Κιρσοί - ευρυαγγείες - οιδήματα

Κιρσοί, ευρυαγγείες και οιδήµατα είναι οι πιο γνωστές παθήσεις των φλεβών των κάτω άκρων που ταλαιπωρούν σήµερα ένα µεγάλο µέρος του γενικού πληθυσµού. Τόσο ο τρόπος ζωής (παρατεταµένη ορθοστασία, καθιστική ζωή, παχυσαρκία κ.ά.), όσο και η κληρονοµικότητα, οι εγκυµοσύνες, τα αντισυλληπτικά χάπια, αλλά και οι ορµόνες του σώµατός µας, είναι οι βασικές αιτίες για την εµφάνιση προβληµάτων στις φλέβες των ποδιών.

Αν και τα συµπτώµατά τους είναι ενοχλητικά (πόνος, κάψιµο, φαγούρα) συµπτώµατα που γίνονται ακόµη πιο έντονα κατά τους καλοκαιρινούς µήνες, οι συγκεκριµένες φλεβικές παθήσεις δεν αποτελούν απειλή για τη ζωή. Ωστόσο, η ιατρική αντιµετώπισή τους επιβάλλεται τόσο για αισθητικούς λόγους, όσο και για την ανακούφιση από τα δυσάρεστα συµπτώµατά τους, αλλά και για την αποφυγή πιθανών επιπλοκών. Με συντηρητικά µέτρα αντιµετωπίζονται τα οιδήµατα, µε σκληροθεραπεία (σκληρυντικές ενέσεις) και Laser οι ευρυαγγείες, ενώ η οριστική θεραπεία των κιρσών επιτυγχάνεται µε χειρουργική επέµβαση, τη λεγόµενη «σαφηνεκτοµή». Eκτός από τη κλασική µέθοδο του χειρουργείου, οι κιρσοί κατά τα τελευταία χρόνια αντιµετωπίζονται και µε εναλλακτικές µορφές χειρουργικής θεραπείας, όπως η χρήση της ενέργειας της ραδιοσυχνότητας και το ενδοφλεβικό Laser.

Για τις παραπάνω ιατρικές εξελίξεις αλλά και για τα επιµέρους χαρακτηριστικά των φλεβικών παθήσεων στα κάτω άκρα, µας µιλά ο αγγειοχειρουργός, επιµελητής της Αγγειοχειρουργικής Κλινικής του Νοσοκοµείου «Ερρίκος Ντυνάν» κ. Σωτήρης Μακρής.

«Κυκλοφορικά προβλήµατα των κάτω άκρων». Τι ακριβώς εννοούµε µε τον όρο αυτό;

Εννοούµε τα αρτηριακά και φλεβικά προβλήµατα. Στα άκρα µας, σε όλο µας το σώµα γενικότερα, υπάρχουν δυο µεγάλες οµάδες αγγείων. Οι αρτηρίες και οι φλέβες. Οι πρώτες είναι υπεύθυνες για τη µεταφορά του οξυγόνου και των θρεπτικών συστατικών στα όργανά µας (π.χ. στο έντερο, στον εγκέφαλο, στα πόδια). Οι φλέβες, από την άλλη πλευρά, είναι εντεταλµένες για την επιστροφή του αίµατος µε το διοξείδιο του άνθρακα και τα άχρηστα προϊόντα του µεταβολισµού στην καρδιά, προκειµένου να προωθηθεί στους πνεύµονες και να καθαριστεί. Στην παρούσα φάση, θα µιλήσουµε για τα φλεβικά προβλήµατα των κάτω άκρων, καθώς δε γίνεται σε µια µόνο ενότητα να εντάξουµε φλεβικά και αρτηριακά προβλήµατα µαζί.

