Ενότητα ή τέλος του παιχνιδιού

Είμαστε από τους τελευταίους παγκοσμίως πιστωτές ενός κράτους χαρακτηρισμένου με πιστοληπτική ικανότητα D(efault). Και είμαστε οι μοναδικοί πιστωτές που συνεχίζουν να δανείζουν χωρίς να απαιτούν εμπράγματες διαβεβαιώσεις και χωρίς τόκους όταν οι πληρωμές καθυστερούν.

Τι σημαίνει να δανείζεις έναν αφερέγγυο χρεώστη; Πόσους μήνες πιστεύουμε ότι μπορούμε να καλύψουμε επιταγές που έχουμε ήδη εκδώσει, εάν αδυνατεί να πληρώσει το ΙΚΑ ή ο ΕΟΠΥΥ, στον οποίο θα ενσωματωθεί; Βρίσκονται οι επιταγές αυτές στα χέρια των προμηθευτών μας και μια ανθρώπινη συνεννόηση θα μπορέσει να καθυστερήσει την πληρωμή τους για λίγες μέρες; Ξέρουμε αν ο προμηθευτής μας δεν τις έχει χρησιμοποιήσει για να εξοφλήσει δικές του υποχρεώσεις και, αν ναι, σε ποιου τα χέρια βρίσκεται χρεωμένο το φαρμακείο μας;

Εκτός αυτών, είμαστε οι τελευταίοι πιστωτές παγκοσμίως που αντί να επιβάλλουν αυτοί τους όρους τους στον χρεώστη τους, ο χρεώστης έχει το θράσος να τους απειλεί, να τους εκβιάζει και να θέλει να τους επιβάλει να λειτουργήσουν με τρόπο εξοντωτικό προς τα συμφέροντά τους.

Γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο να μας επιβάλλουν όρους αντί να επιβάλλουμε; Γιατί πονηρά ο χρεώστης μας προσπαθεί να μας διασπάσει κλείνοντας το μάτι σε μερικούς από εμάς με φτηνά κόλπα, όπως το ωράριο, η ατομική σύμβαση, ο κακώς εννοούμενος ανταγωνισμός κλπ., ώστε να συνεχίσει ένας κρίσιμος αριθμός φαρμακοποιών να τον δανείζει — και, όταν τιναχτούν στον αέρα και αυτοί, υπάρχουν «λύσεις» που περιμένουν τη σειρά τους.

Οι καραμέλες του υπέρογκου κέρδους, της έλλειψης ανταγωνισμού, της κακής εξυπηρέτησης του πολίτη έλιωσαν από το πολύ πιπίλισμα πληρωμένων κονδυλοφόρων και έμεινε ο πραγματικός λόγος της επίθεσης προς το φαρμακείο: το να δεχτούν οι φαρμακοποιοί να υπογράψουν, υπό το κράτος του φόβου, συμβάσεις ενάντια στα συμφέροντά τους με επαχθείς όρους.

Όποιος πιστεύει ότι μπορεί μόνος του να αντιμετωπίσει ένα αφερέγγυο κράτος χαρακτηρισμένο με πιστοληπτική ικανότητα D, μπορεί να δοκιμάσει. Τα στοιχήματα στον ιππόδρομο μπαίνουν πριν αρχίσει η κούρσα. Όποιος όμως δεν βλέπει την επιχείρησή του σαν ιππόδρομο, καταλαβαίνει καλά ότι μία είναι η λύση. Η πλήρης ενότητα των φαρμακοποιών ώστε ο χρεώστης μας να μας βρει απέναντί του ως ένα οργανωμένο σκληρό διαπραγματευτή, ο οποίος θα διεκδικήσει λύσεις για τη φαρμακευτική περίθαλψη και τη δαπάνη που θα στηρίζονται σε πρακτικές που εφαρμόζονται κάπου στην Ευρωζώνη και όχι στις επινοήσεις των μαθητευόμενων μάγων με τις οριζόντιες περικοπές της διανοητικής τεμπελιάς και της τελευταίας στιγμής.

Μην παρασυρόμαστε με τα «τυράκια», όπως του ωραρίου, και χάνουμε τη φάκα της διάσπασης. Ας δούμε ότι μαζί με το ωράριο που θέλουν ίσως κάποια κεντρικά φαρμακεία, υπάρχουν π.χ. τα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ. Πού θα είναι αυτά; Σε κεντρικά σημεία! Από ποιο σύλλογο και ποια γενική συνέλευση θα ζητήσουν τότε να αγωνιστεί για να αποτραπεί η ίδρυσή τους; Από αυτόν από τον οποίο διαχωρίζουν τη θέση τους στο ωράριο;

Ή ας σκεφτούμε ότι, όταν χρειαστεί να γίνει αναστολή πίστωσης σε ταμεία που δεν πληρώνουν, όσοι συνεχίζουν να εκτελούν συνταγές θα έχουν βάλει οι ίδιοι σε κίνδυνο τον εαυτό τους. Γιατί σήμερα δεν είναι Μάρτιος, που πληρώθηκαν όσοι πονηρά εκτέλεσαν. Σήμερα είναι Οκτώβρης και συζητάμε αν τα ομόλογα των ταμείων θα συμμετέχουν στο roll-over. Και τα λεμόνια, όταν τελειώσουν να τα στύβουν, τα λένε λεμονόκουπες και τα πετάνε.