Κώστας Κοκοκιός

Ο Κώστας Κοκοκιός λειτουργεί ένα από τα καλύτερα φαρμακεία του Ηρακλείου, ενώ πολλοί από μας τον γνωρίζουμε σαν τον πρόεδρο του Συνεταιρισμού Φαρμακοποιών Κρήτης. Ωστόσο, κάτι που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι πως σταθερό σημείο αναφοράς στη ζωή του υπήρξε η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο, αρχικά από τη θέση του παίκτη και αργότερα από αυτή του προπονητή.
Μιλήσαμε μαζί του προσπαθώντας να διαπιστώσουμε πώς έχει πετύχει τον συνδυασμό των φαινομενικά ετερόκλητων αυτών ιδιοτήτων, του φαρμακοποιού και του προπονητή ποδοσφαίρου.

Πότε ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο;

Ξεκίνησα να παίζω μικρός, όταν πήγαινα ακόμα σχολείο στη Σπάρτη —κατάγομαι από τις Καρυές Λακωνίας. Μετά, σε ηλικία 16 ετών έπαιξα για περίπου ενάμιση χρόνο στους εφήβους του Πανιωνίου. Αργότερα συνέχισα σε μια ομάδα στην Ηλιούπολη, που έπαιζε τότε στην Α? Αθηνών. Ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, έπαιξα για πολύ λίγο χρονικό διάστημα σε μια ομάδα του Ηρακλή, όμως λόγω της συνδικαλιστικής δράσης που είχα αναπτύξει τότε, δεν προλάβαινα και σταμάτησα.
Αργότερα, όταν ήρθα εδώ στην Κρήτη και άνοιξα το φαρμακείο στον Κρουσώνα, έπαιξα οκτώ χρόνια στον Παναθλητικό Όμιλο Κρουσώνα, την ομάδα που υπήρχε στο χωριό και συμμετείχαμε στο τοπικό πρωτάθλημα. Όταν μετακόμισα στο Ηράκλειο, έπαιξα στις Βούτες, στη Θέρισσο και σε μια ομάδα της περιοχής που μένω. Μετά το τέλος της πορείας μου σαν ποδοσφαιριστής εντάχθηκα στην ομάδα των υγειονομικών, την «Candia». Μ? αυτή την ομάδα πήγαμε και παίξαμε στο εξωτερικό τέσσερις φορές, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα υγειονομικών.

Από όλη αυτή την πορεία έβγαλες χρήματα;

Όχι, δεν ζήτησα ποτέ τίποτα. Ίσα-ίσα που στις ομάδες αυτές, λόγω της δουλειά μου, ως φαρμακοποιός δηλαδή, τους πρόσφερα. Επειδή ξέρω την κατάσταση που βρίσκονται οι ομάδες των τοπικών κατηγοριών, των ερασιτεχνικών σωματείων, θεωρούσα ότι είναι κρίμα να πάω σε μια ομάδα και να ζητήσω χρήματα για να παίξω. Απλά, αυτό που μου έμεινε σε όλες αυτές τις μετακινήσεις μου και τις ποδοσφαιρικές μου δραστηριότητες ήταν οι καλές σχέσεις που έκανα με τους ανθρώπους, οι κοινωνικές σχέσεις και οι φίλοι.

Τι ήταν αυτό που σου άρεσε πιο πολύ και σε τράβηξε στη μπάλα;

Το ποδόσφαιρο, πρώτα απ? όλα, έχει μια ομορφιά, έχει σχέση μ? αυτό που φτιάχνεις μέσα στον αγώνα, με τη δυναμική που αναπτύσσεις μέσα στον αγώνα, που πρέπει να ταιριάζει και στην προσωπικότητά σου —εγώ, για παράδειγμα, έπαιζα αμυντικό χαφ, γιατί είναι μια θέση η οποία θέλει αρκετά δυναμική παρουσία μέσα στο γήπεδο, επομένως ήταν κάτι που μου ταίριαζε. Έπειτα, είναι και το ομαδικό πνεύμα που δημιουργείται σε εσένα και μετά επεκτείνεται και στη κοινωνία. Αυτά και τώρα σαν προπονητής τα λέω στα παιδιά: να μην έρχεστε μόνο να μάθετε μπάλα ή να κάνετε κάτι που σας αρέσει για δύο ώρες˙ εδώ να έρχεστε για να φτιάχνετε ένα σύνολο, να αναπτύσσετε μια σχέση μεταξύ σας και αυτές τις σχέσεις αύριο-μεθαύριο να τις επεκτείνετε και στην κοινωνία. Και τέλος, είναι η επιθυμία για τη νίκη, η επιθυμία δηλαδή να είσαι κάπου πιο ψηλά. Είναι μια επιθυμία για κυριαρχία, με την καλή όμως έννοια. Γιατί σε όλη αυτή τη διαδικασία θα δεχτείς και την ήττα, θα δεχτείς και την ισοπαλία, αλλά και η ήττα, όταν την παραδέχεσαι, είναι κυριαρχία.

Ποια είναι η πορεία σου στην προπονητική;

Σαν προπονητής άρχισα να ασχολούμαι στον ΠΑΟΚ Κρουσώνα, τα δύο τελευταία χρόνια που έπαιζα και μπάλα εκεί. Έχω παρακολουθήσει αρκετά σεμινάρια προπονητικής, αλλά από ένα απ? αυτά, που είχε γίνει εδώ στο Ηράκλειο, πήρα και δίπλωμα προπονητή. Είναι κάτι το οποίο είναι μεράκι η προπονητική. Ωστόσο, δεν μπορείς να φτιάξεις κάτι φοβερό και τρομερό, γιατί τα παιδιά που έρχονται συνήθως είναι ερασιτέχνες, δεν θέλουν πολλά πράγματα να μάθουν. Είναι εργαζόμενοι, δεν μπορείς να τους έχεις όλες τις ημέρες της εβδομάδας.
Τώρα προπονώ μια ομάδα που είναι στην Β΄ κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος, τον Αθλητικό Όμιλο Κορφών. Είναι πρωτοπόρος αυτή τη στιγμή στην κατηγορία, αν και για μένα δεν είναι κυρίαρχο αυτό το θέμα, απλά οι ποδοσφαιριστές πάντα πρέπει να έχουν ένα στόχο, αλλιώς βαριούνται, τεμπελιάζουν ή παίζουν με τον τρόπο που αυτοί θέλουν.

Όταν μιλάς στα παιδιά, τι προσπαθείς να τους περάσεις;

Εκτός από την καθαρά προπονητική σχέση την οποία έχουμε, που αφορά τη φυσική κατάσταση, την τεχνική και την τακτική της ομάδας, θεωρώ βασικό σημείο να τους δώσω να καταλάβουν πρώτα ότι η ομάδα είναι μια οικογένεια, και ότι πρέπει να αναπτύξουν τις σχέσεις μεταξύ τους. Έπειτα, πρέπει να έχουν άμιλλα για να γίνονται καλύτεροι. Και, το κυριότερο, να σέβονται και τον αντίπαλο. Τους συμβουλεύω δηλαδή να παίζουν δυνατά, αλλά ποτέ δεν θέλω να χτυπήσουν έναν αντίπαλο, ακόμη και αν τους πειράξει, ακόμα και αν γίνει οτιδήποτε. Τον αντίπαλο πάντα τον σεβόμαστε. Επομένως, σεβασμός στον αντίπαλο, σεβασμός στον εαυτό τους, σεβασμός μεταξύ τους, για να έχουν μια πειθαρχία, να μην βρίζει ο ένας τον άλλο, και αυτό το έχουμε καταφέρει.

Ποια είναι η μέθοδός σου στα καθαρά προπονητικά θέματα; Ας ξεκινήσουμε με τη φυσική κατάσταση.