Ποια είναι λοιπόν αυτά τα προβλήµατα;

Είναι η ήπια φλεβική ανεπάρκεια µε τα οιδήµατα των κάτω άκρων, οι ευρυαγγείες, οι κιρσοί και τα προβλήµατα του βαθέως φλεβικού δικτύου. Να σηµειώσουµε εδώ ότι στα άκρα µας έχουµε δυο µεγάλες κατηγορίες φλεβών. Τις «βαθιές φλέβες», αυτές δηλαδή που βρίσκονται βαθιά µέσα στις µυϊκές µάζες των σκελών – το «εν τω βάθει δίκτυο» όπως λέγεται – το οποίο παράγει το µεγαλύτερο και σηµαντικότερο µέρος του έργου της φλεβικής απορροής και ακολουθεί την πορεία των αρτηριών και το «επιφανειακό φλεβικό δίκτυο ή επιπολής», το οποίο βρίσκεται ακριβώς κάτω από το δέρµα και υποστηρίζεται από δυο µεγάλες φλέβες: τη µείζονα και την ελάσσονα σαφηνή.

Ας ξεκινήσουµε από τους κιρσούς. Θα θέλατε να µας εξηγήσετε πώς δηµιουργούνται;

Οι επιφανειακές φλέβες είναι υπεύθυνες για την επιστροφή του αίµατος στην καρδιά. Προκειµένου να επιτύχουν το έργο τους υπερνικώντας τη βαρύτητα, είναι εφοδιασµένες µε βαλβίδες οι οποίες επιτρέπουν τη ροή αίµατος από την περιφέρεια (τα άκρα) προς την καρδιά. Η φυσιολογική λειτουργία των βαλβίδων εξασφαλίζει την απρόσκοπτη φλεβική απορροή προς την καρδιά. Αν όµως οι βαλβίδες ανεπαρκούν, τότε το αίµα παλινδροµεί, οπότε δηµιουργούνται συνθήκες στάσης του αίµατος µέσα στα αγγεία. Είναι λογικό αυτή η «λίµναση» να οδηγεί σε διάταση, η οποία µε τη σειρά της δηµιουργεί τους λεγόµενους κιρσούς των κάτω άκρων που διακρίνονται σε πρωτοπαθείς και σε δευτερογενείς. Οι τελευταίοι αποτελούν συνέπεια άλλων παθήσεων.

Πολλοί αναφέρονται στην πάθηση αυτή µε τον όρο «φλεβίτις». Είναι σωστό;

Όχι, γιατί φλεβίτις σηµαίνει «φλεγµονή της φλέβας». Πρόκειται απλά για έναν εκλαϊκευµένο όρο που χρησιµοποιείται από τον κόσµο.

Ποιές είναι οι αιτίες που προκαλούν τους κιρσούς;

Οι αιτίες είναι πολυάριθµες και έχουν «συνεργική δράση», δηλαδή περισσότεροι του ενός παράγοντες επιδρούν στην εµφάνιση των κιρσών. Ενδεικτικά θα αναφέραµε ως αιτίες τα εξής:

• Κληρονοµικότητα και οικογενής επιβάρυνση.
• Συγγενείς λόγοι, δηλαδή λόγοι που οδηγούν στη δηµιουργία κιρσών και υπάρχουν από τη γέννηση, όπως είναι η έλλειψη βαλβίδων.
• Επαγγελµατικά αίτια, όταν πρόκειται δηλαδή για άτοµα που είναι αναγκασµένα να δουλεύουν όρθια (π.χ. κοµµωτές, πωλήτριες, χειρουργοί) ή καθισµένα πολλές ώρες και µε τα πόδια κρεµασµένα (εργαζόµενοι σε δουλειά γραφείου).
• Παχυσαρκία, η οποία συνδυάζεται και µε την αδρανοποίηση της µυϊκής φλεβοκινητικής αντλίας των κάτω άκρων, καθώς τα υπέρβαρα άτοµα συνήθως δεν περπατούν.
• Φάρµακα, κυρίως ορµόνες και αντισυλληπτικά. Σε αυτήν την περίπτωση, ο µεγαλύτερος κίνδυνος είναι η θρόµβωση και η ανάπτυξη δευτερογενών κιρσών. Μάλιστα ο κίνδυνος είναι εντονότερος κατά τους τρεις πρώτους µήνες της λήψης και ελαχιστοποιείται ένα εξάµηνο µετά τη διακοπή.
• Εγκυµοσύνες (κυρίως οι διαδοχικές), επειδή αυξάνουν την ενδοκοιλιακή πίεση, δηµιουργούν υπεργλοιότητα του αίµατος και αλλάζουν το ορµονολογικό status.
• Η ηλικία.
• Το περιβάλλον, το οποίο παίζει περισσότερο ρόλο στην εµφάνιση της συµπτωµατολογίας και όχι στην εµφάνιση των κιρσών. Ζέστη και θερµά περιβάλλοντα δηµιουργούν έξαρση στα συµπτώµατα, δεν είναι δηλαδή ο αιτιολογικός παράγοντας της πάθησης.

