Οι Γενόσημοι

Της Ελένης Στελλάτου, φαρμακοποιού

Τα βήματά του αντηχούσαν στον πέτρινο διάδρομο καθώς πλησίαζε στην κάμαρά της. Ο γέρος υπηρέτης, όρθιος εμπρός στην καλοσκαλισμένη πόρτα, την άνοιξε ήσυχα, μη επιτρέποντας στον εαυτό του να ταραχτεί από την ασυνήθιστη ορμή του αφέντη.

Η Ιζόλη Omeprazol σηκώθηκε αμέσως ακουμπώντας το τρεμάμενο χέρι της στο εσωτερικό περβάζι του παράθυρου. Η αίσθηση του κρύου μάρμαρου ήταν αποθαρρυντική.

- Έρχονται; ρώτησε.

- Σε δυο μέρες θα είναι εδώ, ακούστηκε βραχνή η φωνή του βασιλιά.

Η λαίδη κοίταξε μακριά, έξω από το τοξωτό παράθυρο, τον ήλιο που έδυε στα όρια του Βασιλείου της Ίασης.

- Πρέπει να συγκληθεί η Ολομέλεια, είπε με φωνή συγκρατημένα σταθερή. Στα μάτια της όμως απλώθηκε όλη η σκοτεινιά της νύχτας που πλησίαζε.

 

Η είδηση για την έκτακτη σύγκληση της Υψηλής Ολομέλειας μεταδόθηκε αστραπιαία το επόμενο πρωί στον αχανή πύργο των Πρωτοτύπων. Είχε καιρό να συμβεί κάτι τέτοιο –η τελευταία φορά που θυμόταν τόση αναταραχή η βασιλομήτωρ Irina Spirina ήταν τότε που οι λιγοστοί Πρωτότυποι υποδέχονταν τη Γενιά de Penicillinus. Από τότε συνήθισαν στην έλευση κάθε τόσο και ενός νέου Υψηλού Πρωτοτύπου ή και ολόκληρης Γενιάς, ο δε πύργος εμπλουτιζόταν συνεχώς με επεκτάσεις κτισμάτων. Τα μέλη κάθε Γενιάς υποδέχονταν τους νεοφερμένους τους, δειπνούσαν με γειτονικές Γενιές, θυμόνταν παλιές ιστορίες Συνεργιών ή Αντενδείξεων και συγκινούνταν είτε ταράζονταν, ζούσαν προστατευμένα και πλούσια, όπως τους ταίριαζε.

 

Μα να τώρα που στριμώχνονταν όλοι μπροστά από το θρόνο της στην τεράστια αίθουσα εκδηλώσεων, τη φημισμένη για τους παλιούς καθρέφτες και τις καλοδιατηρημένες τοιχογραφίες από την Ιστορία της Θεραπευτικής, όπου σε λίγες μέρες θα τελούσαν τη γαμήλια δεξίωση του Βασιλιά και της λαίδης Ιζόλης. Η Irina Spirina τους θυμόταν έναν-έναν, καθώς οι μορφές τους ξυπνούσαν αναμνήσεις στο κουρασμένο της μυαλό.

Ήταν όλοι εκεί. Μέλη που λόγω ισχυρών Αντενδείξεων είχαν χρόνια να ανταμώσουν, Μέλη αποσυρμένα και γηραιά, όπως η βαρώνη Κινίνα, μέλη βαρυσήμαντα, όπως η πονόψυχη Μορφίνη, ή ακατάδεχτα λόγω της υψηλής τους αξίας, όπως οι Ιντερφερόνες. Μέλη νέα, αμήχανα και μουδιασμένα, μέλη παλιά που συζητούσαν έντονα μεταξύ τους κι άλλοι που μετρούσαν την κρισιμότητα των στιγμών, αμίλητοι και συνοφρυωμένοι.

