Δίχτυ ανθρωπιάς και αλληλεγγύης

Στον πέμπτο χρόνο της βαθιάς οικονομικής κρίσης και ύφεσης, η εφαρμογή των μνημονιακών συνταγών για τη δραστική μείωση των δαπανών υγείας και φαρμακευτικής περίθαλψης αποδίδει σε πλήρη έκταση στο χώρο μας τα συμπτώματα μιας εκτεταμένης καταστροφής.

Με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς, μικρά και μεσαία φαρμακεία, ιδίως των μεγάλων αστικών κέντρων, κλείνουν οριστικά και συνάδελφοί μας μπαίνουν στο περιθώριο της επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής. Τι θα απογίνουν αυτοί οι συνάδελφοί μας; Ποιες δυνατότητες έχουν να εξασφαλίσουν μια νέα θέση εργασίας στα χαλάσματα μιας εντελώς απορρυθμισμένης φαρμακευτικής αγοράς; Αν δεν αλλάξει η κατάσταση, αν δεν ηττηθούν οι νοοτροπίες και οι πολιτικές που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως η νεοφιλελεύθερη ωμότητα, όμοια της ρωμαϊκής αρένας, πώς θα ζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους;

Αυτό το κρίσιμο ερώτημα έπρεπε εδώ και καιρό να έχει απασχολήσει την επί σειρά ετών προηγούμενη συνδικαλιστική και συνεταιριστική έκφραση του κλάδου. Δεν την απασχόλησε. Και φορτώθηκε στους ώμους της μια ακόμα σοβαρότατη ευθύνη, πέρα από αυτή που χρεώθηκε για την πλήρη και καθολική αποτυχία της να αποτρέψει τις μνημονιακές επιλογές για τη διάλυση του επαγγελματικού ιστού του 

ελληνικού φαρμακείου.

Όμως είναι πια επιτακτική η ανάγκη να δημιουργηθεί ένα δίχτυ αλληλεγγύης για τους δοκιμαζόμενους συναδέλφους που να στηριχτεί από όλους: τον Π.Φ.Σ., τους τοπικούς συλλόγους, τους συνεταιρισμούς φαρμακοποιών. Ένα δίχτυ που θα διεκδικήσει λύσεις για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης στο χώρο μας.

Με προτάσεις που θα σχετίζονται με την αναζήτηση, την καταγραφή, την εύρεση νέων θέσεων εργασίας σε επαφή και συντονισμό με τις εργοδοτικές οργανώσεις, τα επιμελητήρια, τις φαρμακευτικές ή άλλες επιχειρήσεις, τα οικονομικά ισχυρά φαρμακεία. εδώ και στο εξωτερικό.

Με προτάσεις για τη δημιουργία και λειτουργία εκπαιδευτικών κέντρων, σεμιναρίων κλπ. για τον επαγγελματικό αναπροσανατολισμό σε νέες γνώσεις και δεξιότητες και την ανακατεύθυνση των συναδέλφων σε άλλες επιστημονικές ειδικότητες, για τις οποίες υπάρχει ζήτηση εργασίας.

Με προτάσεις που θα επεξεργαστούν τη δημιουργία ενός ταμείου του κλάδου για την άμεση –έστω και πρόσκαιρη– ελάχιστη οικονομική ανακούφιση των άτυχων συναδέλφων μας.

Είναι τα πρώτα και πολύ πρόχειρα που μπορούμε υπό την πίεση της ανάγκης να σκεφτούμε. Αν αγκαλιάσουμε όλοι και πρώτοι από όλους οι εκφραστές μας σε επαγγελματικό επίπεδο αυτό το απαραίτητο για την επιβίωση των συναδέλφων μας εγχείρημα, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν και άλλες πολλές σκέψεις, ιδέες, προτάσεις.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά την ιστορική ρήση του Γκάντι, ότι ανάμεσα στα εφτά που δεν πρέπει να έχεις (πλούτο χωρίς μόχθο, γνώση χωρίς χαρακτήρα, πολιτική χωρίς αρχές, απόλαυση χωρίς συναίσθημα, εμπόριο χωρίς ήθος, αγάπη χωρίς θυσία), περιλαμβάνεται και ένα που αποκτά για εμάς, ειδικά αυτές τις δύσκολες στιγμές, άλλο νόημα. Λέγεται: Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά.