Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #200

οι δεκαετίες, και να ‘μαι τώρα συνταξιούχος και γιαγιά. Μια ζωή καθημερινής επικοινωνίας με τους πονεμένους ανθρώπους, σε ένα επάγγελμα που έγινε αιτία γνωριμιών, μοιρασμάτων, ακόμα και «συγγενεμάτων». Κοιτάζοντας τώρα προς τα πίσω, μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά ότι η πορεία ζωής που μου πρόσφερε αυτό το επάγγελ- μα-λειτούργημα ήταν ένα πολύτιμο ταξίδι που δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Άλλωστε, μου προσέφερε και «πρωτογενές υλικό» για την άλλη μεγάλη μου αγάπη που είναι η γραφή. Η ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ ΜΕ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ Από πολύ μικρή, καταπιανόμουν με την περιγραφή βιωμάτων, συναισθημάτων, ιστοριών που άκουσα ή επινοούσα η ίδια, ως έναν τρόπο μιας άλλου είδους επικοινωνίας που σχετίζεται πε- ρισσότερο με τα τρεμίσματα, τα σκιρτήματα και τις δίκες της ψυχής. Καθετί που με συγκινούσε ήθελα να το μετατρέψω σε κάτι λίγο έντεχνο – άλλοτε ποιητικό και άλλοτε αφηγηματικό. Θα πρέπει να έχω γεμίσει εκατοντάδες τετράδια με σκόρπιους στί- χους, ποιήματα και μικρά διηγήματα μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια. Έναυσμα για να αντιμετωπίσω τη γραφή ως κάτι που χρειάζε- ται παραλήπτη, δηλαδή αναγνώστη, αποτέλεσαν τα μαθήματα «Δημιουργικής Γραφής» που έκανα και κάνω με τον συγγραφέα Πάνο Σταθόγιανη. Εκεί, μαζί με άλλους «ομοιοπαθείς» και τη μεταξύ μας αλληλεπί- δραση, οδηγήθηκα και στο τόλμημα της έκδοσης. Το πρώτο μου μυθιστόρημα «Με θέα την ψυχή μου» κυκλοφόρησε το 2023, από τις εκδόσεις «24 ΓΡΑΜΜΑΤΑ». Συνεχίζει με επιτυχία το δικό του ταξίδι προς το αναγνωστικό κοινό, με διαρκώς αυξανόμενο ενδιαφέρον, γεγονός που με κά- νει να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τους τόσους και τόσους γνωστούς και αγνώστους φίλους και φίλες που του αφιέρωσαν χρόνο, και πολλοί εξ αυτών ένιωσαν την ανάγκη να με αναζητή- σουν και να μου πουν τις εντυπώσεις τους. «Όλη τη νύχτα στο καράβι προσευχόμουν από μέσα μου να σε βρω αλλιώς... Να μπορέσεις να σταθείς και εσύ απέναντί μου και να μου πεις μόνο μία λέξη... Μόνο μία λεξούλα...»Συγνώμη». Αυτό θα μου έφτανε. Δεν το μπορείς όμως. Δεν πειράζει. Κι ούτε χρειάζομαι πια τη συγνώμη σου. Γιατί εγώ σε έχω συγχωρήσει. Τ’ ακούς; Σε έχω συγχωρήσει! Και η Άννα μας το ίδιο. Με τον καιρό θα τα καταφέρει κι ο Χαραλάμπης μας... Μακάρι να μπορέσεις και εσύ κάποτε να συγχωρήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Μακάρι κάποτε να ανοίξεις τα μάτια σου, να δεις τον εαυτό σου ολόκληρο και να μπορέσεις να τον συγχωρήσεις... Γειά σου, πατέρα. Έσκυψα πάνω του και τον φίλησα στην κορφή του κεφαλιού του. Τινάχτηκε προς τα πίσω σαν να τον είχα αγγίξει εκεί με πυρωμένο σίδερο. Είμαι σίγουρη ότι του άφησα σημάδι εγκαύματος. Κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Κοντοστάθηκα και τον ξανακοίταξα. Καθόταν στην ίδια θέση στο κρεβάτι, αλλά τώρα είχε μαζευτεί και είχε ζαρώσει. Κρατούσε με τα δυο του χέρια το κεφάλι του, εκεί που τον είχα αγγίξει με τα χείλη μου. Έκλεισα πίσω μου την πόρτα του υπνοδωματίου του. Έκλεισα πίσω μου οριστικά την πόρτα του». ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ: «ΜΕ ΘΕΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ» Καθετί που με συγκινούσε ήθελα να το μετατρέψω σε κάτι έντεχνο - έχω γεμίσει εκατοντάδες τετράδια με στίχους, ποιήματα και διηγήματα | Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2024 | 57