Ηλίας Καράμπελας

Όταν βαθιά µέσα σου ξέρεις πολύ καλά τι είναι αυτό για το οποίο προορίζεσαι, τι είναι αυτό που θέλεις περισσότερο απ’ όλα, τότε κανένα εµπόδιο, εσωτερικό ή εξωτερικό, δε µπορεί να σε σταµατήσει. Ζωντανή απόδειξη: ο συνάδελφος φαρµακοποιός και βετεράνος αθλητής Ηλίας Καράµπελας από τις Σέρρες. Οι τραυµατισµοί κατά την παιδική ηλικία και οι σοβαρές αντιρρήσεις του οικογενειακού του περιβάλλοντος απλά καθυστέρησαν – έστω κατά µερικές δεκαετίες – την πραγµατοποίηση του ονείρου του που δεν ήταν άλλο απ’ το να γίνει αθλητής του στίβου, ωστόσο δεν το έσβησαν. Σήµερα, αρκετά πιο ώριµος αλλά και πατέρας ενός αγοριού µόλις δεκαοκτώ µηνών που έχει δώσει µια πιο ευχάριστη «γεύση» στη ζωή του, ο Ηλίας αγωνίζεται συστηµατικά ως «βετεράνος αθλητής», συλλέγει απανωτά µετάλλια και διακρίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό και γνωρίζει από πρώτο χέρι πως η όποια κακή αθλητική απόδοση µπορεί να ξεχαστεί, ειδικά όταν το άθληµα που αγαπάς σου χαρίζει και µαγικές στιγµές. Όπως είναι, για παράδειγµα, το να κάνεις το γύρο του θριάµβου στο στάδιο της Σµύρνης, κρατώντας τη σηµαία της χώρας σου µαζί µε τον Τούρκο συναθλητή σου…

Θα θέλαµε ξεκινώντας να µας δώσεις το «βιογραφικό» σου.

Γεννήθηκα στις 8 Απριλίου του 1951 στην Αµµουδιά Σερρών, ένα µικρό χωριό που µου έχει δώσει πάρα πολλά στη ζωή µου. Αφού τελείωσα το δηµοτικό σχολείο εκεί, πήγα στις Σέρρες όπου φοίτησα στο Γυµνάσιο και κατόπιν έφυγα για την Μπολόνια της Ιταλίας, όπου και ολοκλήρωσα τις πανεπιστηµιακές µου σπουδές στη φαρµακευτική. Βεβαίως, πριν πάω στο πανεπιστήµιο, είχα ήδη τελειώσει τη σχολή εργοδηγών στις Σέρρες µε ειδικότητα «δοµικός», στην κατηγορία των δοµικών έργων. Ωστόσο, επειδή στην πορεία κατάλαβα ότι δε θα µπορούσα να το κάνω επάγγελµα, το εγκατέλειψα και έφυγα για σπουδές στο πανεπιστήµιο της Μπολόνιας. Μπορούσα βεβαίως να φοιτήσω στο πανεπιστήµιο της σωµατικής αγωγής (πρώην ΕΑΣΑ), ωστόσο υπήρξε αντίδραση από την πλευρά του πατέρα µου και έτσι προτίµησα να πάω στο εξωτερικό και να σπουδάσω φαρµακοποιός.

Εσύ δηλαδή θα προτιµούσες να γίνεις γυµναστής;

Το «στοιχείο µου» ήταν εκεί. Αγαπούσα τον αθλητισµό από µικρός, ενσυνείδητα και από ψυχής. Βεβαίως µπήκα στο χώρο του αθλητισµού και µπορώ να πω ότι ήµουν ένα ταλέντο που το ανακάλυψαν… οι µετέπειτα γυµναστές.

