Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #172

81 υστέρημά της κάμποσα, σε κάθε ευκαιρία. Τους το χρωστάω. Στη φοιτητική μου περίοδο, η βιβλιοφιλία μετατράπηκε σε βιβλιοφαγία (τριακόσιες σελίδες την ημέρα). Ωριμάζοντας –που λέει ο λόγος!– πέρασα στο στάδιο της βιβλιομανίας. Ξέρετε, εκεί όπου αντιμετωπίζεις το βιβλίο σαν να ήταν ερωμένη. Το μυρίζεις, το χαϊδολογάς, το κανακεύεις, είσαι έτοιμος να τσακωθείς με κάποιον που άλλαξε τη θέση του στο ράφι ή ακόμα και να δολοφονήσεις με τον πιο φριχτό τρόπο αυτόν που θα σου σκίσει απρόσεκτα μια σελίδα. Τι είναι εκείνο που κάνει έναν άνθρωπο να περάσει από το στάδιο του φανατικού αναγνώστη στην απέναντι όχθη, στα βάσανα του συγγραφέα; Υποθέτω ότι δεν υπάρχει μοναδική απάντηση, αλλά ασφαλώς απαιτείται γενναιότητα για να κάνεις το άλμα. Από κριτής μετατρέπεσαι σε κρινόμενο. Μολονότι έγραφα από μικρός (αδόκιμους στίχους και αδέξια διηγήματα), φαίνεται ότι κάποτε βρήκα τα απαραίτητα αποθέματα θάρρους και έστειλα ένα ευμέ­ γεθες μυθιστόρημα στον Λιβάνη, τον οίκο που έμελλε να είναι ο εκδότης μου έως σήμερα. Παραδόξως δεν συνάντησα καμία δυσκολία, το πρωτόλειό μου «Το χειρόγραφο της Πράγας» είδε αμέσως το φως του ήλιου (2007). Είναι μια πολύπλοκη ιστορία μυστηρίου και ανατροπών, σχετικά με το αινιγματικό χειρόγραφο Βόινιτς, ένα υπαρκτό μεσαιωνικό βιβλίο, γραμμένο σε μια ακατανόητη γλώσσα που κανείς δεν έχει κατορθώσει να αποκρυπτογραφήσει μέχρι σήμερα. Ακολούθησε (το 2008) το δεύτερο, με αμιγώς φαρμακευτικό τίτλο: «Πανάκεια». Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται την εποχή των ιπποτών της Μάλτας και που αναφέρεται στην αναζήτηση ενός βοτανιού μακροζωίας στη Μάλτα, την Ισπανία του Θερβάντες και την Ιταλία του Καραβάτζο. Πέρσι μεταφράστηκε μάλιστα στα αγγλικά («Pan­ acea»). Το τελευταίο μου μυθιστόρημα (2017), «Άλικος πάγος», είναι μια ιλιγγιώδης αστυνομική ιστορία σε μια παγωμένη και χειμαζόμενη από την κρίση Αθήνα. Ενδιάμεσα πρόλαβα να μαζέψω ιστορικό και αρχειακό υλικό για μια πραγματεία τοπικού ενδιαφέροντος, το «Μεγανήσι, ένα ταξίδι στον χρόνο» (2013). Τι κοινό μπορεί να έχει ένας φαρμακοτρίφτης με έναν συγγραφέα; Δεν επιθυμώ να διολισθήσω σε περιττές κοινοτοπίες: τίποτε κοινό δεν έχουν. Ίσως το γεγονός ότι οι χειμώνες στο νησί είναι μακρόσυρτοι και γαλήνιοι, να έπαιξε κάποιο θετικό ρόλο στην αφοσίωση και τη σκληρή δουλειά που απαιτεί η μάχη με τις λέξεις. Ωστόσο δεν παρέλειψα να χρησιμοποιήσω τη φαρμακευτική γνώση στη συγγραφή. Κάποιος που χρησιμοποιεί κουράριο για να παραλύει τα θύματά του. Ο κεντρικός ήρωας που είναι πρώην φαρμακοποιός. Αλλού αναφέρονται συνταγές του Διοσκουρίδη. Οι Ιωαννίτες ήταν βοτανολόγοι. Ακόμα και στον «Άλικο πάγο» έχω κάνει χρήση ενός δηλητηρίου. Έχω καθαρίσει πολύ κόσμο, πάει να πει…