Οι διαβητικοί κινδυνεύουν περισσότερο από αρθρίτιδα και οστεοπόρωση

Ο εξειδικευμένος στις αρθροπλαστικές ισχίου και γόνατος ορθοπαιδικός χειρουργός Δρ. Αθανάσιος Τσουτσάνης εξηγεί πως από τη νόσο πάσχουν πάνω από 422 εκ. παγκοσμίως (2014, WHO), αριθμός που βρίσκεται σε άνοδο, εξαιτίας κυρίως του δυτικού τρόπου ζωής. Με αυτό το δεδομένο οποιαδήποτε συσχέτιση με παθήσεις των αρθρώσεων θα μπορούσε να λειτουργήσει προληπτικά και με το σχεδιασμό παρεμβάσεων ένα ποσοστό ασθενών θα μπορούσε να αποφύγει ή να καθυστερήσει τα συμπτώματα οπότε και την ανάγκη για θεραπεία.

Στο παρελθόν ερευνητές παρατήρησαν ότι οι πάσχοντες από διαβήτη είναι πιθανότερο να αναφέρουν μυοσκελετικό πόνο από ότι τα άτομα χωρίς τη νόσο. Ωστόσο, δεν είναι σαφές εάν αυτή η αύξηση οφείλεται σε αυξημένο κίνδυνο χρόνιων παθήσεων των οστών και των αρθρώσεων. Η διευκρίνιση αυτή αποτέλεσε τον στόχο μιας επιστημονικής ομάδας από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Nordsjaellands στο Hillerød της Δανίας. Αφού επεξεργάστηκαν στοιχεία 109.218 ατόμων ηλικίας 40 ετών και άνω, εκτός από τη διαπίστωση ότι το 8,5% διαγνώστηκε με διαβήτη, ότι οι περισσότεροι ήταν άνδρες, μεγαλύτερης ηλικίας και με υψηλότερο δείκτη μάζας σώματος, παρατήρησαν και ότι ήταν πιθανότερο να πάσχουν από οστεοαρθρίτιδα, ρευματοειδή αρθρίτιδα και οστεοπόρωση.

Ειδικότερα, τα αποτελέσματα που παρουσιάστηκαν στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Μελέτη του Διαβήτη (European Association for the Study of Diabetes), το οποίο διεξήχθη στο Βερολίνο, έδειξαν ότι τα άτομα με διαβήτη είχαν 33% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν οστεοαρθρίτιδα, 70% ρευματοειδή αρθρίτιδα και 29% οστεοπόρωση.

Όπως εξηγεί ο Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών Δρ. Τσουτσάνης, η οστεοαρθρίτιδα και η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι δύο από τους 100 και πλέον τύπους αρθρίτιδας που γνωρίζουμε. Και οι δύο μπορούν να προκαλέσουν οίδημα, πόνο, δυσκαμψία και μειωμένο εύρος κίνησης, συμπτώματα που διαφέρουν σε ένταση και δεν είναι μόνιμα, αλλά υπόκεινται σε περιόδους ύφεσης και έξαρσης. Σε προχωρημένα στάδια επηρεάζουν αρνητικά την ποιότητα ζωής των ασθενών.

Η συχνότερη μορφή αρθρίτιδας είναι η οστεοαρθρίτιδα. Προκύπτει όταν ο χόνδρος στα άκρα των οστών φθείρεται, οπότε τα οστά τρίβονται μεταξύ τους. Με τον καιρό, οι αρθρώσεις μπορεί να χάσουν την ανθεκτικότητά τους και ο πόνος μπορεί να γίνει χρόνιος. Όταν τα συμπτώματα είναι ήπια ή μέτρια, αντιμετωπίζονται συντηρητικά με τακτική άσκηση και ενδυνάμωση των μυών γύρω από την άρθρωση, φυσικοθεραπεία, κρυοθεραπεία ή θερμοθεραπεία, φαρμακοθεραπεία, την αποφυγή επαναλαμβανόμενων κινήσεων και τη διατήρηση του βάρους σε φυσιολογικά επίπεδα.

Όταν όμως είναι σοβαρά και ο ασθενής δυσκολεύεται σημαντικά ή αδυνατεί να ακολουθήσει την καθημερινότητά του χωρίς να υποφέρει, υποβάλλεται σε χειρουργική επέμβαση για την αντικατάσταση της άρθρωσης.

Οι συγγραφείς της μελέτης πιστεύουν ότι η ιδιαίτερα έντονη σχέση μεταξύ της ρευματοειδούς αρθρίτιδας και του διαβήτη μπορεί να οφείλεται στην παρουσία χρόνιας φλεγμονής και στις δύο παθήσεις. Ή ενδεχομένως να οφείλεται στο ότι τα φάρμακα (στεροειδή) που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας αυξάνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης διαβήτη τύπου 2.

Τέλος, μια άλλη πιθανή αιτία είναι η αδυναμία των ανθρώπων που υποφέρουν απ' αυτές τις παθήσεις των αρθρώσεων να ασκηθούν λόγω του πόνου που βιώνουν, υπονομεύοντας έτσι την υγεία τους και την πιθανότητα εμφάνισης διαβήτη. Εξάλλου, όπως επίσης παρατήρησαν, όσοι διαβητικοί ασκούνταν πιο εντατικά είχαν μειωμένο κίνδυνο πόνου στην πλάτη, στους ώμους και στον αυχένα.