Πότε ξεκίνησες την ενασχόλησή σου µε τον αθλητισµό; Στην Ιταλία, παράλληλα µε τις σπουδές σου, ή αφού επέστρεψες;

Ξεκίνησα να ασχολούµαι µε τον αθλητισµό πραγµατικά από µικρό παιδί, στα εννιά µου χρόνια. Αυτή ακριβώς ήταν η ηλικία µου όταν έλαβα µέρος στους Πανσερραϊκούς Αγώνες που γίνονταν στην Ηράκλεια, αγώνες στους οποίους αναδείχτηκα πρωταθλητής στο άλµα τριπλούν και στο µήκος, παρά το γεγονός ότι είχα να ανταγωνιστώ µε παιδιά 15 ετών, ενώ δεν είχα καν προπονητή να µε βοηθήσει. Όσο αστείο και αν ακούγεται, το «προπονητήριό µου» ήταν οι φράκτες του σπιτιού µου και των γειτόνων µου, τους οποίους και πηδούσα, παρά το 1.40 του ύψους τους, είτε για να µπω στο σπίτι, είτε για να αρπάξω κάποια από τα φρούτα στον κήπο των γειτόνων! Μετά τη διάκρισή µου σε επίπεδο Πανσερραϊκών Αγώνων, ακολούθησαν και δύο πανελλήνιες διακρίσεις. Συγκεκριµένα, στις 13 Φεβρουαρίου 1969 στη Θεσσαλονίκη, κατέκτησα την πρώτη θέση στο άλµα τριπλούν, γεγονός που µου επέτρεπε να περάσω στη Γυµναστική Ακαδηµία, αλλά όπως ανέφερα ήδη, ο πατέρας µου αντιδρούσε σε αυτή την προοπτική, προφανώς και λόγω ενός ατυχούς περιστατικού που σχετιζόταν µε τον παλαιότερο τραυµατισµό του ποδοσφαιριστή αδελφού µου, αλλά και λόγω ενός δικού µου τραυµατισµού. Οι σπουδές µου στη φαρµακευτική λοιπόν έβαλαν ένα προσωρινό τέλος στις αθλητικές µου δραστηριότητες. Αφού επέστρεψα από τις σπουδές µου στην Ιταλία και το 1981, µετά τη στρατιωτική µου θητεία, άνοιξα το φαρµακείο µου εδώ, στο κέντρο της πόλης των Σερρών. Λίγο αργότερα, το 1986, ξεκίνησα και το βετερανισµό.

Πρώτη φορά ακούω τον όρο «βετερανισµός». Τι ακριβώς σηµαίνει;

«Βετερανισµός» είναι ο όρος µε τον οποίο αναφερόµαστε συνήθως στους αθλητές που είχαν κάποια αθλητική διάκριση κατά την εφηβική ηλικία τους και µετέπειτα. Αφορά σε άνδρες και γυναίκες αθλητές, ηλικίας από 30 έως και άνω των 90 ετών! Υπάρχουν σε κάθε νοµό σχετικοί σύλλογοι, αλλά και 39 Σύνδεσµοι Ελλήνων Βετεράνων Αθλητών Στίβου (Σ.Ε.Β.Α.Σ.) ανά την Ελλάδα, στους οποίους και υπαγόµαστε. Βεβαίως, στους συνδέσµους αυτούς εντάσσονται και άτοµα που δεν ασχολήθηκαν ποτέ µε τον αθλητισµό στο παρελθόν, αλλά τον αγαπούν σήµερα και διαπρέπουν σε αυτόν, µε καλές επιδόσεις σε ορισµένες περιπτώσεις. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, εγώ ασχολήθηκα µε το άλµα τριπλούν και µε το πένταθλο ρίψεων, αθλήµατα στα οποία είµαι πρωταθλητής Ελλάδας και Βαλκανίων.

Πόσο χρονών ήσουν όταν ξεκίνησες το βετερανισµό;

Όταν ξεκίνησα ήµουν σαράντα και κάτι χρονών. Τώρα πλησιάζω τα εξήντα. Μάλιστα, πριν από δεκαοχτώ µήνες έγινα και πατέρας. Ο γιος µου είναι δεκαοχτώ µηνών και τώρα πια έχω άλλες εµπειρίες, άλλες «γεύσεις ζωής» και άλλη αφοσίωση, ωστόσο τον αθλητισµό δεν τον εγκαταλείπω. Είναι τρόπος ζωής για µένα. Συνιστώ σε κάθε συνάδελφο να ασχοληθεί µε τον αθλητισµό, έστω ως χόµπι. Επαγγελµατικά δε µπορούµε πλέον να το κάνουµε, ας ασχοληθούµε τουλάχιστον ερασιτεχνικά.

