Γιατί το φάρμακο δεν είναι προϊόν, αλλά αγαθό

Τα προηγούμενα χρόνια όλοι έχουν γίνει αποδέκτες μιας εκστρατείας «ενημέρωσης» που κάνει λόγο για «κακούς» φαρμακοποιούς και για «πολύ ακριβά φάρμακα», λες και όλες οι υπόλοιπες ειδικότητες έχουν μόνο «καλούς» και όλα τα υπόλοιπα προϊόντα και υπηρεσίες είναι φτηνές.

Πριν αναλύσουμε γιατί το φάρμακο είναι κοινωνικό αγαθό και όχι ένα εμπορικό προϊόν μόνο, και το φαρμακείο χώρος πρωτοβάθμιας και όχι ένα οποιοδήποτε κατάστημα, ας μας εξηγήσουν κάποιοι γιατί στο φάρμακο έπρεπε να καταβαραθρωθεί η τιμή του για να υπάρχει, και άλλα αγαθά όπως τα καύσιμα, οι υπηρεσίες και κυρίως η φορολογία να αυξηθούν υπέρμετρα. Φυσικά γιατί στο πρώτο το κράτος πληρώνει και στα υπόλοιπα το κράτος εισπράττει.

Γιατί το φάρμακο δεν είναι προϊόν

Προϊόν είναι το αποτέλεσμα μιας παραγωγικής διαδικασίας αναλόγως παραγόμενο από τα τεχνικά χαρακτηριστικά που προκαθορίζει ο παραγωγός.

Φάρμακο είναι το αποτέλεσμα μιας πολύχρονης και πολυέξοδης έρευνας, τα χαρακτηριστικά του οποίου ελέγχονται συνεχώς και για να αδειοδοτηθεί χρειάζεται να υφίστανται και να συνυπάρχουν πολλοί παράμετροι σε ισορροπία.

Προϊόν είναι ένα σύστημα υλικών και άυλων στοιχείων που δημιουργεί την ελπίδα της ωφέλειας, π.χ. ενδύματα, αυτοκίνητα, υπηρεσίες εστίασης κλπ.

Φάρμακο είναι κοινωνικό αγαθό γιατί η κυκλοφορία δεν εμπεριέχει την ελπίδα της ωφέλειας, αλλά πιστοποιημένο και διαπιστωμένο όφελος στον ευάλωτο άνθρωπο, τον ασθενή, και έχει άμεση επίδραση στην υγεία του αλλά και στη ζωή του.

Προϊόν είναι ένα καταναλωτικό αγαθό που μπορεί να πωληθεί από οποιονδήποτε και σε οποιοδήποτε κατάστημα, ανάλογα με το θεσμικό πλαίσιο κάθε κράτους με μεγαλύτερη ευαισθησία σε κάποια κοινωνικά ευαίσθητα προϊόντα όπως τρόφιμα, ποτά και διάφορα χημικά καταναλωτικά.

Φάρμακο είναι ένα κοινωνικό αγαθό, διότι άπτεται της υγείας του ανθρώπου, διέπεται από ειδικό θεσμικό πλαίσιο που εξασφαλίζει και διασφαλίζει τη δραστικότητα και την αποτελεσματικότητά του και δίδεται πάντοτε από επιστήμονα φαρμακοποιό και μόνο από τα φαρμακεία, ώστε να προστατεύεται η δημόσια υγεία.

