Θεόδωρος Γεωργιάδης

Με τον αθλητισµό να αποτελεί «τµήµα του DNA του» - όπως δηλώνει ο ίδιος – ήδη από τα παιδικά του χρόνια, ο συνάδελφος φαρµακοποιός και βετεράνος αθλητής Θεόδωρος Γεωργιάδης από την Καβάλα έχει προφανώς κατανοήσει την ουσιαστική αξία της αθλητικής δραστηριότητας, καθώς υπογραµµίζει ότι «όπως και στη ζωή, έτσι και στον αθλητισµό µια αποτυχία δε σηµαίνει το τέλος του κόσµου, αρκεί να µπορείς να µαθαίνεις από τα λάθη σου».

Και πραγµατικά, εκτός από τα µετάλλια και τις διακρίσεις που του έχουν χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια οι πολλές συµµετοχές του σε αθλητικές διοργανώσεις βετεράνων σε Ελλάδα και εξωτερικό, ο ίδιος δείχνει να έχει διδαχθεί αρκετά και από την ενασχόληση του µε τα αθλητικά από τη θέση του παράγοντα, ακόµη κι όταν αυτή απέβαινε σε βάρος των αγωνιστικών του επιδόσεων.

Έχοντας αφήσει πλέον πίσω του τα όποια αθλητικά και όχι µόνο «σκαµπανεβάσµατα» του παρελθόντος, στη συνέντευξη που ακολουθεί εµφανίζεται έτοιµος για ακόµη περισσότερες συµµετοχές και – αν όλα πάνε καλά – σηµαντικότερες διακρίσεις, παρουσιάζει το σχέδιό του για την τουριστική προβολή της πόλης του µέσω του αθλητισµού, ενώ δε ξεχνά πως πάνω απ’ όλα, ο αθλητισµός είναι από µόνος του ένας τρόπος ζωής αλλά

και διαπαιδαγώγησης της νέας γενιάς, καθώς «διδάσκει» στην πράξη πως ό,τι κι αν συµβεί, σηµασία έχει να «σηκώνεσαι και να συνεχίζεις»…

Ποια είναι η σχέση σου µε την Καβάλα; Έχεις γεννηθεί σε αυτή την πόλη;

Ναι, είµαι γέννηµα – θρέµµα της Καβάλας, καθώς γεννήθηκα εδώ το 1951, ενώ µεγάλωσα σε µια από τις συνοικίες που βρίσκονται στην άκρη της πόλης. Μετά τη στρατιωτική µου θητεία, πήγα στη Μπολόνια της Ιταλίας όπου και σπούδασα στη φαρµακευτική, επηρεασµένος και από το γεγονός ότι οι 35 από τους 52 συµµαθητές µου είχαν πάει για σπουδές στην ίδια πόλη. Ξεκίνησα το φαρµακείο µου την Πρωταπριλιά του 1979, παίρνοντας ένα παλιό φαρµακείο στην οδό Οµονοίας, έναν κεντρικό δρόµο της Καβάλας. Είµαι παντρεµένος και έχω δύο παιδιά.

Γιατί µεταφέρθηκες από εκεί;

Ο συγκεκριµένος δρόµος άρχισε σταδιακά να «φθίνει» από πλευράς κίνησης, καθώς το «κέντρο» των διαφόρων υπηρεσιών υγείας αλλά και της εµπορικής δραστηριότητας µεταφέρθηκε σε άλλη περιοχή της πόλης. Όντας άνθρωπος της αναζήτησης και της ανανέωσης, αποφάσισα να κάνω µια δεύτερη προσπάθεια κι έτσι µετέφερα το φαρµακείο µου σε αυτό το νέο κοµβικό σηµείο, όπου και υπήρχαν ήδη δύο συστεγασµένοι φαρµακοποιοί. Με τη δική µου έλευση λοιπόν πριν από δέκα χρόνια, δηµιουργήθηκε το πρώτο «τρισυστεγασµένο» φαρµακείο της Καβάλας. Το φαρµακείο λειτούργησε µε αυτή τη µορφή για δύο χρόνια και στη συνέχεια, για διάφορους λόγους, αποσυστεγαστήκαµε κι έτσι παρέµεινα εγώ µόνος µου. Υπήρξε βέβαια και µια τρίτη προσπάθεια αναζήτησης, όταν πριν από πολλά χρόνια είχα φτιάξει µαζί µε άλλους εφτά συναδέλφους µου ένα υποτυπώδη φαρµακευτικό συνεταιρισµό, τον οποίο είχαµε ονοµάσει «Γαληνό». Στόχος µας ήταν να κάνουµε µαζικές παραγγελίες, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τις καλύτερες δυνατές παροχές και εκπτώσεις. Σιγά-σιγά ο «µικρός» Γαληνός µετεξελίχθηκε σε ΣΥΦΑ Καβάλας και τώρα αποτελεί µια πάρα πολύ εύρωστη επιχείρηση που αριθµεί 120 µέλη.

