Φάρμακα και «φαρμάκια»

Του Μενέλαου Φουλεδάκη, φαρμακοποιού

Τους τελευταίους μήνες ζω και εγώ σαν φαρμακοποιός και οι περισσότεροι ασφαλισμένοι (το σύνολο πάντως των ασφαλισμένων στον ΕΟΠΥΥ), μια γρήγορη διαδικασία κατάρρευσης ενός συστήματος αξιών και παροχών που αφορούσαν τη φαρμακευτική περίθαλψη των ασφαλισμένων. Όλοι μας, γιατροί και φαρμακοποιοί, ο καθένας από το πόστο του, παρείχαμε τις επιστημονικές μας γνώσεις και την εμπειρία μας παράλληλα, εξασφαλίζοντας κυρίως από το κράτος (ασφαλιστικά ταμεία), και λιγότερο από τους ασφαλισμένους, το αντίτιμο της οικονομικής μας επιβίωσης.

Μου είναι εντελώς αδιάφοροι οι λαϊκισμοί στελεχών της κυβέρνησης για το παράλογο του αγώνα των φαρμακοποιών και παντελώς αδιάφορες οι τοποθετήσεις κάποιων συνδικαλιστικών στελεχών των φαρμακοποιών, ανεξάρτητα αν έχουν τώρα δίκιο στο ζήτημα της μη έγκαιρης πληρωμής.

Είναι απαράδεκτο όταν τουλάχιστον, τα συνδικαλιστικά στελέχη, αναφέρονται μόνο στο σημερινό οικονομικό πρόβλημα και δεν αναφέρονται στην αναγκαιότητα της ίδρυσης και λειτουργίας του ΕΟΠΥΥ, δηλαδή της ενοποίησης της φαρμακευτικής περίθαλψης που αποτελούσε κεντρικό άξονα του συνδικαλιστικού κινήματος των φαρμακοποιών (θα είχε ενδιαφέρον να γίνει γνωστό με παρεμβάσεις ποιων δεν μπήκαν στον ΕΟΠΥΥ γιατροί, μηχανικοί, φαρμακοποιοί και δικηγόροι), όταν δεν αναφέρονται επίσης στη λειτουργία και δημιουργία της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης για τον έλεγχο της υπερσυνταγογράφησης, όταν δεν αναφέρονται στη μεγάλη μείωση των τιμών των φαρμάκων, όταν δεν αναφέρονται στον έλεγχο της σπατάλης στα φάρμακα , στην προσπάθεια εφαρμογής των γενόσημων, στη δραστική ουσία, που κινδυνεύει να μείνει στα χαρτιά…

Εμένα προσωπικά με ενδιαφέρει κυρίως το αύριο, δηλαδή η βιωσιμότητα της φαρμακευτικής περίθαλψης και ο κοινωνικός ρόλος του φαρμακοποιού και κατά δεύτερο λόγο το ξεπέρασμα του σημερινού οικονομικού αδιέξοδου. Ανησυχώ βλέποντας καθημερινά την ταλαιπωρία των ασφαλισμένων, των φαρμακοποιών, των γιατρών και όλων των αποδεκτών υγείας αλλά και την αδυναμία της κυβέρνησης να μη θέλει, να μην μπορεί να πει όλη την αλήθεια, σε όλους τους λειτουργούς υγείας και ασφαλισμένους, να μην μπορεί να εξηγήσει την οικονομική πραγματικότητα, αλλά να προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα χρησιμοποιώντας επικίνδυνες συνταγές παρελθόντων τακτικών (επιλεκτικές πληρωμές, κλπ).

Το αύριο δεν μπορεί να είναι η μετωπική σύγκρουση μόνο πάνω στους κανόνες της αγοράς, δεν μπορεί να είναι η σύγκρουση με όρους που να οδηγούν μόνο σε αντικαταθλιπτικά, ούτε σε ασπιρίνες. Το αύριο μπορεί να είναι η συνεννόηση όλων των εμπλεκόμενων φορέων πάνω σε συγκεκριμένες δεσμεύσεις με διαχρονικό χαρακτήρα που να στηρίζεται πάνω στην πραγματικότητα, όσο σκληρή και αν είναι και όχι πάνω σε ιδεοληψίες και πείσματα.

Γιατί ό,τι έγινε η ό,τι γινόταν στο παρελθόν στο χώρο της υγείας δεν μπορεί να είναι αδιάφορο. Δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικής ή προσωπικής αθωότητας, δεν είναι αποτέλεσμα μόνο πολιτικών επιλογών, δεν είναι αποτέλεσμα μόνο κεντρικών επιλογών. Αν αποφασίσουμε ότι πρέπει να πληρώσουν αυτοί που φταίνε πρέπει να πληρώσουν και αυτοί που σιωπούσαν αποδεχόμενοι την κατάσταση, συμμετέχοντας στο πάρτι που γίνονταν όλα αυτά τα χρόνια και που είχε σαν αποτέλεσμα τον ερχομό της τρόικας, υπεύθυνης κατά την γνώμη των πολλών για όλα τα κακά στον χώρο της υγείας.