Μπροστά από τα σκαλιά των τριών θρόνων παράστεκαν προβληματισμένοι οι πιο κοντινοί φίλοι του βασιλιά, σύμμαχοι στις Θεραπείες και σύντροφοι στο κυνήγι. Η βασιλομήτωρ αναγνώρισε τον Μπρους de Simvastatinus, πάντα αγέρωχο αλλά παράξενα σιωπηλό, με τα μάτια καρφωμένα στο κενό.

Οι ψίθυροι που κυμάτιζαν έντονα σταμάτησαν απότομα με την αναγγελία της έλευσης του βασιλιά και της λαίδης και όλοι υποκλίθηκαν με αξιοπρέπεια, καθώς ο Κλωντ de Clopidogrel και η Ιζόλη Omeprazol μπήκαν στην αίθουσα.

Ο βασιλιάς Clopidogrel στάθηκε όρθιος απέναντί τους, με την ευθύνη να τον βαραίνει, οργισμένος μα ανήμπορος εμπρός στο αναπόφευκτο, με την τρικυμία στην ψυχή και την παγωνιά στην όψη. Ήταν η ώρα της αλήθειας. Η επιβλητική φωνή του κυριάρχησε στο χώρο και τα λόγια του χάραξαν το νου και το πεπρωμένο τους.

- Σεβαστά Μέλη των ένδοξων Γενεών των Πρωτοτύπων, αύριο οι σφετεριστές Γενόσημοι θα ζητήσουν να εισέλθουν στον πύργο. Το Βασίλειο της Ίασης δε θα μας ανήκει πια.

Μια παγερή σιωπή απλώθηκε στην αίθουσα και στις καρδιές. Οι φήμες για τις ομάδες των Γενοσήμων που κατοικούσαν πέρα από τα σύνορα ήταν γνωστές από χρόνια. Συγκεχυμένα και ασαφή τα στοιχεία –καθώς ποτέ δεν καταδέχτηκαν να ασχοληθούν μαζί τους– τους σκιαγραφούσαν ως απολίτιστους, ταπεινής καταγωγής, άξεστους επαρχιώτες που επιθυμούσαν αναγνώριση και τίτλους και διψούσαν για την εξουσία της Θεραπευτικής Δράσης.

Το αρχικό ξάφνιασμα ακολούθησαν έντονοι ψιθυρισμοί και αναστάτωση.

- Με ποιο δικαίωμα, ’ρχοντα, ζητούν να ασκήσουν Θεραπευτική;, ακούστηκε η ψύχραιμη φωνή του Sir Amox Penicillinus, που γνώριζε τις φήμες για τον ερχομό τους.

- Με ποιες περγαμηνές και ποιες μελέτες ασφάλειας και αποτελεσματικότητας ζητούν να λάβουν τη θέση μας; συμπλήρωσε αμέσως επιδεικτικά η λαίδη Κλαρίσα Clarithromycina και, ρίχνοντας μια υπεροπτική ματιά στην αμίλητη Ιζόλη, στράφηκε με ενδιαφέρον προς το βασιλιά, ενώ κουνούσε τη δαντελένια της βεντάλια με εκλεπτυσμένη οργή.

Ο βασιλιάς ύψωσε το χέρι του για να κατευνάσει την ταραχή και απάντησε σταθερά:

- Θεωρούν τους εαυτούς τους τέλεια αντίγραφά μας, ίδιους στο φέρσιμο, στους τρόπους, στην εμφάνιση, στις ικανότητες, άρα και στη Θεραπευτική Δράση, την οποία επιζητούν να ασκούμε από κοινού.

- Αίσχος! Να τους αγνοήσουμε!, ακούστηκε μια φωνή από το πλήθος.

- Είναι πολλοί για να τους αγνοήσουμε, απάντησε ο Clopidogrel με όλη τη σύνεση της εμπειρίας του, για κάθε έναν από μας αντιστοιχούν δέκα ή και είκοσι. Δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε, ούτε βέβαια να τους αντιμετωπίσουμε. Η κατάσταση είναι κρίσιμη, φίλοι…

- ’ρχοντα, πήρε το λόγο ξανά ο Penicillinus, πρέπει άμεσα να παρέμβουν οι άνθρωποι. Οι θεραπείες τους κινδυνεύουν από ουσίες που παριστάνουν πως είναι Φάρμακα. Κι αν ντύνονται σαν κι εμάς, κι αν μιλούν όπως εμείς, αυτό τους κάνει όμοιούς μας και τους δίνει Θεραπευτική Δράση; Μα η Δράση απορρέει από το είναι από μας, από τα βάθη του εαυτού μας, είναι ιδιότητα σύμφυτη της ύπαρξής μας και δεν έχει καμία σχέση με τα ρούχα που φοράμε! Τι κι αν αυτοί φορέσουν τα ενδύματά μας; Μπορούν να παραπλανήσουν, αλλά δεν μπορούν να θεραπεύσουν. Γιατί δε θα είναι «εμείς»!, άστραψε ο γηραιός αλλά ακμαίος Penicillinus, του οποίου η καθαρότητα της σκέψης και ο δυναμισμός του λόγου έκανε τους Πρωτότυπους να αναθαρρήσουν.

- Να ειδοποιήσουμε τους ανθρώπους!, συμπλήρωσε με ενθουσιασμό η λαίδη Κλαρίσα Clarithromicina, βέβαιη πως καμιά παρακατιανή Γενόσημη δε θα μπορούσε ποτέ να πάρει τη θέση της.

Φωνές επιδοκιμασίας γέμισαν την αίθουσα. Ο βασιλιάς αναμετρούσε σιωπηλός την απελπισία και την ελπίδα. Η λαίδη Ιζόλη σηκώθηκε από το θρόνο της και στάθηκε στο πλάι του. Η καθαρή φωνή της υψώθηκε πάνω από τη γενική αισιοδοξία.

- Οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν πιστέψει ότι είμαστε όμοιοι. Μας ζήτησαν να τους υποδεχτούμε ανοίγοντας την κεντρική πύλη.

Τα λόγια της έκοψαν την ανάσα, σαν γροθιά στο στομάχι. Κι ήταν τόσο παράταιρη η πίκρα και η σκοτεινιά που τους σκόρπισε σε μια στιγμή με αυτή τη γλυκιά μορφή, τη γαλάζια λάμψη των ματιών, την αρμονία που χόρευε στα κυματιστά μαλλιά, την εκλεκτή της ομορφιά.

 

Σε αυτή τη ρωγμή του χρόνου, ο Μπρους de Simvastatinus θυμήθηκε ξανά την Κάρτα Αλληλεπίδρασης που πρόφτασε φευγαλέα να δει, το βράδυ των αρραβώνων του βασιλιά και της Ιζόλης, αναρτημένη στον Πίνακα Φαρμακοεπαγρύπνησης. Ο Πίνακας έφερνε πάντα κακά μαντάτα στα μέλη του πύργου, είτε μια απλή Αλληλεπίδραση και σύσταση μη συγχορήγησης είτε σημαντική Αντένδειξη και απαγόρευση συνύπαρξης.

Ειδικά η Αντένδειξη, αναστάτωνε τις ζωές όλων, καθώς απαγόρευε σε μέλη ή και Γενιές ολόκληρες να ζουν μαζί, γιατί αυτή η συνύπαρξη κατέληγε σε βλάβη των ανθρώπων και όχι σε όφελος. Έστω όμως κι αν εκείνη η απλή Αλληλεπίδραση ήταν αληθινή, αληθινή κι όχι αποκύημα της φαντασίας του και της πικραμένης του λαχτάρας, τότε ο Κλωντ de Clopidogrel και η Ιζόλη Omeprazol δεν θα έπρεπε να είναι μαζί τώρα. Μα σίγουρα θα ήταν μια φαντασία, αφού λίγη ώρα αργότερα τίποτα δεν υπήρχε στον Πίνακα και, από όσους έμμεσα ρώτησε την άλλη μέρα, κανείς δεν είχε αντιληφθεί το παραμικρό.

 

Ο Μπρους πρόλαβε να κλειδώσει ξανά μέσα του όλη την απελπισία του ανεκπλήρωτου πεπρωμένου πριν να πει απλά και αποφασιστικά:

- ’ρχοντά μου και αξιότιμα μέλη, προτείνω όντως να τους υποδεχτούμε με τιμές και να τους φιλοξενήσουμε με γενναιόδωρη ευγένεια.

Ο βασιλιάς τον κοίταξε με προσοχή, γιατί ο Μπρους de Simvastatinus ήταν από αυτούς που δε λένε άσκεφτες κουβέντες.

- Τι εννοείς καλέ μου φίλε;, τον παρότρυνε.

- Να ανοίξουμε την πύλη, απάντησε θαρρετά εκείνος, να τους καλοδεχτούμε, να τους βολέψουμε στα διαμερίσματα του πύργου μας, ακόμη και να κάνουμε γιορτή για τον ερχομό τους. Και μόλις κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους –γιατί δε θα καταφέρουμε να τους υποχρεώσουμε, μιας και αριθμητικά υπερέχουν– θα διοργανώσουμε αγώνες που θα κρύβουν έντεχνα αναλυτικές εξετάσεις, HPLC φασματοφωτομετρία. Και εκεί όπου η μοριακή δομή μετράει, εκεί όπου διαφορά έστω και σε ένα άτομο άνθρακα ή σε μια αμινομάδα δίνει διαφορετικό αποτέλεσμα, εκεί θα δώσουμε τη μεγάλη και νικηφόρα μας μάχη, εκεί θα αποδειχτεί η μοναδικότητά μας και έτσι θα φανεί και στους ανθρώπους καθαρή η αλήθεια.

 

Επιτέλους, μια ανάσα, μια ελπίδα, ένα σχέδιο. Και η συνέλευση έκλεισε με την επιδοκιμασία του βασιλιά, τις επευφημίες του πλήθους και την ευγνώμονη ματιά της Ιζόλης.

 

Στεκόταν για άλλη μια φορά δίπλα στον Πίνακα με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο. Η νύχτα που ερχόταν αθόρυβα τύλιξε τον πύργο με το πέπλο της, όμως μάντευε κανείς τον αναβρασμό που επικρατούσε από τα βήματα που ακούγονταν κάθε τόσο στην εσωτερική αυλή, από τις ομιλίες, από τα φώτα που τρεμόπαιζαν στις κάμαρες.

Ο Μπρους έβγαλε από μια εσωτερική τσέπη το λευκό της μαντήλι. Ήταν το έπαθλο των αγώνων που οργανώθηκαν την επομένη των βασιλικών αρραβώνων, πολύτιμο όσο και η κυρά του, που με ευγένεια το είχε προσφέρει ως βραβείο για το νικητή.

Γιατί δεν της είχε μιλήσει νωρίτερα, σε κάποια από τις πολλές ευκαιρίες, σε κάποια από τις συζητήσεις τους; Στο απαλό φως του διαδρόμου απόμεινε να κοιτά το στόλισμα από γαλλική δαντέλα και το μονόγραμμά της, το κεντημένο με πορφυρή κλωστή. Ιδέα του ήταν ότι την ώρα που του το έδινε τον κοίταξε με ένα αδιόρατο παράπονο; Ιδέα του θα ήταν, όπως και αυτή η Κάρτα της Αλληλεπίδρασης που του στοίχειωνε τις μέρες.

 

Έκλεισε τα μάτια και έσφιξε το λευκό ενθύμιο στο χέρι του.

- Ιζόλη... Κι όμως υπήρχε Αλληλεπίδραση... είπε ξέπνοα.

 

- Πράγματι, υπήρχε Αλληλεπίδραση!, ακούστηκε μια φωνή και μια σιλουέτα τον πλησίασε. Ο Μπρους τινάχτηκε ξαφνιασμένος.