Τι δεν θα έπρεπε να είχε γίνει

• Η δυσφήμιση του φαρμακοποιού και του φαρμακείου για απάτη και εξαγωγή φαρμάκων πρέπει αμέσως να αποκατασταθεί, με την ανακοίνωση αυτών που παρανομούν και οι οποίοι αποτελούν το 1%-2% του προβλήματος και της τιμωρία τους.
• Η μη επάρκεια των φαρμάκων είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη. Η ομαλοποίηση της εφοδιαστικής αλυσίδας του φαρμάκου είναι ευθύνη και υποχρέωση της πολιτείας σε συνεργασία με τους καθ? ύλην φορείς.
• Η μείωση των τιμών των φαρμάκων είναι σε λάθος κατεύθυνση, αφού και ελλείψεις προϊόντων θα εμφανιστούν αλλά και με μαθηματική ακρίβεια θα αρχίσει η υποκατάσταση των παλαιών και φτηνών φαρμάκων με νεότερα, αποτελεσματικότερα και προφανώς ακριβότερα. Το ίδιο συνέβη και την τετραετία 2002-2006, όταν η υποκατάσταση από το 4% έφθασε στο 40%.
• Οι φαρμακοποιοί, που την τελευταία τριετία δυσφημίστηκαν ασύστολα και έχουν απωλέσει με τη μείωση των τιμών το 50% των κεφαλαίων τους, έχουν χάσει το 50% του τζίρου τους και κατ? επέκταση των εισοδημάτων τους και η πλειοψηφία των φαρμακείων βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε οριακή κατάσταση, αφού με την αύξηση της φορολογίας και τις περικοπές των ταμείων αλλά και με τις καθυστερήσεις πληρωμών αναγκάστηκαν να χρεωθούν σε φαρμακαποθήκες, τράπεζες κλπ.

Τι πρέπει να γίνει

Το κράτος δεν πρέπει σε κάτι να συμβάλει ώστε το ελληνικό φαρμακείο να προστατευθεί, αφού αυτό με τη σειρά του προστατεύει τον ασθενή, παρέχοντάς του ασφαλές φάρμακο και πρότυπες υπηρεσίες πρωτοβάθμιας περίθαλψης, χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος από τις οφειλές των ταμείων, αλλά και των ασθενών στα φαρμακεία, αφού με την κρίση όλοι οι φαρμακοποιοί πληρώνονται με τη σύνταξη στο τέλος του μήνα και αν;

Αν συνεχιστούν οι ίδιες σχέσεις πολιτείας-φαρμακευτικής αλυσίδας (φαρμακευτικές εταιρείες – φαρμακαποθήκες – φαρμακεία) ένα είναι σίγουρο: ότι ο χαμένος θα είναι ο Έλληνας ασθενής.
Ως φαρμακοποιός που 35 χρόνια βιώνω τα καλά και τα άσχημα του ελληνικού φαρμακείου, πιστεύω ότι σε αυτά τα παραπάνω πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας για το φαρμακείο, που πρέπει να είναι και η μόνη πύλη χορήγησης των φαρμάκων στον Έλληνα ασθενή. Η διάρθρωση των φαρμακείων στη χώρα πρέπει να είναι τέτοια ώστε η χορήγηση των φαρμάκων να είναι: α) εντατική, β) εκλεκτική και γ) αποκλειστική.

Εντατική, γιατί πρέπει να είναι στόχος η κάλυψη όλης της χώρας παρά τις γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, κάτι που σε μεγάλο μέρος έχει επιτευχθεί και πρέπει να συνεχιστεί.

Εκλεκτική, γιατί το φάρμακο είναι είδος που θέλει ειδικές συνθήκες μεταφοράς, φύλαξης και χορήγησης και ο ασθενής πρέπει να το λαμβάνει με όλη την ποιότητά του. ?λλα κανάλια πώλησης θα μπορούν ή θα θέλουν να πωλούν με αυτές τις διαδικασίες; Και πώς θα ελέγχονται και από ποιους;

Αποκλειστική, γιατί τα φάρμακα χρειάζονται ειδικό επιστήμονα για να χορηγηθούν, ειδικό κατάστημα για την πώλησή τους (αποστάσεις, κλιματισμός, διανυκτέρευση κλπ.) και κυρίως αγάπη γι? αυτό που κάνουν.

Έτσι μόνο και το κράτος είναι σίγουρο, αφού οι έλεγχοι είναι ευκολότερο να γίνονται για την άριστη ποιότητα και αποτελεσματικότητα της φαρμακευτικής αγωγής, και ο ασθενής περισσότερο από σίγουρος ότι το φάρμακό του είναι γνήσιο και δραστικό.

Πηγή: iatronet.gr