Υπάρχει και κάποιος άλλος τοµέας της φαρµακευτικής µε τον οποίο ασχολήθηκες;

Πέρα από τις κοινές για όλους τους φαρµακοποιούς ασχολίες, ασχολήθηκα πάρα πολύ µε την οµοιοπαθητική αλλά και τη φυτοθεραπεία, δηλαδή αυτά που ονοµάζουµε «εναλλακτικές θεραπείες».

Πολύ ενδιαφέρον. Και ο αθλητισµός; Πώς µπήκε στη ζωή σου;

Ο αθλητισµός ήταν «στο DNA µου» από τα µικρά µου κιόλας χρόνια. Ξεκίνησα συστηµατικά στην ηλικία των δεκαπέντε ετών ασχολούµενος µε τις ρίψεις, κυρίως επειδή υπήρχε ο Όµιλος Κλασικού Αθλητισµού Καβάλας (ΟΚΑΚ), ένας πολύ καλός σύλλογος που εκείνη την εποχή έκανε «κάτι το διαφορετικό». Υπό εκείνες τις συνθήκες, δηµιουργήθηκε µια πάρα πολύ καλή οµάδα εφήβων και ήµασταν στην πρώτη εξάδα πανελληνίως, ενώ πολύ καλές θέσεις κατακτούσε πάντα ο σύλλογος στα περισσότερα αθλήµατα του στίβου, όπως η σφαίρα, η σφύρα, ο δίσκος κλπ. Έτσι, το 1969 έφτασα να είµαι µέλος της Εθνικής Οµάδας Εφήβων στη δισκοβολία. Επανήλθα στις αθλητικές µου δραστηριότητες όταν γύρισα από τις σπουδές µου, το 1979.

Και πώς ακριβώς έγινε αυτή η «επανασύνδεση»;

Όταν επέστρεψα, κάποιοι σχετικοί µε τις αθλοπαιδιές που γνώριζαν την παλιά µου αθλητική δραστηριότητα µε πλησίασαν και µου πρότειναν να φτιάξουµε ένα δεύτερο σύλλογο αθλοπαιδιών στην πόλη µας, καθώς τότε υπήρχε µόνο ο Αθλητικός Όµιλος Καβάλας που µονοπωλούσε το µπάσκετ και το βόλεϊ. Μαζί µε διάφορους γυµναστές λοιπόν, αλλά και µε άλλα παιδιά που ήθελαν να προσφέρουν, φτιάξαµε ένα δεύτερο σύλλογο, τον «Αστέρα Καβάλας», στον οποίο ήµουν για πάρα πολλά χρόνια γενικός γραµµατέας. Παράλληλα, εκπροσωπούσα το συγκεκριµένο σύλλογο στις οµοσπονδίες και γενικά στις αθλητικές διοργανώσεις, καθώς µου αρέσει η ιδέα της προσφοράς µέσα από τον αθλητισµό. Ο Σ.Α.Κ. ΑΣΤΕΡΑΣ κατάφερε να δώσει διέξοδο σε πάνω από 300 παιδιά της πόλης µας και όχι µόνο, είχε αξιολογότατη παρουσία στις αθλοπαιδίες της Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης και κατάφερε το 1993 η γυναικεία οµάδα µπάσκετ να ανέβει στην Α’ εθνική κατηγορία. Δυστυχώς ωστόσο τα τεράστια έξοδα µετακίνησης και οι εγγενείς αδυναµίες µιας επαρχιακής οµάδας οδήγησαν στον υποβιβασµό της την επόµενη χρονιά, ενώ το 1998 περίπου οι επαγγελµατικές µου υποχρεώσεις, σε συνδυασµό µε το ότι δε µπορούσα πια να υπηρετήσω τη δική µου «ροµαντική» ιδέα του αθλητισµού επειδή επαγγελµατικές νοοτροπίες και παρεµβάσεις γονέων δηµιούργησαν άλλα δεδοµένα, µε οδήγησαν στην απόφαση να πω ένα «γεια σας» και να εγκαταλείψω το σύλλογο.

