Νέος «γύρος» συκοφαντικών δημοσιευμάτων κατά του κλάδου

Τα συκοφαντικά δημοσιεύματα κατά του κλάδου, από συγκεκριμένη μερίδα του Τύπου, όχι μόνο συνεχίζονται αλλά εντείνονται ακόμη περισσότερο σε συχνότητα και επιθετικότητα, εν' όψει των κρίσιμων αποφάσεων και διαπραγματεύσεων των τελευταίων ημερών για το φαρμακευτικό επάγγελμα.

Σε σημείο πλέον να αφορούν και σε προσωπικές, υβριστικές επιθέσεις εναντίον εκπροσώπων του κλάδου, επιχειρούν για ακόμη μια φορά να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να παραπληροφορήσουν, υπεραμυνόμενα για τους (γνωστούς…) δικούς τους λόγους το άνευ όρων «άνοιγμα» του επαγγέλματος του φαρμακοποιού.

1. «Ένα βήμα μπρος και δύο πίσω;», του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 31/12/2010

"Πριν από κάποια χρόνια μπορούσε κάποιος να αγοράσει ελαφρά αναλγητικά (Ασπιρίνη, Αλγκόν κ.ά.) ακόμη και από τα περίπτερα. Σήμερα, έπειτα από κρατικές αποφάσεις πρέπει να βρει ανοιχτό φαρμακείο, να πληρώσει 23,4% ποσοστό κέρδους στον φαρμακοποιό για να πάρει ένα κουτάκι ασπιρίνες. Αν βρει ανοιχτό φαρμακείο, διότι η κυβέρνηση (έντρομη, προφανώς, που πράττει το σωστό) διαπραγματεύεται ακόμη κι αν θα μένουν ανοιχτά τα φαρμακεία τα Σάββατα. Λάθος! Ο καθένας πρέπει να μπορεί να κλείνει το μαγαζί του, όποτε θέλει. Απλώς οι καταναλωτές θα πρέπει να εξυπηρετούνται κι από αλλού. Τα σούπερ μάρκετ είναι ανοιχτά, και όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο θα πρέπει να έχουν και τμήμα φαρμακείου με τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος, δηλαδή να εργάζονται εντός του τμήματος, φαρμακοποιοί. Αυτό θα δώσει δουλειά σε χιλιάδες νέους επιστήμονες και θα εξυπηρετεί τους καταναλωτές οι οποίοι δεν θα είναι αναγκασμένοι να τρέχουν δεξιά κι αριστερά για να βρουν μια ασπιρίνη.

Είναι αστεία τα επιχειρήματα που φέρνουν οι πρόεδροι των συντεχνιών κατά του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων. Ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής, κ. Κώστας Λουράντος, δήλωσε προ ημερών ότι είναι απαράδεκτη η κατάργηση της κληρονομικότητας της άδειας φαρμακείου «διότι αυτό κάνουν οι γιατροί, αυτό κάνουν οι δικηγόροι, αυτό κάνουν όλοι οι επιστήμονες. Όλοι μεταβιβάζουν τις δουλειές στους γιους και στα παιδιά τους όταν πάει καλά η δουλειά τους». Το ίδιο κάνουν και οι τσαγκάρηδες –και ουχί μόνο οι επιστήμονες– μόνο που τσαγκάρικο μπορεί να ανοίξει κάποιος παντού, δεν εμποδίζεται από το κράτος. Φαρμακείο δεν μπορεί να ανοίξει ένας νέος επιστήμονας αν δεν είναι γόνος φαρμακοποιού.

Ζούμε στη χώρα όπου σπουδάζει ένας νέος μια επιστήμη και του απαγορεύεται να ασκήσει το επάγγελμά του! Όλοι παλεύουν για επαγγελματικά δικαιώματα και κανείς για την άρση των επαγγελματικών απαγορεύσεων. Το τραγικό όμως στην περίπτωση είναι ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών, όπως το να ασκούν το επάγγελμα που θέλουν. Ενώ δεν δίστασε να περικόψει μισθούς και συντάξεις, στα αναπτυξιακά μέτρα διστάζει. Φοβάται μια απεργία των φαρμακοποιών; Δεν είναι το υπουργείο Υγείας προετοιμασμένο για ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Πριν από εκατό χρόνια, ο μεγάλος Βρετανός πολιτικός Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ είχε πει: «Μη φοβάσαι να κάνεις ένα μεγάλο βήμα όταν χρειάζεται. Δεν μπορείς να διασχίσεις ένα χάσμα με δύο μικρά βηματάκια».

