Όλη η επικαιρότητα... σχολιασμένη!

• Μυρίζει μπαρούτι, του φαρμακοποιού Αργύρη Αργυρόπουλου, μέλους του Φ.Σ. Θεσσαλονίκης

Πλησιάζει η ώρα που ο κλάδος θα χρειαστεί να δώσει την ύστατη μάχη για την επιβίωσή του. Το ελληνικό φαρμακείο απειλείται με εξόντωση από πολιτικές που κάποιοι προσπαθούν να εφαρμόσουν και θα μας αγγίξουν όλους, χωρίς εξαιρέσεις. Σήμερα που οι περισσότεροι φαρμακοποιοί είναι πολύ καλύτερα ενημερωμένοι για ό,τι συμβαίνει στο χώρο μας, δεν υπάρχει απολύτως καμία δικαιολογία για υπαναχωρήσεις και έλλειψη ομοψυχίας.
Τα πράγματα έχουν γίνει πιο δύσκολα από ποτέ. Η προσπάθεια να γίνουμε υπάλληλοι στα δικά μας φαρμακεία δεν πρέπει να περάσει. Όποιος δεν έχει καταλάβει τι διακυβεύεται είναι σκόπιμο να ενημερωθεί πλήρως. Όσοι μας επιβουλεύονται ασκούν την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Αποσκοπούν στην πλήρη αποδυνάμωση του μεμονωμένου φαρμακείου και τελικά στην άνευ όρων παράδοσή του σε οργανωμένα κέντρα που επιθυμούν διακαώς να πάρουν όλα τα κομμάτια της πίτας.
Πρέπει να επαγρυπνούμε, να ενημερωνόμαστε επαρκώς και να συσπειρωθούμε γύρω από τους εκπροσώπους μας για να διεκδικήσουμε όλοι μαζί την επιβίωση του επαγγέλματός μας όπως το γνωρίζαμε.

• Κανείς..., του φαρμακοποιού Ανδρέα Γαλανόπουλου, προέδρου της Ο.Σ.Φ.Ε.

Κανείς απ? όσους διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τους κακούς Ευρωπαίους δανειστές μας, για το κακό Μνημόνιο, για την ανεπαρκή κυβέρνηση, για την αναποτελεσματική αντιπολίτευση, δεν έχει να ψελλίσει κάποια διαφορετική και πιο αξιόπιστη συνταγή. Δημαγωγούντες σχολιαστές, ευκαιριακοί «ειδικοί» της οικονομίας, κατακεραυνώνουν τους πάντες, καλλιεργώντας ένα κλίμα φοβικότητας και αδιεξόδου.
Και βέβαια είναι αδιαμφισβήτητη η ευθύνη όσων κυβέρνησαν.
Και βέβαια είναι αυτονόητα άδικη η συνεχής φορολόγηση των συνήθων υποζυγίων.
Και βέβαια είναι μη αποδοτική η συνεχής αλλαγή των «όρων του παιχνιδιού».
Αλλά κανείς απ? αυτούς δεν μιλάει για την ανάγκη αυτή η χώρα να βρει νέες συλλογικότητες, τη μόνη ικανή συνθήκη για να ξεπεράσουμε τις αιτίες που μας οδήγησαν εδώ. Δυστυχώς ούτε στον κλάδο μας.

• Η συνέπεια στη χώρα της ασυνέπειας, του φαρμακοποιού Γιάννη Δαγρέ, μέλους του ΔΣ του Φ.Σ. Αττικής

Τα ασφαλιστικά ταμεία σου χρωστάνε τόσα πολλά και για τόσο χρόνο που χάνεται ο λογαριασμός. Αυτό είναι παράνομο, δεν έχεις λόγο να το ανέχεσαι, αλλά ποια Ανώτατη Αρχή μπορεί να επιβάλει το δίκιο στην... Ανώτατη Αρχή;
Πηγαίνεις στα δικαστήρια, αλλά αυτά αργούν τόσο, που μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση έχεις ήδη πληρωθεί κάποιο ποσό και έτσι παύει να υπάρχει αντικείμενο για εκδίκαση. Τζάμπα δηλαδή η προσπάθεια.
Γίνονται κινητοποιήσεις συνεχείς και σφοδρές, αλλά, αντί να μας λένε «αργήσατε κιόλας», μας λένε «το παρακάνετε», λες και σε αυτή τη χώρα είναι κακό να αντιδράς στο άδικο!
Τελικά δικαιώνεσαι (μερικώς), εισπράττεις και μερικές εύκολες υποσχέσεις, και μόλις περάσουν μερικές εβδομάδες, ξανά τα ίδια από την αρχή.
Υπάρχουν νόμοι υπέρ μας, νομολογίες υπέρ μας, ακόμα και Ευρωπαϊκή Οδηγία υπέρ μας. Δεν υπάρχει και κάτι που να προβλέπεται σε μια ευνομούμενη κοινωνία και να μη μας δικαιώνει.
Και το πρόβλημα παραμένει μυστηριώδες και άλυτο. Επιστημονική φαντασία; Όχι: ελληνική σχιζοφρένεια...

