Η κρίση ως μέρος του συστήματος

Είναι αλήθεια ότι η λειτουργία της αγοράς είναι αρκετά περίπλοκη.

Για το λόγο αυτό και η οικονομική επιστήμη χρειάστηκε πνευματικούς γίγαντες να εμπνεύσουν στρατιές σχολαστικών διανοητών, προκειμένου να κατανοηθούν οι κανόνες της πιο υλικής από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, την παραγωγή πλούτου. Σε έναν από τους θεράποντες της επιστήμης αυτής αποδίδεται και η πατρότητα της διαπίστωσης ότι «κάθε κρίση εξυπηρετεί στην ανανέωση της ικανότητας του συστήματος να επεκτείνεται (δηλαδή της επικράτησης των ισχυρότερων επί των ασθενέστερων). Η κρίση ή η ύφεση, κατά τη σύγχρονη ορολογία, είναι συνεπώς ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το σύστημα και όχι ο τρόπος με τον οποίο αποτυγχάνει».

Όση δόση υπερβολής και αν περιέχει ένας τέτοιος αφορισμός, περιγράφει καλύτερα αυτό που οι περισσότεροι φοβόμαστε. Σε συνθήκες κρίσεις, οι ισχυροί –που δεν λείπουν από το χώρο της δικής μας δραστηριότητας– γνωρίζοντας ότι έχουν το πλεονέκτημα, ασκούν επιπλέον πιέσεις ώστε να ευνοηθούν από τους νέους κανόνες και νόμους, προκειμένου να αποκομίσουν από τη –με όρους δράματος– διαδικασία μετασχηματισμού της κοινωνίας, σοβαρά οικονομικά οφέλη.

Επειδή όμως στο δράμα που συντελείται στην αλυσίδα του φαρμάκου οι όροι δεν είναι αποκλειστικά οικονομικοί αλλά και θεραπευτικοί, η έμφαση στη συμβολή και ακόμα καλύτερα στην ενίσχυση της δικής μας επιστημονικής παρέμβασης στον ασθενή είναι σε θέση να συνεισφέρει, όχι μόνο στη θωράκισή μας στον αγώνα απέναντι σε όσους απεργάζονται την οικονομική μας εξόντωση, αλλά και στο να μας ετοιμάσει για το μέλλον του επαγγέλματός μας. Ένα μέλλον που θα μας επιτρέψει να αξιοποιήσουμε στο μέγιστο τις γνώσεις από την πανεπιστημιακή μας εκπαίδευση, ώστε να ανταποκριθούμε πληρέστερα στην κύρια ανάγκη, που δεν είναι μόνο οι πληροφορίες γύρω από το φάρμακο αλλά η αποτελεσματικότερη φαρμακοθεραπεία.