Ένα όμορφο μικρό παραμύθι για τον κορονοϊό που απευθύνεται στα παιδιά

«Μια φορά κι έναν καιρό ήρθε ξαφνικά στην πόλη ένας ιός, που φόραγε κορώνα και τον έλεγαν Κορονοϊό. Ήταν ζωηρούλης, ατακτούλης και γλυκούλης και κανείς δεν καταλάβαινε ότι θα γίνει και καταστροφικούλης.

Ήταν ύπουλα βρωμιάρης, γιατί πήδαγε από μύτη σε στόμα, στα χέρια και σε ό,τι έβρισκε γύρω του, έβηχε συνεχώς και άφηνε πίσω του κάποιο αηδιαστικό υγρό σαν χλαπάτσα. Μέρα με τη μέρα η πόλη έγινε πολύ βρώμικη και άρχισαν πολλοί άνθρωποι να αρρωσταίνουν, να έχουν πυρετό, βήχα, πονόλαιμο και να μη νιώθουν καλά. Όπου γύρναγες γύρω σου, έβλεπες παντού κορώνες, πώς τα κατάφερε αυτός ο ατακτούλης και τους κόλλησε…

Η κατάσταση άρχισε να γίνεται πολύ δύσκολη, γιατί όσο πιο πολλούς ανθρώπους έβρισκε μαζί, τόσο πιο πολύ ζωήρευε και τους αρρώσταινε. Μια μέρα μαζεύτηκαν όλοι μαζί και για το καλό τους αποφάσισαν να κλειστούν για λίγο καιρό στο σπίτι, για να αναγκάσουν αυτόν τον τρελλοκορονοϊό να βαρεθεί, αφού δεν θα μπορούσε να τους λερώνει και να τους ενοχλεί και να αποφασίσει να εξαφανιστεί από κει που ήρθε.

Κλείστηκαν μέσα στα σπίτια τους και ενώ νόμιζαν στην αρχή ότι θα είναι δυστυχισμένοι, ανακάλυψαν ότι εδώ και χρόνια είχαν ξεχάσει να μιλάνε, να γελάνε, να κάνουν τόσα όμορφα πράγματα μαζί. Πλημμύρισε η καρδιά τους με όμορφα συναισθήματα και βασίλευε στα σπίτια όλων η γαλήνη και η πραγματική χαρά.

Πραγματικά, μετά από λίγο διάστημα, όταν όλοι ξεμύτισαν από τα σπίτια τους, δεν βρήκαν ούτε ίχνος από τον Κορονοϊό σε όλη την πόλη, εκτός από τις κορώνες του, που ήταν πεταμένες παντού.

Μαζεύτηκαν όλοι οι μεγάλοι και άφησαν τα παιδιά στα σπίτια. Αποφάσισαν να βάλουν μάσκες και γάντια και να μαζέψουν όλες αυτές τις βρώμικες κορώνες σε έναν τεράστιο σωρό και να του βάλουν φωτιά!

Συμφώνησαν πρώτα να προσευχηθούν, να κοιτάξουν ψηλά στον ουρανό με την ψυχή τους καθαρή και ταπεινή και να πούνε όλοι δυνατά μια προσευχή. Να παρακαλέσουν τον Θεό να τους βοηθήσει να απαλλαγούν από αυτό το κακό που τους βρήκε και να μείνουν πάντα ενωμένοι και δυνατοί.

Έτσι κι έγινε. Γονάτισαν και προσευχήθηκαν με κατάνυξη και πριν προλάβουν να βάλουν τη φωτιά, ήρθε μια δυνατή δέσμη από φως, που άρχισε να περικυκλώνει τον σωρό με τις κορώνες και να τις στροβιλίζει, συγχρόνως να τις ρουφάει και να τις τραβάει ψηλά προς τα σύννεφα…

Ήταν σα να άνοιξε μια μυστική καταπακτή στον ουρανό, που κατάπιε όλη αυτή την αρρώστια και την εξαφάνισε και μετά απλώθηκε παντού αυτό το δυνατό φως και απολύμανε όλη την πόλη. Ξαφνικά άρχισαν να παίζουν παντού όμορφες μελωδίες, όλα τα παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους και άρχισαν να τραγουδούν πολύ δυνατά:

ΤΕΛΟΣ στον κορονοϊό

Δωμάτιο καθαρό

Ρούχα όχι πεταμένα ένα σωρό

Τα χέρια μου τα πλένω

Τη μύτη δε σκαλίζω

Τα δόντια μου βουρτσίζω

Πίνω πολύ νερό, δεν είναι βλαβερό

Τρώω φρούτα και λαχανικά, γιατί είναι φουλ στις βιταμίνες και πολύ δυναμωτικά

Κλείνω τα ηλεκτρονικά και παίζω με την οικογένειά μου και τους φίλους μου, για να γεμίσει η πόλη γέλια ξεκαρδιστικά

Αγαπώ τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τη χώρα μου, θέλω να μπορώ να ονειρεύομαι ένα καλύτερο αύριο

ΥΠΑΚΟΥΩ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ.