Σε μια ιδανική κοινωνία δεν θα ήταν απαραίτητο κανένα ασυμβίβαστο να είναι σε ισχύ ούτε θα ήταν απαραίτητο να υπάρχουν νόμοι που να μας περιορίζουν γενικότερα. Όμως στην κοινωνία μας και ειδικότερα στο μικρόκοσμο των φαρμακοποιών, θα δούμε προσωπικές εξυπηρετήσεις που παρακάμπτουν το νόμιμο και ηθικό, ειδική διαχείριση των ελλείψεων και οικονομικές διευκολύνσεις που αποσκοπούν στη δημιουργία σχέσεων εξάρτησης. Θα δούμε διπλοθεσίτες που χωρίς κανένα ενδοιασμό εκμεταλλεύονται τη μία ή την άλλη ιδιότητά τους για να ισχυροποιήσουν κυρίως τη θέση τους και όχι για να υπηρετήσουν το θεσμό.
Είναι γνωστό ότι, για να λάβει
κανείς την άδεια άσκησης του
επαγγέλματος του φαρμακοποιού
θα πρέπει να είναι απαλλαγμένος
από διάφορες ασυμβίβαστες με το
λειτούργημά ιδιότητες. Ο εκλεγμένος
εκπρόσωπος του κλάδου και ειδικά
ο πρόεδρος του ΝΠΔΔ, έχει ακόμη
μεγαλύτερη ευθύνη, όπως είναι
φυσικό, έναντι του νόμου.
Είναι θεμιτό, επομένως, να επιθυμούν
οι φαρμακοποιοί, εκπροσώπους, οι
οποίοι είναι απαλλαγμένοι από πάσης
φύσεως οικονομικά συμφέροντα
και ειδικά από συμφέροντα που
σχετίζονται με το εμπόριο φαρμάκων,
είτε το εμπόριο αφορά ιδιωτική
εταιρεία, είτε αφορά εταιρεία πολλών
μετόχων όπως είναι οι συνεταιριστικές
εταιρείες.
Είναι λογικό να επιθυμούν ανθρώπους
απαλλαγμένους από οποιαδήποτε
συμφέροντα που να υπηρετούν το
θεσμό του Φαρμακευτικού Συλλόγου
ακόμη και οι ίδιοι οι πολίτες, καθώς
και η Πολιτεία, αφού ο θεσμός αυτός
αποτελεί εκ του νόμου θεματοφύλακα
της δημόσιας υγείας της χώρας με
αυξημένες αρμοδιότητες και ευθύνες
και δεν αποτελεί μόνο συνδικαλιστικό
όργανο των φαρμακοποιών.
Οι Φαρμακευτικοί Σύλλογοι, λοιπόν,
είναι ΝΠΔΔ με βαρυσήμαντο ρόλο και
οφείλουμε να τους προστατεύουμε και
να φροντίσουμε, ώστε η λειτουργία
τους να παραμένει απρόσκοπτη και
ανεπηρέαστη.
Μετά από διεξοδική συζήτηση εντός
του κλάδου, οφείλουμε εμείς οι
ίδιοι οι φαρμακοποιοί να ζητήσουμε
την προστασία των Συλλόγων μας,
η οποία μπορεί να επιτευχθεί μέσα
από την εξέλιξη του παλιού νόμου
περί ιδρύσεως και λειτουργίας των
Φαρμακευτικών Συλλόγων του 1928
και αφού λάβουμε υπόψη όλες τις
παραμέτρους που αφορούν για
παράδειγμα μικρούς Συλλόγους.
Έχοντας μεγαλώσει σε περιβάλλον με
υψηλό αίσθημα για το συνεταιρίζεσθαι
αντιλαμβάνομαι απόλυτα την
σπουδαιότητα του ρόλου που μπορούν
να έχουν οι προμηθευτικοί συνεταιρισμοί
των φαρμακοποιών, οι οποίοι αποτελούν
ανάχωμα έναντι συμφερόντων τρίτων
και δυναμικό μοχλό ανάπτυξης των
φαρμακείων μας.
Οι συνεταιρισμοί, απαλλαγμένοι από
κόμματα και χρώματα και κατ' επέκταση
η ΟΣΦΕ μπορούν να είναι ο διαχρονικός
βραχίονας υπεράσπισης των
οικονομικών συμφερόντων του κλάδου
και έτσι σε αγαστή συνεργασία με τους
Συλλόγους και τον ΠΦΣ να συμβάλλουν
στη μετάβαση των φαρμακείων σε
δυναμική τροχιά προόδου και ευημερίας.
Σύλλογος και συνεταιρισμός οφείλουν
να στοχεύουν μαζί.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να
διανύσουμε βέβαια, για να μπούμε
εξ ολοκλήρου σ' αυτή την τροχιά, η
οποία θα πρέπει να ορίζεται σαφώς
και αποκλειστικά εντός του Συλλόγου
που εκπροσωπεί το σύνολο των
συναδέλφων και που είναι ως θεσμός ο
νόμιμος εκπρόσωπος μας.
Η συζήτηση που έχει ανοίξει τελευταία
άνοιξε με τρόπο άκομψο, αφού κακώς
δεν την έχουμε ανοίξει εμείς οι ίδιοι
εντός των θεσμικών μας οργάνων.
Καλώς άνοιξε, όμως, έστω και τώρα και
σίγουρα δεν είναι άνευ αντικειμένου,
αφού όλα αυτά τα χρόνια έχουν
γίνει πολλά που σε τελική ανάλυση
προσβάλλουν το επάγγελμά μας
και υπονομεύουν τις δημοκρατικές
διαδικασίες εντός των Συλλόγων.
Συναίνεση, όμως, πρώτα από όλα
χρειάζεται και συνεργασία σε όλα
τα επίπεδα που θα ξεκινάει από
τη βάση των φαρμακοποιών, ώστε
το αποτέλεσμα να είναι αυτό που
πραγματικά μας εκφράζει καλύτερα.