Φαρμακείο στο νησί

«Γεννήθηκα στη Νέα Ιωνία, στην Αθήνα το Νοέµβριο του 1952» διηγείται ο ίδιος, «µεγάλωσα κυρίως στην Πελοπόννησο, γιατί ο πατέρας µου ήταν εφοριακός, στο Κιάτο, στην Τρίπολη, στη Μεσσήνη κι ακόµη στη Μήλο και στην Τζια. Βρέθηκα στη Γένοβα στην Ιταλία για 5 χρόνια, είχα πάει για οδοντιατρική, αλλά επειδή ήταν δύσκολα τα οικονοµικά, άλλαξα γιατί η φαρµακευτική ήταν 4 χρόνια.

Αυτός ήταν ο λόγος που έκανα φαρµακευτική. Και σιγά σιγά την ανακάλυψα µέσα στο πέρασµα του χρόνου.

Επέστρεψα, έκανα στρατό 2,5 χρόνια στα Σέρβια, στην Κοζάνη. Μετά άνοιξα φαρµακείο στην Αθήνα, στη Ν. Ιωνία, στον ηλεκτρικό σταθµό, είχε η µάνα µου ένα πατρικό µαγαζί, ένα χρόνο το κράτησα, όµως δεν πήγαινε για πολλούς και διάφορους λόγους.

Και σε κάποια στιγµή λέω να φύγω και ήρθα στη Νιο. Δεν ήρθα για επαγγελµατική αποκατάσταση. Ήταν µια αναζήτηση του εαυτού κατά βάθος». Μια αναζήτηση εαυτού που ξεκίνησε τότε και κρατάει 26 χρόνια τώρα, γιατί ο Μιχάλης Πετρόπουλος είναι ένας ανήσυχος, ξεχωριστός, βαθιά σκεπτόµενος και δηµιουργικός άνθρωπος, µε άποψη και σηµαντικές επιδόσεις στην τέχνη, τον πολιτισµό και την κοινωνική ζωή. Πάνω από όλα, όµως, είναι ο φαρµακοποιός της Ίου.

Η εν πολλοίς βιωµατική του διήγηση αποκαλύπτει το ρόλο, την αποστολή, τις υπηρεσίες υγείας του φαρµακείου σε ένα µικρό και αποµονωµένο τόπο αλλά και τις ιδιαίτερες συνθήκες άσκησης του λειτουργήµατός µας στο διασπαρµένο νησιωτικό χώρο.

To ιστορικό

’νοιξα φαρµακείο στην Ίο, αναζητώντας εαυτόν κατά βάθος. Δεν ήταν τόσο αναζήτηση επαγγελµατική όσο εαυτού. Πριν από 26 περίπου χρόνια στην Ίο, Πάσχα του 1981, σε ένα νησί που ήταν τελείως έρηµο τότε, µε λίγο τουρισµό, σε µια κλειστή κοινωνία, ήρθα εγώ ουρανοκατέβατος… Εκείνη την περίοδο επιζητούσα τη µοναξιά. Η µοναξιά, ξέρεις, αφαιρεί λόγο και προσθέτει σκέψη. Αυτό που µε τράβηξε τότε στην Ίο ήταν ότι ανακάλυψα τη σιωπή… Όσο για το φαρµακείο, σιγά σιγά και µέσα σε µια 5ετία κατάλαβα ότι είχε και ένα επαγγελµατικό ενδιαφέρον.

Τα πρώτα χρόνια

Η Νιος ήταν πάντα και είναι νησί της νεολαίας. Όµως τότε τραβούσε σαν µαγνήτης τους ναρκοµανείς και πραγµατικά ζούσαµε δύσκολες καταστάσεις, τις καλοκαιρινές νύχτες έβλεπες το ναρκοµανή µε τη σύριγγα στο µπράτσο πεσµένο στο δρόµο. Είχα την τύχη όµως εκεί γύρω στο ’83-’84 να έρθει ένας αγροτικός γιατρός, καταπληκτικός άνθρωπος, φίλος καλός -τώρα έχει γίνει ψυχίατρος-, ο Αντώνης Χατζάκης. Παρόλο που η νοµοθεσία ήταν διαφορετική τότε τηρήσαµε µε αυστηρότητα τη διαδικασία, για το γράψιµο και την εκτέλεση των συνταγών των ηρεµιστικών και υπνωτικών φαρµάκων. Ήταν αποφασισµένος αυτός ο άνθρωπος, τον βοήθησα κι εγώ, αυτός βοήθησε εµένα, και κατά κάποιον τρόπο συµβάλαµε να αποµακρυνθεί αυτός ο κόσµος χρόνο µε το χρόνο και να πάρει µια άλλη πορεία το νησί.

Το κοινό

Το κοινό µου είναι κυρίως οι ντόπιοι, 800 άτοµα το χειµώνα. Στέλνω επίσης φάρµακα στη Σίκινο και στην Ανάφη, που ο πληθυσµός τους είναι γύρω στα 300 άτοµα. Τα µικρά αυτά νησάκια έχουν δύσκολη πρόσβαση γιατί είναι ελλιπής η συγκοινωνία. Έτσι, βάζω τα φάρµακα στο καράβι, τα παίρνουν οι αγροτικοί γιατροί των νησιών και τα δίνουν στον κόσµο. Το καλοκαίρι βέβαια αυξάνεται ο πληθυσµός στην Ίο από τους εργαζόµενους για δυο τρεις µήνες στις τουριστικές επιχειρήσεις.

Η παθολογία

Μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση το µεγάλο ποσοστό σακχαρώδη διαβήτη στο νησί. Και µάλιστα µέσα στο χειµώνα είχα ετοιµάσει ένα έντυπο για να κάνω µια στατιστική, αλλά κάπου έµπλεξα µε την µηχανοργάνωση του φαρµακείου και το μετέθεσα για του χρόνου. Το καλοκαίρι σειρά παίρνουν οι «τουριστικές» παθήσεις. Ο µέσος όρος ηλικίας των τουριστών στο νησί είναι τα 25 χρόνια. Οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από φάρµακα, αν εξαιρέσεις τις αλλεργίες, τα εγκαύµατα και τα ελαφριά τραύµατα, συνήθως από τα µηχανάκια. Αντιµετωπίζουµε κυρίως ατυχήµατα, τροχαία, αραιά και πού θαλασσινά, µεθύσι, όταν η νεολαία ξεπερνά τα όριά της, και βέβαια τα περιστατικά των ανθρώπων που παίρνουν δύσκολα φάρµακα, τα έχουν ξεχάσει και καλείσαι πλέον µε ένα αγώνα φοβερό να τους τα βρεις...

Η ζήτηση

Εκτός από φάρµακα το καλοκαίρι διακινώ αρκετά αντηλιακά. Φτιάχνω, επίσης, κυρίως κρέµες για το καλοκαίρι, για εγκαύµατα, για αλλεργίες. Στα καλλυντικά και γενικά στα παραφάρµακα η κίνηση είναι µικρή. Ο κύριος λόγος είναι ότι την τελευταία οκταετία, περίπου, ο κόσµος δεν κάνει 10-15 µέρες διακοπές στο ίδιο µέρος, κάνει 2, 3, 4 µέρες στο κάθε νησί γιατί τους αρέσει να βλέπουν όλα τα νησιά.

Η ιδιαιτερότητα: ο τουρισµός

Το να δουλεύεις µε τον τουρισµό είναι δύσκολο γιατί έχεις να κάνεις µε διαφορετικές εθνικότητες. Ο αλλοδαπός κουβαλάει τη νοοτροπία της χώρας του, η οποία δεν έχει καµία σχέση µε τη δικιά µας νοοτροπία. Ο Ιταλός είναι πολύ δύσπιστος και αν δε βρει το εµπορικό όνοµα του φαρµάκου δεν το παίρνει. Ο Σκανδιναβός κινείται περισσότερο µε το χηµικό όνοµα του φαρµάκου, αλλά και αυτός όµως το σκέφτεται πάρα πολύ να χρησιµοποιήσει φάρµακα. Είναι πολύ πιο «σφιχτοί» από µας στα φάρµακα και επίσης δυσπιστούν απέναντί µας, και ίσως όχι άδικα, γιατί ακούγονται πολλά, ότι δεν αντιµετωπίζουµε σωστά τους ασθενείς, ότι οι υγειονοµικές µας υπηρεσίες είναι σε πολύ φτωχό επίπεδο κτλ. Αυτή η δυσπιστία µε συζήτηση µπορεί να ξεπεραστεί. Επιπλέον και η δική µου νοοτροπία είναι ότι το φάρµακο θα το πάρεις δύσκολα, πέρα από τα OTC, και µόνο όταν το χρειάζεσαι.

Ο γιατρός της... γειτονιάς

Το κέντρο υγείας τα τελευταία τρία χρόνια έχει οργανωθεί αρκετά καλά, σε σχέση µε τα παλιότερα χρόνια. Θυµάµαι τότε που το κέντρο υγείας δεν ήταν οργανωµένο, µέχρι το 2000 υπήρχε µόνο ένας αγροτικός γιατρός, παλιότερα µάλιστα µέχρι το 1992 οι αγροτικοί γιατροί άλλαζαν και έµενε το νησί 3-4 µήνες χωρίς γιατρό. Τότε το φαρµακείο έπαιζε το ρόλο και του αγροτικού ιατρείου και έπρεπε να έχει καλή οργάνωση σε ποσότητα και εύρος φαρµάκων ώστε να µπορέσει να καλύψει όλα τα κενά. Μέχρι και πλάσµα είχαµε τότε για να µπορέσουµε να αντιµετωπίσουµε καταστάσεις. Η προσφορά του φαρµακείου σε υλικό στο κέντρο υγείας είναι µεγάλη. Κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάτι θα χρειαστούν, νοσοκοµειακά φάρµακα τους λείπουν, µε παίρνουν τηλέφωνο και µου λένε «σε παρακαλώ παράγγειλε αυτό το φάρµακο για µια έκτακτη ανάγκη». Και το φροντίζω χωρίς κανένα οικονοµικό όφελος.

Η πρωτοβάθµια φροντίδα

Οι πρώτοι αγροτικοί γιατροί που ήρθαν µε καλούσαν να πηγαίνω µαζί τους στις επισκέψεις τους, έτσι λίγο-λίγο µε τις συζητήσεις που κάναµε µε τον καθένα άρχισα να αποκτώ κι εγώ την εµπειρία. Μέχρι το ’90 περίπου, κυρίως κάναµε άσκηση τραυµατολογίας και επειγόντων περιστατικών. Έτσι, έχω ξεγεννήσει 6 γυναίκες στη Νιο, έχω αντιµετωπίσει περιτονίτιδα σε παιδάκι, πολλά περιστατικά, δεν µπορώ να τα θυµηθώ, τα θυµάµαι όταν βλέπω τους ανθρώπους να περπατάνε στο δρόµο ή νέους που είναι σήµερα 25-26 χρονών που τα έχω κρατήσει παιδιά στην αγκαλιά µου µε πυρετό…

Και όχι µόνο...

Το διάστηµα που δεν υπήρχε αγροτικός ιατρός, µέχρι και την κλήση των ελικοπτέρων εγώ την έκανα. Έχω κάνει 230 κλήσεις ελικοπτέρων τη δεκαετία του ’80. Ήταν τραβηγµένο, γινόταν υπέρβαση των ορίων του φαρµακοποιού, όταν ο φαρµακοποιός φτάνει να κάνει διάγνωση ξεπερνά τα όριά του, αλλά δε γινόταν κι αλλιώς. Έτσι τηλεφωνούσα, στην αρχή στο νοµίατρο στη Σύρο, όπου µέσω αυτού γινόταν η κλήση, και αργότερα, όταν έγινε το ΕΚΑΒ, στο γιατρό του ΕΚΑΒ και προσπαθούσα να του δώσω να καταλάβει ότι ακόµα κι αν ο ασθενής δεν έπασχε από αυτό που του έλεγα εγώ, το πλήρωνε το κράτος, βρε αδερφέ, το ελικόπτερο, δε χανόταν ο κόσµος, ενώ αν πέθαινε ο ασθενής τότε θα υπήρχε σοβαρό ηθικό πρόβληµα για όλους µας, και τελικά νοµίζω ότι δεν αστόχησα ποτέ σ’ αυτά που έκανα…

Τα προβλήµατα: µέρος πρώτο

Το πιο σηµαντικό είναι η προµήθεια των φαρµάκων. Υπάρχει η δυσκολία της πρόσβασης για περίπου οκτώ µήνες το χρόνο, αν προσθέσουµε και τις κακοκαιρίες µε τα απαγορευτικά ή την περίπτωση που ο µεταφορέας δεν προλαβαίνει να µπει µε το φορτηγό στο καράβι, µένουµε µέρες χωρίς φάρµακα.

Αλλά και µε µία ή δύο φορές την εβδοµάδα που παραλαµβάνεις, είναι πολύ δύσκολο να έχεις προβλέψει τι χρειάζεσαι. Ελπίζω, πάντως, ότι η νέα φαρµακαποθήκη που έχω φέτος θα µε καλύψει γιατί συνεργάζεται µε courier…

Τα προβλήµατα: µέρος δεύτερο

Το στοκάρισµα του καλοκαιριού είναι πάντα ένα ζηµιογόνο πρόβληµα. Έρχεται κάποιος και παίρνει ένα νέο φάρµακο, που θα σου µείνει στο ράφι και θα περιµένεις έναν ολόκληρο χρόνο να ξανακινηθεί. Αν ρίξεις µια µατιά, θα δεις ότι υπάρχουν ποσότητες φαρµάκων στα ράφια, σε κάποια σκευάσµατα απαραίτητες, σε άλλα όχι. Πιθανόν να έχει γίνει λάθος παραγγελία, πιθανόν όµως κάποια στιγµή το φάρµακο αυτό να εξυπηρετήσει µια κατάσταση.

Το προβλήµατα: µέρος τρίτο

Το πρόβληµα των ελλείψεων των φαρµάκων είναι επίσης πολύ σοβαρό. Ξέρουµε όλοι ότι γίνονται εξαγωγές, οι φαρµακαποθήκες δίνουν τα συγκεκριµένα φάρµακα µε το σταγονόµετρο. Λες και είµαστε κοµµουνιστική χώρα, µε το δελτίο τα παίρνουµε τα φάρµακα, αυτό το θεωρώ ανεπίτρεπτο. Ο φαρµακοποιός είναι αυτός που έρχεται πρόσωπο µε πρόσωπο µε τον ασθενή κι αυτός εκτίθεται. Το φάρµακο δηλαδή είναι πλέον µόνο εµπόριο στην Ελλάδα, έχασε τον κοινωνικό του χαρακτήρα. Όλοι τα ξέρουµε τα προβλήµατα αυτά και θα έπρεπε κανονικά οι φαρµακευτικοί σύλλογοι να έχουν αντιδράσει απέναντι σε αυτή την κατάσταση.

Το ωράριο

Όχι, δεν υπάρχουν ωράρια. Είµαστε ανοιχτά κάθε µέρα, όλο το χρόνο εκτός από 10 µέρες διακοπών τα Χριστούγεννα. Με έχουν ξυπνήσει στις 4 το πρωί και για ένα κυπελλάκι για ούρα, γιατί την επόµενη µέρα πρέπει να κάνει κάποιος εξέταση. Το χειµώνα βέβαια τα ωράρια χαλαρώνουν, αλλά δεν παύει το φαρµακείο να είναι καθηµερινά ανοιχτό, ακόµη και την Κυριακή.

Το ανθρώπινο δυναµικό

Η βοηθός µου -µε την οποία συνεργάζοµαι πολύ καλά εδώ και 12 χρόνια- ήταν ανεκπαίδευτη όταν την προσέλαβα, έκανε την τετραετία της, µετά έδωσε εξετάσεις και πήρε το δίπλωµα του βοηθού φαρµακείου. Σπούδασε επιπλέον και αισθητική. Είναι πολύτιµη η βοήθειά της.

Η εκπροσώπηση

Παρά το ότι αντιµετωπίζουµε πολύ σοβαρά προβλήµατα, τα τελευταία 26 χρόνια ο Φαρµακευτικός Σύλλογος Κυκλάδων δεν έχει κάνει ούτε µία συγκέντρωση, για να τα συζητήσουµε. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι για να πας στη Σύρα που είναι η έδρα του Συλλόγου χρειάζεσαι τρεις µέρες. Η ενηµέρωση σε ότι αφορά τα ασφαλιστικά ταµεία κτλ. είναι αρκετά καλή. Τα προβλήµατα, λοιπόν, ο κάθε φαρµακοποιός τα αντιµετωπίζει µόνος του, µε το δικό του τρόπο.

Η πρόταση

Ο χώρος µας έχει πάρα πολλά προβλήµατα, τα ξέρουµε, δεν τα οµολογούµε, όµως όσον αφορά τις ενωτικές κινήσεις και τις συνενώσεις των φαρµακείων, πιστεύω ότι είναι πολύ καλές κινήσεις και πρέπει να προωθηθούν περισσότερο. Πιστεύω επίσης ότι στα µεγάλα αστικά κέντρα τα Σάββατα και τις Κυριακές πρέπει να µένουν ανοικτά περισσότερα φαρµακεία, για να εξυπηρετείται ο κόσµος. Πρέπει να καταρίψουµε τον µύθο ότι είµαστε µια προνοµιούχα τάξη.

Και επίσης να σου πω και κάτι άλλο; Ο πρώτος υπάλληλος του φαρµακείου πρέπει να είναι φαρµακοποιός; Θα λυθεί και το πρόβληµα της ανεργίας έτσι…

Η άποψη

Δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι εµείς οι φαρµακοποιοί έχουµε χάσει το παιχνίδι γιατί δεν έχει αντιληφθεί ο κόσµος το δικό µας ρόλο. Ναι µεν ο γιατρός κάνει τη διάγνωση της νόσου, πρέπει να γράψει και το φάρµακο, αλλά από κει και πέρα στο φάρµακο έχει γνώση και άποψη ο φαρµακοποιός. Ο ασθενής όµως δεν το έχει αντιληφθεί αυτό, και δεν σου έχει την εµπιστοσύνη που πρέπει ώστε να πάρει το φάρµακο που του προτείνεις, εκτός συνταγής εννοείται. Βέβαια πιστεύω ότι το καλλιεργούν και οι ίδιοι οι γιατροί αυτό.

Είχα την τύχη να έχω πάρα πολύ καλή συνεργασία τόσο µε τους γιατρούς που πέρασαν όσο και µε αυτούς που είναι σήµερα στο το νησί. Πολλές φορές θα µε πάρουν τηλέφωνο για να έχουν την άποψή µου πάνω στο φάρµακο ή να τους προτείνω ένα φάρµακο. Αυτό είναι πάρα πολύ σηµαντικό. Αισθάνεσαι ότι ασκείς την επιστήµη σου. Το µέλλον του επαγγέλµατος σε µεγάλο βαθµό θα εξαρτηθεί, κατά τη γνώµη µου, από το αν θα κατορθώσουµε να επιβάλλουµε στην κοινή γνώµη αυτήν την πεποίθηση.

Η σχέση µε την κοινότητα

Χαίροµαι γιατί ό,τι έχω κάνει σαν επιστήµονας γι’ αυτήν την κοινότητα αναγνωρίζεται. Πιστεύω, ακόµα, πως έχω παίξει ιδιαίτερο ρόλο στο να µην καταναλώνει πολλά φάρµακα ο κόσµος. Είναι σηµαντικό αυτό. Να παίρνει αυτά ακριβώς που του λέει ο γιατρός ή ο φαρµακοποιός του. Δεν κάνω εµπόριο στο φάρµακο. Οι Νιότες µου έχουν απόλυτη εµπιστοσύνη. Μου εξοµολογούνται τα προβλήµατά τους σε πάρα πολύ µεγάλο βαθµό…, σαν να είµαι παπάς έρχονται και µου εξοµολογούνται. Κι εγώ βέβαια αντίστοιχα κάνω τα πάντα γι’ αυτούς. Είναι µια αµοιβαία σχέση.

Εκτός φαρµακείου: ο χειµώνας

Ο χειµώνας είναι πολύ σκληρός, µοναξιά, θα πρέπει να ψάξεις στους ντόπιους αλλά και στους ανθρώπους που έρχονται για να µείνουν στη Νιο, υπάλληλοι, καθηγητές, δάσκαλοι, για να βρεις έναν άνθρωπο, να κάνεις παρέα, να πεις µια κουβέντα, να πιεις ένα ποτό, να βγεις σε µια ταβέρνα, είναι δύσκολος ο χειµώνας. Πρέπει να είσαι µοναχικός άνθρωπος για να αντέξεις τόσα χρόνια όσα άντεξα εγώ.