Η φυσική κατάσταση έχει σχέση με το πόσο αντέχει ο ποδοσφαιριστής στις συνθήκες του αγώνα, που σημαίνει ότι θα πρέπει να έχει αντοχή, ταχύτητα, δύναμη και εκρηκτικότητα. Στη φυσική κατάσταση, χρησιμοποιώ πάντα μπάλα από την αρχή, και διακόπτω για κάποιες ασκήσεις που δεν μπορείς να τις κάνεις με τη μπάλα. Είναι διαφορετική η ψυχολογία όταν ο άλλος ξέρει ότι έχει τη μπάλα στα πόδια του από το να τον βάζεις να τρέχει γύρω-γύρω απ? το γήπεδο.

Και όσον αφορά την τεχνική;

Κάνουμε και ατομική τεχνική και ομαδική. Η ατομική τεχνική περιλαμβάνει ασκήσεις με τη μπάλα, όπως είναι σταμάτημα, με το στήθος, με το γόνατο κλπ., το σουτ, το κοντρόλ, οι μεταβιβάσεις, τα πάντα. Αλλά τις ασκήσεις αυτές τις θεωρώ απαραίτητες. Εγώ τους έχω πει ότι η μπάλα είναι σαν μια φιλενάδα: όταν δεν την περιποιείσαι και δεν την προσέχεις, κάποια στιγμή θα σε αφήσει. Συνεχίζουμε μετά με την ομαδικά τεχνική. Έχει ασκήσεις με την μπάλα πάλι, αλλά με δύο, με τρία άτομα μαζί, ανάλογα με την άσκηση.

Και η τακτική;

Είναι το πιο ουσιαστικό σημείο και το κύριο στοιχείο της προπονητικής. Αλλά στα ερασιτεχνικά σωματεία δεν μπορείς να τα περάσεις εύκολα αυτά. Η τακτική ενός αγώνα, μιας προπόνησης, αφορά τη συγκεκριμένη ομάδα που έχεις, πώς θα παίξουν οι συγκεκριμένοι παίκτες κλπ. Η τακτική, δεν έχει σχέση με το σύστημα. Το σύστημα υποτάσσεται. Το σύστημα είναι πώς θα παίξεις, πώς θα στήσεις την ομάδα και η διάταξη. Η τακτική όμως έχει σχέση με όλη τη διαδικασία των αλλαγών που αναπτύσσονται μέσα στον αγώνα.

Πώς αντιμετωπίζουν στην ομάδα σου το γεγονός ότι ο προπονητής τους είναι φαρμακοποιός;

Όσον αφορά τους παράγοντες, έχω πολύ καλή σχέση, γιατί θεωρούν ότι έχω τη δυνατότητα, και λόγω μόρφωσης, να λειτουργήσω πολύ καλύτερα πάνω στα παιδιά. Με τα ίδια τα παιδιά υπάρχει ένας σεβασμός και μια απόσταση. Εγώ δεν είμαι υπέρ της απόστασης, με τα παιδιά είμαστε φίλοι, αλλά όταν κάνουμε προπόνηση τους έχω πει ότι θέλω να έχω τον απόλυτο έλεγχο και όχι να κάνει ο καθένας τα δικά του.

Θα ήθελα, κλείνοντας, να μου πεις μερικές απόψεις σου για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, σε σχέση με αυτό της εποχής που έπαιζες εσύ.

Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο όταν έπαιζα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που υπάρχει σήμερα. Υπάρχουν σήμερα καλύτεροι, μορφωμένοι προπονητές, με περισσότερες γνώσεις. Υπάρχει και η τηλεόραση, η οποία δίνει πολλές εικόνες, παραστάσεις για το πώς παίζεται το ποδόσφαιρο. Σήμερα, έχει περισσότερη δύναμη και καλύτερη τακτική. Αλλά και στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, η δύναμη, το σύστημα και η τακτική παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο, ενώ παλιά δεν ήταν έτσι. Αυτοί που έβγαζαν το φίδι από την τρύπα τότε ήταν οι καλοί ποδοσφαιριστές, οι τεχνίτες, οι οποίοι είχαν μια προσωπικότητα και οι οποίοι κατευθύναν όλη την ομάδα. Σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιοι ποδοσφαιριστές, είναι ελάχιστοι, και, εάν υπάρχουν κάποιοι, είναι αυτοί που τελικά γίνονται και μεγάλοι ποδοσφαιριστές.