Δημήτρης Σαλαμός: φαρμακοποιός - κλαρινίστας - χορευτής

Το ότι η µουσική, ο χορός και γενικότερα η καλλιτεχνική έκφραση έχουν θεραπευτικές ιδιότητες για το σώµα και τη ψυχή, είναι γνωστό από την αρχαιότητα. Όταν ωστόσο συναντά κανείς το ιδανικό «πάντρεµα» της φαρµακευτικής φροντίδας µε τη µουσική και το χορό στο πρόσωπο ενός νεαρού φαρµακοποιού από τη Νιγρίτα Σερρών, τότε η έκπληξη είναι πραγµατικά ευχάριστη!

Ο συνάδελφος Δηµήτρης Σαλαµός διατηρεί εδώ και τρία χρόνια το φαρµακείο του σε ένα µικρό χωριό των Σερρών και όταν δεν εκτελεί συνταγές, σαγηνεύει τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής και όχι µόνο µε το «γλυκό» και βαθιά ελληνικό ηχόχρωµα του κλαρίνου του ή χορεύει παραδοσιακούς και µη χορούς, όλα στο πλαίσιο του δραστήριου «Συλλόγου Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων η Νιγρίτα».

Παρά την προφανή αγάπη του για την παράδοση, ο Δηµήτρης λέει ναι στο εναλλακτικό «πείραγµα» της µουσικής του κλαρίνου, αρκεί να γίνεται σωστά και µε σεβασµό, χορεύει και µοντέρνους χορούς, ενώ γι’ αυτόν η µουσική και ο χορός δεν είναι παρά οι δύο πλευρές ενός διαρκούς ταξιδιού µέσα από πειραµατισµούς. Αναµένοντας το CD µε τη µουσική του, ας περιπλανηθούµε µαζί του στους µουσικούς «δρόµους» της Μακεδονίας.

’λλωστε, όπως υπογραµµίζει και ο ίδιος, η µουσική του κλαρίνου έχει και µια ευφρόσυνη διάσταση, γι αυτό και είναι ιδανική για νοερή έστω «υπόκρουση» των καλλιτεχνικών αναζητήσεων ενός τόσο δραστήριου νεαρού φαρµακοποιού...

Θα θέλαµε ξεκινώντας να µας πεις κάποια πράγµατα για σένα.

Ονοµάζοµαι Δηµήτρης Σαλαµός και κατάγοµαι από τη Νιγρίτα Σερρών. Γεννήθηκα το 1980, συνεπώς είµαι τριάντα χρόνων. Κατοικώ εδώ στην Νιγρίτα και διατηρώ το φαρµακείο µου σε ένα χωριό έξω από την Νιγρίτα, συγκεκριµένα στον Αχινό Σερρών, που βρίσκεται σε απόσταση πέντε µόνο λεπτών από την πόλη της Νιγρίτας.

Πόσο καιρό είσαι στο επάγγελµα;

Το φαρµακείο το έχω γύρω στα τρία χρόνια. Σπούδασα στη φαρµακευτική σχολή της Σόφιας, στη Βουλγαρία.

Πώς είναι να έχει κανείς φαρµακείο σε ένα χωριό σαν τον Αχινό Σερρών;

Οι µόνιµοι κάτοικοι του χωριού είναι γύρω στα εξακόσια µε επτακόσια άτοµα. Είναι γεωργοί και συνταξιούχοι. Δεν υπάρχει καµιά άλλη επαγγελµατική κατηγορία. Όπως είναι λογικό, εγώ έχω να κάνω περισσότερο µε τους ηλικιωµένους. Με την παρουσία µου εκεί, δίνω πολύ χαρά στον κόσµο. Είναι ήρεµα τα πράγµατα, όπως είναι συνήθως τα πράγµατα σε κάθε χωριό.

Η µουσική πότε µπήκε στη ζωή σου;

Από µικρή ηλικία. Ιδιαίτερα η παραδοσιακή µουσική αποτελεί µέρος της ζωής µου από τη γέννησή µου, καθώς ο πατέρας µου είναι λάτρης της παραδοσιακής µουσικής. Το ίδιο ισχύει γενικότερα για την οικογένειά µου. Οι παππούδες µου είχαν κλίση προς την παραδοσιακή µουσική, συνεπώς και τα ακούσµατά µου ήταν σχετικά. Εγώ µε τη σειρά µου ξεκίνησα από πολύ µικρός να πηγαίνω στα τµήµατα παραδοσιακών χορών που υπήρχαν στην Νιγρίτα. Μου άρεσε η µουσική και έτσι γράφτηκα στην φιλαρµονική που είχαµε τότε εκεί, όπου και ασχολήθηκα µε το κλαρινέτο. Σε µικρότερη ακόµα ηλικία ασχολιόµουν και µε το χορό. Σταµάτησα να ασχολούµαι όταν έφυγα για σπουδές, αλλά µε το που γύρισα στην Ελλάδα ξανά, πήρα το όλο θέµα πιο «ζεστά».