Οπότε εκεί τελείωσε η καριέρα σου ως αθλητικού παράγοντα, σωστά;

Ακριβώς, εκεί σταµάτησε. Ωστόσο γύρω στο 2000, όταν έγιναν στην Καβάλα οι Πανελλήνιοι Αγώνες Βετεράνων Αθλητών Στίβου, ήρθαν διάφοροι παλιοί φίλοι – πρώην συµµαθητές και µη – και µου είπαν: «για να συγκεντρώσουµε κόσµο, δεν έρχεσαι να πάρεις µέρος κι εσύ στους αγώνες;». Πήρα λοιπόν κι εγώ µέρος και αποδείχτηκε µια καταστροφή! Για να ασχοληθείς ξανά µε «απαιτητικά» και παράλληλα τεχνικά αθλήµατα, πρέπει να έχεις κάνει κάποιες προπονήσεις. Εγώ όµως δεν είχα προετοιµαστεί καθόλου και οι κάκιστες επιδόσεις µου στους αγώνες προκαλούσαν θλίψη.

Υπήρχαν και τραυµατισµοί στους συγκεκριµένους αγώνες;

Ναι. Υπήρχαν και τραυµατισµοί, πέρα απ’ τις απογοητεύσεις. Ωστόσο, στους αγώνες αυτούς µου δηµιουργήθηκε το «ερέθισµα» να ασχοληθώ ξανά µε τον αθλητισµό. Τότε λοιπόν σκέφτηκα «Δε ξεκινάω τις προπονήσεις σιγά – σιγά; Εδώ µαζεύονται απ’ όλη την Ελλάδα άτοµα που είναι µέχρι και 90 χρόνων και όµως τρέχουν σε Μαραθώνιο. Εγώ τι έχω να χάσω;». Έτσι λοιπόν ξεκίνησα πριν από δέκα χρόνια τις προπονήσεις σιγά - σιγά, εισερχόµενος στο χώρο του βετερανισµού. Σταδιακά θα έλεγα ότι µπήκε ξανά µέσα µου «το σαράκι» του αθλητισµού, ίσως και µέσω µιας φιλικής «κόντρας» που µπορούσα να αναπτύξω µε παλιούς φίλους. Χάρη στην προσπάθεια που καταβάλλω στην προπόνηση, αισθάνοµαι ότι µπορώ να ενεργοποιώ τη σκέψη µου και να επικεντρώνω όλη την πνευµατική δύναµή µου στην προσπάθεια επίτευξης του στόχου µου, διαδικασία χρήσιµη και στην κοινωνική ζωή όλων µας. Γι’ αυτό κι εγώ προσπαθώ να µεταφέρω τις γνώσεις µου από τον αθλητισµό στην κοινωνική µου ζωή και αντίστροφα. Για ένα µεγάλο χρονικό διάστηµα, περίπου τρία µε τέσσερα χρόνια, έκανα προπόνηση µε προσωπικό προπονητή στη Δράµα, όπου και υπάρχει καλύτερη αθλητική υποδοµή.

Και κάθε πότε πήγαινες στη Δράµα για προπόνηση;

Πήγαινα στη Δράµα κάθε Σάββατο πρωί κι έκανα τουλάχιστον δύο ώρες προπόνηση. Ευτυχώς, είχα και την κατανόηση των µελών της οικογένειάς µου οπότε µπορούσα να φεύγω. Ειδικά στα παιδιά µου αισθάνοµαι ότι πέρασα και ένα σηµαντικό µήνυµα, διδάσκοντάς τους ότι ακόµη κι αν «την πατήσεις» κάποιες φορές στη ζωή «δε χάθηκε ο κόσµος», συνεχίζεις να προσπαθείς και γίνεσαι όλο και καλύτερος. Αυτή ακριβώς η νοοτροπία µε οδήγησε στο να έχω βαλκανικές νίκες στους βετεράνους στην ηλικιακή οµάδα των 50-55 ετών, αλλά και στην κατηγορία 55-59 που είµαι τώρα.

Στο εξωτερικό είχες διακρίσεις;

Η παρουσία µας στο εξωτερικό εξαρτάται από την οικονοµική µας κατάσταση και δυστυχώς, η Οµοσπονδία των Βετεράνων Αθλητών δεν έχει κάποια οικονοµική βοήθεια από τη Γενική Γραµµατεία Αθλητισµού, κάτι που δυσκολεύει πολύ τον προγραµµατισµό των συµµετοχών µας σε αθλητικές διοργανώσεις, διεθνείς και µη. Ωστόσο, παρά τα προβλήµατα αυτά, καταβάλλουµε σηµαντικές προσπάθειες και χάρη στην καλή Οµοσπονδία που έχουµε κατορθώσαµε να διοργανώσουµε δύο φορές Βαλκανικούς Αγώνες στη χώρα µας. Βεβαίως, συµµετείχα σε όλες τις διοργανώσεις Βαλκανικών Αγώνων τα τελευταία χρόνια. Πρόπερσι που είχα κάνει καλή προετοιµασία, αποφάσισα να συµµετάσχω σε Πανευρωπαϊκούς Αγώνες. Έκανα λοιπόν τις απαραίτητες συνεννοήσεις και ενέργειες – µια και όπως είπαµε όλα τα έξοδα, συµπεριλαµβανοµένων των οδοιπορικών επιβαρύνουν εµάς τους ίδιους – ώστε να µεταβώ στη Λουµπλιάνα. Είναι µια πανέµορφη πόλη µε άψογες εγκαταστάσεις που όταν τολµούσες να τις συγκρίνεις µε τις αντίστοιχες δικές µας εδώ µελαγχολούσες. Γενικά είχα ενθουσιαστεί από την όλη εµπειρία. Σ’ αυτούς τους αγώνες λοιπόν κατετάγην δέκατος τρίτος στη δισκοβολία µε 35,56 συναγωνιζόµενος 21 αθλητές της ηλικίας µου, επίδοση που αποτελούσε για µένα ένα νέο ατοµικό ρεκόρ – και όχι µόνο ατοµικό. Όταν επέστρεψα πάντως στην Ελλάδα, κανένας από τους Έλληνες συναθλητές µου δεν πίστευε ότι έκανα πράγµατι αυτή την επίδοση. Πρόκειται πραγµατικά για ένα ρεκόρ που κανένας αθλητής της ηλικίας µου δεν το έχει ξεπεράσει τα τελευταία χρόνια.

Ποια είναι τα ατοµικά σου ρεκόρ;

Ως έφηβος είχα ρίξει 43 µέτρα στο δίσκο και 53 µέτρα στο ακόντιο. Θυµάµαι είχα χαρακτηριστεί τότε από τις εφηµερίδες ως «το ανερχόµενο αστέρι στο ακόντιο», καθώς πραγµατικά από χρόνο σε χρόνο «έφευγα» όλο και ψηλότερα. Βεβαίως, στα χρόνια που ασχολούµαι ως βετεράνος, το καλύτερο ρεκόρ µου στο ακόντιο το πέτυχα το 2002, όταν κατέκτησα την τρίτη θέση στους αγώνες της Κωνσταντινούπολης µε 38 µέτρα. Όσο για τη δισκοβολία, το υψηλότερο ρεκόρ µου παραµένουν τα 35,5 µέτρα που είχα πετύχει στους αγώνες της Λουµπλιάνα.

Είχες ποτέ κάποια εµπλοκή και µε τα διοικητικά του συλλόγου σας;

Ναι είχα, παράλληλα µε τις συµµετοχές µου στις αθλητικές διοργανώσεις. Κάποια στιγµή µε πλησίασαν ορισµένοι παλιοί βετεράνοι και µου είπαν: «δεν αναλαµβάνεις και την προεδρία του συλλόγου;». Εγώ δέχτηκα την πρόταση και ανέλαβα για δύο θητείες, για τέσσερα χρόνια δηλαδή, την προεδρία του Συλλόγου Βετεράνων Αθλητών Καβάλας. Ωστόσο, τώρα µπορώ να πω ότι στη συγκεκριµένη συγκυρία ο παράγοντας «έφαγε» τον αθλητή. Πέρυσι δεν πήγα καθόλου καλά στις επιδόσεις µου και επειδή εφέτος έχω κάποιες άλλες υποχρεώσεις στις οποίες πρέπει να στρέψω την προσοχή µου, αποφάσισα να µην είµαι πια πρόεδρος του συλλόγου. Γνωρίζω ωστόσο ότι κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν την προσπάθειά µας για καλύτερα πράγµατα. Και λέω την προσπάθειά «µας» γιατί ό,τι πετύχαµε το πετύχαµε συλλογικά, ως Σύλλογος Βετεράνων Καβάλας.

