Ο κος Γκόρντον Μπράουν και εμείς…

Ο κος Γκόρντον Μπράουν και εμείς…

Ο κος Γκόρντον Μπράουν είναι ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας. Κατά την ειδησεογραφία, «ο κος Γκόρντον Μπράουν επιθυμεί να προωθήσει ρυθμίσεις στο δημόσιο σύστημα Υγείας της χώρας του, σύμφωνα με τις οποίες ασθενείς οι οποίοι είναι βαριά εξαρτημένοι από τον καπνό ή το αλκοόλ ή πάσχουν από παχυσαρκία, θα αποβάλλονται από τις λίστες αναμονής για καρδιαγγειακές χειρουργικές επεμβάσεις ή άλλες ιατρικές πράξεις, οι οποίες θα προϋποθέτουν απεξάρτηση από τις βλαβερές για τους ίδιους συνήθειες. Ο Βρετανός πρωθυπουργός θεωρεί ότι αυτές οι ρυθμίσεις θα δώσουν κίνητρα στους ασθενείς να κόψουν το κάπνισμα ή το ποτό ή θα τους υποχρεώσουν να χάσουν βάρος».

Πόσο καλοπροαίρετες φαντάζουν με την πρώτη ματιά οι προθέσεις του κου Γκόρντον Μπράουν και πόσο θερμό το ενδιαφέρον του για τους εξαρτημένους από το ποτό και το τσιγάρο και τους παχύσαρκους της χώρας του!

Μόνο που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) έχει αναγνωρίσει πλέον το κάπνισμα και τον αλκοολισμό ως ασθένεια, όπως και την παχυσαρκία. Μόνο που η βαριά εξάρτηση από τον καπνό ή το αλκοόλ, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν αποτελεί συνθήκη που μπορεί να αλλάξει με μόνο όπλο τη βούληση του ασθενή. Δεν τα γνωρίζει αυτά ο πρωθυπουργός της γηραιάς Αλβιόνος, όταν επιχειρεί να μετατρέψει έτσι απλά την ασθένεια σε διοικητικό αδίκημα;

Αφού αυτά δεν μπορεί να μην τα γνωρίζει ο κος Γκόρντον Μπράουν, τότε ποιες είναι οι αληθινές του προθέσεις; Μα είναι, νομίζω, ηλίου φαεινότερο. Πρόθεσή του είναι –αντιγράφοντας τα κριτήρια και τις πρακτικές της ιδιωτικής ασφάλισης– να εξοικονομήσει πόρους από το δημόσιο σύστημα υγείας της χώρας του, ακολουθώντας τον ευκολότερο τρόπο, δηλαδή την αφαίρεση των δικαιωμάτων των ασφαλισμένων στην περίθαλψη.

Και εδώ έρχεται ο κος Γκόρντον Μπράουν να συναντήσει εμάς.

Διότι είναι εμφανής η αναλογία στα κίνητρα του Βρετανού πρωθυπουργού και σε αυτά της κυβερνητικής απόφασης να τεθούν νομοθετικά (ΦΕΚ 1229/Β/18.7.2007) εκτός αποζημίωσης των ασφαλιστικών ταμείων τα λεγόμενα «life style» φάρμακα που αφορούν την παχυσαρκία, την αντιμετώπιση συμπτωμάτων εξάρτησης από τη νικοτίνη, αλλά και αυτά που αντιμετωπίζουν στυτική δυσλειτουργία, αλωπεκία, φλεβική ανεπάρκεια κ.ά. Βέβαια, η βρετανική κυβέρνηση προχωρά παραπέρα από τη δική μας. Επιχειρεί να θέσει σε άμεσο κίνδυνο την ίδια τη ζωή ασθενών εξαρτημένων από τον καπνό και το αλκοόλ ή παχύσαρκων...

Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: πόσο μας αφορά το ζήτημα της μη αποζημίωσης των «life style» φαρμάκων από τα ασφαλιστικά ταμεία; Η γνώμη μας είναι ότι αφορά καίρια την κοινωνική, επιστημονική και επαγγελματική μας ευαισθησία, γιατί:

• Αναδεικνύει την υποκρισία των κρατούντων που, ενώ ευνόησαν και υπέθαλψαν τους παράγοντες που γεννούν και εκτρέφουν την παθολογία του σύγχρονου τρόπου ζωής, χρεώνουν την πάθηση στους νοσούντες και τους τιμωρούν επιπλέον γι’ αυτό.

• Θέτει ουσιαστικά σε οικονομικό περιορισμό σύγχρονες θεραπευτικές προσεγγίσεις σε μια σειρά νέων ασθενειών, γεγονός που μπορεί να ανακόψει την παραπέρα μελέτη και έρευνά τους και τη δημιουργία νέων φαρμάκων.

•  Αφαιρεί ύλη από τη φαρμακευτική περίθαλψη των ασφαλιστικών ταμείων και επομένως επαγγελματική ύλη από τα φαρμακεία μας, με το δεδομένο ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ο κυριότερος πελάτης του φαρμακείου.

Το καλοκαίρι με κοινή απόφαση των υπουργείων Ανάπτυξης και Υγείας πετάχτηκαν νομοθετικά έξω από την κοινωνική ασφάλιση μια σειρά κατηγοριών φαρμάκων. Τώρα τα λεγόμενα «life style» φάρμακα έχουν σταματήσει να συνταγογραφούνται από τα ασφαλιστικά ταμεία. Χωρίς καμία –τότε και τώρα– αντίδραση του κλάδου. «Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά», όπως λέει και το γνωστό εκκλησιαστικό τροπάρι. Γιατί;

•  Δε συνιστά κοινωνική, επιστημονική, αλλά και επαγγελματική μας βλάβη ο αποκλεισμός των λεγόμενων «life style» φαρμάκων από την κοινωνική ασφάλιση;

• Δεν είναι θέση μας η ενιαία φαρμακευτική περίθαλψη και η χορήγηση από τα ταμεία όλων των φαρμάκων;

• Δεν είναι θέση μας ότι το φαρμακευτικό κόστος πρέπει να το συγκρίνουμε όχι μόνο με στενά οικονομικά κριτήρια αλλά και με το όφελος που προκαλείται στην υγεία των ασθενών;

Τι έχουν να απαντήσουν στα ερωτήματα αυτά τα κορυφαία συνδικαλιστικά μας όργανα; Περιμένετε απάντηση; Εγώ όχι.

Φοβούμαι ότι θα καταφύγουν στη δικαιολογία που τους παρέχει, στο πνεύμα των ημερών, η συνέχεια του εκκλησιαστικού ύμνου: «και καλήν απολογία την επί του φοβερού βήματος του Χριστού (ή οποιασδήποτε Αρχής) αιτησόμεθα»…

Παρεμπιπτόντως, όλοι γνωρίζουν τα βαθιά θρησκευτικά αισθήματα και του αξιότιμου κου Γκόρντον Μπράουν…