- Sir Amox! Δε σας κατάλαβα να έρχεστε –και βιάστηκε να κρύψει το μαντήλι.

Ο Sir Amox Penicillinus τον κοίταξε σκεφτικός.

- Κατέβαινα στη βιβλιοθήκη, σε είδα από την άκρη του διαδρόμου και πλησίασα να σε συγχαρώ προσωπικά για το έξυπνο σχέδιο που πρότεινες το πρωί. Σε αυτήν την σκοτεινή νύχτα όλοι ξαγρυπνούν, αλλά τουλάχιστον με ελπίδα, χάρη σε σένα. Εσύ όμως φαίνεσαι χαμένος...

Ο Μπρους προσπέρασε το σχόλιό του και είπε ζωηρά:

- Σε ποιαν αλληλεπίδραση αναφερθήκατε πριν;

- Σε αυτήν που σε ενδιαφέρει παιδί μου... μουρμούρισε ο Sir Amox και στάθηκε εμπρός από τον Πίνακα. Σε περιόδους κρίσης, συνέχισε, η τάξη και η εσωτερική σταθερότητα είναι πολύ σημαντικές. Θεώρησα χρέος μου να τις διαφυλάξω ώσπου να ξεκαθαρίσει το θέμα των σφετεριστών. Εσένα όμως δεν σου πρέπει τέτοια πίκρα.

 

Και με μια αποφασιστική κίνηση έβγαλε από το γιλέκο του ένα διπλωμένο έγγραφο και το ανάρτησε στον Πίνακα. Ο Μπρους διέκρινε με κομμένη την ανάσα τη χαμένη αναφορά της Αλληλεπίδρασης του Κλωντ de Clopidogrel και της Ιζόλης Omeprazol.

- Δεν είναι και Αντένδειξη, βέβαια, όμως μόλις ο Βασιλιάς το μάθει, σίγουρα θα επιλέξει το σωστό, να βάλει την ευθύνη πάνω από το θέλημα, όπως τόσες φορές έχει πράξει. Να ξεκουραστείς, το αύριο θα θέσει σε δοκιμασία την αυτοκυριαρχία μας, είπε ήρεμα ο Sir Penicillinus και απομακρύνθηκε. Έξω από το παράθυρο πρόβαλε δειλά το φεγγάρι.

 

 

 

 

Η μέρα τους βρήκε όλους σε εγρήγορση. Αποφασίστηκε να παραχωρηθεί στους Γενόσημους όλο το ανατολικό τμήμα του πύργου και οι διαδικασίες για την υποδοχή και την παραμονή τους προχώρησαν ταχύτατα, καθώς λίγες ώρες απέμεναν ως την έλευσή τους. Όταν οι αγγελιοφόροι μήνυσαν πως μια μακριά σειρά από άμαξες ξεπρόβαλε από τους απέναντι λόφους, οι Γενιές των Πρωτοτύπων συγκεντρώθηκαν στην αυλή πίσω από την ανοιχτή κεντρική πύλη.

Οι ασταμάτητες ομιλίες ανέλυαν ξανά και ξανά την όλη κατάσταση, αν και, καθώς προχωρούσε ο Μπρους de Simvastatinus, άκουσε τη λαίδη Κλαρίσα να λέει εμπιστευτικά σε μια μικρή παρέα πόσο τραγικός θα ήταν ο αποχωρισμός για το βασιλιά και πόσο φρικτό το να πρέπει να υποτάσσονται τα αισθήματα στο καθήκον, αλλά με την άκρη του ματιού του έπιασε τη δαντελένια βεντάλια να πεταρίζει χαρούμενα. «Τα νέα κυκλοφορούν με την ταχύτητα της σκέψης» συλλογίστηκε και άθελά του χαμογέλασε.

 

Πρώτος στην είσοδο της κεντρικής Πύλης στεκόταν ο Βασιλιάς, αμίλητος και σοβαρός όπως πάντα, και παραδίπλα η Ιζόλη με την Irina Spirina. Όλα έδειχναν υπό έλεγχο. Ο Μπρους πλησίασε τον Λώρενς Loratadinus, που σχολαστικά διόρθωνε τα λευκά του γάντια.

- Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;, τον ρώτησε, για να πει κάτι.

- Αυτοί οι παρακατιανοί μου φέρνουν αλλεργία, δήλωσε ο Λώρενς. Εκείνη τη στιγμή φάνηκαν στη στροφή του δρόμου οι άμαξες.

 

Οι ομιλίες σταμάτησαν απότομα. Οι άμαξες πλησίασαν αργά και στάθηκαν σε αρκετή απόσταση από τον πύργο. Οι επιβάτες άρχισαν να κατεβαίνουν. Η σιωπή ήταν εκκωφαντική, γεμάτη ένταση και αξεδιάλυτα συναισθήματα. Ξεκίνησαν να πλησιάζουν και οι σιλουέτες πήραν να γίνονται μορφές.

Ο Κλωντ de Clopidogrel είχε εστιάσει τη ματιά και το είναι του σε αυτό το άγνωστο πλήθος, πασχίζοντας να τους ψυχανεμιστεί, να τους διερευνήσει, να τους ζυγιάσει και να τους κατανοήσει, να καταφέρει να τους ελέγξει. Μα όσο αυτοί πλησίαζαν και οι μορφές γίνονταν πρόσωπα, ένα ρίγος τον διαπέρασε και μια φοβερή πραγματικότητα τους καθήλωσε όλους: απέναντί τους έβλεπαν πρόσωπα απροσδόκητα οικεία, έναν άλλο Κλωντ de Clopidogrel να έρχεται, έναν Sir Amox Penicillinus, μια Ιζόλη Omeprazol και δίπλα της μια Κλαρίσα Clarithromicina και παραδίπλα έναν ακόμη Κλωντ de Clopidogrel να περπατά δίπλα σε έναν Μπρους de Simvastatinus και παραπίσω η Κλαρίσα με την Ιζόλη ξανά και τον Sir Amox, τον Loratadinus και πάλι τον Μπρους κι ακόμη κι άλλους πολλούς, όπως τις Οξικάμες και όλη τη Γενιά των Στατινών και των Cefalosporinus και όλους τους εισπνεόμενους Corticosteroidus και τις Καλσιτονίνες, και αυτή η επανάληψη των προσώπων που δεν είχε τελειωμό έμοιαζε σχεδόν εφιαλτική –μα όνειρο δεν ήταν προφανώς αυτή η πολυπληθής μάζα που τους πλησίαζε χαμογελώντας, αλλά τα σχέδιά τους να διατηρήσουν για πάντα την αποκλειστικότητα, ξεσκεπάζοντας τους απατεώνες. Δεν μπορούσαν πια να ελπίζουν σε διαφορετικά εργαστηριακά αποτελέσματα, γιατί απλά τα αποτελέσματα θα έβγαιναν ίδια –πόσο να διαφέρεις εσύ από τον εαυτό σου; Γιατί δεν ήταν απατεώνες. Μα τι ήταν επιτέλους;

 

Όλη αυτή η έκρηξη σκέψεων στο μυαλό του Κλωντ de Clοpidogrel και η ξαφνική συνειδητοποίηση όλων των διαστάσεων της πραγματικότητας τον οδήγησε σε δευτερόλεπτα στη μόνη ασφαλή και ώριμη απόφαση, αυτή που θα παρακινούσε και θα ενέπνεε σε όλο το μουδιασμένο πλήθος του πύργου την υπέρβαση του παλιού κατεστημένου.

’πλωσε λοιπόν με θέρμη το χέρι του προς τον πλησιέστερο εαυτό του σε μια χειραψία υποδοχής και αποδοχής, προλαβαίνοντας να ψιθυρίσει στη σαστισμένη Ιζόλη: «Είμαστε κλωνοποιημένοι, αγαπητή μου…».

Πηγή: http://farmakeio.blogspot.gr/