητικοί σχεδιασμοί εξόντωσης των φαρμακείων», «διάλυση του κοινωνικού κράτους» κι εσύ να αποφασίζεις «24ωρη προειδοποιητική απεργία» και «αναστολή πίστωσης στα ασφαλιστικά ταμεία από 1.1.2012»! Είναι προφανές ότι υπάρχει μια αδυναμία, μια αγκύλωση στον τρόπο που προσπαθούμε(;) να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα. Το βέβαιο είναι ότι τα μέτρα και οι «αγώνες» που προγραμματίζουμε δείχνουν έλλειψη βαρύτητας (αν όχι και σοβαρότητας) από τη μεριά μας σε σχέση με το όλο πρόβλημα. Μια επίθεση με πυρηνικά δεν αντιμετωπίζεται με… σφεντόνες! Έτσι, δεν αμύνεσαι καν σε μια συγκυρία που ο φαρμακευτικός συνδικαλισμός απαιτείται να γίνει επιθετικός. Οι νέες εποχές ζητούν, πράγματι, καινούργια τραγούδια!