Δημήτρης Ιντζόγλου

Η πρώτη μας γνωριμία ήταν στην ατομική του έκθεση φωτογραφίας «Παρά θίν αλός», τον περασμένο Ιούνιο. Η δουλειά του, ατμοσφαιρική, συναισθηματική, υπήρξε η καλύτερη σύσταση για το συνάδελφο Δημήτρη Ιντζόγλου και ο πιο ζεστός πρόλογος για τη δεύτερη συνάντησή μας, κατά την οποία είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για τη φωτογραφία και το πώς για τον ίδιο αποτελεί ένα μέσο για να εκφραστεί, για να μοιραστεί αυτά που τον «πνίγουν», για την επικοινωνία που επιδιώκει με τους θεατές του έργου του, αλλά και για την οπτική του πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις.

Τι θέματα σου αρέσει να φωτογραφίζεις;

Γενικά μ' αρέσει να τραβάω φύση, γιατί το να βγάλεις μια καλή φωτογραφία φύσης είναι πρόκληση. Για μένα η δύσκολη φωτογραφία, η ωραία φωτογραφία, είναι εκεί που όλοι θα δουν ότι είναι κάτι ωραίο, παρόλα αυτά εσύ θα δώσεις και κάτι παραπάνω, θα το μετασχηματίσεις όχι απλά σε μια αποτύπωση ωραίας πραγματικότητας αλλά σε μια ωραία φωτογραφία.

Από εκεί και πέρα τραβάω αρκετά και αστικό τοπίο, στην Αθήνα είμαστε άλλωστε, είναι και τα δεδομένα τέτοια. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν μπορείς να πολυδιασπάσαι. Ας πούμε, όταν έκανα τη σειρά που παρουσίασα στην έκθεση, έκανα μόνο αυτό και τίποτα άλλο.

Πάντως και στην έκθεσή σου εστίαζες στη φύση.

Εκείνη την εποχή, στις μεγάλες απεργίες, μετά τη δουλειά, Δευτέρα και Τετάρτη έπαιρνα τη μηχανή μου, ένα καφεδάκι, ακουστικά να ακούω τη μουσικούλα μου και πήγαινα βόλτες, Νέα Μάκρη, Γλυφάδα, γενικά σε παραθαλάσσια μέρη, γιατί η θάλασσα με ηρεμούσε. Έτσι άρχισα σιγά σιγά να παρατηρώ και να βγάζω φωτογραφίες, το θέμα της έκθεσης, το οποίο δεν ήταν σχεδιασμένο. Στην αρχή πήγαινα μόνο για να πάω τη βόλτα μου και να χαλαρώσω. Όταν είδα ότι είχαν αρχίσει να αποκτούν ένα δέσιμο, σκέφτηκα μήπως έκανα μια σειρά με συγκεκριμένα στοιχεία. Έτσι, κάπως, καταλήξαμε σιγά-σιγά στην έκθεση του Ιουνίου.

Πώς πήρες την απόφαση γι' αυτή την έκθεση;

Η έκθεση ήταν προσωπικό στοίχημα και ήθελα να αντεπεξέλθω. Την έστησα με πολύ κόπο και την πολύτιμη συνδρομή της οικογένειάς μου και ανθρώπων που με βοήθησαν. Και βέβαια, πάντα όταν παράγεις κάποιο έργο, είτε φωτογραφία είναι αυτό, είτε μουσικό έργο, είτε οτιδήποτε, κι έρχεται η ώρα να σε κρίνει το κοινό, έχεις την αμφιβολία για το αν θα αρέσει. Και οι μεγαλύτεροι στην ιστορία φωτογράφοι, αυτό το δημιουργικό —θα έλεγα— φόβο είχαν. Και αυτό βεβαίως είναι μια ώθηση, ένα κίνητρο να γίνεις καλύτερος, γιατί θα κριθείς.

Από εκεί και πέρα δεν την έκανα —εννοείται— για να βγάλω λεφτά, γιατί δεν έβγαλα, τα έξοδα ήταν πάρα πολλά, αλλά τουλάχιστον δεν «μπήκα μέσα».

Αυτό που σε ενδιαφέρει είναι να περάσεις κάποιο μήνυμα στο θεατή;

Κατ' αρχήν αυτό που θέλω να κάνω είναι να εκφράζομαι, δεν θέλω απλά να τραβήξω μια ωραία φωτογραφία. Στην τέχνη αυτό κάνεις, εκφράζεις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, τις φοβίες σου. Και βέβαια θέλω να επικοινωνήσω με το κοινό που θα το δει τις φωτογραφίες μου, είτε αυτό θα είναι μέσα σε μια γκαλερί, είτε θα είναι στο ίντερνετ —στο flickr.com, στο tumblr.com— είτε με τους δικούς μου. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας η τέχνη. Εγώ αυτό επιζητώ, αυτό επιζητούσα και τότε στη Λαμία που άρχισα, γιατί ήμουνα μόνος μου και ήθελα επικοινωνία, ήθελα έκφραση.

Για παράδειγμα, στις φωτογραφίες της έκθεσης έβγαζα μια αντίθεση στην ψυχολογική ένταση που αισθανόμουν. Έβλεπα, για παράδειγμα, καθώς περπατούσα στην παραλία με τη μηχανή μου, σε ένα τοπίο με σκουρόχρωμες και μουντές πέτρες, να υπάρχει ανάμεσά τους μια κατάλευκη. Για εμένα, αυτό ήταν κάτι που μου έδινε κουράγιο, που η ίδια η φύση με δίδασκε να μη χάνω την ελπίδα και να συνεχίζω να προσπαθώ. Αν δεις, όλες μου οι φωτογραφίες είναι με ήρεμα νερά, με αρμονία ή με τέτοιες αντιθέσεις.

Έτσι και με τη δουλειά που κάνω τώρα. Είναι γιατί θέλω πιο ανθρώπινες σχέσεις, θέλω ουσιαστικές σχέσεις. Ακόμα ακόμα και στο φαρμακείο εμένα η διάθεσή μου απέναντι στους πελάτες μου δεν είναι να εκτελέσω τη συνταγή, να τους πάρω δέκα ευρώ. Δεν με ενδιαφέρει αυτό το πράγμα. Απέναντί μου έχω ανθρώπους κι αυτό το σέβομαι. Έτσι θα ήθελα να λειτουργεί όλη η κοινωνία, δεν γίνεται όμως αυτό.

Τώρα πού θα καταλήξει και πού θα σταματήσει όλη αυτή η ιστορία δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Είναι μια όμορφη ασχολία που όσο τραβήξει τράβηξε…

Μέσα σε όλο αυτό το τοπίο απογοήτευσης, έχεις σκεφτεί ποτέ να «αποτραβηχτείς στην τέχνη», να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη φωτογραφία;

Στη φωτογραφία είμαι ερασιτέχνης και είμαι περήφανος που είμαι ερασιτέχνης —«ερασιτέχνης» σημαίνει «εραστής της τέχνης». Επαγγελματίας είμαι φαρμακοποιός, που κι αυτό το αγαπώ. Αλλά στη φωτογραφία είμαι ερασιτέχνης, θα είμαι ερασιτέχνης και θα δηλώνω ερασιτέχνης, όσες εκθέσεις κι αν κάνω και όπου κι αν με βγάλει. Δεν το βλέπω επαγγελματικά. Θα χάσει τη γοητεία του πιστεύω. Κι άλλη έκθεση ή άλλες εκθέσεις κι αν κάνω, θα είμαι ερασιτέχνης, γιατί το αγαπώ αυτό που κάνω. Το έχω μεράκι, πώς να το πω.