Δυστυχώς, απ' όσα διαβάζουμε, η κυβέρνηση επιχειρεί να διασχίσει το χάσμα με βήμα σημειωτόν. Έτσι θα καταφέρει να βρεθεί στο κενό· δεν θα πετύχει ανάπτυξη, θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούνται οι καταναλωτές, θα πληρώνουν υπέρογκες τιμές τα ασφαλιστικά Ταμεία και, φυσικά, θα μείνουν δυσαρεστημένες και οι συντεχνίες που χαλάει η βολή τους έστω διά της συζήτησης περί ανοίγματος του επαγγέλματος.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την κυβέρνηση από την ριζική απελευθέρωση των επαγγελμάτων. Πρέπει να τραβήξει μπροστά και για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι μισθωτοί και συνταξιούχοι πληρώνουν για τη σταθεροποίηση της οικονομίας. Η κατάργηση των προνομίων διάφορων συντεχνιακών ομάδων είναι το τίμημα για την ανάπτυξη”.

2. «Το σόου με τα φαρμακεία», του Πάσχου Μανδραβέλη (ξανά!), Καθημερινή 4/1/2011

"Ωραία! Διασκεδάσαμε αφάνταστα με το πολεμικό σόου που ανέβασε αυτές τις μέρες το υπουργείο Υγείας μαζί με τους φαρμακοποιούς. Γελάσαμε με τη «μάχη» που δίνει το κράτος να μένουν κάποια φαρμακεία ανοιχτά το Σάββατο. Συγκινηθήκαμε από τη μεγαθυμία των φαρμακοποιών να επιτρέψουν τη συστέγαση νέων παιδιών, επιστημόνων που το κράτος δεν τους επιτρέπει να κάνουν τη δική τους δουλειά. Μήπως όμως ήρθε η ώρα να σοβαρευτεί η κυβέρνηση στο μέτωπο της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων;

Ας ξεχάσουμε προς στιγμήν όλες τις εκθέσεις των επιστημονικών φορέων που αποδεικνύουν ότι η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων αυξάνουν τον πλούτο μιας χώρας. Ας υποθέσουμε επίσης ότι δεν μας ενδιαφέρουν οι ξένες επενδύσεις, διότι όπως λέει η συντεχνία των φαρμακοποιών αυτές θα γίνουν από τις καταραμένες πολυεθνικές (λες και ξένες επενδύσεις θα μπορούσαν να τις κάνουν οι μπακάληδες της Κένυας). Ας ξεχάσουμε επίσης ότι η υπάρχουσα κατάσταση έκανε την Ελλάδα πρωταθλήτρια στη φαρμακευτική δαπάνη. Έτσι κι αλλιώς, τα ταμεία πληρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό των εννέα δισ. που ξοδεύουμε κάθε χρόνο για φάρμακα. Για να συντηρηθεί το υψηλότατο ποσοστό κέρδους των φαρμακοποιών (και όσων άλλων λυμαίνονται τον χώρο) έχουμε την απλή λύση: κόβουμε τις συντάξεις.

Ας ξεχάσουμε επίσης τους χιλιάδες νέους άνεργους φαρμακοποιούς, στους οποίους το κράτος απαγορεύει να δοκιμάσουν την τύχη τους. (Σ.Σ.: είναι αστείο, αλλά ενώ κάνουμε ακριβά προγράμματα επιδοτήσεων θέσεων εργασίας, από την άλλη μεριά απαγορεύουμε διά νόμου σε διάφορες ομάδες νέων να εργασθούν. Ίσως να ισχύει αυτό που κάποτε είχε πει ο Ρόναλντ Ρέιγκαν: «Οικονομική πολιτική σημαίνει: αν κινείται, φορολόγησέ το. Αν συνεχίζει να κινείται, ρύθμισέ το νομοθετικά. Αν σταματήσει να κινείται, επιδότησέ το»).

