Γίναμε Σικάγο;

του Βασίλη Μπιρλιράκη, φαρμακοποιού, MBA - ειδίκευση στις συνεταιριστικές επιχειρήσεις, ΜΔΕ - Χρηματοοικονομικά

Προ μερικών μηνών βρέθηκα σε μια ημερίδα καινοτομίας. Ο πρώτος ομιλητής χρησιμοποίησε μια και μόνο διαφάνεια που απεικόνιζε ένα εργοστάσιο της πόλης του Σικάγου στα τέλη του 19ου αιώνα. Το εν λόγω εργοστάσιο παρήγαγε κολόνες πάγου που χρησίμευαν για τη συντήρηση των τροφών.

Κάποια στιγμή όμως στην πόλη του Σικάγου έφτασε ο ηλεκτρισμός και λίγα χρόνια μετά εμφανίστηκαν τα ψυγεία. Το αποτέλεσμα αναμενόμενο και προδιαγεγραμμένο; Η αυθόρμητη σκέψη που θα έκανε ο καθένας μας δεν είναι ότι οι πωλήσεις μειώθηκαν έως ότου φτάσαμε στην μοιραία στιγμή που το εργοστάσιο έκλεισε άπαξ δια παντός; Η πραγματικότητα όμως μας διαψεύδει. Το εργοστάσιο όχι απλά δεν έκλεισε άλλα συνέχισε να υπάρχει και να μεγεθύνεται, παράγοντας όχι πια κολόνες πάγου αλλά… ψυγεία. Και πώς συνέβη αυτό; Απλά στο εργοστάσιο συνειδητοποίησαν ότι αυτό που πραγματικά πωλούσαν δεν ήταν ο πάγος αλλά ήταν «κρύο & ψύξη».

Θα αναρωτιέστε όμως τι σχέση έχουν τα παγάκια, τα ψυγεία και οι καταψύκτες με το δικό μας το σινάφι; Μήπως γιατί το κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο έτσι όπως διαμορφώνεται αρχίζει να θυμίζει λίγο από Σικάγο; Μήπως γιατί τα αυξημένα κόστη στο χώρο του φαρμάκου και της υγείας, η συγκέντρωση των δραστηριοτήτων στα χέρια λίγων «παικτών», η εμφάνιση νέων τεχνολογιών, και κυρίως η εμφάνιση νέου τύπου ασθενειών που συνοδεύουν τον ασθενή στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και αποκτούν βιοψυχοκοινωνικό περιεχόμενο αποτελούν για εμάς τους φαρμακοποιούς τρόπο τινά την άφιξη του «ηλεκτρισμού» στην «πόλη» μας;

Ακριβώς για τον λόγο αυτό το προαναφερθέν παράδειγμα μπορεί να ταιριάξει απόλυτα στο επάγγελμα μας, αυτό του φαρμακοποιού που είναι γαντζωμένο με νύχια και με δόντια σε αυτό που πουλάει μέχρι σήμερα, τη δική του κολόνα πάγου, δηλαδή τη διάθεση φαρμάκων.

Η διάθεση των φαρμάκων στην εποχή της νέας τεχνολογίας έχει ολοένα και λιγότερη αξία να γίνεται έτσι όπως γίνεται, γιατί απλά υπάρχουν νέοι τρόποι που εγγυώνται την ασφάλεια του ασθενή με μικρότερο μάλιστα οικονομικό κόστος. Το ερώτημα που προκύπτει άμεσα και σε συνάρτηση με το παράδειγμα μας είναι εάν ο φαρμακοποιός «πουλάει» φάρμακα ή υγεία δια μέσου των φαρμάκων; Εάν η απάντηση μας είναι τα φάρμακα τότε είναι σαν οι εργάτες του Σικάγου να είχαν αποφασίσει ότι ο νεοαφιχθής ηλεκτρισμός θα χρησιμοποιούνταν για την βελτίωση της παραγωγικής διαδικασίας (στις κολόνες πάγου) και όχι για να τους βάλει να σκεφτούν να ξεκινήσουν την παραγωγή ψυγείων.

Εμείς οι φαρμακοποιοί θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι το πραγματικό μας προϊόν, αυτό που πραγματικά «πουλάμε» είναι υγεία διαμέσου των φαρμάκων. Αυτών των φαρμάκων των οποίων δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα και τη μη εμφάνιση ανεπιθύμητων ενεργειών, όσο καλά και εάν έχει γίνει η διάγνωση, η διάθεση και η χορήγηση. Και αυτό προκαλεί ένα μεγάλο πρόβλημα στην κοινωνία μας με τεράστιο οικονομικό βάρος, καθώς απαιτούνται νέες διαγνώσεις, πιο ακριβά θεραπευτικά μέσα, απουσίες από την εργασία, κτλ.

Για αυτό αγαπητέ συνάδελφε, συλλογίσου για ένα λεπτό: Τι είναι αυτό που «πουλάς»; Τι είναι αυτό που θέλεις να «πουλήσεις»; Και εάν αντιστεκόμαστε πουλώντας κολόνες πάγου, για πόσο καιρό θα το κάνουμε ακόμα;