Πέρα από τους Συνδέσµους Ελλήνων Βετεράνων Αθλητών Στίβου που υπάρχουν στην Ελλάδα, υπάρχει και κάποιο πανελλήνιο όργανο;

Βεβαίως. Εκτός από τους 39 Σ.Ε.Β.Α.Σ., έχουµε και την Οµοσπονδία Ελλήνων Βετεράνων Αθλητών Στίβου (Ο.Ε.Β.Α.Σ.) µε έδρα την Αθήνα, στην οποία και εντάσσονται οι παραπάνω σύνδεσµοι. Το δεκαπενταµελές Διοικητικό Συµβούλιο της Οµοσπονδίας, µε πρόεδρο τον Συµεών Συµεωνίδη και Β΄αντιπρόεδρο τη γνωστή αθλήτρια ’ννα Βερούλη, εκπροσωπεί τους βετεράνους αθλητές όλης της Ελλάδας.

Ο πρόεδρος της οµοσπονδίας σας έχει δραστηριοποιηθεί στο άθληµα του άλµατος επί κοντώ, σωστά;

Σωστά, ήταν στο άθληµα µαζί µε τον Παπανικολάου. Για εµάς τους βετεράνους αθλητές του στίβου πραγµατοποιούνται τρεις σταθερές αθλητικές διοργανώσεις µέσα στο χρόνο, οι αγώνες των οποίων κατηγοριοποιούνται ανά ηλικιακές οµάδες, µε τη µία ηλικιακή οµάδα να διαφοροποιείται από την άλλη κατά πέντε έτη. Ως προς το χρονικό προγραµµατισµό, οι διοργανώσεις αυτές ξεκινούν την περίοδο της άνοιξης, το καλοκαίρι πραγµατοποιείται η δεύτερη διοργάνωση – το φετινό εαρινό Πανελλήνιο Πρωτάθληµα Στίβου Βετεράνων πραγµατοποιείται για πρώτη φορά στο νησί της Κω – για να ολοκληρωθεί το πρόγραµµα της χρονιάς µε τους φθινοπωρινούς αγώνες. Να σηµειωθεί ότι οι εαρινοί αγώνες µας πέρυσι είχαν πραγµατοποιηθεί στην Έδεσσα και πρόπερσι εδώ στις Σέρρες. Ασφαλώς, κατά τη διάρκεια του χρόνου πραγµατοποιούνται συχνά και έκτακτες αθλητικές διοργανώσεις.

Τους διοργανώνει η Ο.Ε.Β.Α.Σ.;

Ναι, η οµοσπονδία µας, η οποία παρέχει κάθε δυνατή βοήθεια (αθλητικές και διοικητικές συµβουλές, υποστήριξη σε θέµατα υποδοµής και οργάνωσης), ώστε να µπορούµε να αγωνιστούµε κάθε φορά σε όλο το φάσµα των αγώνων στίβου. Εγώ έχω εµπειρία από τέτοιες διοργανώσεις, καθώς έχω και την ιδιότητα του προέδρου του Συνδέσµου Ελλήνων Βετεράνων Αθλητών Στίβου (Σ.Ε.Β.Α.Σ.) Σερρών, ιδιότητα µε την οποία είχα αναλάβει πριν από δύο χρόνια, στο πλαίσιο των προαναφερθέντων αγώνων, τη διοργάνωση της πιο ωραίας γιορτής των βετεράνων αθλητών στις Σέρρες, µια γιορτή που είχε ένα πραγµατικά πολύ ωραίο πρόγραµµα. Επίσης, µε την ιδιότητα του αντιπροέδρου του Συλλόγου Βετεράνων Υγειονοµικών – σύλλογος µε µέλη φαρµακοποιούς και γιατρούς που ασχολούνται µε τον αθλητισµό – έχω διοργανώσει και την Πανελληνιάδα των Υγειονοµικών στην Πρώτη Σερρών.

Πόσα µέλη αριθµεί ο δικός σας σύνδεσµος;

Ο δικός µας Σ.Ε.Β.Α.Σ. έχει γύρω στα διακόσια µέλη.