Στη φιλαρµονική που ανέφερες συστηµατοποιήθηκε αυτή η ενασχόληση;

Όχι. Έγινε µε µια παρέα που προήλθε από τη συγκεκριµένη φιλαρµονική, στην οποία όµως προστέθηκαν και κάποια µικρότερα από εµένα παιδιά, επίσης µουσικοί. Παρακινώντας ο ένας τον άλλο, µαζευτήκαµε και αρχίσαµε να παίζουµε «για την πλάκα µας», ενώ δηµιουργήσαµε και ένα «συγκροτηµατάκι», στο πλαίσιο ενός πολιτιστικού συλλόγου.

Σε ποιο σύλλογο αναφέρεσαι;

Πρόκειται για το «Σύλλογο Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων η Νιγρίτα». Υπό την «οµπρέλα» του συγκεκριµένου συλλόγου παίζαµε παραδοσιακή µουσική, µε χάλκινα και κρουστά. Αυτό έγινε πριν από τρία χρόνια. Εγώ κατά τα τελευταία πέντε χρόνια παίζω κλαρίνο συστηµατικότερα, ενώ χορεύω εδώ και είκοσι δύο χρόνια.

Και χορεύεις και παίζεις;

Μάλιστα. Ασχολούµαι και µε τα δύο.

Σήµερα παραµένεις ακόµη δραστήριος και στα δύο;

Ναι! Τον ελεύθερό µου χρόνο τον αξιοποιώ ασχολούµενος µε τη µουσική και το χορό.

Κάθε πότε βρίσκεστε µε την οµάδα σου για πρόβες;

Μια φορά την εβδοµάδα µαζευόµαστε όλοι, ωστόσο εγώ παίζω κάθε µέρα για µια ώρα περίπου ή µισή, ανάλογα µε το διαθέσιµο χρόνο. Όπως και να ’χει όµως, το γεγονός και µόνο ότι ασχολούµαι µ’ αυτό που µου αρέσει µε «κρατάει», συντηρεί το ενδιαφέρον µου. Όσο για το χορό, µε αυτόν ασχολούµαστε όποτε µας το ζητήσει ο δάσκαλός µας, τότε µαζευόµαστε ως οµάδα.

Υπάρχει περίπτωση να σε δούµε να χορεύεις στο πλαίσιο κάποιας εκδήλωσης;

Βεβαίως! Εξάλλου έχω λάβει µέρος σε πολλές σχετικές εκδηλώσεις, ενώ έχω έρθει και στην Αθήνα στο πλαίσιο τέτοιων εκδηλώσεων.

Κάθε πότε πραγµατοποιείτε εµφανίσεις;

Αυτό σχετίζεται άµεσα µε τις γενικότερες εµφανίσεις που πραγµατοποιούνται στο πλαίσιο του συλλόγου. Αφορούν είτε σε εµφανίσεις που γίνονται όταν έχουµε κληθεί σε κάποιο γεγονός, είτε σε εµφανίσεις που πραγµατοποιούνται στο πλαίσιο άλλων εκδηλώσεων.

Πηγαίνετε και σε γιορτές;

Ασφαλώς. Πηγαίνουµε σε γιορτές, σε πανηγύρια, σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, αλλά και σε χορούς.

Είστε γενικά γνωστοί στην περιοχή της Νιγρίτας ή και σε όλο το νοµό;

Θα έλεγα σε όλο το νοµό. Μέσα από τη δουλειά που παρουσιάζουµε, έχουµε κατορθώσει να είµαστε σχετικά γνωστοί, ιδιαίτερα στους κύκλους των πολιτιστικών συλλόγων. Στη Νιγρίτα πάντως είµαστε πάρα πολύ γνωστοί.