Ποια είναι τα συµπτώµατα που νιώθει ο ασθενής όταν έχει κιρσούς;

Οι σηµαντικότερες ενοχλήσεις που προκαλούνται από τους κιρσούς είναι: πόνος ή και οιδήµατα (πρηξίµατα) στα πόδια κατά την όρθια στάση ή λίγο πριν την περίοδο, αίσθηµα καύσους, ειδικά στα πέλµατα, αίσθηµα βάρους στις γάµπες, κυρίως στο τέλος της ηµέρας, και τέλος κνησµός (φαγούρα), πολλές φορές σε ολόκληρο το πόδι.

Η πάθηση είναι απειλητική για την ίδια τη ζωή του ασθενούς;

Όχι, οι κιρσοί δεν είναι απειλητικοί για τη ζωή των ασθενών ή για τα πόδια τους. Πρέπει όµως να αντιµετωπιστούν και σε όσο νεαρότερη ηλικία γίνει αυτό τόσο το καλύτερο, επειδή, όπως µε όλες τις αγγειολογικές παθήσεις, προϊούσης της ηλικίας αυξάνονται και τα ενοχλήµατα, αλλά και η ένταση του προβλήµατος.

Ωστόσο, γιατί πρέπει να αντιµετωπιστούν, εφόσον όπως λέτε δεν είναι επικίνδυνοι για τη ζωή των ασθενών;

Πρώτον για αισθητικούς λόγους. Είναι γνωστό ότι η εµφάνιση των άκρων απασχολεί όλους µας, αλλά πολύ περισσότερο τις γυναίκες. Δεύτερον λόγω της ύπαρξης των ενοχλητικών συµπτωµάτων. Και τρίτον για να προλάβουµε τις όποιες επιπλοκές της νόσου.

Ποιές είναι οι σοβαρότερες επιπλοκές που µπορεί να προκληθούν από τους κιρσούς;

Οι σοβαρότερες επιπλοκές είναι οι εξής:

• Αιµορραγία από ενδεχόµενο τραυµατισµό διατεταµένης φλέβας. Ακόµη και µια µικροαµυχή στο δέρµα πάνω από ένα σχηµατισµένο κιρσό, µπορεί να προκαλέσει µια εντυπωσιακή αλλά ακίνδυνη αιµορραγία.
• Η επιπολής θροµβοφλεβίτιδα. Πρόκειται για θρόµβωση των επιφανειακών φλεβών (θρόµβωση των κιρσών), από την οποία όµως δεν κινδυνεύει η ζωή του ασθενούς. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να απευθυνθεί στο γιατρό κι εκείνος θα κρίνει εάν χρειάζεται χειρουργική αντιµετώπιση.
• Το φλεβικό έκζεµα-λιποδερµατοσκλήρυνση. Την επιπλοκή αυτή την συναντάµε σε παραµεληµένες περιπτώσεις κιρσών. Ουσιαστικά πρόκειται για ατροφία του δέρµατος πάνω από τους κιρσούς, η οποία συνδυάζεται µε το οίδηµα των άκρων και προοδευτικά επιφέρει δερµατίτιδα µε κνησµό (φαγούρα) και εναπόθεση αιµοσιδηρίνης - ενός προϊόντος δηλαδή του αίµατος που λιµνάζει και βγαίνει από το αγγείο. Έτσι εξηγείται και η αλλαγή του χρώµατος της γάµπας σε πόδια µε χρόνια φλεβική ανεπάρκεια, καθώς η περιοχή αυτή του ποδιού παίρνει ένα σκούρο καφέ χρώµα.