Εγώ άντεξα και αντέχω γιατί βρήκα τη γαλήνη και την ηρεµία εδώ. Η µοναξιά σού δίνει το δικαίωµα να ασχοληθείς µε τη λεπτοµέρεια. Γιατί το νησί δεν έχει να σου προσφέρει κάτι το ξεχωριστό, το επιβλητικό, οπότε ασχολείσαι µε λεπτοµέρειες, µε τα µικρά λουλούδια, µε τα µαµούνια -µην περάσω για φευγάτος µ’ αυτά που λέω, απλά αναγκάζεσαι να το κάνεις για να βρεις µια διέξοδο. Όχι ότι δεν έχουν περάσει και αξιόλογοι άνθρωποι από την Ίο. Έχουµε κάνει µαζί µε έναν δάσκαλο πριν από δύο χρόνια ένα καταπληκτικό φωτογραφικό άλµπουµ σε συνεργασία µε το σχολείο. Παλιότερα έχουµε ασχοληθεί µε εκθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής, έχουµε κάνει στο δηµοτικό σχολείο διαγωνισµούς παραµυθιών, πάρα πολλά, µέχρι και έκθεση αστρονοµικού υλικού έχουµε κάνει, που ο διευθυντής του Ευγενίδιου Ιδρύµατος µας είπε «καλά τρελοί είσαστε εκεί κάτω;»

Η κοινωνική δράση

Όταν ήρθα το ’81 ο κόσµος ήταν καταπληκτικός. Υπήρχαν ακόµα οι βεγγέρες, όπου έβλεπες 30–40 άτοµα να βγαίνουν µαζί, να πίνουν ένα κρασί, να συζητάνε. Σιγά σιγά, όπως πήγαινε µπροστά το νησί τουριστικά κι άρχιζαν να γίνονται τουριστικές µονάδες, µεγάλες-µικρές ή ενοικιαζόµενα δωµάτια, µαγαζιά κτλ., ο καθένας έβλεπε το διπλανό του, το γείτονα ή το συγγενή του, σαν ανταγωνιστή. Αυτό αποµάκρυνε τον ένα από τον άλλο και βέβαια είχε και τις συνέπειές του σε µας που δεν είµαστε από την Ίο. Δεν αποδέχεται ο κόσµος εύκολα τον µη Νιότη. Αυτό είναι το παράπονό µου και το ότι ενώ υπήρξα για 9 χρόνια δηµοτικός σύµβουλος και προσπάθησα πολύ για το καλό του τόπου, κάποια στιγµή µε αποκάλεσαν ξένο. Μετά από 25 χρόνια που έχεις ζήσει σε ένα τόπο, δεν αγαπάς το βράχο ή την πέτρα ή τη θάλασσα, αγαπάς τους ανθρώπους. Πρώτα αγαπάς τον άνθρωπο και µετά την οµορφιά του τόπου. Αν δεν αγαπήσεις τον άνθρωπο, ο τόπος γίνεται φυλακή. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι που εσύ τους αγαπάς, σε κάποια στιγµή µε αποκάλεσαν ξένο.

Η δηµιουργία

Έχω δηµοσιεύσει δύο ποιητικές συλλογές «Λυπήσου µε άνοιξη», «Το αναρχόσκυλο» και δυο µυθιστορήµατα «Μελάµπους» και «Ένα λουλούδι φερµένο από τη Βερόνα». Το «Μελάµπους» είναι ένα χαρακτηριστικό βιβλίο γιατί έχει τη Νιο της δεκαετίας του ’80, όλα τα περιστατικά που αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο είναι αληθινά. Γράφω ακόµα και θα γράφω, πιο πολύ για τον εαυτό µου παρά για τους άλλους. Όπως σου είπα και προηγουµένως, η µονα-
ξιά προσθέτει σκέψη και αφαιρεί λόγο. Και όποιος σκέφτεται πολύ, κατά βάθος χάνει τον εαυτό του. Από τη µια τον αναζητάς, ψάχνεις να τον βρεις, δεν καταλήγεις πουθενά, γιατί δεν τον βρίσκεις ποτέ τον εαυτό σου, ίσως αυτό τελικά να είναι µια αυτοάµυνα, και από την άλλη λες ακόµα έχω να δώσω κάτι, να το γράψω στο χαρτί, να το διαβάσει κάποιος, και -λίγο εγωιστικό αυτό- δε σταµατάς ποτέ να γράφεις όπως δεν σταµατάς να σκέφτεσαι και να ελπίζεις.