Έχετε συµµετάσχει και σε κάποιου είδους φεστιβάλ;

Σε φεστιβάλ που αφορούν στη µουσική αυτή καθ’ αυτή όχι. Με τα χορευτικά βεβαίως έχουµε συµµετάσχει. Σε ό,τι αφορά στο µουσικό µας συγκρότηµα, έχουµε εµφανιστεί στο πλαίσιο της πρώτης προσπάθειας που είχε κάνει το επιµελητήριο στις Σέρρες πριν από δύο χρόνια για να µπει στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, διοργανώνοντας µια εκδήλωση για την παρουσίαση της µεγαλύτερης µπουγάτσας!

Οι υπόλοιποι συνάδελφοι φαρµακοποιοί της περιοχής ασχολούνται µε τη µουσική;

Γνωρίζω κάποιους συναδέλφους που ασχολούνται µε τους παραδοσιακούς χορούς. Στο Φαρµακευτικό Σύλλογο Σερρών γνωρίζω προσωπικά τρεις µε τέσσερις συναδέλφους που ασχολούνται µε τη µουσική και έτσι όταν γνωριστήκαµε βρήκαµε ένα κοινό σηµείο, εκτός από το επάγγελµά µας.

Ποιο ήταν το στοιχείο που «σε τράβηξε» στο κλαρίνο; Γιατί δεν ασχολήθηκες µε κάποιο άλλο όργανο;

Γιατί το κλαρίνο έχει την ικανότητα να είναι ένα όργανο χαράς αλλά και λύπης ταυτόχρονα. Ο ήχος του, ο ιδιαίτερος τρόπος του, οι δυσκολίες που παρουσιάζει, η «γλύκα» και η οµορφιά που διαθέτει, είναι στοιχεία που όσο τα µαθαίνεις µε τον καιρό, τόσο σου αρέσει το συγκεκριµένο όργανο. Σου επιτρέπει να παίξεις τα πάντα. Από το πιο «στενάχωρο» και λυπηρό τραγούδι που υπάρχει – και η παραδοσιακή µας µουσική έχει πολλά τέτοια τραγούδια – µέχρι και το πιο ευχάριστο µουσικό κοµµάτι για γλέντι, για χαρά, για γάµο… Παράλληλα, το κλαρίνο σου επιτρέπει να παίξεις και κλασικά κοµµάτια.

Εκφράζει καλύτερα το συναίσθηµα;

Ναι. Έχει µια «γλύκα» που µπαίνει βαθιά µέσα σου. Βεβαίως, το βιολί είναι ακόµα πιο «συναισθηµατικό» όργανο, ενώ είναι και πιο δύσκολο. Ωστόσο, προς αυτή την κατεύθυνση δεν µπόρεσα να στραφώ. Ευθύς εξαρχής ασχολήθηκα περισσότερο µε τα πνευστά, λόγω της φιλαρµονικής.

Το να παίζεις κλαρίνο προϋποθέτει και «καλά πνευµόνια», έτσι δεν είναι;

Ναι, βέβαια. Όλα είναι θέµα τεχνικής, δουλειάς και εξάσκησης.

Το κλαρίνο, αλλά και η µουσική γενικότερα, έχει για σένα θεραπευτικές ιδιότητες;

Ναι, βέβαια. Σε οποιαδήποτε συναισθηµατική κατάσταση και να βρίσκοµαι, είτε αντιµετωπίζω κάποια φόρτιση από τη δουλειά, είτε κάποιο άλλο γεγονός από την προσωπική µου ζωή, βρίσκω διέξοδο στο κλαρίνο. Είναι πράγµατι µια µορφή «θεραπείας», άλλωστε ένα µουσικό όργανο αποτελεί προέκταση του εαυτού µας. Όταν παίζεις δηλαδή κάποιο όργανο, γίνεσαι «ένα µαζί του»! Όσο πιο πολύ το «δουλεύεις», τόσο καλύτερος γίνεσαι κι εσύ.

Γενικά το κλαρίνο έχει πολλούς φανατικούς οπαδούς, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι στους οποίους δεν αρέσει. Πώς βλέπεις το ζήτηµα της διάδοσής του στη σύγχρονη εποχή; Τι µπορούµε να πούµε για τη θέση του στη µουσική σκηνή της χώρας;

