Οι ασθενείς με Πάρκινσον οι οποίοι
ξεκινούν εγκαίρως φαρμακευτική αγωγή κερδίζουν πολλά και καλά χρόνια ζωής. Όπως
αναφέρεται στο επιστημονικό περιοδικό Neurology, όταν τη δεκαετία του ’60
ρωτούσε ένας ασθενής με νόσο Πάρκινσον "πόσο χρόνο έχω γιατρέ;", η συνήθης
απάντηση ήταν "9,4 χρόνια κατά μέσον όρο".
Όμως από την εποχή που έχει εισαχθεί
στη φαρμακευτική φαρέτρα το φάρμακο λεβοντόπα, το προσδόκιμο επιβίωσης των
ασθενών είχε αυξηθεί στα 13,1 έτη, σύμφωνα με την ίδια επιστημονική ομάδα. Επίσης,
έπειτα από 18 χρόνια εφαρμογής, στην καθημερινή πρακτική, του νευροδιεγέρτη DBS
για τη νόσο Πάρκινσον, το προσδόκιμο επιβίωσης έφτασε τα 14,6 έτη, ενώ σε
αρκετές περιπτώσεις φθάνει μέχρι τα 22 έτη. Όμως το κλειδί για να αυξηθεί η
επιβίωση είναι να κάνουν οι ασθενείς εγκαίρως την απαιτούμενη θεραπεία, η οποία
δεν είναι ίδια σε όλα τα στάδια της νόσου. Σύμφωνα με τις ισχύουσες
κατευθυντήριες οδηγίες, η θεραπεία της νόσου Πάρκινσον αρχίζει με λεβοντόπα ή
φάρμακα από άλλες κατηγορίες (π.χ. αγωνιστές ντοπαμίνης ή αναστολείς
μονοαμινοξειδάσης Β) όταν οι ασθενείς έχουν κινητικά προβλήματα που επηρεάζουν
την ποιότητα της ζωής τους.
Στους ασθενείς συνιστάται επίσης να γυμνάζονται
συστηματικά, καθώς και να κάνουν εξειδικευμένη φυσικοθεραπεία. Πρέπει επίσης να
προσέχουν τη διατροφή τους και, αν χρειαστεί, να κάνουν άλλες συμπληρωματικές
θεραπείες, όπως εργοθεραπεία και λογοθεραπεία. Οι επιστήμονες αναφέρουν πως για το αν ένας
ασθενής είναι κατάλληλος υποψήφιος για επεμβατική θεραπεία με νευροδιεγερτη ή
όχι, καθορίζεται από τη διεπιστημονική ομάδα που αναλαμβάνει την φροντίδα του.