Ανοίξαμε και σας περιμένουμε...

Κατά το τελευταίο διάστηµα, κανείς µας δε µπορεί να παραπονεθεί πως ζει µια αδιάφορη καθηµερινότητα. Οι - πάντα αβέβαιες - πληρωµές µας από τα ασφαλιστικά ταµεία, τα προβληµατικά νέα έντυπα των συνταγών του ΙΚΑ, τα αµφίβολα φάρµακα υψηλού κόστους, η µετά από πολλά χρόνια πρωτοεµφανιζόµενη καταναλωτική ύφεση, όλα αυτά φορτίζουν ένα κλίµα ήδη ανήσυχο, βαρύ. Κλίµα που επιβαρύνουν περαιτέρω τα µετέωρα βήµατα της κυβέρνησης για τον έλεγχο της φαρµακευτικής δαπάνης (ανατιµολόγηση των φαρµάκων, λίστα) και κυρίως µια σειρά επιθέσεων που δέχεται ο κλάδος και που µέρα µε τη µέρα πληθαίνουν.

Αυτές οι επιθέσεις φαίνεται να µην έχουν κοινή αφετηρία, καθώς προέρχονται είτε από κυβερνητικούς παράγοντες (Μόσιαλος, Λοβέρδος), είτε από ασφαλιστικά ταµεία (ΟΑΕΕ, ΕΔΟΕΑΠ κ. ά), είτε από Μ.Μ.Ε. (πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν σε αυτό ο όµιλος Αλαφούζου και ο Δηµοσιογραφικός Οργανισµός Λαµπράκη). Τα κίνητρά τους φαίνονται, επίσης, διαφορετικά (η διόρθωση της φαρµακευτικής πολιτικής, το φαρµακευτικό µονοπώλιο, η πίστωση στα ταµεία, κτλ.), έχουν όµως από µια πρώτη µατιά ένα κοινό στόχο. Το ποσοστό κέρδους του φαρµακοποιού στο φάρµακο.

Όµως, ο θόρυβος δε γίνεται για το ποσοστό κέρδους, δεν πρόκειται περί αυτού. Πίσω από την πρώτη γραµµή της επικαιρότητας, πίσω από τα επιφαινόµενα βρίσκεται η ουσία.

Έτσι, σε πρόσφατη µελέτη του Ινστιτούτου Οικονοµικών και Βιοµηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) προτείνεται το άνοιγµα των κλειστών επαγγελµάτων, ιδιαίτερα στις µεταφορές, η κατάργηση του καµποτάζ, η άρση των περιορισµών στην αγορά ενέργειας και υγείας, η κατάργηση των κατώτατων τιµών σε ορισµένα αγαθά και υπηρεσίες, η κατάργηση των υποχρεωτικών αµοιβών για µια σειρά από επαγγελµατικές δραστηριότητες και η άρση των γραφειοκρατικών περιορισµών στην επιχειρηµατικότητα.

Κρατήστε τη φράση «άρση περιορισµών στην αγορά ενέργειας και υγείας».

Θα τη ξανασυναντήσετε, πολύ συγκεκριµένα αυτή τη φορά, σε δηµοσίευµα που ανιχνεύει τις κυβερνητικές προθέσεις για το «άνοιγµα» των κλειστών επαγγελµάτων, στο οποίο αναφέρεται χαρακτηριστικά για τον κλάδο των φαρµακείων:

«…Στο συγκεκριµένο κλάδο (φαρµακεία) οι αλλαγές θα είναι λιγότερο εντυπωσιακές σε σχέση µε άλλα κλειστά επαγγέλµατα, καθώς θα συνίστανται σε άρση του πληθυσµιακού κριτηρίου για τη χορήγηση άδειας και των περιορισµών του Ν. 1963/91 για την εµπορική λειτουργία του φαρµακείου, σύµφωνα µε τον οποίο ο φαρµακοποιός “δε θα πρέπει να εξυπηρετεί τον εµπορικό θεσµό του ελεύθερου ανταγωνισµού”, ο οποίος στα άλλα επιστηµονικά - εµπορικά επαγγέλµατα, αν δεν αποτελεί πρωταρχικό στοιχείο, είναι συνήθης εµπορική τακτική»…

Σύµφωνα µε το δηµοσίευµα, λοιπόν, η κυβέρνηση δεν προτίθεται να καταργήσει τα χωροταξικά κριτήρια παρά µόνο τα πληθυσµιακά. Μικρό το κακό µπροστά σε όσα εκφοβιστικά λέγονται και γράφονται εδώ και καιρό. Ιδίως αυτά που αφορούν στην αλλαγή της νοµικής µορφής ιδιοκτησίας του φαρµακείου, έτσι ώστε να επιτραπεί στις Ανώνυµες Εταιρείες (Α.Ε.) η ελευθέρα πρόσβαση στη λιανική διακίνηση του φαρµάκου. Γι’ αυτό δε γίνεται λόγος. Ή µήπως γίνεται; Γιατί; Προσέξτε!

Η άρση των περιορισµών του Ν.1963/91 για τον ελεύθερο ανταγωνισµό στο φαρµακείο σηµαίνει πολύ απλά κατάργηση του καθεστώτος προστασίας του φαρµάκου ως προϊόντος που βρίσκεται µέχρι σήµερα υπό κρατική διατίµηση. Αυτό τι συνεπάγεται; Ουσιαστικά κατάργηση της σταθερής λιανικής τιµής, εφόσον πλέον θα επιτρέπονται οι εκπτώσεις και συνακόλουθα µείωση του σταθερού ποσοστού κέρδους. Η σοβαρότερη συνέπεια αυτής της εξέλιξης είναι ότι µε το φάρµακο ελεύθερα ανταγωνιζόµενο στην αγορά είναι πια πολύ εύκολο να «υποκύψει» η κυβέρνηση στις ισχυρές πιέσεις των ιδιοκτητών super market που θα ασκούνται στο όνοµα της ελεύθερης αγοράς. Η «κερκόπορτα» για την άλωση του επαγγέλµατος άνοιξε πολύ – πολύ µουλωχτά και δυστυχώς αναπότρεπτα.

Φαίνεται πλέον καθαρά ότι οι επιθέσεις που δέχεται ο φαρµακοποιός, επιθέσεις συντονισµένες που υποκινούνται από µεγάλα συµφέροντα, εστιάζοντας στο ποσοστό κέρδους του φαρµακοποιού στο φάρµακο (και σε ένα βαθµό αποπροσανατολίζοντας τον κλάδο), δρουν κατά κύριο λόγο υποσκάπτοντας συστηµατικά το έδαφος της σταθερής λιανικής τιµής του φαρµάκου πάνω στο οποίο στηρίζεται η ατοµικότητα του ελληνικού φαρµακείου.

Η απόκρουση αυτών των επιθέσεων δεν µπορεί παρά να είναι – και είναι – η µια από τις δράσεις της συνδικαλιστικής µας εκπροσώπησης. Οι άλλες πρέπει να κατευθυνθούν στο κύριο µέτωπο, στην αντιµετώπιση δηλαδή µε κάθε τρόπο της σοβαρής απειλής για την άλωση του επαγγέλµατος. Πριν να είναι αργά.

Ο φαρµακοποιός είναι επιστήµονας κι αυτό που εµπορεύεται είναι επιστηµονικό προϊόν, προϊόν υγείας.

Δε θα κάτσει – όπως ο έµπορος στην πελατεία του – να πει στους ιδιοκτήτες των super market: «Ανοίξαµε και σας περιµένουµε»…