Ας ξεχάσουμε λοιπόν όλα τα οικονομικά οφέλη της απελευθέρωσης. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ στην Ελλάδα η ανάπτυξη δεν ήταν προτεραιότητα. Διαρκής στόχος της οικονομικής πολιτικής είναι κάποια ασαφή «κοινωνικά» κριτήρια, δηλαδή κάποια μικροσυμφέροντα κάποιων συντεχνιών. Εδώ όμως προκύπτει ένα ζήτημα αρχής: καμιά ευνομούμενη πολιτεία δεν μπορεί και δεν πρέπει να θέτει φραγμούς στο δικαίωμα κάποιου να εργασθεί όπως αυτός θέλει.

Το Σύνταγμα είναι σαφές: «Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας» (άρθ. 5.1) και «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού» (άρθ. 22.1).

Τα γεωγραφικά και πληθυσμιακά κριτήρια δεν επιτρέπουν σε νέους ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά που θέλουν. Με βάση αυτά τα κριτήρια, δεν υπάρχει χώρος να δραστηριοποιηθεί κάποιος, μπορούν να ανοίξουν φαρμακείο μόνο οι γόνοι φαρμακοποιών ή όποιοι πληρώσουν 100-300.000 ευρώ για να αγοράσουν από ιδιώτες την κρατική άδεια (Σ.Σ.: είναι αστείο, αλλά η παλαβή Αριστερά ανησυχεί για κάθε ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας, εκτός από τις κρατικές άδειες εξάσκησης επαγγέλματος).

Γι' αυτό επαναλαμβάνουμε: μήπως ήρθε η ώρα να σοβαρευτεί η κυβέρνηση;”

3. «Φαρμακεία», του Δημήτρη Δανίκα, Το Βήμα 28/12/2010

"Η αγκύλωση πάει σύννεφο. Η καθυστέρηση σπρώχνει τη χώρα στον τριτοκοσμικό βάλτο. Ο εαυτουλισμός εντελώς τυφλός. Πτώχευση επικών διαστάσεων. Δηλαδή εγώ, ύστερα από τόσα χρόνια δημοσιογραφικής θητείας, απαιτώ στον γιο μου να κληροδοτηθούν η πένα μου, η στήλη μου, ο μισθός μου. Μιλάμε για μακακία 24ωρης αδιάκοπης λειτουργίας. Το καλύτερο επιχείρημα κάθε κυβερνητικής προπαγάνδας είναι οι τάχα μου επαναστατικές κραυγές όλων των ιδιοκτητών και όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Με πρώτους και καλύτερους τους φαρμακοποιούς.

Οι πρώην πελάτες του δικομματισμού, οι σημερινοί επαναστάτες εναντίον του ξένου εχθρού. Τώρα, ως απλός πολίτης, σ' αυτές τις άθλιες οικονομικές συγκυρίες, όταν στο χείλος του γκρεμού τραμπαλίζεται η ύπαρξή σου και των παιδιών σου, με ποιου το μέρος είσαι; Μα φυσικά με την τρόικα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οι οποίοι απατούν τρία απλά, στοιχειώδη πράγματα. Εντελώς φυσιολογικά. Καθιερωμένα σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και μετά.

Το πρώτο, να λειτουργούν τα φαρμακεία όπως τα υπόλοιπα καταστήματα. Δηλαδή, σκεφτείτε την ανατριχιαστική στιγμή. Να ψάχνεις σαν μουρλός να βρεις φάρμακο για τον ημιθανή και το φαρμακείο κλειστό, επειδή έτσι γουστάρουν και επειδή το επάγγελμα κλειστό. Το δεύτερο, η άδεια του καταστήματος να μη μεταβιβάζεται από πατέρα σε γιο και από τον γιο στον εγγονό. Αμφιβάλλω αν συμβαίνει στην Αφρική. Να σου σηκώνεται η τρίχα από ένα προνόμιο εντελώς φεουδαρχικής λογικής. Το τρίτο, το κέρδος προς τα κάτω να συμπιεστεί. Όχι, σου λέει. Εκεί, εκεί στην ασυλία, σε μια ζώνη προνομιακή. Εκεί, εκεί. Για τα προνόμια φαρμακοποιών και δικηγόρων η Ελλάδα στην πτώχευση και στη Γ΄ Εθνική. Ο Έλληνας να φαρμακωθεί. Ο τσέλιγκας να καταβροχθίζει το αρνί.