Η κατάληξη όλων αυτών είναι τα άτονα φλεβικά έλκη. Στην περίπτωση αυτή, το δέρµα ανοίγει αυτόµατα ή κατόπιν κάποιου επιπόλαιου µικροτραυµατισµού σε έκταση και σε βάθος και δηµιουργεί «άτονο έλκος». Δεν πρόκειται για γάγγραινα και δεν κινδυνεύει το πόδι µας από αυτό. Είναι µια πληγή, η οποία λόγω των κακών συνθηκών φλεβικής κυκλοφορίας αργεί να κλείσει, µια και µπορεί να επουλωθεί µέσα σε διάστηµα 6 µηνών. Εάν κάποιος θέλει να αντιµετωπίσει το άτονο έλκος, θα πρέπει να χειρουργηθεί για τους κιρσούς του. Το χειρουργείο των κιρσών θα βοηθήσει και στην επούλωση του άτονου έλκους.

Ποιοί είναι λοιπόν οι τρόποι θεραπείας των κιρσών;

Η οριστική θεραπεία των κιρσών επιτυγχάνεται µε τη χειρουργική επέµβαση, τη λεγόµενη «σαφηνεκτοµή». Απαιτεί νοσηλεία µιας ηµέρας και γίνεται συνήθως µε γενική αναισθησία. Ο άρρωστος σηκώνεται την ίδια µέρα, τρώει το ίδιο απόγευµα και την εποµένη πηγαίνει σπίτι του, όντας ωστόσο «µπαταρισµένος» µε επιδέσµους. Τα ράµµατα αφαιρούνται µετά από 4 - 7 ηµέρες. Γι’ αυτήν τη θεραπεία δίδεται αναρρωτική άδεια είκοσι ηµερών, διάστηµα κατά το οποίο σταδιακά ο ασθενής επανέρχεται στις καθηµερινές του δραστηριότητες. Παράλληλα, είναι απαραίτητη η χρήση ελαστικού καλσόν για διάστηµα ενός µε δύο µήνες, προκειµένου να αποφευχθεί κάποιο µετεγχειρητικό οίδηµα του άκρου.

Μετά την επέµβαση µπορεί να προκληθούν επιπλοκές;

«Σαφώς και ναι, όπως άλλωστε µετά από κάθε χειρουργείο. Από αυτές τις επιπλοκές, οι πιο συχνές είναι:

• Η νευραλγία του σαφηνούς νεύρου (ενός νεύρου που πορεύεται παράλληλα µε τη µείζονα σαφηνή φλέβα, προς το κάτω µέρος της κνήµης). Δηµιουργεί κάψιµο και πόνο στο δέρµα της περιοχής.
• Το αιµάτωµα στο κανάλι της πορείας της µείζονος σαφηνούς φλέβας, το οποίο συνήθως υποχωρεί µετά από ένα µήνα.
• Η πρόκληση εν τω βάθει φλεβικής θρόµβωσης (µε πιθανότητες 1 προς 1.000), για την πρόληψη της οποίας εφαρµόζεται πρωτόκολλο χορήγησης αντιπηκτικών ενέσεων πριν και µετά το χειρουργείο.

Αξίζει πάντως να σηµειωθεί ότι πρόκειται για ένα χειρουργείο µε πολύ καλό αισθητικό αποτέλεσµα και από τις επιπλοκές του «κρατάµε» µόνο τη νευραλγία του σαφηνούς νεύρου.

Μπορεί να σηµειωθεί υποτροπή της νόσου;

Ναι µπορεί να συµβεί, αλλά η πιθανότητα είναι µικρή. Μόλις ένα 5-10%. Αιτίες της υποτροπής είναι όλοι οι λόγοι που οδήγησαν στην αρχική εµφάνιση των κιρσών (ορθοστασία, πάχος, εγκυµοσύνες κ.ά.).

Υπάρχουν κάποιες κατηγορίες ασθενών µε κιρσούς που δεν επιτρέπεται να οδηγηθούν στο χειρουργείο;

Εκτιµώ ότι άνθρωποι µεγάλης ηλικίας δεν πρέπει να χειρουργούνται. Βλέπω καµιά φορά να οδηγούνται στο χειρουργείο άρρωστοι 70 και 80 ετών. Εγώ διαφωνώ απολύτως µε αυτό, επειδή όσο ασφαλές και ακίνδυνο µπορεί να θεωρείται το συγκεκριµένο χειρουργείο, δεν παύει ο ασθενής να είναι σε µεγάλη ηλικία. Στις περιπτώσεις αυτές, η απορία µου είναι πότε θα προλάβει ο συγκεκριµένος ασθενής να χαρεί τα οφέλη αυτού του χειρουργείου; Εγώ σε ασθενείς από την ηλικία των 65 και µετά σταµατώ να χειρουργώ. Επίσης, δε µπορούν να χειρουργηθούν όσοι πάσχουν από δευτεροπαθείς κιρσούς. Ενδέχεται κάποια στιγµή στη ζωή τους να οδηγηθούν στο χειρουργείο, ωστόσο πρέπει πριν να το εξετάσουν πολύ προσεκτικά.

Εκτός από το χειρουργείο υπάρχουν κι άλλοι τρόποι θεραπείας;

Υπάρχουν οι εναλλακτικές µορφές χειρουργικής θεραπείας που συνίστανται στη χρήση της ενέργειας της ραδιοσυχνότητας και στο ενδοφλεβικό Laser. Είναι τεχνικές που προκαλούν απόφραξη της µείζονος σαφηνούς και επινοήθηκαν για καλύτερο αισθητικό αποτέλεσµα, µια και µ’ αυτές αποφεύγονται οι πολλαπλές µικρές τοµές στο πόδι, επιτρέποντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη γρηγορότερη κινητοποίηση του αρρώστου. Συγκεκριµένα, οι ασθενείς που έχουν εφαρµόσει τη µέθοδο της ραδιοσυχνότητας επιστρέφουν στην εργασία τους σε πέντε ηµέρες, ενώ αυτοί που έχουν υποστεί χειρουργική επέµβαση επιστρέφουν στις 12 ηµέρες. Ωστόσο, πρέπει να επισηµάνω ότι τα µακροχρόνια αποτελέσµατα των δύο αυτών εναλλακτικών µεθόδων δεν έχουν µελετηθεί πουθενά. Όποια έρευνα και αν δείτε αναφορικά µε τις δύο εναλλακτικές µορφές χειρουργικής θεραπείας επικεντρώνεται στον ασθενή µέχρι τα επόµενα δύο χρόνια. Από εκεί και µετά, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο. Συνεπώς, δε γνωρίζουµε αν υπάρχουν υποτροπές µετά τα δύο χρόνια και ποιές είναι αυτές. Από την άλλη πλευρά, ο ασθενής πρέπει να γνωρίζει ότι το κόστος των συγκεκριµένων µεθόδων είναι αρκετά µεγαλύτερο σε σύγκριση µε αυτό του «κλασικού» χειρουργείου.

Υπάρχουν στατιστικά στοιχεία αναφορικά µε τη συχνότητα εµφάνισης των κιρσών σε άνδρες και γυναίκες;

Βάσει µιας µελέτης που πραγµατοποιήθηκε στο Εδιµβούργο, το 35% του γενικού πληθυσµού εµφανίζει κιρσούς – ποσοστό αρκετά µεγάλο όπως καταλαβαίνετε – αφού σύµφωνα µε τη µελέτη, ένας στους τρεις ανθρώπους υποφέρει από κιρσούς. Η ίδια µελέτη δίνει συχνότητα εµφάνισης 3,5 στις γυναίκες έναντι 1,5 στους άνδρες. Παρά ταύτα, πιστεύεται ότι οι άνδρες έχουν µεγαλύτερο πρόβληµα απ’ ό,τι οι γυναίκες, απλώς δεν αναζητούν εύκολα ιατρική βοήθεια.

Όπως µας αναφέρατε στην αρχή, ένα ακόµη φλεβικό πρόβληµα των κάτω άκρων είναι η ήπια φλεβική ανεπάρκεια µε οιδήµατα. Τι ακριβώς συµβαίνει σε αυτήν την περίπτωση;

Γενικά πολύς κόσµος παραπονιέται για πρηξίµατα, οιδήµατα δηλαδή στα κάτω άκρα, χωρίς όµως να ανευρίσκεται µε το διαγνωστικό έλεγχο κάποια εµφανής αιτία που να δικαιολογεί αυτά τα συµπτώµατα. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι ασθενείς δεν έχουν κιρσούς, δεν έχουν ανεπάρκεια του βαθέως συστήµατος, παρά ταύτα όταν τους παρατηρούµε βλέπουµε πόδια πρησµένα που δηµιουργούν ενοχλητικά συµπτώµατα. Έχουµε καταλήξει λοιπόν ότι γι’ αυτή την κατηγορία ασθενών, η οποία πράγµατι είναι αρκετά µεγάλη, ευθύνεται η ορθοστασία, η πολύωρη καθιστική στάση και οι κλιµατολογικές συνθήκες της χώρας µας. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αφού βεβαίως έχουµε αποκλείσει πριν όλες τις άλλες πιθανές αιτίες οιδηµάτων (ήπια καρδιακή ανεπάρκεια, νεφρική ανεπάρκεια, παθήσεις του θυρεοειδούς κ.ά.), προσπαθούµε να επιλύσουµε το πρόβληµα µε καθαρά «συντηρητικά» µέτρα και γενικά µε µέτρα ανακούφισης.

Και ποια είναι αυτά τα µέτρα;

Όταν κοιµούνται, για παράδειγµα, τα πόδια τους να είναι λίγο πιο ψηλά από το υπόλοιπο σώµα τους, ενώ και όταν ξεκουράζονται στο σπίτι τους, επίσης να κρατούν τα πόδια τους ψηλά. Παράλληλα, τα άτοµα µε οιδήµατα στα κάτω άκρα πρέπει να ασκούνται κάνοντας περπάτηµα, τρέξιµο, ποδηλασία, κολύµβηση και αεροβική γυµναστική. Πρέπει να αποφεύγουν την πολύωρη ορθοστασία ή την καθιστική ζωή. Να µειώσουν το σωµατικό τους βάρος, εάν βέβαια αυτό χρειάζεται. Να αποφεύγουν τα στενά ρούχα και εσώρουχα που εµποδίζουν τη φλεβική κυκλοφορία. Οι γυναίκες να φορούν παπούτσια µε τακούνια ύψους 3-4 εκατοστών, καθώς τα επίπεδα παπούτσια όπως και αυτά µε τα ψηλά τακούνια βλάπτουν. Κατά τη διάρκεια της εργασίας τους να κάνουν µικρές ασκήσεις στα πόδια τους. Να µην εκτίθενται στον ήλιο, σε θερµά µπάνια ή σε πηγές θερµότητας (σάουνα, χαµάµ κ.λπ.). Να κάνουν κρύα ντους στα πόδια τους, ειδικά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Να κυκλοφορούν µέσα στο σπίτι τους ξυπόλητοι. Και βέβαια, το πιο σηµαντικό απ’ όλα είναι να φορούν ελαστικές κάλτσες διαβαθµισµένης συµπίεσης, ένα µέτρο που δυστυχώς οι ασθενείς δεν το ακολουθούν, ειδικά τους καλοκαιρινούς µήνες.

Ίσως επειδή λόγω της ζέστης, οι κάλτσες είναι ιδιαίτερα ενοχλητικές;

Ναι είναι δύσκολο να τις ανεχτούν λόγω της ζέστης, ωστόσο πρέπει να γνωρίζουν ότι οι ελαστικές κάλτσες διαβαθµισµένης συµπίεσης είναι σαφώς αποτελεσµατικές, αφού αναστέλλουν τη διάταση των φλεβών που προκαλείται από το µειωµένο τόνο τους. Οι κάλτσες πρέπει να φοριούνται το πρωί, πριν ακόµα ο ασθενής κατεβάσει τα πόδια από το κρεβάτι, ενώ πρέπει να τις κρατά αν είναι δυνατόν όλη την ηµέρα ή τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της εργασίας του και να τις βγάζει το βράδυ πριν από τον ύπνο. Είναι επίσης αναγκαίο να φροντίζει την αντικατάστασή τους ανά εξάµηνο, καθώς η διαρκής χρήση τους µειώνει την ελαστικότητά τους.

Ας µιλήσουµε όµως λίγο και για τις ευρυαγγείες. Ποια είναι τα δικά τους χαρακτηριστικά;

Επιστηµονικά ορίζονται ως «τηλαγγειεκτασίες» ή «φλεβεκτασίες». Πρόκειται για ένα συνηθισµένο φαινόµενο που αφορά περισσότερο τις γυναίκες παρά τους άντρες και ο περισσότερος κόσµος αναφέρεται σε αυτό µε τον όρο «σπασµένα αγγεία», χωρίς βεβαίως ο όρος αυτός να ανταποκρίνεται στην πραγµατικότητα. Οι ευρυαγγείες δε σχετίζονται µε τη φλεβική ανεπάρκεια, ωστόσο προκαλούν αισθητικό πρόβληµα λόγω της διεύρυνσης λεπτών αγγείων του δέρµατος. Τα αγγεία αυτά είναι διασκορπισµένα στα κάτω άκρα, πολλές φορές είναι διατεταγµένα σε τοξοειδές σχήµα, ενώ το χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν προκαλούν συµπτώµατα. Εάν δηλαδή κάποιος έχει κάποια συµπτώµατα στα πόδια του και ευρυαγγείες, τα συµπτώµατα αυτά δεν οφείλονται στις ευρυαγγείες.

Από τι προκαλούνται οι ευρυαγγείες;

Υποθέτουµε, µια και ακόµη δεν έχει αποδειχθεί, ότι µπορεί να παίζει ρόλο η ορθοστασία, η πολύωρη καθιστική στάση, οι εγκυµοσύνες και µια κληρονοµική προδιάθεση.

Πώς θεραπεύονται;

Θεραπεύονται µε δύο µεθόδους:

• Σκληροθεραπεία: αν γίνει µε το σωστό τρόπο µπορεί να δώσει εντυπωσιακά αποτελέσµατα. Πρόκειται για έγχυση ειδικής φαρµακευτικής ουσίας διαµέσου µιας πολύ λεπτής βελόνας µέσα στη φλέβα, γεγονός που προκαλεί χηµικό ερεθισµό και ίνωση του αγγείου, κάτι που µε τη σειρά του οδηγεί στο να «κολλήσουν» τα τοιχώµατά του και να εξαφανιστεί. Ο αριθµός των επισκέψεων στον αγγειοχειρουργό που απαιτούνται για την εφαρµογή της θεραπείας εξαρτάται από την έκταση του προβλήµατος. Μετά από κάθε συνεδρία, το σκέλος παραµένει µε ελαστικό καλσόν για δύο εβδοµάδες. Ενέσεις δε γίνονται κατά τους καλοκαιρινούς µήνες, λόγω αντένδειξης της έκθεσης στον ήλιο και τη ζέστη, αλλά και λόγω της δυσκολίας να εφαρµόσει σωστά το ελαστικό καλσόν.
• Laser: Η µέθοδος αυτή εφαρµόζεται σε µικρότερου µεγέθους αγγεία, έχει υψηλότερα ποσοστά υποτροπών, συνοδεύεται συχνότερα από δυσχρωµία («πορφύρα», όπως ονοµάζεται) ή άλλες επιπλοκές του δέρµατος και προϋποθέτει ένα µεγαλύτερο αριθµό συνεδριών. Κατά τα τελευταία χρόνια, οι ειδικές συσκευές Laser εφαρµόζονται από δερµατολόγους.

Μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας µπορεί να εµφανιστούν και πάλι ευρυαγγείες;

Δυστυχώς η πάθηση υποτροπιάζει. Οι ευρυαγγείες επανεµφανίζονται σε θέσεις «γειτονικές» αυτών που προϋπήρχαν, σε πολύ µεγάλο ποσοστό (15-20%).

Όσον αφορά τέλος στα προβλήµατα ανεπάρκειας του «εν τω βάθει φλεβικού δικτύου» τι θα µπορούσαµε να πούµε;

Πρόκειται για τη σοβαρότερη µορφή φλεβικής ανεπάρκειας και δεν επιδέχεται χειρουργικής επιδιόρθωσης. Γενικά, οι παθήσεις των εν τω βάθει φλεβών είναι πολύ πιο σοβαρές από τις παθήσεις των επιφανειακών φλεβών, ωστόσο αυτό είναι ένα θέµα που θα ήταν καλό να το αναλύσουµε σε µια άλλη ενότητα.