Στη µουσική σκηνή της χώρας, το κλαρίνο παίζει το ρόλο του «αλατιού» στο φαγητό. Η διασκέδαση στις πόλεις είναι συνυφασµένη µε τα «µπουζουξίδικα». Όλα έχουν να κάνουν µε τη φωνή που έχει ο τραγουδιστής, την εµφάνιση, το σώου κλπ. Βλέπω ότι στις «πίστες» το κλαρίνο το έχουν για να «οµορφαίνει» το πρόγραµµα τη στιγµή που πρέπει. Στην ελληνική ύπαιθρο από την άλλη πλευρά, δε µπορεί να γίνει γλέντι χωρίς κλαρίνο. Θα είναι πολύ «φτωχό». Στην περιοχή µας, εδώ στην Νιγρίτα, αλλά και δίπλα, στο χωριό Φλάµπουρο, όλες οι οικογένειες απαρτίζονται από µουσικούς Είναι µάλιστα µουσικοί καταξιωµένοι παγκοσµίως. Πρόκειται για ζουρναζίστες, τυµπανιστές, κλαρινετίστες… Οπουδήποτε µιλήσεις µε κάποιον που γνωρίζει από µουσική θα σου πει: «µουσικός από το Φλάµπουρο είναι εγγύηση!». Κάτι που στις πόλεις οι άνθρωποι ίσως το σνόµπαραν, αυτοί οι άνθρωποι κατόρθωσαν να το κάνουν επάγγελµα, να το καταξιώσουν, να το βγάλουν προς τα έξω, αλλά και να έχουν µια καλή απολαβή από όλα αυτά που κάνουν. Αυτούς τους ανθρώπους εγώ τους θαυµάζω και τους θεωρώ πρότυπα. Γενικά στις πόλεις, η νεολαία που γνωρίζω δεν εµφανίζει ευτυχώς απόλυτη «αποστροφή» σε σχέση µε αυτό το όργανο. Όσο και να µας έρχονται τα «ξενόφερτα», η µουσική κατά τη γνώµη µου δεν έχει όρια, ούτε σύνορα.

Είναι πιθανόν κάποιος να πάει σε ένα κέντρο διασκέδασης, να ακούσει κλαρίνα και να «φρίξει». Από την άλλη πλευρά, µπορεί να ακούσει και παίξιµο κλαρίνου κάπου που να µοιάζει µε «κελάηδηµα».

Έτσι ακριβώς είναι. Όλα τα κλαρίνα δεν είναι ίδια. Εάν το δούµε από την τεχνική πλευρά, στο κλαρίνο είναι άλλο το «σι ντο µόλ», άλλο το «λα» και άλλο το «ντο». Ο τόνος που βγάζουν, ο συγκεκριµένος ήχος, είναι «πατηµένος» σε άλλο «δρόµο». Πρόκειται δηλαδή για «δρόµους» που προκύπτουν από το ότι το όργανο είναι κουρδισµένο στο πιάνο. Κατά τη γνώµη µου, πολύ υψηλό επίπεδο αναφορικά µε το παίξιµο του κλαρίνου έχουν στην Ήπειρο. Εκεί παίζουν όµως σε άλλους ρυθµούς, σε άλλο τέµπο, ωστόσο είναι δεξιοτέχνες. Το κλαρίνο που χρησιµοποιείται σε ρυθµούς κλασικούς ή τζαζ, είναι ένα «άλλο κλαρίνο». Όλα αυτά έχουν σχέση µε το κούρδισµα του κλαρίνου και τον ήχο του. Το πώς θα παιχτεί βέβαια ένα µουσικό κοµµάτι, είναι θέµα οργανοπαίχτη.

Εσύ παίζεις όλα τα είδη µουσικής;

Όχι! Μπορώ να παίξω όλα τα είδη κλαρίνου, αλλά εγώ είµαι στο απλό, στο κλασικό. Ωστόσο, µπορώ να τα παίξω όλα σε «σι ντο µολ» και σε φιλαρµονική, είτε πρόκειται για ορχήστρα παραδοσιακή, είτε για ορχήστρα κλασική.

Ξέρεις να παίζεις και κλασική µουσική δηλαδή;

Κλασικά κοµµάτια «βγάζαµε» µε το δάσκαλό µας όταν ήµασταν στην φιλαρµονική. Ωστόσο και σήµερα, εάν µου δώσει κάποιος µια παρτιτούρα, ξέρω πώς να «δουλέψω» τα συγκεκριµένα κοµµάτια.

Σου αρέσει αυτό το είδος;

Ναι! Δεν έχω αποστροφή για κανένα είδος µουσικής, καθώς όλα αποτελούν τέχνη.

