Για τον Τάκη Κανακάρη

Για τον Τάκη Κανακάρη

Ο Τάκης Κανακάρης έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στις 16 του Μάρτη.

Μιλώντας για αυτόν φαίνεται να προτάσσω, για πρώτη φορά από το επαγγελματικό αυτό βήμα, το «ιδιωτικό» από το «δημόσιο». Οι πιο πολλοί θα με δικαιολογούσατε. Υπήρξε για μένα για παραπάνω από τριάντα χρόνια επιστήθιος, αγαπημένος φίλος, σύντροφος, πολύτιμος συνεργάτης.

Όμως, μιλώντας για αυτόν, πιστεύω ότι περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναφέρομαι στα δημόσια πράγματα παρά στα ιδιωτικά και σας θυμίζω αυτό που κάποτε λέγαμε «φωτεινό παράδειγμα» και εννοούσαμε το πρότυπο που εμπνέει συμπεριφορές και έργα που πηγαίνουν τον καθένα από εμάς και συνακόλουθα την κοινωνία λίγο ψηλότερα, λίγο πιο μπροστά. Αυτό το «φωτεινό παράδειγμα» αργοσβήνει στις μέρες μας, όχι γιατί η εποχή στέρεψε από χαρισματικούς ανθρώπους αλλά γιατί το ταλέντο, οι ικανότητες, το έργο αυτών των ανθρώπων κατευθύνονται, εξυπηρετούν κατά κανόνα το ατομικό συμφέρον.

Ο Τάκης Κανακάρης αναδεικνύει τη δύναμη του προσωπικού παραδείγματος, ακριβώς γιατί υπήρξε μια ιδιαίτερα χαρισματική προσωπικότητα, με εξίσου σημαντική και κυρίως ανιδιοτελή δημόσια προσφορά στον πολιτικό, επαγγελματικό, επιστημονικό στίβο.

Στους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες της γενιάς του έδωσε δυναμικά το παρόν από τα χρόνια της δικτατορίας ακόμα αλλά και στη μεταπολίτευση. Ξεχώρισε αμέσως στα αμφιθέατρα αλλά και στους δρόμους «που έχουν τη δική τους ιστορία» για την οξυδέρκεια, τη σοβαρότητα, το θάρρος και την αποφασιστικότητά του. Ξεχώρισε σε εκείνα τα χρόνια εκείνα που είχαν ιδανικά, ορμή, όραμα, περηφάνια. Ξεχώρισε σε μια φαρμακευτική σχολή της Αθήνας πρωτοπόρα στο φοιτητικό κίνημα για το δυναμισμό και τη μαζικότητα των κινητοποιήσεών της αλλά και για την ανάδειξη μέσα από τις γραμμές της ηγετικών μορφών του φοιτητικού κινήματος.

Τη συνδικαλιστική διεκδίκηση ο Τάκης Κανακάρης, πάντα μέσα από τις γραμμές της αριστεράς, υπηρέτησε μετέπειτα και για μια επταετία, συμμετέχοντας από διάφορες θέσεις στο Δ.Σ. του Φ.Σ. Αττικής και αντιπροσωπεύοντας το Σύλλογο στον Π.Φ.Σ. Κέρδισε και εδώ το σεβασμό όλων, συνδυάζοντας το ριζοσπαστισμό και την ασυμβίβαστη στάση απέναντι στο στάσιμο και φοβικό, την οποία επέδειξε στους φοιτητικούς αγώνες, με τις απαιτούμενες για τον επαγγελματικό του χώρο ιδιότητες: ωριμότητα, ρεαλισμό και γνώση της «τέχνης του εφικτού».

Όταν ολοκλήρωσε και αυτόν τον κύκλο, το πεδίο της δράσης του στράφηκε αποκλειστικά στην επιστήμη και το επάγγελμά του. Ξανασυναντηθήκαμε και εδώ σε μια ευτυχή από κάθε άποψη συγκυρία. Ο θετικισμός και η αναλυτική του σκέψη, το αμείωτο ερευνητικό του ενδιαφέρον και οι μεγάλες δημιουργικές αλλά και κριτικές ικανότητές του ουσιαστικά διαμόρφωσαν την κατεύθυνση, την πορεία, την εξέλιξη του περιοδικού «Φαρμακευτικός Κόσμος». Απίστευτα φιλόπονος και εργασιομανής, την ημέρα δούλευε στο φαρμακείο, τα βράδια ακοίμητος συνέγραφε. Επί 13 χρόνια (1990-2003) σχολίαζε εμπνευσμένα, με μοναδικό ύφος, με χιούμορ, με διάθεση σκωπτική, πολλές φορές αυτοσαρκαστική, την επαγγελματική επικαιρότητα, από τις στήλες «Μεταξύ ιγδίου και κόπανου» και «Σχόλια», με το ψευδώνυμο «Φαρμακεύς». Κατέγραφε την εμπειρία της επιστήμης του από τις στήλες «Λεξικό της φαρμακευτικής γλώσσας», «Ιστορικό Λεξικό», «Ιστορικές αποδράσεις», «Πίσω από τις λέξεις». Συνέβαλε στη συνεχιζόμενη εκπαίδευση με τις στήλες «Προσοχή: φάρμακο!» και «Κουίζ». Τέλος, όντας γνώστης των περισσότερων μυστικών της φαρμακοτεχνίας, δημιούργησε και επί 10 χρόνια (1993-2003) κράτησε τη στήλη «Επί του Εργαστηρίου» και συνέγραψε το ομώνυμο βιβλίο. Μέσα από τη δημοσιογραφική και συγγραφική του δράση, τις ομιλίες και διαλέξεις και –κυρίως– την καθημερινή συμβουλευτική υποστήριξη για το εργαστήριο που προσέφερε στους συναδέλφους του, ο Τάκης Κανακάρης ανέδειξε το πρότυπο ενός επιστήμονα δοτικού, συμμετοχικού που στέκεται έξω από κάθε αποκλειστικότητα στη γνώση.

Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε αποκλειστικά με το εργαστήριο του φαρμακείου του, βιώνοντας ένα είδος απόσυρσης από τον κοινωνικό βίο.

Υπήρξε ένας άνθρωπος ιδιαίτερα έντιμος, αδιάφθορος. Με διάρθρωση στέρεα. Ένας άνθρωπος με δύναμη και φλόγα εσωτερική. Με απόλυτη προσήλωση στις ιδέες, τις αρχές και τα πιστεύω του.

Ένας τέτοιος άνθρωπος δύσκολα συμβιβάζεται με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Με την κατάρρευση των ιδανικών, την αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, την απαξίωση της πνευματικότητας. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν αποδέχεται εύκολα την αβάσταχτη ελαφρότητα των ημερών, την επικράτηση των χειρότερων αρχέτυπων της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τη στεγνότητα των αναζητήσεων και των ελπίδων.

Ο Τάκης Κανακάρης έφυγε από κοντά μας.

Θα τον προβάλλουμε πάντα στους συναδέλφους μας σαν φωτεινό παράδειγμα αγωνιστή, συναδέλφου, επιστήμονα.

Αυτά που ζήσαμε μαζί του, τα πολύτιμα, είναι στιγμές ιδιωτικές. Είναι η φιλία μιας ζωής, είναι ο δικός μας κόσμος που τελειώνει.

Το ξέρουμε πως…

«Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει.
Όχι με έναν πάταγο, αλλά με έναν λυγμό.»

Τ. Σ. Έλιοτ