Φαρμακευτικός Κόσμος, Τεύχος #171

37  ένα επάγγελμα που επέλεξα για την αξία του και που η χώρα μου αρνείται να την αναγνωρίσει, την ίδια στιγμή που την αφήνουν να ξεπουλιέται, δήθεν για εμάς αλλά χωρίς εμάς! Τι εννοείς «έλλειψη προοπτικής»; Είναι πολύ γνωστές οι δραματικές αλλαγές που ζήσαμε ως επιστήμονες και επαγγελματίες φαρμακοποιοί: Αλλεπάλληλες μειώσεις στις τιμές των φαρμάκων, με τη διαφορά να την πληρώνουμε εμείς, από το δικό μας απόθεμα. Ένα περίεργο κλιμακωτό ποσοστό κέρδους, που καθιστά απαγορευτική την εκτέλεση συνταγών με ακριβά φάρμακα, όταν το περιθώριο κέρδους είναι 3%, ενώ η αγορά τους τοις μετρητοίς και η αποπληρωμή τους στο άδηλο μέλλον. «Rebate» στις συνταγές για να κουτσουρευτεί ακόμα περισσότερο το ποσοστό κέρδους. Τρομακτική αύξηση της γραφειοκρατίας στα φαρμακεία. Ποιος το περίμενε στην εποχή της πληροφορικής; Μεγάλες ελλείψεις φαρμάκων, που σε καθιστούν αφερέγγυο στους πελάτες σου. Συνεχής μετακίνηση της προϊοντικής μας ύλης προς άλλα κανάλια (συμπληρώματα διατροφής, ορθοπεδικά είδη και ιατρικά βοηθήματα) με τις ευλογίες μάλιστα του ΕΟΠΥΥ. Αντίστροφα, συνεχείς περιορισμοί στη δυνατότητα ανάπτυξης νέων κατηγοριών στα φαρμακεία (οπτικά, τρόφιμα κλπ.), άρνηση αναγνώρισης των υπηρεσιών φαρ­ μακευτικής φροντίδας, περιορισμός της κερδοφορίας που μας αναγκάζει να δίνουμε μισθούς πείνας στους συνεργάτες μας βοηθούς φαρμακείων. Και σαν τα παραπάνω να μην ήταν αρκετά, για να μας αποτελειώσουν, έρχονται οι γενικότερες συνθήκες στην αγορά: το εξουθενωτικό φορολογικό σύστημα και οι φόροι για ό,τι κινείται, τραπεζικό σύστημα που αν δεχθεί να σε στηρίξει, σου επιβάλλει μεγάλα κόστη, γραφειοκρατία και έλλειψη διάθεσης εξυπηρέτησης από τον κρατικό μηχανισμό, έστω για μια απλή πληροφορία. Ακόμα, η απομυθοποίηση των αξιών της παιδείας και της γνώσης στην Ελλάδα που τις γέννησε, ενώ η μεταπολεμική γενιά προτιμούσε να πλένει σκάλες για να σπουδάσει τα παιδιά της στα ελληνικά πανεπιστήμια! Βομβαρδισμός από τα ΜΜΕ για τους «απατεώνες» της μεσαίας τάξης, που δήθεν κατάντησαν την Ελλάδα σε αυτό το χάλι, με πρώτους «ενόχους» τους επιστήμονες, τους γιατρούς, τους φαρμακοποιούς, τους καθηγητές, τους μηχανικούς, τους δικηγόρους… Κοροϊδία και προπαγάνδα που διαμορφώνει ήθη και αποκοιμίζει συνειδήσεις. Και από κοντά το κράτος, που πρώτα σε χρήζει οιονεί ένοχο και σου επιβάλλει ποινές και πρόστιμα χωρίς δίκη και μετά σου λέει: τράβα να βρεις το δίκιο σου μετά από πέντε χρόνια στα δικαστήρια. Και τι συνέπειες έχουν όλα αυτά στους συμπατριώτες μου; Κατάθλιψη, ψυχική κόπωση, νεύρα, αγένεια, επιθετικότητα. Απογοήτευση και παραίτηση, που μοιάζει με το φαινόμενο του βάτραχου που, όταν τον βάλεις σε νερό που σταδιακά βράζει, παραιτείται από κάθε αντίδραση και αφήνεται στον αργό θάνατο. Μετά από όλα αυτά, αισθάνθηκα ότι για λόγους διατήρησης της προσωπικής μου αξιοπρέπειας και ισορροπίας, θα έπρεπε να αντιδράσω και να μεταναστεύσω κάπου, όπου η ανθρώπινη αξία θα μπορούσε να εκτιμηθεί. Η πρόσοψη του φαρμακείου της Μαριάννας Καρδιακίδου στην παραλιακή ζώνη της Λεμεσού