Στην καθηµερινότητά σου, τι σου αρέσει να παίζεις;

Μου αρέσει να παίζω «δρόµους» παραδοσιακούς, ανατολικούς, τζαζ, σαµπάχ… Επίσης, παίζω σκοπούς ανατολικούς, τούρκικα και σµυρναίικα. Αυτοί οι ήχοι µου αρέσουν πολύ.

Γιατί σου αρέσουν αυτοί οι ήχοι;

Επειδή είναι πιο «κλαψιάρικοι», δίνουν δηλαδή αυτό το «κλάµα» στο κλαρίνο, το οποίο είναι εξαιρετικό. Γι’ αυτό µόλις ακούω αυτόν τον ήχο λέω: «κλαρίνο ζωντανό, κλαρίνο που το νιώθω!».

Στο χορό τι σου αρέσει; Τι χορεύεις;

Από µικρός χορεύω παραδοσιακούς χορούς, ωστόσο τα τελευταία τρία χρόνια χορεύω και µοντέρνους χορούς, καθώς και σ’ αυτή τη µορφή τέχνης, µου αρέσει να έχω τους ορίζοντές µου ανοιχτούς.

Έχετε εκδώσει κάποιο έντυπο µε τις δραστηριότητές σας;

Βεβαίως. Διαθέτουµε έντυπο, ενώ έχουµε κάνει και εκδηλώσεις. Επίσης, διαθέτουµε κι ένα «γκρουπάκι» στο Facebook που λειτουργεί µε συνδροµές µελών. Σε αυτές συµπεριλαµβάνονται οι συνδροµές των τοπικών αρχών, του δήµου, των βιοτεχνών και επαγγελµατιών της Νιγρίτας, της Νοµαρχίας κ.ά.

Τι είδη χορών χορεύετε περισσότερο εκεί;

Εκεί χορεύουµε παραδοσιακά, µια και είναι οργανωµένα. Πηγαίνουµε και σε φεστιβάλ αλλά και σε πολλές εκδηλώσεις, ενώ όποτε έρχεται και η «ώρα του µοντέρνου χορού», συµµετέχω χωρίς αντίρρηση. Μάλιστα µου αρέσει, καθώς αποτελεί κάτι καινούριο για µένα και αυτό, ενώ όταν θα βγω έξω µε µια παρέα, θα µπορέσω να χορέψω άνετα και αυτούς τους χορούς.

Τι µοντέρνους χορούς χορεύεις;

Χορεύω σάλσα, τσάτσα, µάµπο και ταγκό, ό,τι δηλαδή έχει σχέση µε λάτιν ρυθµούς.

Από ό,τι φαίνεται λοιπόν, ασχολείσαι όντως µε πολλά πράγµατα.

Ναι, πράγµατι. Έτσι όπως είναι οργανωµένα η δουλειά µου και ο χρόνος µου, έχω χρόνο για όλα.

Έχεις να προτείνεις κάτι για την περαιτέρω διάδοση του κλαρίνου;

Θεωρώ απλά ότι αυτός που θέλει να µάθει, θα µάθει.

Πάντως κατά τον τελευταίο καιρό, βλέπουµε ότι πολλά παιδιά ενδιαφέρονται για το κλαρίνο.

Είναι επειδή υπάρχει το ενδιαφέρον και η πρωτοβουλία να συντηρηθεί η παράδοση. Ο σύλλογός µας συντηρεί την «παραδοσιακή κατάσταση» στο χώρο της τέχνης κι αυτό είναι πολύ σηµαντικό.

Τα «χάλκινα» κατά τον τελευταίο καιρό παρουσιάζουν µεγαλύτερη ανάπτυξη σε σχέση µε πιο παλιά;

Τα «χάλκινα» υπήρχαν πάντα, απλά δεν ήταν διαδεδοµένα. Είναι θα έλεγα λίγο παρεξηγηµένα. Πρόκειται για µουσικές που έπαιζαν στην Μακεδονία, φτάνοντας πιο βόρεια, µέχρι επάνω στη Σερβία. Όλοι αυτοί οι λαοί παίζουν τις ίδιες µουσικές, έχουν τα ίδια µουσικά ακούσµατα. Στην ουσία επρόκειτο για τσιγγάνικες µουσικές. Ο Μπρέγκοβιτς έκανε τη µουσική των τσιγγάνων µόδα. Με τη συνεργασία που είχε στην Ελλάδα µε καλλιτέχνες όπως η Πρωτοψάλτη και ο Νταλάρας, το έργο του έγινε ευρέως γνωστό. ’λλωστε και πάρα πολλοί ρυθµοί, ειδικά στη νεολαία, έχουν τη βάση τους σ’ αυτά τα ακούσµατα. Στη Δυτική Μακεδονία γενικά, για τους ανθρώπους η µουσική αυτή είναι «η ζωή τους όλη»!

Ακούγοντάς τους, µπορεί να πει κανείς ότι είναι πραγµατικά πολύ καλοί!

Ναι, πράγµατι. Στην Κοζάνη επίσης έχουν πολύ καλή µουσική παράδοση. Η Νάουσα, η Φλώρινα, η Καστοριά, είναι µερικά ακόµα ανάλογα παραδείγµατα. Κατεβαίνουν ακόµη και από τα Σκόπια, όπου έχουν επίσης κι εκεί πολύ καλούς µουσικούς, προκειµένου να ακούσουν αυτές τις µουσικές. Πρόκειται για καθαρά βαλκανικές µουσικές.

Θα έλεγες ότι η παράδοση του κλαρίνου ξεκινάει από τις ορεινές περιοχές;

Μα όταν λέµε κλαρίνο, έρχονται στο µυαλό µας η Πίνδος και η Ήπειρος.

Πραγµατικά, στα νησιά δεν έχω ακούσει κλαρίνο.

Εκεί έχουν άλλα όργανα. Δεν έχουν κλαρίνο. Κάθε περιοχή µας, όπως έχει το χορό της, έχει και το όργανο που θα συνοδεύσει αυτό το χορό. Οι χοροί της Μακεδονίας έχουν τα «χάλκινα», οι χοροί της Ηπείρου θέλουν κλαρίνο, οι χοροί της Θράκης θέλουν γκάιντα ή καβάλη.

Η γκάιντα και η τσαµπούνα είναι όργανα που ακούει κανείς στα νησιά.

Ναι, έτσι είναι, καθώς έχουν σχέση µε την παράδοσή τους. Εγώ θεωρώ βέβαια ότι το κλαρίνο είναι ένα όργανο που µπορεί να παίξει όλα τα τραγούδια, απλά εάν το αντιµετωπίσεις από την παραδοσιακή σκοπιά, το κλαρίνο παίζει στην Ήπειρο, στην Πελοπόννησο και στη Μακεδονία. Μεγάλους κλαρινετίστες έχει και η Τουρκία, καθώς εκεί παίζουν κλασικούς ανατολίτικους ήχους.

Κάνετε ανταλλαγές µε τέτοιους µουσικούς;

Ναι, όταν βρεθούµε κάνουµε, δεν έχουµε κανένα λόγο να µην κάνουµε.

Διάφοροι πειραµατισµοί που γίνονται συνδυάζοντας το κλαρίνο µε διάφορα άλλα είδη µουσικής, µε ήχους ηλεκτρονικούς, πειραµατικούς και εναλλακτικούς, πώς σου φαίνονται;

Το φαινόµενο αυτό το θεωρώ θετικό, καθώς δεν πιστεύω ότι έτσι «µειώνεις» το όργανο για να παίξεις κάτι άλλο. Η µουσική δεν έχει όρια. Δεν µπορείς να τη βάλεις σε καλούπια. Έχω ακούσει και πολύ ωραίες ηλεκτρονικές ηχογραφήσεις, στις οποίες µπορεί να απολαύσει κανείς έναν κλαρινετίστα ή έναν σαξοφωνίστα που «σολάρει». Αυτά είναι πολύ όµορφα, αρκεί να έχει γίνει µια προσεγµένη και σωστή δουλειά. Δε θεωρώ λοιπόν ότι πρέπει να κατηγορούµε τον πειραµατισµό στη µουσική.

Έχεις κυκλοφορήσει κάποιο CD µε τη µουσική σου;

Όχι. Τώρα αρχίζουµε να το σκεφτόµαστε µε τα υπόλοιπα παιδιά. Υπάρχει βεβαίως κι ένας φίλος µου που ασχολείται για χρόνια µε την τέχνη της ηχοληψίας και προσπαθούµε να εφαρµόσουµε τις βασικές αρχές που γνωρίζει, ούτως ώστε να έχουµε ένα καλό αποτέλεσµα στη δουλειά µας. Συνεπώς, περιµένουµε τη σωστή στιγµή και δε βιαζόµαστε. Όλος ο χρόνος είναι δικός µας.

Εµείς πάντως θα το περιµένουµε µε ανυποµονησία. Σε ευχαριστούµε! Ήταν ωραία η κουβέντα µας.