Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #187

Η ψωρίαση είναι μια μη μεταδοτική, αυτοάνοση φλεγμονώδης δερματοπάθεια που αφορά μέχρι και το 3% του παγκόσμιου πληθυσμού. Η πάθηση είναι χρόνια με περιοδικές υφέσεις και εξάρσεις. Περιβαλλοντικοί παράγοντες (τραυματισμοί, λοιμώξεις, φάρμακα, ορμόνες, stress, αλκοόλ, κάπνισμα) δρουν ως εκλυτικά αίτια εμφάνισης ψωρίασης σε ασθενείς με γενετική προδιάθεση (κληρονομικότητα) και δημιουργείται μια ανοσολογική απάντηση που οδηγεί στην εμφάνιση της νόσου. Η φροντίδα του δέρματος με ψωρίαση Η συχνότερη κλινική μορφή της (η οποία αντιστοιχεί στο 80% περίπου των περιστατικών) είναι η ψωρία- ση κατά πλάκας, που χαρακτηρίζεται από ροδόχροες πλάκες, καλυπτόμενες από αργυρόχροα λέπια. Οι πε- ριοχές του σώματος που επηρεάζονται συχνότερα είναι οι αγκώ- νες, τα γόνατα, ο κορμός και το τριχωτό της κεφαλής. Μπορεί να συνυπάρχει κνησμός (φαγούρα), καύσος (κάψιμο), πόνος. Η ΝΟΣΟΣ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΠΑΡΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Σήμερα είναι διαθέσιμο πλήθος τοπικών και συστηματικών θερα- πευτικών παραγόντων για την ψωρίαση (κρέμες, χάπια, ενέσεις, φωτοθεραπεία), όμως καμία αγωγή δεν μπορεί να εξαλείψει ορι- στικά την πάθηση. Έτσι αν κάποιος ασθενής σταματήσει να χρησι- μοποιεί ένα συγκεκριμένο σκεύασμα ή να λαμβάνει μια θεραπεία και η πάθηση επανέλθει, δεν σημαίνει ότι η θεραπεία ή το προϊόν δεν έδρασαν. Είναι φυσικό να επανέλθει, καθώς είναι μια χρόνια ασθένεια. Είναι σημαντικό να αντιληφθεί ο ασθενής τόσο τη χρόνια φύση της ψωρίασης όσο και την απουσία οριστικής θεραπείας, προκει- μένου να κατανοήσει και να εφαρμόσει καλύτερα τις διαθέσιμες φαρμακευτικές αγωγές. Χαριτωμένη Βαβούλη Δερματολόγος-Αφροδισιολόγος, Επιμ. Α’, Α’ Κλινική Δερματικών & Αφροδίσιων Νόσων Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, Νοσ. Δερματικών & Αφροδίσιων Νόσων Αθηνών «Α. ΣΥΓΓΡΟΣ» ΟΙ ΤΟΠΙΚΕΣ ΑΓΩΓΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΗΠΙΕΣ ΒΛΑΒΕΣ Οι διάφορες θεραπείες πρέπει να χορηγούνται σύμφωνα με την ιατρική συνταγή για τη βελτίωση της κατάστασης του δέρματος και την ανακούφιση του ασθενή. Όταν η ψωρίαση είναι ήπια/εντο- πισμένη σε κάποια σημεία, η τοπική θεραπεία αποτελεί τη συχνό- τερη επιλογή. Σε ήπιες, σταθερές και εντοπισμένες βλάβες προτεί- νουμε συνήθως τοπικές αγωγές με κρέμες, αλοιφές ή γέλες. Σε πολλές περιπτώσεις, οι τοπικές θεραπείες αποτελούν σημαντικό συμπληρωματικό σκεύασμα σε ασθενείς που λαμβάνουν συστη- ματική αγωγή. Αυτές μπορεί να περιέχουν ουσίες με ιδιότητες μαλακτικές (π.χ. βαζελίνη), ενυδατικές (π.χ. ουρία), κερατολυτικές που απομακρύνουν το λέπι (π.χ. σαλικυλικό οξύ), τοπικά κορτικο- στεροειδή με αντιφλεγμονώδη δράση, ανάλογα της βιταμίνης D (καλσιποτριόλη, καλσιτριόλη) και αναστολείς καλσινευρίνης (τα- κρόλιμους, πιμεκρόλιμους) που έχουν τοπική ανοσοτροποποιητική δράση. Οι τοπικοί αναστολείς καλσινευρίνης, αν και επίσημα έχουν λάβει έγκριση για την ατοπική δερματίτιδα, χρησιμοποιούνται τα τελευταία χρόνια σε ψωριασικές βλάβες στις πτυχές, στο πρόσω- πο και στα γεννητικά όργανα, διότι δεν προκαλούν ατροφία. Οι ψωριασικές δερματικές βλάβες μπορεί να εξαφανίζονται τε- λείως με τη θεραπεία, αλλά συχνά επαναλαμβάνονται στις ίδιες θέσεις, ξαναζωντανεύοντας στο προηγούμενο μέγεθός τους, μό- λις διακοπεί η θεραπεία. Πρόσφατες δημοσιεύσεις δείχνουν ότι το ψωριασικό δέρμα που φαίνεται υγιές (γύρω από τις πλάκες ή εκτός των περιόδων έξαρσης) δεν είναι πραγματικά υγιές. Υπάρχει φλεγμονή που πρέπει να αντιμετωπιστεί προκειμένου να μειωθεί η συχνότητα εμφάνισης των εξάρσεων. Επομένως ο ασθενής δεν πρέπει να ξεχνά την αγωγή που έχει συνταγογραφήσει ο δερμα- τολόγος και είναι σημαντικό να φροντίζει το δέρμα του σε καθη- μερινή βάση. 60 | Δεκέμβριος 2021 - Ιανουάριος 2022 | Διαχείριση παθήσεων στο φαρμακείο