Έρευνες για τη δημιουργία "εξελιγμένων" αντιβιοτικών με DNA

Το πρόβλημα της ανθεκτικότητας των παθογόνων βακτηρίων απέναντι σε αντιβιοτικά έχει απασχολήσει κατά κόρον τους επιστήμονες, καθώς η ανάγκη για τη δημιουργία νέων αντιβιοτικών γίνεται όλο και πιο έντονη.

«Παρεμβάλλοντας» ένα μικρό τμήμα βακτηριακού DNA στα γονίδια ανθεκτικότητας των βακτηρίων, οι επιστήμονες θα μπορούν να καταστήσουν «ευάλωτα» τα μέχρι τώρα ανθεκτικά βακτήρια απέναντι στα αντιβιοτικά.

Αρκετές φαρμακοβιομηχανίες έχουν αρχίσει να λαμβάνουν υπόψη στα σχέδια τους την προοπτική δημιουργίας "γενετικών" αντιβιοτικών, από τη στιγμή που η ανάγκη για εναλλακτικές μεθόδους καταπολέμησης των μικροβίων γίνεται όλο και πιο επιτακτική.

Μια νέα προσέγγιση στην καταπολέμηση μικροβίων, τα οποία εμφανίζουν ανθεκτικότητα ακόμη και σε ισχυρά αντιβιοτικά, επιχειρεί ομάδα Βρετανών επιστημόνων, περιλαμβάνοντας τη χρήση DNA στην κατασκευή φαρμάκων και ανοίγοντας το δρόμο για τη δημιουργία μιας νέας γενιάς αντιβιοτικών με μοναδικές ικανότητες.

Ερευνητές του John Innes Centre, ενός ανεξάρτητου κέντρου βιοτεχνολογίας που εξειδικεύεται στους τομείς της βοτανικής και της μικροβιολογίας, απέδειξαν ότι «παρεμβάλλοντας» ένα μικρό τμήμα βακτηριακού DNA στα γονίδια ανθεκτικότητας των βακτηρίων, μπορούν να επιτύχουν την απενεργοποίηση των συγκεκριμένων γονιδίων και συνεπώς να καταστήσουν «ευάλωτα» τα μέχρι τώρα ανθεκτικά βακτήρια απέναντι στα αντιβιοτικά.

Το πρόβλημα της ανθεκτικότητας των παθογόνων βακτηρίων απέναντι σε αντιβιοτικά έχει απασχολήσει κατά κόρον τους επιστήμονες, καθώς η ανάγκη για τη δημιουργία νέων αντιβιοτικών γίνεται όλο και πιο έντονη.

Βακτήρια που αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά με κάποιο αντιβιοτικό, μπορούν κάποιες φορές να μεταλλάσσονται, αποκτώντας μια νέα ιδιότητα: εκείνη της ανθεκτικότητας απέναντι στο αντιβιοτικό, το οποίο και καθίσταται ακολούθως μη αποτελεσματικό στην αντιμετώπιση του παθογόνου μικροοργανισμού. Η παρεμβολή όμως ενός τμήματος DNA στο βακτηριακό γονίδιο που ευθύνεται για την ανθεκτικότητα, μπορεί να το καταστήσει «ελαττωματικό», με αποτέλεσμα να μην μπορεί να προσδώσει ανθεκτικότητα στο βακτήριο. Χορηγώντας λοιπόν παράλληλα με κάποιο ήδη υπάρχον αντιβιοτικό και ένα «γενετικό παρεμβολέα», το παθογόνο βακτήριο καθίσταται ανίσχυρο και επομένως εύκολα αντιμετωπίσιμο από το αντιβιοτικό.

Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται πλέον η έρευνα μερίδας επιστημόνων, στην κατασκευή δηλαδή μεικτών φαρμάκων αντιβιοτικού-παρεμβαλλόμενου τμήματος DNA. Ήδη αρκετές φαρμακοβιομηχανίες έχουν αρχίσει να λαμβάνουν υπόψη στα σχέδια τους αυτή την προοπτική, από τη στιγμή που τα «παραδοσιακά» αντιβιοτικά εμφανίζονται όλο και πιο αναποτελεσματικά απέναντι σε μεταλλαγμένα βακτήρια (όπως ο MR Staphylococcus aureus) και η ανάγκη για εναλλακτικές μεθόδους καταπολέμησης των μικροβίων γίνεται όλο και πιο επιτακτική.