Σας το ‘χω ξαναπεί. Με τέτοια μυαλά καμία ελπίδα για τη χώρα αυτή. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω δηλαδή. Χώρα κλειστή, κλειστών επαγγελμάτων και κλειστών δρόμων προς την έξοδο από μια κόλαση αληθινή!”

4. «Φαρμάκια», του Δημήτρη Δανίκα (νούμερο 2…), Το Βήμα 4/1/2011

"Η εύκολη λύση. Η αφασία της νεοελληνικής νεοπλουτοκρατίας. Μικρής, μεσαίας και μεγάλης. Έτσι και τολμήσεις να γράψεις τη γνώμη σου, τότε είσαι διαπλεκόμενος, διαφθαρμένος.

Τότε κι εσύ αλήτης δημοσιογράφος. Τα παίρνεις.

Από ποιους; Δεν λένε. Προφανώς εννοούν τα μονοπώλια των φαρμακευτικών που μόλις απελευθερωθεί το επάγγελμα θα ορμήσουν να καταβροχθίσουν το βιος των ελλήνων φαρμακοποιών.

Δηλαδή οι άνθρωποι πουλάνε φάρμακα λαϊκών φαρμακοβιοχανιών και ακόμα πιο λαϊκών συντεχνιών. Δηλαδή η αυτοκόλλητη σχέση μερικών εξ αυτών με τις πολυεθνικές- διαπιστωμένη και από τον πρόεδρό τους ομολογημένη- έγινε για να σωθεί ο φτωχός λαός. Και δηλαδή οι εκατοντάδες απόφοιτοι που δεν έτυχε η μάνα τους να παντρευτεί φαρμακοποιό θα περιμένουν με τα δυο πόδια στο τσιγκέλι και στην καλύτερη περίπτωση θα καταλήξουν να πουλάνε το πτυχίο τους έναντι χιλίων ευρώ σε κάποιον κληρονόμο που είτε από αραλίκι και αναλφαβητισμό είτε επειδή δεν γούσταρε να γίνει φαρμακοποιός πρέπει τώρα πάση θυσία να αγοράσει από κάποιο παιδί ενός κατώτερου θεού.

Και δηλαδή για να ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε. Ποια η τόσο τρομερή προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο; Ότι το λειτούργημά τους κατάντησε απλώς μια εμπορική συναλλαγή. Ότι είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν - όπως όλοι μας- είναι εξαρτήματα των πολυεθνικών. Ότι με την υπερκατανάλωση φαρμάκων συνεισφέρουν στην εξόντωση του ανοσοποιητικού συστήματος. Και ότι έτσι και βρεθείς άρρωστος το Σαββατοκύριακο, τις γιορτές και τον Δεκαπενταύγουστο την έβαψες γιατί φαρμακείο με τα κιάλια και ούτε αυτό. Με έναν λόγο, όπως συμβαίνει με κάθε τομέα, κλάδο και επάγγελμα- πλην των εργατών και των εργατοϋπαλλήλων- είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα.

Και κάτι τελευταίο. Η ελάχιστη κοινωνική ευαισθησία και ο στοιχειώδης πατριωτισμός αποδεικνύονται με τα έργα και όχι με τα λόγια. Αλλιώτικα κι εσύ κι εγώ και όλοι όσοι άλλα λένε και άλλα κάνουν, μοιάζουν ολόιδιοι με κάθε διαπλεκόμενο, διεφθαρμένο, κυνικό πολιτικό!”

5. «Kωνσταντίνος Λουράντος: Προστάτης συναφιού», της Φαίης Καραβίτη, Ημερησία 30/12/2010

" Tελευταία έχουμε χορτάσει από συντεχνιακές ιαχές. Ένας ένας οι εκπρόσωποι επαγγελματιών απειλούν με απεργίες, «αίμα», αγώνα μέχρις εσχάτων, προειδοποιούν ότι θα μείνουμε χωρίς φάρμακα, συμβόλαια, εκθέσεις Πολεοδομίας, ταξί, ίσως ακόμη και ψωμί. Όλα αυτά, φυσικά με το ευγενέστερο των κινήτρων, το καλό το δικό μας. Για το καλό το δικό μας, λοιπόν, όποιος μπορεί να μας χρησιμοποιήσει για να εκβιάσει το κράτος, το κάνει ευχαρίστως. Για το καλό το δικό μας, κάποιοι εννοούν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Kαι είναι φυσικά για το δικό μας καλό που θεωρούν ότι οφείλουν να προσέρχονται στο διάλογο με βασικό επιχείρημα το «όχι».

O πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Aττικής έχει αυτές τις μέρες την τιμητική του. Φαίνεται να έχει αντιληφθεί ότι έχουμε φτάσει στη βράση και βιάζεται να δει το σίδερο να κολλάει - κατά το συμφέρον του ιδίου και των συναδέλφων του. O Kωνσταντίνος Λουράντος ωρύεται εδώ και μερικές εβδομάδες σε τόνους και φρασεολογία που προδίδουν ακόμη και πολιτικές φιλοδοξίες. Tείνει δε να ξεχνά ότι δεν είναι έμπορος, αλλά επιστήμονας, καθώς και το γεγονός ότι δεν εκπροσωπεί όλους τους φαρμακοποιούς της Aττικής, παρά μόνο εκείνους οι οποίοι διατηρούν το δικό τους φαρμακείο ή αλλιώς τους Φαρμακοποιούς με Φαρμακείο (ΦμΦ).

Oι άλλοι, οι ΦχΦ, οι πτυχιούχοι φαρμακοποιοί που δεν έχουν ως τώρα βρει είτε γονέα φαρμακοποιό είτε καμιά τριακοσαριά χιλιάδες ευρώ, παραμένουν εκτός συλλόγων, εκτός επαγγέλματος και εκτός διαλόγου. Tο παράδοξο δε είναι ότι η συζήτηση που γίνεται για το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων αφορά κατ' εξοχήν εκείνους οι οποίοι βρίσκονται εκτός και έχουν κάθε συμφέρον να σπάσουν τα κάθε λογής δυσνόητα για την εποχή άβατα.

H κυβέρνηση μιλά για σημαντικά κέρδη από την απελευθέρωση περίπου 70 επαγγελμάτων, τα οποία ως τώρα απολαμβάνουν προνομιακό περιβάλλον. Mελέτες του IOBE προβλέπουν αύξηση του AEΠ αθροιστικά ακόμη και κατά 10%, κυρίως ως αποτέλεσμα του ελεύθερου ανταγωνισμού που θα προκύψει, ενώ η Eυρωπαϊκή Eπιτροπή επιμένει ότι η σημερινή κατάσταση επιβαρύνει κάθε ελληνικό νοικοκυριό με τουλάχιστον 1.000 ευρώ το χρόνο, καθιστά την Eλλάδα μια από τις ακριβότερες χώρες της Eυρώπης και βεβαίως αυξάνει τα ποσοστά ανεργίας. Tίποτε από όλα αυτά όμως δεν φαίνεται να συγκινεί εκείνους που βρίσκονται ήδη «μέσα». H πανίσχυρη συντεχνιακή λογική, ίδια με εκείνη των ιδιοκτητών φορτηγών, οι οποίοι δεν επιθυμούν να «μοιραστούν» τις άδειές τους με τους καινούριους, επιβάλλει τους υψηλούς τόνους που παρακολουθούμε σήμερα από τον εκπρόσωπο των ΦμΦ της Aττικής.

