Σημαντική η έγκαιρη έναρξη της θεραπείας με βασική ινσουλίνη

Στην κλινική μελέτη TULIP (Testing the Usefulness of LANTUS when Initiated Promptly in patients with type 2 diabetes), 66% των ασθενών που ξεκίνησαν τη θεραπεία με τη βασική ινσουλίνη μακράς δράσης glargine πέτυχαν HbA1C <7%, το συνιστώμενο δηλαδή από την ADA στόχο για το γλυκαιμικό έλεγχο, ενώ μόνο 38% των ασθενών της ομάδας που αντιμετωπίστηκαν με αλλαγή στον τρόπο ζωής πέτυχαν το συνιστώμενο στόχο.

Τα αποτελέσματα μιας νέας μελέτης που παρουσιάστηκαν στο 68^ο Ετήσιο Επιστημονικό Συνέδριο της Αμερικανικής Διαβητολογικής Εταιρείας (ADA) ενισχύουν τη σημασία της άμεσης έναρξης ινσουλινοθεραπείας, όταν οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 δεν επιτυγχάνουν τους συνιστώμενους γλυκαιμικούς στόχους μόνο μέσω δίαιτας, άσκησης και λήψης από του στόματος αντιδιαβητικών φαρμάκων.

Στην κλινική μελέτη TULIP (Testing the Usefulness of LANTUS when Initiated Promptly in patients with type 2 diabetes), 66% των ασθενών που ξεκίνησαν τη θεραπεία με τη βασική ινσουλίνη μακράς δράσης glargine πέτυχαν HbA1C <7%, το συνιστώμενο δηλαδή από την ADA στόχο για το γλυκαιμικό έλεγχο, ενώ μόνο 38% των ασθενών της ομάδας που αντιμετωπίστηκαν με αλλαγή στον τρόπο ζωής πέτυχαν το συνιστώμενο στόχο.

Στην προσπάθειά τους να συνεισφέρουν στις κατευθυντήριες θεραπευτικές οδηγίες, η ADA και η Ευρωπαϊκή Εταιρεία για τη Μελέτη του Διαβήτη (EASD) ανέπτυξαν έναν Αλγόριθμο Συναίνεσης για το Διαβήτη τύπου 2, ο οποίος παροτρύνει τους επαγγελματίες της υγείας και τα άτομα με διαβήτη να ξεκινούν ινσουλινοθεραπεία, όταν δεν επιτυγχάνεται HbA1C <7% μόνο με φάρμακα από του στόματος και παρέμβαση στον τρόπο ζωής. Ωστόσο, οι γιατροί συνήθως περιμένουν η HbA1C να πλησιάσει το 9% πριν να προσθέσουν στη θεραπεία ινσουλίνη. Γενικά, κάθε μείωση μιας ποσοστιαίας μονάδας της HbA1C στις εξετάσεις αίματος (π.χ. από 8,0% σε 7,0%) μειώνει τον κίνδυνο μικροαγγειακών επιπλοκών (παθήσεις των οφθαλμών, των νεφρών και των νεύρων) κατά 40%.

Η συνηθέστερη ανεπιθύμητη ενέργεια οποιουδήποτε τύπου ινσουλίνης, συμπεριλαμβανομένης και της glargine, είναι η υπογλυκαιμία, η οποία ενδέχεται να είναι σοβαρή. Στην ομάδα που λάμβανε ινσουλίνη glargine στη μελέτη TULIP, αναφέρθηκαν 4,2±6,6 (p<0,0001) περιστατικά συμπτωματικής, 0,7±2,1 (p=0,0011) νυκτερινής και 0,04±0,35 (p=0,147) περιστατικά σοβαρών υπογλυκαιμικών επεισοδίων ανά άνθρωπο-έτος. Ωστόσο, δεν υπήρξαν ασθενείς που να αποσύρθηκαν από τη μελέτη λόγω υπογλυκαιμίας.

«Όταν οι γλυκαιμικοί στόχοι δεν επιτυγχάνονται με δίαιτα, άσκηση και από του στόματος φάρμακα χορηγούμενα στη μέγιστη ανεκτή δόση, οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 έχουν φθάσει σε μια κρίσιμη στιγμή του κύκλου ζωής της πάθησής τους», δήλωσε ο Andre Grimaldi, MD, καθηγητής, επικεφαλής του Διαβητολογικού Τμήματος του Νοσοκομείου του Παρισιού Pitié-Salpêtrière. «Τα αποτελέσματα που παρατηρήθηκαν στη μελέτη TULIP αποδεικνύουν την αξία της τήρησης των συστάσεων των ADA/EASD σχετικά με τη θεραπεία, για έγκαιρη έναρξη της θεραπείας με βασική ινσουλίνη».