Ο σύνδεσµός σας αφορά σε βετεράνους που ασχολούνται µόνο µε το στίβο;

Ναι, µόνο µε το στίβο. Δεν καλύπτει άλλα αθλήµατα όπως σκι κλπ. Πάντως στον τοµέα των εργαζοµένων που αθλούνται ως βετεράνοι, ένας τοµέας στον οποίο υπήρξα πρωτεργάτης και εµπνευστής, συνολικά διαθέτουµε ήδη 40 µε 50 οµάδες που δραστηριοποιούνται έντονα, όσον αφορά στη συµµετοχή τους σε σχετικές αθλητικές διοργανώσεις.

Εσύ έχεις ασχοληθεί και µε άλλα αθλήµατα εκτός από το άλµα τριπλούν;

Ναι. Σήµερα είµαι πρωταθλητής Ελλάδας και Βαλκανίων και στο δέκαθλο, πέρα από το άλµα τριπλούν, ενώ έχω πολύ καλές διακρίσεις για τα ίδια αθλήµατα σε πανευρωπαϊκούς και σε παγκόσµιους αγώνες. Είχα µάλιστα πάρει την τέταρτη θέση στο συγκεκριµένο άθληµα, στο πλαίσιο της συµµετοχής µου στους αγώνες ενός παγκοσµίου πρωταθλήµατος που πραγµατοποιήθηκε στην Αυστραλία. Εκεί έζησα πρωτόγνωρες στιγµές ευτυχίας, χαράς και συγκίνησης, καθώς οι πολλοί Έλληνες µας έκαναν να αισθανόµαστε ότι είµαστε σε ελληνικό έδαφος, ειδικά όταν µας χειροκροτούσαν µε θέρµη. Γενικά, όπου κι αν γυρίσουµε το ελληνικό στοιχείο υπάρχει έντονο. Όσο για το δέκαθλο, θέλει πραγµατικά πολύ ψυχή, ειδικά όταν είσαι βετεράνος.

Ενώ τα άλµατα είναι πιο εύκολα;

Το µήκος και το ύψος είναι κανονικά, το άλµα τριπλούν ωστόσο είναι πολύ δύσκολο. Θέλει «σκληρό πόδι». Γενικά πάντως πρόκειται για αθλήµατα µε τα οποία αξίζει να ασχοληθεί κανείς. Καλώ λοιπόν όλους τους συναδέλφους φαρµακοποιούς να προσεγγίσουν το Σύνδεσµο Ελλήνων Βετεράνων Αθλητών Στίβου της περιοχής τους. Ακόµη και εάν δεν έχουν ασχοληθεί ενεργά µε τον αθλητισµό όταν ήταν νεότεροι, ας το κάνουν τώρα.

Εκτός Ελλάδας κάθε πότε πηγαίνετε;

Εκτός Ελλάδας πάµε όταν γίνονται Πανευρωπαϊκοί ή Βαλκανικοί Αγώνες, αλλά και Ολυµπιάδες. Βαλκανικοί Αγώνες γίνονται κάθε χρόνο, σε διαφορετική όµως χώρα. Οι Πανευρωπαϊκοί Αγώνες γίνονται κάθε δύο χρόνια και η Ολυµπιακοί, ως γνωστόν, κάθε τέσσερα χρόνια. Πρόσφατα µάλιστα, εµείς τα µέλη του Σ.Ε.Β.Α.Σ. των Σερρών είχαµε και µια φιλική συνάντηση στο Σαντάσκι της Βουλγαρίας µε τον αντίστοιχο Σ.Ε.Β.Α.Σ. του Πειραιά.

Πάντως δεν ακούµε καθόλου για το βετερανισµό. Γιατί πιστεύεις ότι συµβαίνει αυτό;

Γιατί δυστυχώς η Πολιτεία δε δείχνει ενδιαφέρον γι’ αυτόν, παρόλο που εµείς είµαστε καλοί «πρεσβευτές» της χώρας µας και µάλιστα µε δικά µας έξοδα. Ανάµεσά µας έχουµε αθλητές όπως ο Βασίλης Μαγγανάς που είναι πρωταθλητής στο πένταθλο ρίψεων, αλλά και πρωταθλητής κόσµου στη σφαίρα και στη σφύρα για µια δεκαετία, ενώ υπάρχουν και άλλοι επιστήµονες ή επαγγελµατίες που διαπρέπουν σε αθλήµατα όπως η δισκοβολία και το άλµα επί κοντώ.