O κ. Λουράντος μιλάει για κράτος υπό κατοχή, το οποίο δεν δικαιούται να ανακατεύεται στις υποθέσεις του, για «σταλινικού» τύπου πρακτικές, απειλεί με 48ωρες απεργίες των φαρμακείων και πώληση φαρμάκων μόνο τοις μετρητοίς και εμφανίζεται αποφασισμένος να διαφυλάξει το καθεστώς ιδιότυπης προστασίας που παραχώρησε κάποτε στον κλάδο του το κράτος.

Tον ακούμε εδώ και μήνες να υπερασπίζεται το δικαίωμα του φαρμακοποιού να αποφασίζει πού θα πωλήσει την επιχείρησή του (και μαζί την άδεια που δεν του ανήκει) όταν αποσυρθεί από το επάγγελμα, να θεωρεί απολύτως φυσιολογικό το προβάδισμα των γόνων των φαρμακοποιών έναντι των υπολοίπων και να μάχεται για τη διατήρηση του περιθωρίου κέρδους του φαρμακοποιού στο 35% (στην τιμή χονδρικής πώλησης) ή στο 23,8% (στην τιμή της λιανικής).

Δεν τον ακούσαμε ωστόσο ούτε μία φορά να μιλά για τις κομπίνες που στήνονται εδώ και χρόνια από συναδέλφους του σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων και του κράτους. Δεν τον ακούσαμε να αναφέρεται στην ποιότητα των πτυχίων που προσκομίζουν πολλοί συνάδελφοί του από τα πρώην... σταλινικά καθεστώτα. Όπως δεν μιλά για το επίπεδο των σπουδών στις Φαρμακευτικές Σχολές της Eλλάδας ή για την ανάγκη διαρκούς κατάρτισης των φαρμακοποιών.

Mήπως οι ιδιοκτήτες ταξί αναφέρονται ποτέ στην άθλια κατάσταση πολλών από τα αυτοκίνητά τους και στην αθλιότερη ακόμη συμπεριφορά αρκετών οδηγών; Aντίστοιχα, οι περισσότεροι επαγγελματικοί κλάδοι «ξεχνούν» τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τις προοπτικές των νέων επαγγελματιών, τις ανάγκες του κράτους και των πολιτών και επιμένουν να βλέπουν μόνο το συμφέρον των «μαγαζιών» τους.

Στη συζήτηση που εξελίσσεται, θα ακουστούν πολλά και κάθε πλευρά θα επιχειρήσει να δημιουργήσει εντυπώσεις στην κοινή γνώμη. Oι μεν θα μιλούν για δικαιώματα, για κεκτημένα με κόπους και ιδρώτα, οι δε για απαράδεκτο καθεστώς και δημιουργία προνομιούχων, για δημιουργία ευκαιριών και αύξηση του πλούτου. H κοινή γνώμη όμως, αυτή που δίνει δουλειά σε φαρμακοποιούς, δικηγόρους, συμβολαιογράφους, ταξιτζήδες και φουρνάρηδες, εκτός του ότι κατά βάση συμπαθεί τον ελεύθερο ανταγωνισμό, δεν συνηθίζει και να συγχωρεί εκείνους που επιχειρούν να την μετατρέψουν σε όμηρο. Tην ώρα μάλιστα που ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος χάνουν -οριζόντια- σημαντικό μέρος του εισοδήματός τους, πιθανότατα να μη δείξουν ιδιαίτερη κατανόηση στην απληστία κάποιων επαγγελματιών.

Γι' αυτό και το καλύτερο που θα είχαν να κάνουν οι συντεχνίες είναι να ευχαριστήσουν την τύχη τους και το κράτος που εξουδετέρωσε για λογαριασμό τους τον ανταγωνισμό διατηρώντας τεχνητά υψηλά τα εισοδήματά τους και να προτείνουν οι ίδιες το αύριο των κλάδων τους, με γνώμονα τη λογική, την υπευθυνότητα και τις ανάγκες των καιρών. Tόσο ως κράτος όσο και ως κοινωνία και ως επαγγελματίες ίσως έχει έρθει η ώρα να αποφασίσουμε αν θέλουμε οι λίγοι να κερδίζουν πολλά ή να κερδίζουν από λιγότερα οι πολλοί. Ό,τι όμως και αν απαντήσουμε, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων -με προϋποθέσεις, σύστημα και οργάνωση- δεν αφορά την επικράτηση μιας συντεχνίας ή μιας ντιρεκτίβας. Eίναι βαθιά και πρωταρχικά ζήτημα δικαιοσύνης και προοπτικής για τους νέους αυτής της χώρας”.

6. «’νοιγμα επαγγελμάτων α λα Ελληνικά», του Δημήτρη Καμπουράκη, Χρηματιστήριο 31/12/2010

"Απελευθέρωση «α λα καρτ» επιχειρεί η κυβέρνηση να κάνει με τους φαρμακοποιούς. Για μια ακόμη φορά η χώρα επιβεβαιώνει την παράδοση που έχει με τις πατέντες και το ταλέντο να διαφοροποιεί και να προσαρμόζει στα δικά της μέτρα έναν κανονισμό.

Θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν παρών όταν ο κ. Λοβέρδος θα εξηγεί στους ευρωπαίους αξιωματούχους της τρόικας τη συμφωνία που πέτυχε με τους φαρμακοποιούς. Πώς θα μπορέσει να τους πείσει ότι το επάγγελμα των φαρμακοποιών ανοίγει, παρ' όλο που παραμένει το προνόμιο της κληρονομικότητας και οι δημογραφικοί περιορισμοί.

Υποτίθεται ότι μετά το άνοιγμα του επαγγέλματος ο κάθε ενδιαφερόμενος φαρμακοποιός θα μπορούσε να ανοίξει ένα νέο κατάστημα. Αμ δε! Στην πραγματικότητα κανένα νέο φαρμακείο δεν μπορεί να ανοίξει, τουλάχιστον στα περισσότερα μεγάλα αστικά κέντρα. Οι άδειες που έχουν ήδη δοθεί καλύπτουν τον πληθυσμό και ο μοναδικός τρόπος για να ανοίξει ένα νέο φαρμακείο είναι να συνταξιοδοτηθεί πρώτα ένας φαρμακοποιός που θέλει να αποσυρθεί. Στη συνέχεια, ο ενδιαφερόμενος θα πρέπει να αγοράσει την άδεια η οποία μπορεί να φτάσει ακόμη και τις 300.000 ευρώ. Τώρα πώς είναι δυνατόν να μοσχοπουλιούνται κρατικά έγγραφα όπως είναι οι άδειες, κανένας δεν το έχει καταλάβει.

Οι πρώτες άδειες που παραχωρήθηκαν στους πρώτους φαρμακοποιούς ήταν δωρεάν ή σε κάποια συμβολική τιμή, στην πορεία όμως αυτό άλλαξε. Σε κανονικές συνθήκες ο περιορισμός αυτός θα έπρεπε να καταργηθεί, από τη στιγμή που το επάγγελμα των φαρμακοποιών θα άνοιγε.

Η λογική θέλει την αγορά να διαμορφώνει την προσφορά και τη ζήτηση, άλλωστε αυτό ισχύει για κάθε επάγγελμα. Και όμως, κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται καθώς η πρώτη συμφωνία με τους φαρμακοποιούς κάνει λόγο όχι για κατάργηση πληθυσμιακών κριτηρίων, αλλά για αλλαγή προς τα κάτω. Από τους 1.500 κατοίκους που είναι σήμερα στους 1.000 κατοίκους -και κατ' εξαίρεση στους 1.300 σε περιοχές με ιδιαίτερες ανάγκες. Επίσης εφευρέθηκε το καθεστώς συστέγασης των φαρμακείων, με τον όρο ότι ο αρχικός αδειούχος φαρμακοποιός θα έχει ποσοστό συμμετοχής τουλάχιστον 51%... Αυτό και αν είναι πατέντα.

Ναι, πραγματικά θα ήθελα να ήμουν «παρών» όταν ο κ. Λοβέρδος θα τα εξηγεί όλα αυτά...”