• Από όπου βρούμε..., του φαρμακοποιού Γιώργου Κουτέπα, αντιπροσώπου του Φ.Σ. Αττικής στον Π.Φ.Σ.

Η ελληνική οικονομία κινείται στον αστερισμό του «από όπου βρούμε». Τα προγράμματα μείωσης του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού αγκομαχούν να πιάσουν στόχους σχεδιασμών επί χάρτου. Οι σπατάλες γνωστές, αλλά όχι πάντα εύκολο να κοπούν. Και αν δεν κοπεί η σπατάλη εκεί που παράγεται, δεν υπάρχει έλεος. Τα χρήματα πρέπει να μαζευτούν. Από όπου βρούμε. Ο στόχος για εμάς είναι τα 3,4 δις δημόσια φαρμακευτική δαπάνη για το 2011. Και αν δεν προλάβουν να αποδώσουν τα μέτρα της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, του εξορθολογισμού της τιμολόγησης, του rebate των ταμείων σε βιομηχανία και φαρμακεία, ώστε να υπάρξει μια ισόρροπη επίτευξη αυτού του στόχου, το Q2 2012 (δεύτερο τρίμηνο του 2012 στο μνημόνιο) και η καρατόμηση του ποσοστού κέρδους σχεδόν έφτασε. Είπαμε. Από όπου βρούμε! Είναι παράλογο σε μια ευαίσθητη αγορά να μην περιμένεις να αποδώσουν οι λογικές πολιτικές πριν πάρεις τα μέτρα πανικού. Μα δεν κατάλαβες; Από όπου βρούμε…

• Σάββατο πρωί στο Παρίσι, του φαρμακοποιού Κώστα Μανωλόπουλου, μέλους του ΔΣ του Φ.Σ. Αττικής

...και κάνοντας τη βόλτα μου κοιτούσα από περιέργεια πόσα εφημερεύοντα φαρμακεία θα πετύχω. Φυσικά τα ανοιχτά φαρμακεία που βρήκα ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του... μισού χεριού, και μάλιστα χωρίς να συνωστίζεται κόσμος στις ουρές, με τα πάντα να κυλούν σε χαλαρούς ρυθμούς, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε σαββατιανές εφημερίες στην Αττική. Αναρωτήθηκα λοιπόν πώς ανακαλύψαμε ότι τα φαρμακεία που εφημέρευαν αυτές τις ώρες στην Αθήνα μέχρι το 2010 δεν ήταν αρκετά, πώς πήγαμε στα 1.000 εφημερεύοντα, που και αυτά λίγα φάνηκαν σε μερικούς μετά από μια εβδομάδα εφαρμογής(!), μετά τα θέλαμε όλα ανοιχτά, μετά είπαμε για ελεύθερο ωράριο και τελικά μάλλον στα 1.000 θα καταλήξουμε. Στο Παρίσι δηλαδή πώς μένουν 50 ανοιχτά το πρωί του Σαββάτου και 10 το βράδυ και δεν ανοίγει ρουθούνι; Και μιλάμε για λαό που με το παραμικρό κατεβαίνει στους δρόμους. Ή μήπως εμείς ξέρουμε καλύτερα από τους Γάλλους, επειδή σημάδεψε ο Χαριστέας το «παραθυράκι» του Μπαρτέζ;

• Το κουμπί της Αλέξαινας, του φαρμακοποιού Μανόλη Μαυρολέοντα, αντιπροσώπου του Φ.Σ. Πειραιά στον Π.Φ.Σ.

Σύμφωνα με το «Λεξικό της Ελληνικής Αργκό» του Ε. Παπαζαχαρίου, των εκδόσεων «Κάκτος», ο τίτλος αναφέρεται σε καταστάσεις «όταν προκύπτουν απρόβλεπτες δυσκολίες»! Αν λοιπόν δεχθούμε ότι πιθανόν να βρισκόμαστε λίγο πριν τη μείωση του μεικτού ποσοστού κέρδους σε 15%, πριν το άνοιγμα των φαρμακείων Δευτέρες, Τετάρτες και Σάββατα, πριν την κατάργηση του εφάπαξ, πριν από μια ακόμη επιδρομή στο ταμείο είτε μέσω μιας ακόμη μείωσης τιμών ή/και μέσω μιας ακόμη εισφοράς στην εφορία, πολύ απλά, τουλάχιστον τα 2/3 των φαρμακείων βρίσκονται, λίγο πριν το κλείσιμο. Ακούγονται πάλι οι γνωστές κορώνες περί «ενότητας», «αποφασιστικότητας» και ότι θα δώσουμε, λέει, «τη μητέρα των μαχών»! Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το κουμπί της (δικιάς μας) Αλέξαινας: ποια (και πώς) θα είναι αυτή μάχη; Πώς θα αποφύγουμε την περσινή γελοιότητα (με επιείκεια την χαρακτηρίζουμε έτσι…) στον τρόπο που μεθοδεύτηκε η απεργία στο λεκανοπέδιο; Ποιες θα είναι λοιπόν αυτές οι απαραίτητα πρωτότυπες και αναπόφευκτα ενωτικές μέθοδοι αγώνα που θα μας οδηγήσουν στην «μητέρα» (ή μήπως στη μητριά;) «των μαχών»;