Τη θέση αυτή έρχονται να αντιστρέψουν Βρετανοί επιστήμονες, οι οποίοι βρήκαν τον τρόπο να χορηγήσουν διουρητικά στη μέγιστη δόση, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος ανάπτυξης σακχαρώδους διαβήτη: ο συνδυασμός δύο διουρητικών ουσιών, της αμιλορίδης και της υδροχλωροθειαζίδης!
Τα διουρητικά ενοχοποιούνται για την αύξηση του κινδύνου ανάπτυξης διαβήτη, επειδή προκαλούν απώλεια καλίου, η οποία μειώνει τη δυνατότητα έκκρισης της ινσουλίνης και απορρυθμίζει το μεταβολισμό του σακχάρου. Ωστόσο ο συνδυασμός αμιλορίδης και υδροχλωροθειαζίδης λύνει το πρόβλημα αυτό, καθώς η αμιλορίδη συγκρατεί το κάλιο από τα νεφρά, αποβάλλοντας ταυτόχρονα νάτριο. Με αυτό τον τρόπο ενισχύει την αντι-υπερτασική δράση των διουρητικών και εξουδετερώνει την παρενέργεια της απώλειας του καλίου.
Στη σχετική μελέτη των Βρετανών άτομα που έπασχαν από υπέρταση και παράλληλα είχαν προδιάθεση για διαβήτη έλαβαν το συνδυασμό αμιλορίδης/υδροχλωροθειαζίδης στις μέγιστες δόσεις και εξετάζονταν συχνά με καμπύλες σακχάρου.
Η μελέτη έδειξε ότι ο εν λόγω συνδυασμός δεν επηρέασε την αντίδραση του οργανισμού στη λήψη της γλυκόζης, κατά τη διάρκεια της εξέτασης της καμπύλης.