Επίσης, γιατί δεν έχουµε ακούσει ποτέ οτιδήποτε γι’ αυτές τις αθλητικές διοργανώσεις των βετεράνων; Υπάρχει κάποιος λόγος γι’ αυτό;

Αν υπάρχει κάποιος λόγος, εγώ δεν τον ξέρω. Ίσως δεν ενδιαφέρεται η Πολιτεία επειδή δε θέλει να ξοδέψει χρήµατα ενισχύοντας τις αθλητικές διοργανώσεις των βετεράνων. Ίσως πάλι οι αρµόδιοι είναι κακώς πληροφορηµένοι για εµάς, καθώς υπάρχουν και κακοµαθηµένοι αθλητές που κάποτε ήταν πρωταθλητές σε πανευρωπαϊκούς ή βαλκανικούς αγώνες και σήµερα δεν µπορούν να κάνουν τίποτα, µε αποτέλεσµα να δυσφηµούν το βετερανισµό. Ωστόσο πρέπει να ξέρουν ότι εµείς δε ζητούµε καµιά «ιδιαίτερη αντιµετώπιση», καθώς ο καθένας από εµάς συναγωνίζεται µε άτοµα της δικής του ηλικίας, µέσα σε ένα πλαίσιο πενταετίας σε ό,τι αφορά στη χρονική απόσταση της µιας αθλητικής κατηγορίας από την άλλη, έτσι ώστε να µην ευνοείται κανείς επειδή αγωνίζεται µε κάποιο µεγαλύτερό του. Συγκεκριµένα, σε παγκόσµιο επίπεδο οι άντρες οι αθλητές ξεκινούν από την ηλικία των τριάντα πέντε –στη χώρα µας βέβαια το όριο παραµένει στα τριάντα έτη –ενώ οι γυναίκες µπορούν να ξεκινήσουν τη συµµετοχή τους στις διοργανώσεις µας από την ηλικία των τριάντα και πάνω. Οι επιµέρους ηλικιακές κατηγοριοποιήσεις των αγώνων έχουν ως εξής: τριάντα έως τριάντα εννιά, σαράντα έως σαράντα τέσσερα, σαράντα πέντε έως σαράντα εννιά, πενήντα έως πενήντα τέσσερα και ούτω καθ’ εξής.

’λλοι φαρµακοποιοί που γνωρίζεις ασχολούνται µε τον αθλητισµό;

Ναι, έχουµε κι άλλους φαρµακοποιούς. Ενδεικτικά µπορώ να αναφέρω τον κ. Τσιτσούλη, τον κ. Παπαναστασόπουλο, αλλά και τον κ. Αρναούτογλου. Ήταν και ο Χρήστος Λιντσελίδης που δυστυχώς πέθανε. Από την Καβάλα θα ανέφερα τον κ. Γεωργιάδη, ο οποίος µάλιστα υπήρξε και πρόεδρος του συνδέσµου των εκεί βετεράνων. Πρόκειται για έναν δραστήριο παιδί και καλό συνάδελφο που αγαπάει τον αθλητισµό. Με το συγκεκριµένο συνάδελφο έχουµε συµµετάσχει από κοινού σε πολλές αθλητικές συναντήσεις, καθώς µάλιστα είµαστε και συναθλητές στον ακοντισµό και στη δισκοβολία.

Τον κερδίζεις όταν αγωνίζεστε;

Βεβαίως. Εντάξει, κερδίζει πότε ο ένας και πότε ο άλλος.

Στο φαρµακείο σου, οι πελάτες σου πώς αντιµετωπίζουν αυτή σου την ενασχόληση;