Με τη δραστηριότητά σας βοηθάτε και στην προβολή της Καβάλας;

Ασφαλώς. Ειδικά σε ό,τι αφορά στο θρησκευτικό τουρισµό η πόλη µας έχει πολλά να προσφέρει κι εµείς το τονίζουµε διοργανώνοντας αθλητικούς αγώνες. Συγκεκριµένα, αξιοποιήσαµε τη διαδροµή που έκανε ο Απόστολος Παύλος όταν ήρθε στους Φιλίππους της Καβάλας. Με τον τρόπο αυτό, αναδεικνύουµε τη διαδροµή του, ακολουθώντας ουσιαστικά τα βήµατά του από εδώ µέχρι τη Λυδία, όπου και βαπτίστηκε η πρώτη χριστιανή. Στην προσπάθειά µας αυτή βέβαια ζητήσαµε τη βοήθεια της Μητρόπολης αλλά και των Δήµων Καβάλας και Φιλίππων. Να σηµειωθεί ότι είναι η τέταρτη χρονιά που ο Σύλλογος Βετεράνων Αθλητών Καβάλας δηµιουργεί έναν αγώνα δρόµου που θα καλύπτει απόσταση είκοσι χιλιοµέτρων. Η διαδροµή ξεκινάει ακριβώς µπροστά από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου όπου και υπάρχει ένα µνηµείο για τον Απόστολο Παύλο. Στη συνέχεια, οι αθλητές θα διασχίζουν την πόλη, περπατώντας και τρέχοντας ανάµεσα από τους κυβόλιθους της παλιάς Εγνατίας µέχρι τον ’γιο Σύλλα, για να συνεχίσουν µέσω της εθνικής οδού και µιας παρακαµπτηρίου έξω από τους Φιλίππους, στο προϊστορικό µνηµείο «Ντικιλί τας», δηλαδή ένα µεγάλο λαξευµένο βράχο που αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά αξιοθέατα της περιοχής. Με αυτή τη διαδροµή και µέσα από τα αρχαία των Φιλίππων, καταλήγουµε στο «βαφτιστήρι» της Λυδίας. Εκεί, µπροστά στον ποταµό Ζυγάκτη που εξακολουθεί να κυλά από εκείνα τα χρόνια, βραβεύονται οι νικητές µε ένα µετάλλιο που έχει αθλοθετήσει η Ιερά Μητρόπολις και πάνω του αναγράφεται «20.000 µέτρα, στα βήµατα του Αποστόλου Παύλου». Στη συγκεκριµένη διοργάνωση συµµετέχουν αθλητές απ’ όλη την Ελλάδα και στόχος µας είναι να γίνει – αν όχι εφέτος, του χρόνου – διεθνής διοργάνωση.

Ολοκληρώνοντας εδώ, τι θα έλεγες ότι αντιπροσωπεύει ο αθλητισµός για σένα;

Ο αθλητισµός είναι ένας πολύ ωραίο τρόπος εκτόνωσης από τα καθηµερινά σου προβλήµατα. Στην ουσία, είναι ένας τρόπος ζωής. Παράλληλα, είναι και ένας πολύ ωραίο τρόπος διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Όταν δηλαδή σε βλέπουν τα παιδιά σου να κάνεις κάτι τόσο εποικοδοµητικό για τον εαυτό σου, πέρα από τη δουλειά σου, τους δίνει το ερέθισµα να κάνουν κάτι αναλόγως εποικοδοµητικό για τον εαυτό τους. Όσο για µένα, το µόνο που θέλω είναι να µην έχω κάποιο τραυµατισµό και να µπορέσω να συµµετάσχω στο άµεσο µέλλον και σε άλλες, ακόµη µεγαλύτερες ίσως αθλητικές διοργανώσεις. Όταν βλέπεις, για παράδειγµα, ότι ο παγκόσµιος πρωταθλητής των βετεράνων στον ακοντισµό είναι ένας Γιαπωνέζος που έχει φτάσει 102 ετών κι όµως πετάει το ακόντιο στα έντεκα µέτρα, δεν µπορείς παρά να παίρνεις δύναµη και να ανυποµονείς µέχρι να έρθουν οι επόµενοι αγώνες!