Θα έλεγα ότι είναι ενθουσιασµένοι, κυρίως όταν µας βλέπουν στην τηλεόραση και στις εφηµερίδες. Δεν είναι τυχαίο γι’ αυτούς ότι ήµουν τέσσερις µε πέντε φορές πρωταθλητής στο άλµα τριπλούν στην Τουρκία. Μάλιστα, µία από τις φορές που ήµασταν στην Κωνσταντινούπολη σε κάποια διοργάνωση, ήταν συγκινητική. Επρόκειτο για άλµα τριπλούν και µέσα στο στάδιο και οι τρεις αθλητές ήµασταν Έλληνες. Ο Κακογεωργίου από τη Λαµία, εγώ και κάποιος άλλος από την Αθήνα. Μάλιστα, στο συγκεκριµένο αγώνα νικητής ήµουν εγώ και δεύτερος ο Κακογεωργίου. Ήταν µια πραγµατικά εντυπωσιακή στιγµή, παρά το γεγονός ότι οι Τούρκοι διοργανωτές έκαναν ό,τι µπορούσαν για να µη δει ο κόσµος την απονοµή. Ωστόσο, η πιο συγκινητική στιγµή στον αθλητισµό ήρθε το 1999, λίγο µετά τους καταστρεπτικούς σεισµούς σε Τουρκία και Ελλάδα που έφεραν πιο κοντά τους δύο λαούς. Τότε διοργανώθηκαν οι Βαλκανικοί Αγώνες στα παράλια της Σµύρνης που επίσης είχε πληγεί από τους σεισµούς και σε µια ατµόσφαιρα πολύ πιο «θερµή» για τους Έλληνες αυτή τη φορά. Στους αγώνες αυτούς ήρθα πάλι εγώ πρώτος, δεύτερος ένας Γιουγκοσλάβος και τρίτος ένας Τούρκος. Μετά το τέλος του αγώνα, ο συγκεκριµένος Τούρκος ζήτησε, προς έκπληξη όλων, την ελληνική σηµαία και µου ζήτησε να κάνουµε µαζί το γύρο του θριάµβου, κάτι που κάναµε υπό τις επευφηµίες του τουρκικού κοινού που φώναζε ρυθµικά «Γιουνανιστάν, Γιουνανιστάν, Γιουνανιστάν…». Ήταν µια πολύ συγκινητική στιγµή που µε έκανε να δακρύσω.

Η πιο µεγάλη σου νίκη ποια είναι;

Η πιο µεγάλη µου νίκη πραγµατοποιήθηκε στην Αυστραλία, όταν κατέκτησα τη δεύτερη θέση στο δέκαθλο, καταλαµβάνοντας ταυτόχρονα την τέταρτη θέση στο άλµα τριπλούν, στην παγκόσµια κατάταξη του αθλήµατος.

Στο πλαίσιο ποιας διοργάνωσης συνέβη αυτό; Ήταν Ολυµπιάδα;

Ναι. Θα µπορούσα να πω ότι ήταν η «Ολυµπιάδα των Βετεράνων». Βέβαια επρόκειτο για ένα Παγκόσµιο Πρωτάθληµα. Παρά το γεγονός ότι είχα ταλαιπωρηθεί αρκετά κατά την άφιξή µου στο χώρο της διοργάνωσης, από την πρώτη µέρα του δεκάθλου βρέθηκα πρώτος στη λίστα. Τα αγωνίσµατα που µε βοήθησαν ήταν η σφαιροβολία, όπου και έκανα ατοµικό ρεκόρ, το άλµα εις µήκος και τα 110 εµπόδια. Όταν όλοι θεατές στην κερκίδα άρχισαν να φωνάζουν «Καράµπελας, Καράµπελας!» και «Ελλάς, Ελλάς!», οι συναθλητές µου «πάγωσαν». Προφανώς δεν περίµεναν να κατακτήσει αµέσως την πρώτη θέση κάποιος που αγωνιζόταν στο δέκαθλο για πρώτη φορά, γιατί αυτή ήταν η πρώτη φορά. Το µεσηµέρι βεβαίως, µετά την οριστικοποίηση των συνολικών αποτελεσµάτων απ’ τα επιµέρους αθλήµατα του δεκάθλου, βρέθηκα τελικά στη δεύτερη θέση.

Σ’ αυτές τις αθλητικές διοργανώσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, εσύ συµµετέχεις στα διάφορα αθλήµατα αναλόγως µε το πώς αισθάνεσαι από πλευράς φυσικής κατάστασης;

Ναι, βέβαια. Κάθε βετεράνος αθλητής συµµετέχει στα αθλήµατα της επιλογής του, αναλόγως µε την προετοιµασία του και τη φυσική του κατάσταση.

Ωστόσο εσύ αγωνίζεσαι πιο πολύ στο τριπλούν, έτσι δεν είναι;

Ναι, έτσι είναι. Είναι ενδεικτικό ότι στους προαναφερθέντες αγώνες κατέλαβα τελικά την έβδοµη θέση σε επίπεδο συνολικής κατάταξης, κάτι που αποτέλεσε βεβαίως για µένα µια πάρα πολύ καλή διάκριση, ωστόσο σε ό,τι αφορά µόνο στο άλµα τριπλούν, κατόρθωσα να καταλάβω την τέταρτη θέση της κατάταξης.

Ποια ήταν η µεγαλύτερη στεναχώρια που είχες πότε από το χώρο του αθλητισµού;

Αν και στον αθλητισµό πραγµατικά δεν υπάρχουν στεναχώριες, µπορώ να θυµηθώ µία. Όταν ήµουν στην Αγγλία, στη διοργάνωση του Πανευρωπαϊκού και Παγκόσµιου Πρωταθλήµατος Κλειστού Στίβου, εγώ είχα λάβει µέρος στο άλµα τριπλούν κι ενώ ήµουν µέσα στην τριάδα και διεκδικούσα µετάλλιο, στο τέταρτό µου άλµα τραυµατίστηκα στη φτέρνα και δεν µπόρεσα να προχωρήσω. Κυριολεκτικά έχασα το µετάλλιο «µέσα από τα χέρια µου», µια και ήµουν σε φοβερή φόρµα και είχα κάνει πολύ καλή προετοιµασία. Το τριπλούν βέβαια έχει και τραυµατισµούς, µια και είναι δύσκολο και «σκληρό» άθληµα, αν και ευτυχώς εγώ δεν είχα άλλο σοβαρό τραυµατισµό µετά από εκείνον που είχα στην εφηβική µου ηλικία.

Τα ατοµικά σου ρεκόρ ποια είναι;

Στο άλµα τριπλούν έχω φτάσει µέχρι τα 14.95, δηλαδή τα 15 µέτρα περίπου. Στον ακοντισµό έχω φτάσει στα 51 µέτρα και κάτι. Επίσης, έχω πολύ καλές επιδόσεις και στο «βαρύ όργανο», ένα άθληµα που υπάρχει µόνο στους βετεράνους και αφορά σε µια σφαίρα που µοιάζει µε τη σφύρα αλλά είναι πολύ πιο βαριά (ζυγίζει 14 κιλά, αν και στη δική µας κατηγορία των πενήντα ετών και άνω φτάνει στα 11,5 κιλά), ενώ έχει πιο µικρή αλυσίδα. Είναι άθληµα που προϋποθέτει γερή µέση, δύναµη και τεχνική. Εγώ µάλιστα προετοιµάζοµαι για να διεκδικήσω µια πολύ καλή θέση µε το συγκεκριµένο άθληµα στο πένταθλο ρίψεων, σε οποιαδήποτε αθλητική διοργάνωση ακολουθήσει, σε βαλκανικό, πανευρωπαϊκό ή και παγκόσµιο επίπεδο.

Κάθε πότε γυµνάζεσαι;

Γυµνάζοµαι δύο φορές την εβδοµάδα, όταν έχουµε ηµιαργία στα φαρµακεία τα απογεύµατα της Δευτέρας και Τετάρτης, αλλά καµιά φορά και το Σάββατο. Γυµνάζοµαι στο Σερραϊκό Στάδιο, αλλά και στον ανοιχτό χώρο της κοιλάδας, έξω από τις Σέρρες. Συνήθως κάνω «συντήρηση», µια και το σηµαντικό είναι να έχει κανείς καλή φυσική κατάσταση.

Πώς το πετυχαίνεις αυτό;

Με πολύ χαλαρό τζόκιγκ, για µισή ώρα περίπου και λίγα βάρη, καθώς και µε λίγες ρίψεις σφαίρας, ακολουθούµενες από τρέξιµο στα 40 και 50 µέτρα.

Το γιο σου, το µικρό Αριστοτέλη, θα τον κάνεις αθλητή;

Θα το ήθελα πολύ. Το βλέπω βεβαίως να «ακολουθεί τα χνάρια µου» οπότε και να µην το θέλω εγώ, µάλλον θα γίνει µόνος του. Αυτό τελικά είναι έµφυτο.